Οι τελευταίες δύο εβδομάδες χαρακτηρίζονται από πυκνές πολιτικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση της ΝΔ με ΜΑΤ και ΟΠΚΕ, χημικά, συλλήψεις και τελεσίγραφα, εφαρμόζει την πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, για να καθυποτάξει τη νεολαία έτσι ώστε να συνεχίσει ανεμπόδιστα την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής της. Να συνεχιστεί ο νέος γύρος επίθεσης που έχουν ξεκινήσει με τα μέτρα της Κεραμέως, το λεγόμενο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, το νέο ποινικό κώδικα και το ξεπούλημα της χώρας στους αμερικανονατοϊκούς φονιάδες των λαών. Μια πολιτική που έχει στόχο να αφαιρέσει κάθε λαϊκό, εργατικό και νεολαιίστικο δικαίωμα. Έτσι ώστε να ενισχύσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εργαζόμενων και της νεολαίας για τα συμφέροντα ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Στόχος τους να μας τρομοκρατήσουν ώστε να οχυρωθούν απέναντι στους αγώνες μας.
Οι φοιτητές στην πόλη μας, τόσο με τη φοιτητική διαδήλωση της Τρίτης 12/11 –τη μαζικότερη φοιτητική διαδήλωση των τελευταίων χρόνων- όσο και με αυτήν του Πολυτεχνείου στις 17/11, έδειξαν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο την άρνησή τους σε αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική και τη διάθεσή τους να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Η διαδήλωση της Παρασκευής 22/11, αποτελεί μια ελπιδοφόρα συνέχεια των προηγούμενων κινητοποιήσεων ενάντια στα μέτρα Κεραμέως και για την υπεράσπιση του λαϊκού Ασύλου Αγώνων, η οποία, ωστόσο, δεν ήταν ανάλογης μαζικότητας των προηγούμενων κινητοποιήσεων.
Καθοριστικό ρόλο για τη νικηφόρα έκβαση ενός αγώνα των φοιτητών, παίζουν οι ίδιοι οι φοιτητές. Για αυτό και η παρουσία τους στις Γενικές Συνελεύσεις είναι απαραίτητη. Διότι εκεί συζητάνε πολιτικά, κατανοούν την αναγκαιότητα να αγωνιστούν και αναζητούν δρόμους αντίστασης και πάλης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος. Αν λοιπόν θέλουμε πραγματικά να οικοδομήσουμε τους όρους ενός νικηφόρου φοιτητικού κινήματος, θα πρέπει πρώτα από όλα να μαζικοποιήσουμε τις Γενικές μας Συνελεύσεις. Με ζωντανές πολιτικές συζητήσεις. Για να ξαναγίνουν οι σύλλογοι ουσιαστικά όργανα πάλης των φοιτητών.
Βασικό στοιχείο της συγκρότησης των φοιτητών, αποτελούν τα αιτήματα πάλης κόντρα σε αιχμές της επίθεσης που προωθούν κυβέρνηση-κεφάλαιο-ιμπεριαλιστές και όχι τα συνολικά προγράμματα της κάθε αριστερής δύναμης. Αιτήματα δηλαδή που μπορούν να ενοποιήσουν τους φοιτητές στην πάλη τους για το δικαίωμα στις σπουδές, τη δουλειά, τις ελευθερίες, τη ζωή. Δηλαδή αυτά που προωθούν την αντίσταση στην επίθεση που δεχόμαστε και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Σε κατεύθυνση αναμέτρησης με την κυβέρνηση και το υπουργείο και όχι για τη διαχείριση αυτής της επίθεσης. Όχι δηλαδή με προτάσεις για να λύσουμε από κοινού φοιτητές και κυβέρνηση τα προβλήματα που η αντιλαϊκή πολιτική τους μας δημιουργεί! Όταν όμως κατεβαίνουν λίστες αιτημάτων, αυτές οι αιχμές «κρύβονται». Όταν δηλαδή η κάθε δύναμη καταθέτει συνολικά το πρόγραμμά της προς ψήφιση και δεν επικεντρώνει σε συγκεκριμένα αιτήματα πάλης, τότε επί της ουσίας εμποδίζει τους φοιτητές να κατανοήσουν για ποιο λόγο πρέπει να παλέψουν.
Στη συγκεκριμένη λοιπόν περίοδο, με τη σύνοδο των Πρυτάνεων και με την ψήφιση των μέτρων Κεραμέως να είναι προ των πυλών, οι καταλήψεις εκτός σχολής (πχ. στην Πρυτανεία) είναι αποπροσανατολιστικές. Αποτελούν αδιέξοδες κινήσεις που δεν συμβάλλουν στη μαζικοποίηση του αγώνα. Αντίθετα, οι μαζικές καταλήψεις των σχολών, μέσα από τις πολιτικές δράσεις που γίνονται, βοηθούν στην περαιτέρω πολιτικοποίηση των φοιτητών, σπάνε τις λογικές ανάθεσης και προωθούν τη συλλογική πάλη των φοιτητών.
Στην ίδια λογική, τα πανελλαδικά καλέσματα (ή τα πανθεσσαλικά αντίστοιχα), σε μια περίοδο όπως αυτή, απλά αποτελούν σχεδιασμούς των δυνάμεων που τα καλούν. Γιατί αυτήν την περίοδο δεν έχουν δημιουργηθεί οι όροι για να υπάρξει η αναγκαιότητα και μιας τέτοιας πανελλαδικής κινητοποίησης. Δεν υπάρχουν αυτή την στιγμή μαζικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις σε κάθε πόλη και μάλιστα με σοβαρή διάρκεια, μαχητικότητα και επιμονή. Αντίθετα, αυτήν την περίοδο παλεύουμε για την ουσιαστική μαζικοποίηση των ΓΣ, για μαζικές διαδηλώσεις στην πόλη μας, για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και της σύνδεσής του με την πάλη των εργαζόμενων και του λαού του Βόλου.
Τέτοιου είδους (πανελλαδικά) καλέσματα σε αυτή τη φάση, δημιουργούν μια εικονική κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση και την παραίτηση των φοιτητών, μιας και προσπαθούν να προσπεράσουν τους πραγματικούς συσχετισμούς που υπάρχουν. Δεν ήταν η «μεταφορά του κλίματος» στο Βόλο όλων όσων συμμετείχαν στην πανελλαδική διαδήλωση στην Αθήνα, αυτό που έδωσε ώθηση στις τελευταίες κινητοποιήσεις. Ήταν η άγρια καταστολή των φοιτητών αγωνιστών στην ΑΣΟΕΕ και η πολιτική πρωτοβουλία που πάρθηκε από αριστερές δυνάμεις και αγωνιστές στο Βόλο για να καλεστεί συλλαλητήριο καταγγελίας της κρατικής καταστολής και υπεράσπισης του λαϊκού Ασύλου.
Όσον αφορά τα συντονιστικά που πραγματοποιούνται σχεδόν μετά από κάθε φοιτητική διαδήλωση, να πούμε ότι ο ρόλος τους είναι απλά να συντονίζουν τον αγώνα. Να υλοποιούν τις αποφάσεις των ΓΣ. Δεν είναι όργανα του φοιτητικού κινήματος που να μπορούν να πάρουν αποφάσεις. Δεν μπορούν να «αναβαθμίζουν» τις αποφάσεις των ΓΣ. Πόσο μάλλον να προσπαθεί η κάθε δύναμη να προωθήσει μέσα από αυτά τον προγραμματισμό της, «καπελώνοντας» επί της ουσίας τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, πέρα από αυτόν της μαζικοποίησης των οργάνων πάλης μας. Των Γενικών Συνελεύσεων, με αποφάσεις αγώνα. Με μαζικές κινητοποιήσεις στην πόλη μας. Μέσα από την ενίσχυση των εστιών αντίστασης-διεκδίκησης σε κάθε σχολή, με στόχο την ανάπτυξη ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΚΕΡΑΜΕΩΣ / ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟ. Για να σπάει ο τσαμπουκάς της κυβέρνησης που καταστέλλει! Για να υπερασπιστούμε το λαϊκό Άσυλο! Για να ανατραπεί ο νέος νόμος-πλαίσιο που ετοιμάζεται!
ΟΙ ΜΑΖΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
