Στις 8 Μάρτη βγαίνουμε στο δρόμο! Στηρίζουμε την απεργία! Μαζικοποιούμε τον αγώνα!
Η 8η Μάρτη, είναι η μέρα που σηματοδοτεί τους αγώνες των γυναικών για μια ζωή με δικαιώματα και ελευθερίες. Η φετινή 8η Μάρτη τιμάται σε μια περίοδο που ο λαός ήρθε αντιμέτωπος με μια προαναγγελθείσα σφαγή, ένα κρατικό έγκλημα που απέδειξε για μια ακόμη φορά την σαπίλα του συστήματος. Είναι το σύστημα που αντιμετωπίζει τα δικαιώματά μας σαν εμπόρευμα και εμάς τους ίδιους σαν αναλώσιμους, που δεν διστάζει να μας θυσιάσει στο βωμό του κεφαλαίου.
Το έγκλημα στα Τέμπη γεννά οργή για την απληστία του κεφαλαίου, την αδιαφορία του αστικού κράτους για τις ανθρώπινες ζωές, τις αντιλαϊκές πολιτικές όλων των κυβερνήσεων που εδώ και χρόνια προσπαθούν να κλέψουν τις κατακτήσεις μας και να χτυπήσουν τα δικαιώματά μας. Από την υγεία και τις συγκοινωνίες μέχρι τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματά μας σε σπουδές και δουλειά, το σύστημα αποδεικνύει ότι δεν δίνει δεκάρα για τον λαό και τις ανάγκες του.
Το ίδιο σύστημα που δολοφονεί, είναι αυτό που γεννά και για την γυναικεία ανισοτιμία. Ο καπιταλισμός εξ’ ορισμού βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οξύνοντας τις αντιθέσεις και αξιοποιώντας το «διαίρει και βασίλευε», προσπαθεί να στρέψει τον άντρα απέναντι στην γυναίκα, τον εργαζόμενο απέναντι στον συνάδελφο του, τον Έλληνα εργάτη απέναντι στον μετανάστη, προκειμένου το ίδιο, να διαφεύγει της λαϊκής οργής για τα δεινά που προκαλεί σε όλο τον λαό.
Έτσι, το γυναικείο ζήτημα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως έμφυλο, αλλά πρωτίστως ως ταξικό. Η διπλή εκμετάλλευση που υφίσταται η γυναίκα στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, τόσο στο σπίτι όσο και στη δουλειά, αποδεικνύει την ταξική διάσταση του ζητήματος και το πως αυτή είναι που κατά κύριο λόγο ενισχύει την γυναικεία ανισοτιμία.
Ο καπιταλισμός τρέφεται από αυτές τις αντιθέσεις και τις χρειάζεται για να αναπαραχθεί. Έτσι, μέσα σε αυτό το σύστημα είναι αδύνατο να υπάρξει πραγματική ισοτιμία των φύλων, πραγματική γυναικεία χειραφέτηση, αφού έτσι θα καταλυόταν ο εκμεταλλευτικός του χαρακτήρας.
Σήμερα, που το καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό σύστημα περνάει μια παρατεταμένη κρίση, οξύνει την επίθεσή του απέναντι σε ολόκληρο τον λαό και την νεολαία. Σε συνθήκες πολέμου, κρατικών εγκλημάτων, φτώχειας, ανεργίας, ακριβείας και φασιστικοποίησης, η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με ακόμη πιο σκληρή εκμετάλλευση. Το σύστημα την αντιμετωπίζει ως φθηνό εργατικό δυναμικό, την φέρνει πρώτη αντιμέτωπη με μειώσεις μισθών, απολύσεις, ελαστικές συνθήκες εργασίας. Αντιμετωπίζει την μητρότητα αντιδραστικά, προχωρώντας σε απολύσεις εγκύων γυναικών και καταδικάζοντας τις μητέρες στην ανεργία.
Η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις στον χώρο εργασίας της, στο χώρο που σπουδάζει, στον δρόμο, στο οικογενειακό της περιβάλλον. Βιώνει την εμπορευματοποίηση και την προσπάθεια ελέγχου του σώματός της, τον υποβιβασμό της σε αναπαραγωγική μηχανή, την σεξουαλικοποίησή της. Βλέπει το σύστημα να αθωώνει τους βιαστές, τους κακοποιητές και τους δολοφόνους των γυναικών, να εκθέτει και να ρίχνει τις ευθύνες στα θύματα. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για «μεμονωμένα περιστατικά» , «εγκλήματα πάθους», «την κακιά στιγμή», βγάζοντας λάδι το σύστημα και τις ιδιοκτησιακές του λογικές, που επιτρέπουν στον άντρα να επιβάλει την βούλησή του στην γυναίκα και να την θεωρεί κτήμα του.
Στο σήμερα, κυριαρχούν αταξικές αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις που εντοπίζουν την ρίζα της γυναικείας καταπίεσης στον «εχθρό άντρα», στην «κουλτούρα βιασμού» και την «τοξική αρρενωπότητα», χωρίς να ψάχνουν τα βαθύτερα αίτια της γυναικείας ανισοτιμίας. Πέρα από βούτυρο στο ψωμί της διχόνοιας που θέλει να σπείρει το σύστημα, τέτοιες αντιλήψεις υπονοούν την ανάγκη ταξικής ειρήνης απέναντι στον άντρα, βάζουν στο ίδιο στρατόπεδο εκμεταλλευτή και καταπιεσμένο, προσπαθούν να επινοήσουν κοινά συμφέροντα μεταξύ των εργατριών, γυναικών των λαϊκών στρωμάτων και των γυναικών της αστικής τάξης. Θεωρούν πρόοδο την κατάληψη θέσεων εξουσίας από γυναίκες (υπουργοί, πρόεδροι της δημοκρατίας, CEO), τις ίδιες γυναίκες που θα ξεζουμίσουν ως γνήσιοι καταπιεστές και υπηρέτες του συστήματος τους υφιστάμενους τους, γυναίκες και άνδρες.
Κόντρα σε αυτές τις λογικές, που βλέπουν μόνο «την κορυφή του παγόβουνου» και είναι ακίνδυνες ή και βοηθητικές για το σύστημα το γυναικείο κίνημα οφείλει να αναγνωρίσει τους πραγματικούς του συμμάχους. Και τέτοιοι είναι όσοι παλεύουν κόντρα στον αληθινό εχθρό, το ίδιο το σύστημα, που γεννά την ανισοτιμία του γυναικείου φύλου, που αδιαφορεί για τις ζωές και την ασφάλεια του λαού, που σκοτώνει! Το γυναικείο κίνημα οφείλει να συνδεθεί με το λαϊκό και εργατικό κίνημα και από κοινού να παλέψουν ενάντια στις πολιτικές της βαρβαρότητας.
Την 8η Μάρτη τιμάμε τους αγώνες των γυναικών του χθες και του σήμερα και διαδηλώνουμε για να καταγγείλουμε το έγκλημα στα Τέμπη, να απαιτήσουμε να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες, να διεκδικήσουμε ασφαλείς συγκοινωνίες. Παλεύουμε για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, που γεννά την γυναικεία ανισοτιμία, που δολοφονεί, που μας στερεί τις ζωές και τα δικαιώματά μας!
