Τις τελευταίες μέρες, βλέπουν το φως της δημοσιότητας οι οργανωτικού τύπου αντιπαραθέσεις που έλαβαν χώρα σε διάφορες σχολές τις Αθήνας (ΕΜΠ, ΠΑΠΕΙ, μαθηματικό κλπ), ανάμεσα σε ομάδες των ΕΑΑΚ και της αναρχίας-αυτονομίας. Σε μια περίοδο που πραγματοποιήθηκαν αγωνιστικές φοιτητικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα, αποδεικνύοντας ότι το φοιτητικό κίνημα έχει «καύσιμα» ανασυγκρότησης και ότι δύναται να συσπειρώσει μαζικά φοιτητόκοσμο στην κατεύθυνση ανατροπής του ψηφισμένου νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη. Ταυτόχρονα, αναδεικνύονται και μια σειρά χρόνιες αδυναμίες.

Ο τρόπος που διεξήχθησαν οι εν λόγω αντιπαραθέσεις, δεν έχει καμιά σχέση με το κίνημα, την αριστερά, τη λογική της πολιτικής αντιπαράθεσης μέσα στα πλαίσια του κινήματος. Είναι έκφραση της ήττας του κινήματος και του εδάφους που έχουν κερδίσει σε αυτό μια σειρά δεξιές-συστημικές αντιλήψεις. Το μόνο που κάνουν, σε μια πολύ κρίσιμη για το κίνημα συγκυρία, είναι να δίνουν αξία στην ιδεολογική επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησης, ενάντια στο κίνημα, την αριστερά, τους φοιτητικούς αγώνες, την οργανωμένη πολιτικοποίηση και πολιτική παρέμβαση.

Ταυτόχρονα, μια σειρά τοποθετήσεις, αναφορικά με τα συγκεκριμένα γεγονότα, κατά βάση προερχόμενες από ομάδες με αναφορά στον αναρχικό χώρο, έρχονται να υπερθεματίσουν και να υπερασπιστούν τέτοιες λογικές και πρακτικές βεντέτας, την ίδια στιγμή που βρίθουν αντικομμουνισμό. Είναι θλιβερό να υιοθετούνται αστικά και συστημικά επιχειρήματα ενάντια στην αριστερά, πρωτίστως ιδεολογικά, αλλά ταυτόχρονα αυτό να εκφράζεται και  πρακτικά με τραμπουκισμούς από λεγόμενες αριστερές παρατάξεις αλλά και από τον αυτοαποκαλούμενο ελευθεριακό α/α χώρο, όπου δυστυχώς οι ίδιες πολιτικές επιλογές, που δήθεν καταγγέλλονται από τους τελευταίους, έχουν γίνει δεύτερη φύση αναρχικών ομάδων εδώ και χρόνια με τραγικές για το μαζικό κίνημα συνέπειες. Παράλληλα καμία σχέση με την αριστερά δεν έχουν λογικές και πρακτικές ιδιοκτησίας κινήματος που συχνά επιδεικνύουν οργανώσεις που μιλούν εξ’ ονόματός της, είτε καπελώνοντας συγκεντρώσεις με τσαμπουκά «νταβατζήδων» περιφέροντας φοιτητικών συλλόγων, είτε επιβάλλοντας σε πορείες κοινής δράσης τις πρακτικές που οι ίδιες αποφάσισαν.

Σήμερα είναι φανερά αναγκαίο να ανασυγκροτηθούν οι φοιτητικοί σύλλογοι, να διεξαχθούν μαζικές γενικές συνελεύσεις ώστε να πάρουν μαζικά οι φοιτητές στα χέρια τους την πάλη ενάντια στο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, με στόχο την ανατροπή του! Και σε αυτές τις διαδικασίες μόνο ξένες είναι οι πρακτικές των «στρατιωτικού» τύπου αντιπαραθέσεων που οι ίδιοι περιγράφουν με έπαρση. Όποιες «κριτικές» και «αυτοκριτικές» κι αν δημοσιοποιούνται, επειδή το ιστορικό τέτοιων συμπεριφορών και η «πολιτική» που τις γεννούν είναι γνωστές χρόνια στους παρηκούντες στους χώρους των σχολών, δεν πείθουν, αν δεν αποτελούν άλλοθι για λογικές ιδιοκτησίας του φ.κινήματος που αμφότερους διακατέχουν. Σίγουρα πάντως ευνοούν την κυβέρνηση στα σχέδιά της για εφαρμογή των νόμων της και την εμπέδωση της παρουσίας των ΜΑΤ στις σχολές. Αποτελεί δε εξίσου ενδεικτικό ότι ενώ καταγγέλλονται τα ΜΜΕ για εκμετάλλευση των γεγονότων -λες και δεν τους το προσφέρουν οι ίδιοι στο ..πιάτο- συγχρόνως επικαλούνται δελτία ειδήσεων τους για το ποιος κατάφερε να κατατροπώσει τον άλλο. Μόνο η –πολύ αναγκαία- μαζική είσοδος φοιτητών στο προσκήνιο και στις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων έχει τη δύναμη να πάει πίσω αυτές τις διαλυτικές για την οργάνωση του φ.κινήματος λογικές.

Οι μαζικές γενικές συνελεύσεις πάντα δίναν πίστη σε ένα αγωνιζόμενο δυναμικό ότι μπορεί να συγκροτηθεί μαζικό κίνημα και να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική ξεπερνώντας «συντονιστικά» κόλπα με περιφερόμενες σφραγίδες κάποιων ΔΣ. Στις ΓΣ είναι που έχανε η δεξιά πολιτική και σε αυτές στηρίζεται η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητα των φοιτητικών αγώνων. Η αναγκαία κοινή δράση ανάμεσα στις δυνάμεις του κινήματος ήταν επίσης πάντα προωθητική σε τέτοιες διαδικασίες. Γιατί ξεχώριζαν στην πράξη οι σωστές από τις λάθος λογικές και απόψεις. Με πολιτική κριτική και αντιπαράθεση μέσα στα πλαίσια του κινήματος, αλλά με κοινό μέτωπο των αγωνιζόμενων δυνάμεων απέναντι στην επίθεση του συστήματος.

Εκεί ήταν και είναι που θα κερδηθεί και η εμπιστοσύνη των μαζών εκ νέου στην αριστερά και την ανάγκη οργάνωσης στο μαζικό κίνημα, ώστε να είναι και αποτελεσματικότερη η πάλη του. Εκεί θα επανανοηματοδοτηθεί στην πράξη και η έννοια της αριστεράς, που θέλει τον κόσμο, όχι παρακολουθητή, αλλά ενεργό διαμορφωτή και υποκείμενο πάλης στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων. Μια αριστερά που θέλει τους φοιτητικούς συλλόγους εργαλεία πάλης και προώθησης των συμφερόντων των φοιτητών.

Για τις δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα και τη νεολαιίστικη πάλη, και ενόψει της επερχόμενης εφαρμογής του ν.Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, είναι άμεσο ζητούμενο να αναδειχτεί η κατεύθυνση ανασυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων, των γενικών συνελεύσεων, των μαζικών αγωνιστικό κινητοποιήσεων για το ξήλωμα του ψηφισμένου νόμου.  Μπορεί να το κάνει, εμπνέοντας ένα νέο δυναμικό που απέδειξε όλο αυτό το διάστημα ότι θέλει να αγωνιστεί, κόντρα στον ιδεολογικό οχετό της κυβέρνησης ενάντια στο κίνημα, τη νεολαία και την αριστερά. Με εμπιστοσύνη ότι η πάλη της νεολαίας ενάντια στο νόμο και την πολιτική της κυβέρνησης μπορεί να νικήσει!