Ενώ προετοιμαζουν τη διαγραφή 330.000 φοιτητών, οι δυνάμεις του ρεφορμισμού δημιουργούν κωλύματα στη συγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων σε αγωνιστική κατεύθυνση.
Συγκεκριμένα, στη Γενική Συνέλευση που έγινε στις 19/3 το πλαίσιο της ΣΑΦ ΕΑΑΚ που υπερψηφίστηκε αντί να ορίζει συγκεκριμένη ημερομηνία για νέα γενική συνέλευση έκανε λόγο για κλιμάκωση του αγώνα “με Γενικές Συνελεύσεις το επόμενο διάστημα”.
Το αποτέλεσμα ήταν να περάσουν δύο ολόκληρες εβδομάδες χωρίς να έχει γίνει Γενική Συνέλευση στο σύλλογο. Κάτι παρόμοιο είχε άλλωστε συμβεί με ευθύνη όλων των ρεφορμιστικών δυνάμεων έπειτα από την ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στο κλείσιμο του περσινού κινήματος.
Κι ενώ για άλλη μία φορά δεν γνώριζε κανείς πότε θα έρθει “το επόμενο διάστημα” στο οποίο θα γίνει νέα συνέλευση, η ΣΑΦ ΕΑΑΚ οργάνωνε πανελλαδική μέρα δράσης ενάντια στις διαγραφές… προκειμένου ο πρύτανης να πάρει θέση!
Η ΣΑΦ ΕΑΑΚ από κοινού με άλλες δυνάμεις του ρεφορμισμού πιέστηκε ώστε να προβεί σε συλλογή υπογραφών για νέα γενική συνέλευση στη 01/04. Από την άλλη πλευρά, η ΠΚΣ/ΚΝΕ όπως συνηθίζει να κάνει σε μία σειρά από σχολές, δεν αναγνώρισε τις υπογραφές και εκμεταλλευόμενη την αυτοδυναμία της έβγαλε μέσω Διοικητικού Συμβουλίου απόφαση για συνέλευση στις 7/4.
Ωστόσο, επειδή δεν υπήρξε τελικά απαρτία στη 01/04, η ΣΑΦ ΕΑΑΚ χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την εκφυλιστική στάση της ΠΚΣ/ΚΝΕ προσπάθησε με τραμπούκικους όρους να επιβάλλει αυθαίρετα ένα νέο αντιπαραθετικό κάλεσμα για εξ αναβολής Γενική Συνέλευση στις 8/4.., εξισώνοντας όποιον εξέφραζε την άποψη να στηριχθεί το κάλεσμα για τις 07/04 με την ΠΚΣ/ΚΝΕ και δηλώνοντας ότι δεν θα ήταν εξίσου “αγωνιστική” απόφαση με ένα άλλο κάλεσμα που δεν θα προέκυπτε από ΔΣ!
Η ΣΑΦ ΕΑΑΚ επέμεινε να επιδίδεται επί της ουσίας σε μία συζήτηση για τους φοιτητές χωρίς τους φοιτητές καθώς το κλίμα τραμπουκισμού που επικράτησε έκανε τη συντριπτική πλειοψηφία των ανένταχτων φοιτητών να αποχωρήσουν.
Τίθεται το ερώτημα στην ΣΑΦ ΕΑΑΚ αν ενδιαφέρεται τόσο για την αγωνιστική κατεύθυνση του συλλόγου, γιατί στην προηγούμενη συνέλευση έβαλε σαν προτεραιότητα τη συνδιαλλαγή με το μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο και ανέβαλε τη διεξαγωγή εκ νέου Γενικής Συνέλευσης για κάποιο επόμενο διάστημα ανάλογα με το πότε θα βόλευε την ίδια; Μία τέτοια οπορτουνιστική στάση εκφυλίζει τις διαδικασίες του συλλόγου και δεν γίνεται να αποτελεί δικαιολογία η αντίστοιχα οπορτουνιστική στάση της ΠΚΣ/ΚΝΕ που αναγνωρίζει συνελεύσεις και ενδιαφέρεται για αυτές μόνο όταν συμφέρει τον σχεδιασμό της.
Και ενώ η ΚΝΕ είχε επιδοθεί στο να πείσει κάθε φοιτητή ότι η πραγματικά αγωνιστική συνέλευση θα ήταν αυτή της Δευτέρας που μπήκε μέσω ΔΣ, τροποποίησε τελευταία στιγμή την απόφαση αυτή και έβαλε συνέλευση για Τρίτη 8/4 επειδή το καθηγητικό κατεστημένο αποφάνθηκε ότι η 313 τη Δευτέρα πρέπει να είναι διαθέσιμη για μάθημα.
Όπως και τα ΕΑΑΚ έτσι και η ΠΚΣ/ΚΝΕ καλλιεργεί αυταπάτες για συνεργασία ανάμεσα στους φοιτητές και το καθηγητικό κατεστημένο που εντατικοποιεί τις σπουδές μετατρέποντάς τες σε προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Η αντίστοιχη στάση από πλευράς της ΠΚΣ/ΚΝΕ στην πράξη σημαίνει συμβιβασμό, αποδοχή της επίθεσης και συνδιαλλαγή με αυτούς που την υλοποιούν. Αυτό βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την ανάγκη ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος μέσω φοιτητικών συλλόγων που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν είναι τσιφλίκι και μαγαζάκι κανενός και το πότε θα γίνει μία συνέλευση πρέπει να είναι υπόθεση της πλειοψηφίας των φοιτητών που μπαίνουν στις συνελεύσεις του συλλόγου για να πάρουν αποφάσεις! Ο ένας ή ο άλλος σχεδιασμός μιας πολιτικής δύναμης δεν πρέπει να γίνονται αφορμή για παράκαμψη και εκφυλισμό διαδικασιών του φοιτητικού συλλόγου, καθώς χωρίς τις αγωνιζόμενες μάζες των φοιτητών καμία δράση δεν μπορεί να είναι πραγματικά αγωνιστική και να φέρει νίκες! Τα Διοικητικά Συμβούλια δεν πρέπει να λειτουργούν αντιπαραθετικά προς τις Γενικές Συνελεύσεις και οι Γενικές Συνελεύσεις δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιοκτησιακές λογικές επικύρωσης του σχεδιασμού της μίας ή της άλλης δύναμης αλλά να είναι εστίες συζήτησης και ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης όπου κάθε φοιτητής θα εκφράζει ελεύθερα την άποψή του.
