Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ

Συμφοιτητή – συμφοιτήτρια,

Βρισκόμαστε λίγες βδομάδες πριν την εξεταστική και τίποτα δεν έχει ξεκαθαρίσει σε ότι αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα εξεταστούμε. Αγωνιούμε για το εξάμηνο και τα μαθήματά μας. Δε θέλουμε να μείνουμε πίσω στις σπουδές μας, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό για εμάς και τις οικογένειές μας. Όσο παρατείνονται οι σπουδές για λόγους που κανείς μας δεν επέλεξε, τόσο θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τελειώσουμε και να πάρουμε πτυχίο. Τόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των συμφοιτητών μας που εξωθούνται στην παραίτηση και τη ζωή χωρίς δικαιώματα, στον εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν.

Αλλά ας αναρωτηθούμε: Γιατί περιμένουμε από Υπουργείο – Πρυτανείες – Μεγαλοκαθηγητές να βρουν “λύση” σε ένα πρόβλημα που οι ίδιοι, μαζί με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, έχουν δημιουργήσει; Γιατί μένουμε με “σταυρωμένα χέρια” όσο αυτοί ψάχνουν τον “βέλτιστο” τρόπο με τον οποίο θα μας κόψουν, όσο αυτοί ορθώνουν ακόμη περισσότερους ταξικούς φραγμούς;

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα “βαίνουν καλώς”, ότι επιστρέφουμε στην “κανονικότητα”, ότι ο δίμηνος εγκλεισμός της καραντίνας ήταν μια μικρή παρένθεση. Προσπαθούν να εμφανίσουν ότι η τηλεκπαίδευση και το εξάμηνο κύλησε “κανονικά”, η ύλη βγήκε – διδάχτηκε “κανονικά” και άρα είμαστε “έτοιμοι” και πλήρως “εφοδιασμένοι” για να πάμε σε μια εξεταστική επίσης “κανονικά”. Μόνο που τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει! Πίσω από το “success-story” της κυβέρνησης και τους πανηγυρισμούς των στελεχών της, κρύβεται η πραγματικότητα ότι βαδίζουμε σε μια εξεταστική με τους χειρότερους δυνατούς όρους για εμάς. Κι αυτό ισχύει ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΜΑΣ!

Όλο το προηγούμενο διάστημα:

Έχουμε δεχτεί πρωτοφανή πίεση, υγειονομική – ψυχολογική – οικονομική, εμείς και οι οικογένειες μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις δυνατότητες διαβάσματος σε αυτές τις συνθήκες
Όσοι από μας μέναμε στις εστίες δεν είχαμε “χρόνο για μελέτη” γιατί το υπουργείο μας απειλούσε (και συνεχίζει να το κάνει) με έξωση από τα σπίτια μας
Καλεστήκαμε να παρακολουθήσουμε τα μαθήματα – παρωδία της τηλεκπαίδευσης, στα οποία όσοι από μας δεν είχαν τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό, δε “χώρεσαν” στις πλατφόρμες, δε ζουν σε παλάτια ή έχουν 4-5 υπολογιστές, πετάχτηκαν εκτός
Δεν έχουν δοθεί όλα τα συγγράμματα και κανείς δε ξέρει πότε θα γίνει αυτό, με αποτέλεσμα να “κυνηγάμε” σημειώσεις καθηγητών, η ύλη να έχει γίνει λάστιχο και οι απαιτήσεις να αυξάνονται κατακόρυφα
Η εντατικοποίηση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, μαθήματα έγιναν Σάββατο ή την περίοδο διακοπών, παρουσίες μπήκαν ακόμα και σε μαθήματα που δια ζώσης δεν υπήρχαν, οι υποχρεωτικές εργασίες και τα deadlines έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο

Με βάση τα παραπάνω προκύπτει ένα και μόνο συμπέρασμα: Πολλοί από μας – και ιδιαίτερα όσοι προερχόμαστε από τα φτωχά και λαϊκά στρώματα – έχουμε ήδη χάσει το εξάμηνο, αν η εξεταστική προχωρήσει με τους όρους που θέτουν! Στην προκειμένη κατάσταση, δεν υπάρχει κανένας τρόπος εξέτασης, τέτοιος που να εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων μας, με ισότιμους και ανθρώπινους όρους στην εξεταστική. Οι τηλε-εξετάσεις πρόκειται να αποτελέσουν μία απαράδεκτη, ταξική και άδικη φάρσα η οποία, αν εφαρμοστεί σήμερα, θα αποτελέσει σοβαρή αρνητική παρακαταθήκη σε βάρος όλων μας στο μέλλον. Κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί στα σοβαρά τους όρους διεξαγωγής δια ζώσης εξετάσεων (υγειονομικός κίνδυνος, απροσδιοριστία ύλης, καθηγητική αυθαιρεσία). Ούτε οι απαλλακτικές εργασίες μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους για εμάς. Όσοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αυτές, γνωρίζουμε ότι αποτελούν μοχλό εντατικοποίησης και ταξικών φραγμών και όχι “διευκόλυνσης”.

Να βάλουμε φραγμό στα σχέδιά τους! Να μην υποταχθούμε στο ρεαλισμό τους! Να μην αποδεχτούμε τη φιέστα που στήνουν σε βάρος του δικαιώματός μας στις σπουδές! Να μην αποδεχτούμε τον αποκλεισμό πολλών από εμάς, μόνο και μόνο για να δώσουν λίγοι και να περάσουν πολύ λιγότεροι! Για να μη χάσει, λοιπόν, κανένας μας το εξάμηνο, να κάνουμε Γενικές Συνελεύσεις σε ανοιχτούς χώρους και να πάρουμε αποφάσεις αγώνα, για να διεκδικήσουμε μαζικά και αποφασιστικά: