Το τελευταίο διάστημα, γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών ακραίας καταστολής και τρομοκράτησης, στις γειτονιές μας, στις πλατείες μας, στις σχολές. Η αστυνομοκρατία με τη οποία εδώ και ένα χρόνο η κυβέρνηση «διαχειρίζεται» την πανδημία, έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις, με τη φασιστικοποίηση της ζωής μας συνεχώς  να οξύνεται. Τα πογκρόμ αστυνομικών δυνάμεων σε πλατείες (Ν. Σμύρνη, Πανόρμου), τα «πεσίματα» σε χώρους που συχνάζει νεολαία (πάρκο ελευθερίας, πεδίον Άρεως) έχουν ένα και μοναδικό στόχο : την τρομοκράτηση του κόσμου, με απώτερο σκοπό λαός και νεολαία να μην αντιδρούν στη λυσσαλέα επίθεση που δέχονται από την κυβέρνηση, με πρόσχημα την πανδημία.

Φυσικά, τα Πανεπιστήμια όντας αναπόσπαστο κομμάτι της υπόλοιπης κοινωνίας, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανέπαφα από αυτήν την επίθεση. Πόσο μάλλον, μετά την ψήφιση του κατάπτυστου νόμου που φέρνει διαγραφές και αστυνομία στις σχολές. Με τα πρόσφατα γεγονότα στο ΑΠΘ, αποδείχθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι τετοιοι νόμοι δεν ψηφίζονται για «να μείνουν στα χαρτιά» . Αντιθέτως, δίνουν το πράσινο φως για σκηνικά βίας και καταστολής, εξευτελισμού και τρομοκρατίας, όπως αυτά που βίωσαν συμφοιτητές μας στο ΑΠΘ την προηγούμενη εβδομάδα. Το ΑΠΘ και η κατάληψη του, αποτέλεσαν για άλλη μια φορά στόχο το βράδυ της 8/03, όταν αστυνομικές δυνάμεις βρέθηκαν γύρω από τον χώρο του πανεπιστημίου και κάνανε αναίτιες προσαγωγές σε κόσμο που απλά διερχόταν, ενώ το πρωί της 11/03 εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο και έσπασαν με τη βία την κατάληψη της πρυτανείας.

Βέβαια, όλα αυτά δεν αποτελούν «αδυναμίες» των δυνάμεων καταστολής, που επιτίθενται στοχευμένα στο ΑΠΘ, στην πλατεία της Ν.Σμύρνης κλπ. Οφείλονται στην συνολικότερη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής μας, στο κλίμα τρομοκρατίας που επιδιώκουν με χίλιους τρόπους και διατηρούν με την ανεργία, την φτώχεια, τα πρόστιμα, την καταπάτηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος. Την εκδήλωση δηλαδή του πραγματικού προσώπου της αστικής δημοκρατίας , που δεν διστάζει να στερήσει τις ελευθερίες μας, να τραμπουκίσει, να δείρει,  ακόμα και να εξοντώσει έναν απεργό πείνας.

Αναντίστοιχη της επίθεσης, κρίνεται η στάση και η δράση των δυνάμεων της κυρίαρχης ρεφορμιστικής αριστεράς (ΚΝΕ-ΕΑΑΚ) , η οποία επιλέγει να διατηρήσει την "διαμαρτυρία" σε τοπικό επίπεδο, μη θέλοντας να της δώσει κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως αρμόζουν σε μια κεντρική πολιτική κατεύθυνση από την πλευρά του συστήματος. Μήπως τους ξεφεύγει η συνολική προσπάθεια της κυβέρνησης να εκφοβίσει και να φιμώσει κάθε φωνή αντίστασης και διεκδίκησης στην επίθεση που δεχόμαστε; Ή μήπως είναι μεγάλο το βάρος της κόντρας σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο και δεν επιθυμούν να το σηκώσουν; Θα απαντήσουμε το δεύτερο, κρίνοντας από την αρνητική απάντηση των δυνάμεων αυτών σε προτάσεις μας για δράσεις και στην Αθήνα. Είναι εμφανές ότι σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη  πιέζονται πολιτικά να δράσουν, σε αντίθεση με την Αθήνα, πράγμα που δικαιολογεί την αδράνεια τους. Τη δικαιολογεί, χωρίς όμως να την δικαιώνει, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πολιτική της βίας και της καταστολής είναι κοινή για όλες τις πόλεις, όλα τα Πανεπιστήμια, όλους τους φοιτητές, ιδίως όταν αυτοί οργανώνονται και διεκδικούν συλλογικά.

Ενδεικτικό είναι το οτι για  τα γεγονότα στο ΑΠΘ (8/3) όπου έγινε η πρώτη προσπάθεια εισβολής της αστυνομίας , ενώ γίνανε πανελλαδικά διαδηλώσεις καταγγελίας της βίαιης εισβολής των αστυνομικών δυνάμεων στο πανεπιστήμιο, στην Αθήνα ΚΝΕ και ΕΑΑΚ αρκέστηκαν σε κινητοποιήσεις στις πρυτάνειες ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, επιλέγοντας συνειδητά να μην δώσουν ευρείες διαστάσεις στο ζήτημα. Βέβαια, τι άλλο θα περίμενε κανείς από δυνάμεις που χαρακτηρίζονται από συνδιαχειριστικές αυταπάτες και επιζητούν συμμαχίες με στρώματα όπως το μεγαλοκαθηγητικό; Που κατευθύνουν το φοιτητικό σώμα σε λογικές διαλόγου με τους πρυτάνεις και τους υπουργούς; Ιδίως μάλιστα αν πρόκειται για... "καλούς και προοδευτικούς" πρυτάνεις και καθηγητές, από αυτούς που τάσσονται κατά της Πανεπιστημιακής αστυνομίας (αν αυτή δεν είναι υπό τον έλεγχο τους, δηλαδή για λόγους συντεχνιακούς). Εκεί έγκειται και η λογική της "παραίτησης" του τάδε υπουργού και του δείνα πρύτανη που καταλήγει και σε ακόμα πιο προβληματικες λογικές που εκφράζονται ως "Κάτω Η κυβέρνηση της ΝΔ". Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τι έγινε όταν ανέβηκε στην εξουσία μια "αριστερή" κυβέρνηση. Αλλά αξίζει να ειπωθεί, πόσο διευκολύνουν τέτοιες λογικές την προσπάθεια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ όλο αυτό το διάστημα, πατώντας στα «λάθη» της ΝΔ, να αναδειχθεί ως σωτήρας που θα έρθει να μας σώσει από την «κυβέρνηση-Χούντα», συνεχίζοντας την ίδια επίθεση , με την προσωπίδα του δημοκρατικού  και του φιλάνθρωπου.  Σε αυτή την προσπάθεια, επιδιώκει χωρίς ντροπή να καρπωθεί όλες αυτές τις κινήσεις κόσμου που βλέπουμε τελευταία, ενώ όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όχι μόνο απέχει από αυτές, αλλά θα τις αντιμετώπιζε με παρόμοιο τρόπο αν κυβερνούσε αυτός  (όπως είδαμε να κάνει επι της 4ετίας του, σε όσους δηλαδή συνέχιζαν να αντιστέκονται και  δεν είχε στείλει σπίτι με την πολιτική του).

Η πολιτική πίεση που δέχονται λοιπόν αυτές οι δυναμεις σε διάφορες πόλεις εκφράζεται με την συμμετοχή τους και τη δράση τους στο δρόμο. Στην Αθήνα, αυτή η συμμετοχή, όταν αποφασιστεί ή εξαναγκαστει από ανάλογες πιέσεις, αποζητά και άλλα οφέλη. Εκφράζεται με ένα κοινό πανό των «ΦΣ ΑΘΗΝΑΣ», το οποίο το σέρνουν από διαδήλωση σε διαδήλωση, ανεξάρτητα από το αν αυτή θα είναι διαδήλωση για τον νόμο Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη, για τα δίκαια αιτήματα του Δ.Κ. ή οτιδήποτε άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι πως ΚΑΝΕΝΑΣ σχεδόν σύλλογος δεν έχει συζητήσει επι αυτών των θεμάτων και σίγουρα δεν έχει αποφασίσει την συμμετοχή σε αυτές τις διαδηλώσεις. Πρόκειται για αναίσχυντο καπέλωμα των συλλογών οι οποίοι βρίσκονται εδώ και  ενα χρόνο σε πλήρη αδράνεια. Αντί να προσπαθούν να τους ζωντανέψουν και να τους ενεργοποιήσουν, τους χρησιμοποιούν για να προβληθούν.

Φυσικά και είναι θετική η συμμετοχή όλων αυτών στις κινητοποίησεις των τελευταίων ημερών, οι οποίες μαζικοποιήθηκαν και κατέληξαν και σε διαδηλώσεις. Παρολα αυτά, η επιλεκτική συμμετοχή αυτή, δείχνει ότι αυτό που επιδιώκεται είναι το πολιτικό κέρδος (για αυτό και δρουν οπότε πιστεύουν ότι θα επωφεληθούν από αυτό) και όχι η πραγματική κινητοποίηση και πολιτικοποίηση των μαζών. Ενδεικτική είναι η απόλυτη αδιαφορία που δείχνουν στις απόπειρες γενικών συνελεύσεων και η επιβολή στην ουσία αποφάσεων ενός δευτεροβάθμιου οργάνου όπως είναι το συντονιστικό ΦΣ, στους φοιτητικούς συλλόγους που είναι τα πρωτοβάθμια όργανα των φοιτητών.

Εμείς θεωρούμε πως τη λύση θα τη βρούμε μέσα στους ΦΣ και στις γενικές τους συνελεύσεις. Η απάντηση στην βία και την καταστολή τους κράτους πρέπει να δίνεται ενιαία και όχι μεμονωμένα σε τοπικό επίπεδο, σε κινητοποιήσεις σε πρυτανείες και υπουργεία και με συμβολικές κινήσεις. Μόνο έτσι θα πάρει κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά και θα μαζικοποιηθει κάθε κινητοποίηση, κάθε προσπάθεια αντίστασης σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, που μας θέλει σκυφτούς κ υποταγμένους. Μόνο έτσι θα γίνει κατανοητό πως ο λαός και η νεολαία πρέπει να παλέψουν συνολικά για τα δικαιώματά τους και πως ο δρόμος της αντίστασης και της διεκδίκησης, είναι μονόδρομος.

- Να ανατραπεί ο νομος Κεραμέως!

- Απο τη σχολή μέχρι τη γειτονιά, χτυπούν τη νεολαία για να μην αντιδρά!

- Η καταστολή και αστυνομοκρατία απαντιούνται μόνο με μαζικό κίνημα!