Καταγγέλλουμε την ΠΚΣ Ιατρικής, όπου για μια ακόμα φορά με την στάση της αποδεικνύει πως
δεν επιθυμεί την μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών και την συγκρότηση των
φοιτητικών συλλόγων στα όργανά τους.

Συγκεκριμένα, μετά από μια απόπειρα Γενικής Συνέλευσης την Δευτέρα 11/03 που δεν
κατάφερε να συγκεντρώσει απαρτία, πρότεινε να καλεστεί εξ αναβολής ΓΣ σε οχτώ μέρες (!) ,
ενώ μεσολαβούσε φοιτητική διαδήλωση την Πέμπτη ενάντια στον νομό πλέον Πιερρακάκη, για
την οποία θα θέλαμε ο σύλλογος να πάρει απόφαση συμμετοχής.

Βέβαια δεν μας κάνει εντύπωση μια τέτοια στάση , αφού φαίνονταν οι διαθέσεις ήδη από την
στάση της στη συγγραφή κοινού πλαισίου. Η ΠΚΣ αποφάσισε να σπάσει τα πλαίσια με τα οποία
κατεβαίναμε ενιαία εδώ και εβδομάδες (αγωνιστικές κινήσεις, ΕΑΑΚ και ΠΚΣ) και να κατεβάσει
δικό της πλαίσιο στο οποίο όχι μόνο δεν πρότεινε κατάληψη αλλά ούτε καν διαδήλωση (!!!).
Πόσο πιο καθαρά να πει ότι αποφασίζει να κλείσει τον αγώνα που εχει ανοίξει εδώ και δύο
μήνες ενάντια στον νόμο - έκτρωμα που τσακίζει το δικαίωμα στις σπουδές. Πόσο πιο
υποταγμένη και ηττοπαθή στάση μπορεί να υιοθετήσει, όταν οι διαθέσεις του κόσμου
αναδείχθηκαν από την τεράστια μαζικότητα της πανελλαδικής διαδήλωσης την ημέρα της
ψήφισης, και τώρα αυτόν τον κόσμο τον στέλνει σπίτι;

Δεν της έφτασε να σφυρίξει λήξη αγώνων, προχωράει και σε ανοιχτό σαμποτάρισμα των
προσπαθειών των δυνάμεων που συνεχίζουν να έχουν αγωνιστικές διαθέσεις και να επιδιώκουν
να κρατήσουν τον σύλλογο στην αγωνιστική τροχιά στην οποία έχει μπει, βάζοντας προοπτική
συνέχισης μέχρι την ανατροπή του νόμου. Έτσι, όχι μόνο καταψήφισε την πρόταση μας για εξ
αναβολής ΓΣ την Τετάρτη 13/03 ώστε να παρθεί απόφαση και για συμμετοχή στο συλλαλητήριο
, αλλά αρνείται να αποδεχτεί και τις υπογραφές που συλλέχθηκαν όπως ορίζεται από το
καταστατικό ως εναλλακτικό τρόπο καλέσματος συνέλευσης.

Πιο συγκεκριμένα, επικαλούνται το καταστατικό για να μην επικυρώσουν τις υπογραφές
λέγοντας ότι χρειάζονται 300 - όταν η απαρτία για ΓΣ είναι 160 άτομα(!). Υιοθετούν “δύο μέτρα
και δύο σταθμά” αφού για τις απαρτίες, ισχυρίζονται ότι χρειάζεται το ⅕ των ψηφισάντων
φοιτητών ενώ για την συλλογική υπογραφών το 1/10 όλων των φοιτητών (!). Για του λόγου το
αληθές, το καταστατικό ορίζει και στις δύο περιπτώσεις ότι αφορούν τα μέλη του φοιτητικού
συλλόγου, τα οποία εκ νέου ορίζει ως τα “ταμειακά εντάξει” μέλη. Άρα το να ορίζουμε επιλεκτικά
κατά πως μας συμφέρει το ποιοι θεωρούνται μέλη του συλλόγου ανά περίπτωση, δεν είναι
παρά εκφυλιστικό. Ακόμα, η άρνησή τους να παρευρεθούν σε ΔΣ για επικύρωση των
υπογραφών ενώ μέλη τους βρίσκονταν στον χώρο της σχολής επιβεβαιώνει ότι έκαναν ο,τι
περνάει από το χέρι τους για να μην ευδοκιμήσει η απόπειρα Γενικής Συνέλευσης.

Η προσπάθεια να αποκρύψουν ότι σαμποτάρουν την ΓΣ δεν περνάει με γελοίες δικαιολογίες
που επικαλούνται γραφειοκρατικά το καταστατικό σαν ασπίδα στην πολιτική τους κατά τα άλλα
επιλογή να κλείσουν οι αγώνες. Γιατί μια δύναμη με αναφορά στους αγώνες δεν μπορεί να βάζει τρικλοποδιά με τρικ και κόλπα αν πραγματικά ενδιαφέρεται για την μαζικοποίηση των
διαδικασιών. Δεν γίνεται να αντιμετωπίζει την προσπάθεια δύο δυνάμεων του συλλόγου για
συλλογή υπογραφών χειρότερα και από την ΔΑΠ η οποία δεν δίστασε ακόμα και να
αμφισβητήσει την εγκυρότητα των υπογραφών. Παρόλα αυτά, μια τέτοια στάση την περιμένει
κανείς από δυνάμεις που έχουν στηρίξει στην ολότητα του τον νόμο και όλη την πολιτική της
κυβέρνησης στις σχολές και τάσσονται καθαρά ενάντια στους αγώνες των φοιτητών. Όταν όμως
τέτοιες στάσεις απορρέουν από δυνάμεις με αναφορά (θεωρητικά πάντα) στο κίνημα, μόνο
υποκριτική μπορεί να φαντάζει αυτή η “έγνοια” τους για την συνέχιση των αγώνων.

Η στάση αυτή είναι μόνο άξια καταγγελίας και πρέπει να απαντηθεί με τον εξής τρόπο: με την
μαζικοποίηση της γενικής συνέλευσης, με την περιθωριοποίηση τέτοιων λογικών που “κρεμάνε “
τους αγώνες και με την υιοθέτηση μιας κατεύθυνσης αγωνιστικής με προοπτική την ανατροπή
του νόμου και την συνέχιση των αγώνων. Η υποταγή δεν θα περάσει, θα υπερασπιστούμε τους
αγώνες μας μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες κόντρα στις δυνάμεις της κυβερνητικής
νεολαίας αλλά και τις δυνάμεις που αποπροσανατολίζουν και απογοητεύουν τους φοιτητές.