Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου ΣΕΤΠ
την Τρίτη 20/4, στις 17:00, έξω από το αμφιθέατρο ΣΑΕΤ
Με όχημα τη μαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων και των διαδηλώσεων κάθε Πέμπτη, συνεχίζουμε για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ του νόμου 4777!
Χαιρετίζουμε τους φοιτητές, αλλά και τους μαθητές και τους εργαζόμενους, που πλαισίωσαν κατά χιλιάδες τις διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη σε όλη τη χώρα την 15η του Απρίλη. Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες διαδηλωτές που συμμετείχαν μαζικά (πάνω από 6.000) στην προγραμματισμένη εβδομαδιαία διαδήλωση, όπως έχει καθιερωθεί εδώ και τρεις μήνες, στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Η ημέρα αυτή είχε το δικό της ειδικό βάρος, αφού ήταν φορτισμένη από τις δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη (Χρυσοχοΐδη) στις 8 Μάρτη: «Το δεύτερο 15μερο του Απρίλη θα λειτουργήσουν οι πρώτες ομάδες “προστασίας” των πανεπιστημίων». Η 15η Απρίλη ήταν ένα «ραντεβού» που είχε ορίσει το σύστημα και μία πρόκληση για το αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα.
Οι παρατεταμένες φοιτητικές κινητοποιήσεις ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλη τη χώρα, όλο αυτό το διάστημα ματαίωσαν, πριν καν εκδηλωθεί, την προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ και του συστήματος να εφαρμόσουν το νόμο. Την τελευταία στιγμή η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και δια στόματος του υφυπουργού Συρίγου επισήμανε ότι: «Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι οι αστυνομικοί θα μπουν μέσα από τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2021». Αυτή η προσωρινή αναδίπλωση της κυβέρνησης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το φοιτητικό κίνημα, αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που συνεχίζουν να ασκούν οι μαζικές κινητοποιήσεις, και πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για τη συγκέντρωση κι άλλων φοιτητών στην κατεύθυνση ανατροπής του μαύρου νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη.
Εν όψει της 15ης Απρίλη τα δύο μεγάλα φοιτητικά μπλοκ («δελτίο τύπου» και «ανοιχτά πλαίσια») και οι πολιτικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν σε αυτά (ΚΝΕ – ΑΡΙΣ – ΑΡΑΣ και αναρχία/αυτονομία/ΝΑΡ αντίστοιχα) απέδειξαν για άλλη μία φορά πόσο κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών του φοιτητικού κινήματος είναι.
Οι πρώτοι (ΚΝΕ-ΑΡΙΣ-ΑΡΑΣ) πιστοί στη λογική της «μη εφαρμογής» του νόμου προχώρησαν σε αποκλεισμό του ΑΠΘ για το «μπλοκάρισμα των ερευνητικών και διοικητικών λειτουργιών» καλώντας τους καθηγητές του πανεπιστημίου να τους υποστηρίξουν. Όχι μόνο δεν καλούν εδώ και τρεις μήνες σε αγώνα για την ανατροπή του ν. 4777, αλλά υπονομεύουν ανοιχτά με κάθε τρόπο την πάλη του φοιτητικού κινήματος και καλλιεργούν επικίνδυνες αυταπάτες. Από ό,τι φαίνεται δεν διδάχτηκαν τίποτα από τη στάση του Τμήματος του Φυσικού και της Συγκλήτου του ΑΠΘ που έβγαλαν καταγγελτική απόφαση ενάντια την κατάληψη του Σ.Φ. Φυσικού επιβεβαιώνοντας ότι εχθρεύονται ανοιχτά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και έχουν στόχο να τις τσακίσουν.
Οι δεύτεροι («ανοιχτά πλαίσια» του α/α χώρου) με βάση την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχουν στη δυνατότητα των φοιτητών να ανατρέψουν το νόμο μέσα από μαζική και οργανωμένη πάλη, αναζητούσαν εδώ και καιρό μια «θεαματική ενέργεια» και προετοίμαζαν εκτονωτικές κινήσεις ενόψει 15 Απρίλη. Η αναζήτηση μιας αφορμής για την εκδήλωσή «θεαματικών ενεργειών» και η άσκοπη και πολιτικά αποπροσανατολιστική ολιγοήμερη «επανακατάληψη» της Πρυτανείας του ΑΠΘ, αποκάλυψε για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια τους για την συνέχιση του αγώνα. Η πολιτική αμηχανία δεν κρύβεται. Πιέζονται αφόρητα μην έχοντας καθαρό το ποιο είναι το υποκείμενο που μπορεί να φέρει νικηφόρο αποτέλεσμα και πώς. Είναι οι φοιτητικές μάζες που μπορούν να κάνουν την ανατροπή ή κάποιοι φωτισμένοι ζορό-εκδικητές που θα συγκρουστούνε με τα ΜΑΤ; Στόχος είναι να ρίξουμε το νόμο 4777 ή να επανοικειοποιηθούμε το ΑΠΘ(;!).
Στη βάση αυτή ξεδιπλώθηκε το γνωστό «παιχνίδι» μεταξύ της αστυνομίας και των «αυτόκλητων ζορό» στην πλάτη της μαζικής φοιτητικής διαδήλωσης της Πέμπτης 15/4. Η περιφρούρηση των φοιτητικών συλλόγων των «ανοιχτών πλαισίων» παρείχε από υποστήριξη μέχρι ανοχή. Άλλωστε με ανάλογο «σχέδιο» σκόπευε και επίσημα να απαντήσει αν οι δυνάμεις καταστολής προσέφεραν την κατάλληλη αφορμή. Για άλλη μία φορά, φυσικά, τέτοιες… λεπτομέρειες δεν συζητήθηκαν σε ΚΑΜΙΑ Γενική Συνέλευση, αλλά σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν «από τα πάνω», μέσα από τις διαδικασίες του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων ή ακόμη και έξω από αυτές, μακριά από την πλειοψηφία των φοιτητών. Είναι σχήμα οξύμωρο να κλείνουν σε όλες τις πτώσεις τον «αδιαμεσολάβητο» αγώνα οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που «μεσολαβούν» για να επιβληθεί με τον απροκάλυπτο τρόπο η πολιτική πρακτική που αποφασίζουν οι ίδιοι ερήμην των φοιτητών, των συλλόγων και των αποφάσεων τους.
Η περιφρούρηση των φοιτητικών συλλόγων (και συγκεκριμένα του μπλοκ των «ανοιχτών πλαισίων») καλείται να λογοδοτήσει στους διαδηλωτές. Καλείται να δώσει εξηγήσεις στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων για τους «σχεδιασμούς» της, αλλά και για τα γεγονότα που συνέβησαν στο τέλος της πορείας, πριν ολοκληρωθεί και αφού ήταν προ των πυλών του ΑΣΥΛΟΥ. Γιατί έχουν πολιτική ευθύνη απέναντι στους συλλόγους και στις αποφάσεις τους, έχουν πολιτική ευθύνη απέναντι στους χιλιάδες φοιτητές που κατεβαίνουν κάθε Πέμπτη στο δρόμο. Έχουν ευθύνη να απαντήσουν καθαρά και ξάστερα αν αυτές οι πρακτικές ευνοούν ή όχι τον αγώνα του φοιτητικού κινήματος ενάντια στον νόμο.
Η μικροαστική αδημονία για τα «μεγάλα» γεγονότα δε βλέπει πέρα από τη μύτη της. Είναι εκδήλωση πολιτικής απελπισίας και ανοργάνωτης οργής. Δεν βλέπει ότι η ματαίωση των σχεδίων της κυβέρνησης για εγκατάσταση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια μέσα στον Απρίλη, όπως και η ανεμπόδιστη επιστροφή των διαδηλώσεων στο χώρο του Ασύλου, δεν ήταν αποτελέσματα κάποιας «θεαματικής ενέργειας», αλλά των μαζικών και παρατεταμένων φοιτητικών κινητοποιήσεων εδώ και πάνω από δεκατρείς εβδομάδες.
Στις Γενικές Συνελεύσεις που θα ακολουθήσουν θα πρέπει να ζητηθούν και να δοθούν πολιτικές απαντήσεις για όλα όσα εξελίχθηκαν την 15η του Απρίλη στη Θεσσαλονίκη, πρώτα από όλους, από τις πολιτικές δυνάμεις που καταθέτουν τα «ανοιχτά πλαίσια». Φυσικά και οι ευθύνες δεν βαραίνουν τους ανένταχτους αγωνιστές που πλαισιώνουν αυτά τα πλαίσια, αν και αυτοί θα πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά για το αν η συμπόρευση με αυτήν την πολιτική αντίληψη ευνοεί ή όχι τη συγκρότηση του μαζικού, μαχητικού και οργανωμένου φοιτητικού κινήματος που απαιτείται για την ανατροπή του νόμου. Ο κάθε φοιτητής καλείται να πάρει την υπόθεση της ανατροπής του νόμου στις πλάτες του, να γίνει ενεργό κομμάτι του φοιτητικού του συλλόγου, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να λειτουργήσει «για αυτόν χωρίς αυτόν», στις πλάτες του και στο όνομα των συλλόγων. Ο δρόμος που έχει να διανύσει το φοιτητικό κίνημα μέχρι τη νίκη είναι μακρύς. Χρειάζεται να εργαστεί με σταθερό προσανατολισμό τη μαζικοποίηση και τη διεύρυνσή του σε πανεκπαιδευτικό και πανελλαδικό επίπεδο. Και για να τα καταφέρει χρειάζεται να αποτινάξει από πάνω τους όλες τις λαθεμένες λογικές, αντιλήψεις και πρακτικές.
