Ήταν, αναμφίβολα μία “γεμάτη” χρονιά η φετινή. Πιάνοντας το νήμα από τη λήξη της προηγούμενης, είδαμε ξανά το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται. Lockdown, ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού στους χώρους δουλειάς και στα ΜΜΜ, θάνατοι εκτός ΜΕΘ, εκδικητικές απολύσεις υγιεονομικών που αποκάλυπταν την τραγική κατάσταση στα νοσοκομεία, μηδαμινή μέριμνα για μέσα προστασίας. Στοιχεία, βέβαια, που δεν αποτελούν αποκλειστική ιδιομορφία για τη χώρα μας, αλλά τον κανόνα για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα παγκόσμια, αποδεικνύοντας την ωμή αδιαφορία του για την υγεία και τη ζωή του ανθρώπου.

Και αν η ανασφάλεια, η ψυχολογική πίεση και ο φόβος που γέννησε η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας από το σύστημα, αποτελούσαν “βραχνά” για το λαό και τη νεολαία, εξίσου (αν όχι περισσότερο) ασφυκτική και εξοργιστική ήταν η επίθεση που διεξήγαγε, εκμεταλλευόμενο απροκάλυπτα την πανδημία και τον εγκλεισμό.

Από την όξυνση των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών σε μια σειρά από διακεκαυμένες ζώνες (Ουκρανία, Λευκορωσία), τη νέα σφαγή των Παλαιστινίων από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, την αναζοπύρωση πολεμικών εστιών (Ναγκόρνο-Καραμπάχ, βομβαρδισμοί ΗΠΑ στη Συρία) αλλά και τον εκατέρωθεν τυχοδιωκτικό ανταγωνισμό μεταξύ των εξαρτημένων αστικών τάξεως Ελλάδας-Τουρκίας, γίνεται αντιληπτό πως οι αντιθέσεις των μεγάλων δυνάμεων, που επιταχύνθηκαν λόγω της πανδημίας και της “μάχης του εμβολίου”, λύνονται μόνο με το αίμα των λαών.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά η ντόπια κυβέρνηση της Ν.Δ. έφερε, για λογαριασμό του κεφαλαίου και στο δρόμο που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, δύο νόμους που δεν έχουν χαρακτηριστεί άδικα ως ιστορικές τομές. Αφενός, το νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777), υλοποιώντας το χρόνιο στόχο για ένα ταξικό πανεπιστήμιο λίγων και εκλεκτών που δε θα χωράει ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική δράση και αφετέρου το εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη με την εμβληματικής σημασίας διάταξη κατάργησης του 8ωρου, την ουσιαστική απελευθέρωση της δουλειάς της Κυριακής, την άυξηση των υπερωριών το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Παράλληλα γίναμε μάρτυρες της έντασης της καταστολής και της φασιστικοποίησης, απαραίτητων “συνοδευτικών” της επίθεσης. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων του Πολυτεχνείου και της 6ης Δεκέμβρη και η άγρια καταστολή τους, η αστυνομοκρατία καθ'όλη τη διάρκεια της πανδημίας, η εκκένωση των καταλήψεων στο ΑΠΘ και οι επανειλλημένες αστυνομικές επιχειρήσεις μέσα και πέριξ αυτού, τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα της ατελείωτης λίστας κρατικής τρομοκρατίας. Και αυτό γιατί το σύστημα κατανοεί πως η επίθεση που διεξάγει (και θα συνεχίσει να διεξάγει με αμείωτους ρυθμούς, ας μην έχουμε αμφιβολίες) είναι πρωτοφανής, άρα τα αφηγήματα περί κανονικότητας και κοινωνικής σταθερότητας μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα που πρόκειται να αντιμετωπίσει ο λαός και η νεολαία, δε μπορούν παρά να είναι λόγια του αέρα.

Παρ'όλα αυτά, ακόμα και υπό αυτές τις πρωτοφανείς και δύσκολες συνθήκες ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία, κατάφεραν να απαντήσουν στην επίθεση μέσα από τους αγώνες τους. Αψηφώντας την τρομοκρατία και τις απαγορεύσεις, διεξήχθησαν πολλές, μαζικές διαδηλώσεις (ενδεικτικά η αντιφασιστική συγκέντρωση στη δίκη της Χρυσής Αυγής με 15.000, στη Θεσσαλονίκη κατά τη 2η εκκένωση της κατάληψης της πρυτανείας, 10.000 κατά βάση φοιτητές πλημμύρισαν τους δρόμους της πόλης), οι φοιτητικοί σύλλογοι έκαναν κάποια, μικρά βήματα ξεπεράσματος της χρόνιας αποσυγκρότησης, ενώ έγιναν αξιοσημείωτες προσπάθειες απεργιών παρά την υπονομευτική στάση των ξεπουλημένων εργοδοτικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, διοργανώνεται το 22ο Camping των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης στο Camping Blue Aura της Πάρου τις ημέρες 31/7 έως 9/8. Mαζί με το κομμάτι του απολογισμού της χρονιάς, της ανταλλαγής εικόνων και της πολιτικής προετοιμασίας της επόμενης χρονιάς (άλλωστε η επίθεση δεν παίρνει... άδεια διακοπών, επομένως είναι αναγκαία η πολιτική συγκρότηση και μέσα στο καλοκαίρι), το Camping αποτελεί μια δομικά διαφορετική μορφή διακοπών από τη συνηθισμένη. Ενώ μέσα στη χρονιά το σύστημα αναγκάζει τη νεολαία είτε σε ατελείωτες ώρες (και μέρες) δουλειάς είτε τη βυθίζει στην εντατικοποίηση και το συνεχές διάβασμα, τσαλαπατώντας τα δικαιώματα στον ελεύθερο χρόνο και την ξεκούραση, παράλληλα προωθεί έναν ατομικό, βολικό για αυτό τρόπο διακοπώ νεκτόνωσης, (για όσους λίγους, μπορούν) που ουσιαστικά την ωθεί να ξεχάσει προσωρινά τα προβλήματα της.

Υπό το πρίσμα αυτό, προσπαθούμε στο Camping να προτάξουμε το τρίπτυχο Αυτοοργάνωση – Συλλογικότητα – Αλληλεγγύη.

• Αυτοοργάνωση γιατί το Camping και τα συστατικά του στοιχεία (φαγητό, καθαριότητα κ.λπ) οργανώνονται από εμάς για εμάς, μέσα από τη λειτουργία των ομάδων.

• Συλλογικότητα επειδή θεωρούμε πως και οι διακοπές πρέπει να είναι μία διαδικασία συλλογική, και όχι ξέχωρη από την καθημερινότητα και τη συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων της.

• Αλληλεγγύη και στο οικονομικό επίπεδο προκειμένου να εξασφαλιστεί η ισότιμη συμμετοχή όλων στο Camping και στις διαδικασίες του, αλλά και συνολικά μέσα στη λειτουργία του.

Μπροστά στη μαύρη πραγματικότητα που προδιαγράφεται και τον ατομισμό που καλλιεργείται, καλούμε τη νεολαία να απαντήσει συλλογικά και στις διακοπές της. Σας περιμένουμε!