Η ανακοίνωση ότι προσεχώς θα παρουσιαστεί η διάταξη που θα αφορά την καθιέρωση του ορίου φοίτησης στα ΑΕΙ και τις διαγραφές φοιτητών, ήρθε να ενισχύσει την αγωνία των περισσότερων από εμάς για το πώς θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Η διάταξη για τις διαγραφές, που σύμφωνα με δημοσιεύματα θα συμπεριληφθεί στον νέο νόμο-πλαίσιο του Υπουργείου Παιδείας, θα παρουσιαστεί το φθινόπωρο και θα ισχύσει από το νέο ακαδημαϊκό έτος.

Ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη αφορά στην σύνδεση της εφαρμογής του ορίου φοίτησης στα Πανεπιστήμια με το νέο σύστημα χρηματοδότησής τους. Για το 2021 ένα από τα κριτήρια βάση των οποίων θα χρηματοδοτούνται τα Πανεπιστήμια θα είναι και ο αριθμός των «ενεργών» φοιτητών τους (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι «ν+2» σε αυτούς) και από το 2022 θα ισχύσει ο νόμος που πέρασε για την αξιολόγηση των ιδρυμάτων, οπότε για την καλή αξιολόγηση και άρα χρηματοδότηση τους, θα εξετάζεται το κατά πόσο ένα τμήμα έχει «αιώνιους» φοιτητές ή όχι. Είναι ξεκάθαρη η πολιτική επιλογή του συστήματος να χρησιμοποιήσει την υποχρηματοδότηση ως μοχλό πίεσης για την εφαρμογή της επίθεσης.  

Οι διαγραφές με την εφαρμογή τους θα πετάξουν πολύ κόσμο εκτός Πανεπιστημίου. 

Αποτελούν έναν ακόμη ταξικό φραγμό και έναν ακόμη παράγοντα εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών. Οι φοιτητές προερχόμενοι από φτωχότερα στρώματα είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο πρόβλημα για μια ακόμη φορά, αφού, η εργασία παράλληλα με τη φοίτηση είναι βασικός παράγοντας καθυστέρησης των σπουδών. Σε αυτή τη πραγματικότητα, ας προστεθούν και οι προσπάθειες όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων να καταργήσουν τα δικαιώματα σε δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές, ώστε να μεταφέρουν στις πλάτες μας την ευθύνη για την εξασφάλιση των απαραίτητων εκείνων όρων για να αποκτήσουμε πρόσβαση στο πτυχίο.

Οι διαγραφές και το όριο φοίτησης δεν αφορούν μόνο τους «αιώνιους» φοιτητές. Αφορούν πρωτίστως τους φοιτητές που θα έρθουν αντιμέτωποι με αυτό το μέτρο από την αρχή της φοίτησης τους. Θα συναντήσουν μπροστά τους ένα σκληρό μέτρο πειθάρχησης και πίεσης προς τους ίδιους και τις οικογένειές τους προκειμένου να τελειώσουν «εγκαίρως» τις σπουδές τους. Αν ένας φοιτητής θέλει με την εισαγωγή του σε μια σχολή να ασχοληθεί με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, να συμμετέχει σε μια συνέλευση, να κατέβει σε μια διαδήλωση, θα κινδυνεύει με διαγραφή. Η απειλή της απώλειας της φοιτητικής ιδιότητας θα κρέμεται πάνω από κάθε φοιτητική κινητοποίηση.

Κι αυτό σε μια φοιτητική πραγματικότητα που ήδη οι αυθαιρεσίες των καθηγητών όλο και πληθαίνουν, η ύλη των μαθημάτων διογκώνεται και τα περιθώρια ενός φοιτητή να αναπτύξει κοινωνική ζωή και πολιτική δράση, συρρικνώνονται. Το «ν+3» έναντι του «ν+2» που ακούγεται, είναι μια γελοιότητα που δεν αναιρεί το χαρακτήρα του μέτρου και εμφανίστηκε ως απάντηση στην πίεση των κινητοποιήσεων των φοιτητικών συλλόγων στις αρχές της χρονιάς.

Η πιο πρόσφατη απόπειρα εφαρμογής του ορίου φοίτησης ν+2 οδήγησε στη διαγραφή περίπου 200.000 «αιώνιων» φοιτητών το 2014 και στην συζήτηση έμπαιναν και διαγραφές που δεν αφορούσαν μόνο στην «παραβίαση» του ορίου φοίτησης. Από τη στιγμή που θα εισαχθεί το μέτρο θα προεκταθεί σε διαγραφές φοιτητών και για άλλους λόγους, όπως η αποτυχία στην εξέταση ενός μαθήματος για συγκεκριμένο αριθμό φορών, κατά αντιστοιχία με Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Ποια θα είναι, άραγε, τα επαγγελματικά δικαιώματα αυτών που θα διαγραφούν και δεν θα έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους; Αν σκεφτούμε την προσπάθεια του συστήματος να χτυπήσει τα δικαιώματα αυτών που κατάφεραν να πάρουν πτυχίο, μάλλον δεν θα είναι και πολλά, για αυτούς που οδηγήθηκαν να τα παρατήσουν στην μέση.

Προφανώς  το υπουργείο και η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρονται για τις συνέπειες της πανδημίας στις ζωές των φοιτητών. Η αγωνία για το εργασιακό μέλλον έχει διογκωθεί. Συμφοιτητές μας έχουν ξενοικιάσει  από τις πόλεις που σπουδάζουν λόγω οικονομικών δυσκολιών και σκέφτονται να τα παρατήσουν. Το φιάσκο της τηλε-εκπαίδευσης κα των τηλε-εξετάσεων για κάποιους σήμαινε ένα χαμένο εξάμηνο. Η απειλή των διαγραφών θα αποθαρρύνει ακόμη περισσότερο ένα κόσμο να συνεχίσει τις σπουδές του. Ποιος θα πάει κόντρα σε αυτή τη κατάσταση αν όχι εμείς;

Οι διαγραφές μας αφορούν όλους, ανεξαρτήτως έτους φοίτησης. Δεν θα μπούμε σε λογικές ανταγωνισμού μεταξύ μας για το ποιος είχε τη δυνατότητα να τελειώσει νωρίτερα ή αργότερα τις σπουδές του και να «συμβάλει» στην καλή ή κακή αξιολόγηση του τμήματος.  Χρειάζεται να ανοίξουμε μέτωπο απέναντι σε έναν νέο νόμο-πλαίσιο, απέναντι στο νόμο Κεραμέως που πέρασε την άνοιξη, στην τηλεκπαίδευση και την τηλε-εργασία. Κόντρα στον απομονωτισμό και την λογική του ατομικού δρόμου που ενέτεινε η πανδημία, θα πρέπει να βρούμε συλλογικούς τρόπους να απαντήσουμε στο νέο γύρο της επίθεσης, από κοινού με μαθητές, εκπαιδευτικούς και όλα τα πληττόμενα τμήματα της κοινωνίας και να διεκδικήσουμε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες-υγεία.

-ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ

-ΟΧΙ ΣΤΟ «ν+2» ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΡΙΟ ΦΟΙΤΗΣΗΣ

-ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

-ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ