Εδώ και αρκετό καιρό, οι φοιτητές σε πανελλαδικό επίπεδο διαδηλώνουμε και αγωνιζόμαστε ενάντια στον ψηφισμένο, πλέον, νόμο για την εκπαίδευση. Ο νόμος Κεραμέως στοχεύει στο να πετάξει χιλιάδες φοιτητές εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και να δημιουργήσει  ένα πανεπιστήμιο «για λίγους και εκλεκτούς». Να κάνει πιο ασφυκτικούς τους όρους σπουδών μας στα πανεπιστήμια, να ορθώσει περαιτέρω ταξικούς φραγμούς και εμπόδια για την απόκτηση του πτυχίου. Ένα πανεπιστήμιο που δεν θα χωράει καμία φωνή αντίστασης και αγώνα. Η άποψή μας από την αρχή της κατάθεσης αυτού του νόμου ήταν (και συνεχίζει να είναι), ότι αυτό το έκτρωμα πρέπει να ανατραπεί. Ωστόσο από την πλειοψηφία των υπόλοιπων δυνάμεων στα πανεπιστήμια μπαίνει η κατεύθυνση της μη εφαρμογής.

ΜΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ: Μια απάντηση που θα ήταν εύκολο να δοθεί για αυτό το αίτημα είναι ότι ο νόμος ήδη έχει αρχίσει και εφαρμόζεται. Άλλωστε σε αντίθεση με άλλους ψηφισμένους νόμους, ο συγκεκριμένος δεν έδινε κανένα περιθώριο αναμονής αλλά έθετε πολύ συγκεκριμένα την άμεση εφαρμογή του εντός δέκα ημερών. Τρανό παράδειγμα, η εκκένωση της κατάληψης του ΑΠΘ και το όργιο καταστολής που ακολούθησε, με την Υπουργό Παιδείας να δηλώνει ρητά ότι «ο νόμος εφαρμόστηκε και η ομαλότητα επανέρχεται». Όπως επίσης οι απειλές για εισβολή στην κατάληψη των Ιωαννίνων και οι απειλές για πειθαρχικά στο τμήμα του ιστορικού, η παρέμβαση της αστυνομίας σε συνέλευση της Πάτρας και άλλα πολλά παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η γραμμή αυτή έχει ήδη χρεωκοπήσει και ηττηθεί. Δεύτερον, με ποιον ακριβώς τρόπο και από ποιόν θα μπλοκαριστεί ένα από τα πιο σοβαρά χτυπήματα του νόμου, η βάση εισαγωγής εισακτέων για τα πανεπιστήμια; Όπως επίσης και άλλες σοβαρότατες πτυχές του, όπως οι διαγραφές και τα όρια σπουδών.

Κατά την άποψή μας, οι προβληματικές του συγκεκριμένου αιτήματος δεν μένουν μόνο στα παραπάνω «κενά», αλλά στην πολιτική ουσία που μπαίνει είτε ανοιχτά είτε τις περισσότερες φορές κεκαλυμμένα. Για να εξηγηθούμε! Η κατεύθυνση της μη εφαρμογής του νόμου, είτε το θέλει είτε όχι, μεταθέτει την πάλη των φοιτητών στα κέντρα που είναι υπεύθυνα για την εξειδίκευση και υλοποίηση των μέτρων σε κάθε πανεπιστήμιο και σχολή, άρα και για την εφαρμογή τους: στα Πρυτανικά συμβούλια και στα τμήματα των σχολών. Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, «εφόσον οι Πρυτάνεις και οι καθηγητές θα το εφαρμόσουν γιατί να μην απευθυνθούμε απευθείας σε αυτούς και να τους πιέσουμε, άλλωστε μια μερίδα αυτών έχει εκφράσει ανοιχτά την αντίθεσή της στον νόμο». Για να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα οφείλουμε και πρέπει να σταθούμε σε ορισμένα ζητήματα.

Ρόλος Πρυτάνεων και καθηγητών: Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οι Πρυτανείες και τα τμήματα σχολών είναι υπεύθυνα για την  εξειδίκευση των μέτρων. Είναι εκ φύσεως δηλαδή (σαν στρώμα και σαν πόστο) οι ιμάντες υλοποίησης της επίθεσης που θέλει να εφαρμόσει η εκάστοτε κυβέρνηση για τα πανεπιστήμια. Η κοινωνική τους θέση είναι τέτοια (τόσο οι μεγάλες μισθολογικές απολαβές τους όσο και η κοινωνική θέση, το κύρος και η ελιτίστικη συνείδηση που τους δίνεται σε αυτό το σάπιο σύστημα) που δεν μπορούν να σταθούν με τα προβλήματα και τις ανησυχίες των πληττόμενων  από την επίθεση του συστήματος φοιτητών, πόσο δε μάλλον να πάρουν θέση  υπέρ των δικαιωμάτων  και των δίκαιων αιτημάτων τους. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε την αυτοαναιρεσή του ρόλου, της θέσης  και των προνομίων που πηγάζουν από αυτές. Αντιθέτως, η όποια ένσταση ή αντίθεση με το νομοσχέδιο Κεραμέως έγκειται ακριβώς στην επιδίωξη διασφάλισης ορισμένων  προνομίων τους που νιώθουν ότι χάνουν.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, οι αποφάσεις της συνόδου των πρυτάνεων διαφωνούν, ή κρατάνε επιφυλάξεις, για τα εξής:

• Όσον αφορά την βάση εισαγωγής το πρόβλημά τους έγκειται στο γεγονός ότι θα πληγούν τα περιφερειακά τμήματα που θα μπαίνουν λιγότεροι εισακτέοι και αντιπροτείνουν να αποκοπεί η χρηματοδότηση από τον αριθμό των εισακτέων ώστε να μην χάνουν κονδύλια, όπως επίσης ζητάνε λόγο στον συντελεστή βαρύτητας και στο περιεχόμενο των εξεταζόμενων πανελλαδικά μαθημάτων.
• Όσον αφορά την φύλαξη στα πανεπιστήμια, συμφωνούν και επαυξάνουν, ωστόσο ζητάνε να μην γίνει με την μορφή που θέλει η κυβέρνηση, δηλαδή να υπάγεται στο πανεπιστήμιο αντί στην Ελληνική Αστυνομία. Για τις κάρτες εισόδου προτείνουν να μην είναι για την είσοδο στο πανεπιστήμιο, αλλά για την είσοδο σε συγκεκριμένους χώρους του πανεπιστημίου.
• Όσον αφορά τις πειθαρχικές διώξεις, διαφωνούν με το να εμπεριέχονται στο νομοσχέδιο αλλά να αφορούν το ίδιο το πανεπιστήμιο  και αντιπροτείνουν να εισαχθούν πειθαρχικές διώξεις στο Εσωτερικό Κανονισμό των ιδρυμάτων για τους φοιτητές  και να μην αφορούν πρωταρχικά ή αποκλειστικά το φοιτητικό σώμα.
• Όσον αφορά τις διαγραφές και τα όρια σπουδών, έθεσαν την εξειδίκευση διατάξεων για εργαζόμενους φοιτητές, την μερική φοίτηση, την εκτίμηση περιπτώσεων παράτασης σπουδών και διάφορους προβληματισμούς που αφορούν την διοικητική εφαρμογή του.

Η συγκεκριμένη κατεύθυνση λοιπόν  όσο και να προσπαθεί να φτιασιδωθεί με κραυγές επαναστατικότητας και αγώνα, στην «καλύτερη» μπορεί να οδηγήσει τους φοιτητές σε μια προσπάθεια συνδιαλλαγής, πίεσης και διαπραγμάτευσης με τα παραπάνω κέντρα και στην «χειρότερη» σε παρακαλετά για μια καλύτερη μεταχείριση από το ίδιο το σύστημα.

Αποπροσανατολίζει λοιπόν από το ζήτημα της πάλης και του αγώνα, καλλιεργεί λογικές ανάθεσης, αναμονής και αυταπάτες για τον ρόλο των Πρυτάνεων και των καθηγητών. Η άποψη λοιπόν αυτή καταλήγει στις γνωστές λογικές  που έχουμε δει όλον αυτόν τον καιρό τόσο από τον χώρο της ΚΝΕ και των  Ε.Α.Α.Κ όσο και από την αναρχοαυτονομία. Συμβολικές κινητοποιήσεις και πολύμορφες δράσεις που καταλήγουν πάντα σε συγκλήτους και σε τμήματα, καταλήψεις σε πρυτανείες και σε διοικητικά γραφεία. Λογικές οι οποίες σαν απεύθυνση έχουν μόνο τα παραπάνω κέντρα και μια σειρά άλλων φορέων του συστήματος, σε μια προσπάθεια πίεσης και συνεννόησης. Για να επιτελεστούν αυτά, λοιπόν, δεν χρειάζεται ούτε  συμμετοχή πλατιάς μάζας φοιτητών, ούτε μαζικοποίηση των οργάνων πάλης τους. Χρειάζονται αποφάσεις σφραγίδες και πανό ταμπέλες που θα περιφέρονται από την πρυτανεία, την σύγκλητο μέχρι τα δημαρχεία και τα υπουργεία. Μαζέματα φοιτητών να βαφτίζονται γενικές συνελεύσεις μέχρι και να δημιουργούνται συντονιστικά χωρίς αυτές να υπάρχουν. Πρακτικές  οι οποίες καταλήγουν στο προσπέρασμα και καπέλωμα μιας σειράς διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος εφόσον στην λογική τους κυριαρχεί ότι ο νόμος δεν μπορεί να ανατραπεί, ότι την πάλη δεν μπορούν να την δώσουν οι ίδιοι οι φοιτητές  και άρα κάποιοι ειδικοί εξ ονόματός μας πρέπει να διαπραγματευτούν για μια καλύτερη εκδοχή του.

Είναι αυτές οι λογικές που έχουν αφήσει μια σειρά από πόλεις χωρίς φοιτητικές διαδηλώσεις εδώ και εβδομάδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αθήνα, όπου οι δυνάμεις της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ μετά την ψήφιση του νόμου δεν έβλεπαν την αναγκαιότητα συνέχισης των μαζικών διαδηλώσεων αλλά έστρεφαν όλες τους τις δράσεις σε πρυτανείες και συγκλήτους. Όπως επίσης η ΚΝΕ πριν την ψήφιση του νόμου, όπου μια μεγάλη μερίδα φοιτητών έβγαινε στον δρόμο, διαδήλωνε, έσπαγε τις απαγορεύσεις για να μην περάσει ο νόμος, ζύμωνε το ηττοπαθής αίτημα «και να ψηφιστεί θα μείνει στα χαρτιά» και πως το ζήτημα είναι οι φοιτητές να παλέψουν για να πάρουν 30 εκατομμύρια τα πανεπιστήμια. Οι ίδιες λογικές που όταν έγινε το χτύπημα στο ΑΠΘ δεν έβλεπαν την  άμεση και πλατιά καταγγελία σε κάθε πόλη με διαδηλώσεις, αλλά την παρέμβαση στις πρυτανείες για απόσπαση τοποθέτησης από αυτές.

Το αίτημα αυτό καταλήγει στην αναζήτηση, ενός καλύτερου Πρύτανη και προοδευτικών κομματιών του καθηγητικού κατεστημένου. Η απόληξη του είναι στο να φύγουν οι κακοί διαχειριστές, (λες και υπάρχουν και καλοί), όπως πχ παραίτηση του Πρύτανη  του ΑΠΘ, της υπουργού και φτάνει μέχρι και της ίδιας της Κυβέρνησης. Να βρεθεί τέλος πάντων κάποιος που δεν θα τον εφαρμόσει μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος να τον πάρει πίσω. Θέλοντας και μη λοιπόν, ανοίγει τον δρόμο σε αναζήτηση μιας νέας κυβερνητικής επιλογής, μια καλύτερης και πιο ήπιας διαχείρισης από την πλευρά των από πάνω στους από κάτω. Στρώνει με λίγα λόγια την συγκεκριμένη στιγμή το έδαφος στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την άποψή μας δεν υπάρχουν καλύτεροι ή χειρότεροι διαχειριστές του συστήματος, υπάρχουν απλά διαχειριστές. Σαν ρόλο έχουν να επιτελέσουν το προχώρημα της επίθεσης και τις επιδιώξεις που επιτάσσει η αστική τάξη και τα ξένα κέντρα στην περίπτωση της χώρας μας. Άλλωστε είδαμε τι έφερε η διακυβέρνηση του Σύριζα όπου είχαν «ακουμπήσει» μια σειρά από δυνάμεις της αριστεράς και της Αναρχίας. Βάθυνε την επίθεση, τσάκισε μια σειρά από εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, πέρασε τον νόμο Γαβρόγλου που έφερε μια σειρά από χτυπήματα στα πανεπιστήμια και στα σχολεία. Το σύστημα έχει αποφασίσει (και με βάση και την ευκαιρία που του έχει δώσει η πανδημία σε ορισμένα ζητήματα) να περάσει επιδιώξεις δεκαετιών τόσο στα πανεπιστήμια όσο και αλλού. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα το προχωρήσει. Είτε με μορφή ΣΥΡΙΖΑ, είτε με μορφή Νέας Δημοκρατίας, είτε με Αλμπάνη είτε με Παπαϊωάννου, είτε και με κανέναν από τους παραπάνω. Οι αναζητήσεις καλύτερης διαχείρισης το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να κόψουν τα πόδια σε έναν κόσμο που έχει την διάθεση να αγωνιστεί, να εναποθέσει τις ελπίδες του σε κάποιους ειδικούς και στο τέλος να απογοητευτεί και να πάει σπίτι του. Άλλωστε τα κυβερνητικά αφηγήματα έχουν ήδη δοκιμαστεί και καταρρεύσει.

ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Όπως εξηγήθηκε και παραπάνω η μη εφαρμογή και η ανατροπή δεν είναι ένα παιχνίδι λέξεων αλλά δυο διαφορετικές γραμμές και κατευθύνσεις. Όσον αφορά την γραμμή της ανατροπής πιστεύουμε ότι είναι η μονή αναγκαία και ρεαλιστική για να φρενάρει και να σταματήσει την επίθεση που δεχόμαστε. Είναι η κατεύθυνση που σαν αναγκαίο καθήκον βάζει την δημιουργία μετώπου αντίστασης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και το σύστημα. Θέτει το ζήτημα της προσπάθειας ενεργοποίησης και μαζικοποίησης των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, των γενικών συνελεύσεων και των οργάνων του. Το βάθεμα της πολιτικοποίησης μέσα σε αυτές τις διαδικασίες ώστε ο κάθε φοιτητής να κατανοεί για ποιο λόγο παλεύει και απέναντι σε ποιόν. Την μετατροπή της κάθε σχολής σε κέντρο αγώνα όπου θα συντονίζει την πάλη της με όλους τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους. Την διεύρυνση του μετώπου αντίστασης με τα σύμμαχα στρώματα των φοιτητών, του εκπαιδευτικούς και τους μαθητές που πλήττονται το ίδιο από την επίθεση του συστήματος. Ο αγώνας ενάντια στον νόμο Κεραμέως δεν θα είναι αγώνας μιας ριξιάς. Θέλει υπομονή και επιμονή από τον κάθε φοιτητή που θέλει να παλέψει ενάντια σε αυτή την κατάσταση . Είδαμε ότι οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος πήγανε περίπατο τις απαγορεύσεις, δημιούργησαν κόστος και πίεση στην Κυβέρνηση με αποτέλεσμα να καθυστερήσει την επίθεση σε άλλα μέτωπα. Μόνο μέσα από τη μαζική πάλη η νεολαία και ο λαός θα δει καλύτερες μέρες. Άλλωστε, τόσο καιρό  χωρίς αγώνα και μαζικές διαδηλώσεις, τίποτα δεν πήγε καλύτερα για εμάς.