Τελικά δεν υπάρχει όριο στην πολιτική κατρακύλα κάποιων χώρων, που αλλού μας έχουν συνηθίσει να καμώνονται τις «πρωτοπορίες» του κινήματος. Φαίνεται ότι μετά από μια μακρά περίοδο αναζητήσεων ύστερα από τη συγκρότησή της ως ομάδας, που δυστυχώς δεν έχουμε υπόψη μας αν κατέληξε και σε κάποιο σώμα πολιτικών θέσεων, διότι δεν τις έχουμε δει πουθενά, η ΑΡΙΣ μπόρεσε να βρει επιτέλους τον ρόλο που της ταιριάζει μέσα στο κίνημα. Ο ακολουθητισμός μέχρι τέλους στον ρεφορμισμό και τη γραμμή της ταξικής υποταγής του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ έχει αναγορευτεί σε μόνιμη επιλογή αυτής της οργάνωσης και φροντίζει να κάνει ό,τι μπορεί για να μας το υπενθυμίζει.

Αφού προηγουμένως λειτούργησε με ανακοίνωσή της, λοιπόν, ως πρώτης τάξης πλυντήριο στο ξεπούλημα της απεργίας στις 3 του Ιούνη από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΕΚΑ με την ενεργή στήριξη του ΠΑΜΕ, στο χθεσινό απογευματινό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ανέλαβε πρόθυμα τον ρόλο του χειροκροτητή της φιέστας του ΚΚΕ, που περισσότερο θύμιζε κομματική εκδήλωση παρά μαχητική απεργιακή συγκέντρωση. Αμφιβάλλουμε αν γνώριζε ότι με αυτή της τη στάση ξέπλενε για ακόμα μια φορά την αθλιότητα της συμπαράταξης του ΚΚΕ με την απεργοσπασία της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ, που προηγήθηκε μόλις ένα 24ωρο πριν. Δεν αμφιβάλλουμε, φυσικά, στο αν κατάλαβε ότι νομιμοποιεί το «πανηγυρικό» κλείσιμο της απεργιακής μάχης που κήρυξε η ηγεσία του ΚΚΕ, με το γνωστό «ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά», αφού αποτελεί στοιχείο και της δικιάς της άποψης. Έτσι και αλλιώς, όλα αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία για όποιον έχει κάνει επιστήμη τον οπορτουνισμό.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν υπήρξε κάποιο ντηλ, με τη μεν ΑΡΙΣ να βάζει από την πλευρά της τους συλλόγους-σφραγίδες που ελέγχει -από ΔΣ που προέκυψαν σε φοιτητικές εκλογές προ διετίας- δίπλα στα σωματεία-σφραγίδες του ΠΑΜΕ, και το δε ΚΚΕ να εξασφαλίζει σε ορισμένα στελέχη της χρόνο ομιλίας στη συγκέντρωση, την ώρα που άλλα σωματεία, εργατικά σχήματα, οργανώσεις, αποκλείονταν έως και τραμπουκίζονταν σε αντίστοιχες περιπτώσεις (βλ. επίθεση του ΠΑΜΕ στο μπλοκ του ΚΚΕ(μ-λ) στην Άρτα). Γνωρίζουμε, όμως, ότι γίναμε μάρτυρες της τιμητικής θέσης που πήρε η ΑΡΙΣ στα γνωστά ελεεινά κορδόνια-αλυσίδες του ΠΑΜΕ, που πάντα γίνονται με όρους «ιδιοκτησίας» της πλατείας και των κινητοποιήσεων.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε πλάκα, διαπιστώνοντας ότι ο μαθητής έκατσε επιτέλους δίπλα στον δάσκαλο! Γιατί δεν είναι ότι οι αντιπαραθέσεις με οργανωτικούς όρους, τα εσωτερικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και τα νταηλίκια προς άλλες δυνάμεις του κινήματος, που καταλήγουν σε μεγαλοπρεπή σκυψίματα απέναντι στο σύστημα και το καθηγητικό κατεστημένο σε κάποιο όργανο συνδιοίκησης, αποτελούν πρακτικές ξένες προς την ΑΡΙΣ, άσχετα αν η ΚΝΕ είναι αυτή που τις εισήγαγε. Άλλωστε, σε τελική ανάλυση προέρχονται από την ίδια κοινή ρεφορμιστική μήτρα.

Όταν, όμως, ο ριζοσπαστισμός και η φασαρία ενός ολόκληρου νεολαιίστικου αγωνιστικού δυναμικού καταλήγει να γίνεται θλιβερός ουραγός της ταξικής συνθηκολόγησης, τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Και ως τέτοια είμαστε υποχρεωμένοι να τα αντιμετωπίσουμε.