ΑΘΗΝΑ | Ιατρική: Ηλεκτρονικής συνελεύσεις με τη σφραγίδα της αριστεράς

Η πανδημία έφερε το φοιτητικό σώμα αντιμέτωπο με τα τηλε-μαθήματα, τις τηλε-εξετάσεις, τις τηλε-ψηφοφορίες. Κάθε έκτακτη και νέα πραγματικότητα όμως, πατάει πάνω σε μια προηγούμενη κατάσταση και η παρακαταθήκη που αφήνει πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν. Γι’ αυτό, η στάση που πρέπει να κρατήσει μια αριστερή δύναμη είναι αυτή που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να υπονομευτούν οι δημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων. Και αν αυτό ακούγεται σαν κάτι απλό και δεδομένο, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς φαίνεται να μην το έχει καταλάβει…

Στην Ιατρική Αθήνας, μία από τις κατακτήσεις του φοιτητικού συλλόγου είναι, ότι κάθε έτος μπορεί να αποφασίσει το πρόγραμμα της εξεταστικής του μέσω πραγματοποίησης συνελεύσεων. Η πανδημία και οι τηλε-συνελεύσεις που έφερε, είχε σαν αποτέλεσμα την εξ αποστάσεως διεξαγωγή και αυτών των συνελεύσεων ετών.

Και ενώ η αριστερά θα έπρεπε όχι απλά να μην αναγνωρίζει, αλλά και να καταγγέλλει τις συνελεύσεις αυτές, οι δυνάμεις της ΠΚΣ επικύρωσαν μέσω ΔΣ πρόγραμμα εξεταστικής που ψηφίστηκε μέσω poll στο facebook από το αντίστοιχο έτος. Με το απλοϊκό επιχείρημα ότι η μεγάλη συμμετοχή εξασφαλίζει τη δημοκρατικότητα, δίνεται η ψευδής εντύπωση ότι πατώντας ένα κουμπί μπορεί ο φοιτητής να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Φυσικά γνωρίζουν πολύ καλά την πολιτική σημασία μιας τέτοιας απόφασης -μιας και αποτελούν αριστερή δύναμη- αλλά δε θέλουν και να διαλύσουν την ιδιαίτερα αρεστή και αντιδραστική ιδέα των ηλεκτρονικών διαδικασιών στο δεξιά μετατοπισμένο ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται.

Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ ενώ στηλίτευαν σε ανακοινώσεις τους τις τηλε-ψηφοφορίες, συμμετείχαν σε όσες συνελεύσεις ετών έγιναν διαδικτυακά, συμβάλλοντας στη νομιμοποίησή τους πρώτα και κύρια στα μάτια των φοιτητών, ενώ κατέληγαν να νομιμοποιούν και την «τηλε-συνδιοίκηση», μπαίνοντας στις ίδιες τηλεδιασκέψεις με καθηγητές.

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, αξιολογούνται και στη συγκυρία που τα έφερε στο προσκήνιο. Ο εγκλεισμός σε συνδυασμό με την αποσυγκρότηση των συλλόγων, έδωσαν την τέλεια αφορμή στο σύστημα και τις δυνάμεις που εκφράζουν την πολιτική του στις σχολές να έχουν τους φοιτητές μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή αμέτοχους, χωρίς βούληση, να εκτονώνουν την αγωνιστικότητα τους σε ηλεκτρονικά poll. Διότι για τις συστημικές παρατάξεις, οι φοιτητές που αντιλαμβάνονται τον ταξικό χαρακτήρα του Πανεπιστημίου και παλεύουν για το λαϊκό δικαίωμα στις σπουδές μέσω της ενεργούς δράσης τους, αποτελούν πρόβλημα. Αυτούς τους φοιτητές και αυτή την άποψη χτυπάει η πραγματικότητα των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών. Η πολιτική των ταξικών φραγμών βρίσκει έδαφος όταν η νεολαία καθηλώνεται στο σπίτι και απέχει από τις μαζικές διαδικασίες. Επομένως, η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να προπαγανδίζει στις σχολές μέσω της ΔΑΠ ολόκληρο το «τηλε-πακέτο» κι έτσι να επιτελεί ανενόχλητη το έργο της να πετάει κόσμο εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της αγοράς εργασίας.

Δεν προκαλεί εντύπωση λοιπόν και η στάση της «ανεξάρτητης» Νέας Προοπτικής και άλλων «ανεξάρτητων» ομάδων φοιτητών, οι οποίοι κόπτονται να «εκσυγχρονιστεί» ο σύλλογος και να «εξυγιανθεί» πολιτικά- μιας και αποδίδουν την απονεύρωσή του στις αριστερές δυνάμεις. Όσο και να υπερασπίζονται την ανεξαρτησία τους, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες – ως επίσημη κυβερνητική πρόταση- παραμένουν επιδίωξη του συστήματος. Άρα, χρωματίζονται πολιτικά και ταξικά τόσο αυτές όσο και οι εκφραστές τους. Όσο για τον εκσυγχρονισμό, παρότι ηχεί ωραία, δεν υπάρχει τίποτα σύγχρονο σε μια διαδικασία όπου μπορεί να συμμετέχει οποιοσδήποτε καλοθελητής, όλοι κρύβονται πίσω από nicknames και ουσιαστικός διάλογος δεν υπάρχει. Φυσικά όλα αυτά δεν αποτελούν πρόβλημα για τους «ακομμάτιστους» φοιτητές, αφού θέλουν συνελεύσεις διεκπεραιωτικού τύπου, μιας και ο ρόλος του φοιτητή είναι να διαβάζει όσο περισσότερο αντέχει.

Αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα, είναι ότι αποτελεί βήμα προς τα πίσω η ανοχή της αριστεράς. Όταν διακυβεύονται τα προσωπικά δεδομένα (με ενδεχόμενο φακέλωμα), όταν προωθείται σε όλη την κοινωνία η παθητικότητα, όταν χτυπιούνται δικαιώματα ειδικά όταν οι άνθρωποι είναι απομονωμένοι και απομακρυσμένοι από τους κοινωνικούς τους χώρους, δε νοείται η αριστερά να αναζητά μεσοβέζικες λύσεις ή να καταφεύγει στις συνελεύσεις των καθηγητών για να παρακολουθήσει για μια ακόμα φορά την εφαρμογή των επιλογών του συστήματος. Οι αριστερές δυνάμεις και κάθε προοδευτικός φοιτητής πρέπει να βρίσκονται στις αληθινές γενικές συνελεύσεις και στο κίνημα, γιατί μόνο εκεί διεκδικούν αληθινά δικαιώματα.