Αυτή τη στιγμή σε ένα ζωντανό ΑΠΘ με αρκετές σχολές να τελούν υπό κατάληψη ενάντια στο ν.Κεραμέως, το άσυλο κατοχυρώνεται με την ανάδειξη των σχολών σε κέντρα αγώνα, με την διεξαγωγή συνελεύσεων και πολιτικών συζητήσεων εντός του Πανεπιστημίου. Οι τοίχοι των κτιρίων γεμίζουν με συνθήματα και αφίσες κόντρα στο αποστειρωμένο Πανεπιστήμιο που προσπαθεί να επιβάλει το σύστημα.
Δυστυχώς, στα πλαίσια του αγώνα που δίνουμε εμφανίζονται στοιχεία εκφυλισμού του φοιτητικού συνδικαλισμού και εκδηλώνονται τάσεις «ηγεμονισμού» με διάφορους τρόπους. Την Κυριακή 4/4 ορισμένα μέλη του αυτόνομου σχήματος Ψυχολογίας και κάποιοι ανένταχτοι φοιτητές προσπάθησαν να σταματήσουν εκδήλωση της ΚΝΕ στη Φιλοσοφική ΑΠΘ, χρησιμοποιώντας «τραμπούκικες» πρακτικές, επειδή δεν τους άρεσε το περιεχόμενο της. Έχουμε δει, επίσης, αλληλοεπικαλύψεις αφισών, διαγραφές πολιτικών συμβόλων και συνθημάτων από τοίχους.
Εδώ να επισημάνουμε, κάτι που ίσως κάποιοι ξεχνάνε: Κανείς δεν όρισε κανέναν υπεύθυνο περιεχομένου για τη συνθηματολογία, τις αφίσες ή τις εκδηλώσεις που «επιτρέπονται» εντός του ασύλου. Όσο μας αφορά, έχει χρειαστεί το τελευταίο διάστημα να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να προπαγανδίζουμε την άποψή μας και να κολλάμε τα υλικά μας τόσο απέναντι στην ΚΝΕ όσο και απέναντι σε αναρχικές συλλογικότητες.
Όταν το σύστημα φέρνει μέχρι και την αστυνομία μέσα στα Πανεπιστήμια για να καταστείλει τις προοδευτικές φωνές, πώς είναι δυνατόν να υιοθετούνται τέτοιες πρακτικές όχι από δεξιούς/αντιδραστικούς, αλλά από δυνάμεις στα πλαίσια του κινήματος; Και ενώ, μάλιστα, βρισκόμαστε σε περίοδο κινητοποιήσεων και υποτίθεται κατανοούμε ποιον έχουμε απέναντί μας, πού πρέπει να ρίξουμε «τα πυρά» μας;
Οι διαφορετικές πολιτικές απόψεις μεταξύ οργανωμένων δυνάμεων είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν και οξύνονται ιδιαίτερα σε μια περίοδο κινητοποιήσεων που κρίνεται η νικηφόρα έκβαση ενός αγώνα. Ο κόσμος, όμως, πείθεται με την αντιπαράθεση και την κριτική πολιτικών απόψεων.
Η επικράτηση της πολιτικής αντίληψης του αναρχο-αυτόνομου χώρου, της ΚΝΕ-ΠΚΣ ή του οποιουδήποτε άλλου, δεν περνάει μέσα από τους τραμπουκισμούς, το σκίσιμο ή το πάτημα αφισών. Περνάει μέσα από τη πολιτική συζήτηση και τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων. Ούτε δικαιούται μια πλειοψηφούσα δύναμη να φιμώνει ή να περιορίζει απόψεις που δεν συμφωνούν με τι δική της. Είναι απαραίτητο για το προχώρημα ενός αγώνα να εκτίθονται διαφορετικά πολιτικά σκεπτικά και να αποφασίζεται από τις συλλογικές μας διαδικασίες η κατεύθυνση συνέχισης. Δεν μπορεί κανείς να προσπαθεί να επιβάλει την δική του «αλήθεια» έναντι όλων των υπόλοιπων με το να εμποδίζει την προπαγάνδιση μιας διαφορετικής άποψης.
Χρειάζεται να δίνεται μάχη κάθε φορά που ένας φοιτητικός σύλλογος, μια πολιτική οργάνωση, ένα φοιτητικό σχήμα, μια συλλογικότητα θέλει να αφισοκολλήσει για να εκφράσει την πολιτική του τοποθέτηση; Λογικές επιβολής του «ισχυρότερου» δεν έχουν χώρο στο κίνημα. Το άσυλο που υπερασπίζει η νεολαία είναι το άσυλο των αγώνων και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Οι τοίχοι είναι αρκετοί για όλους.
ΥΓ. Συνθήματα όπως το «κνίτες και εαακίτες με ματωμένες μύτες», που υπονοεί την οργανωτικού τύπου αντιπαράθεση και «επίλυση» πολιτικών διαφωνιών, ποιον αναγνωρίζουν ως «εχθρο"; Πρακτικές που στοχοποιούν ή φιμώνουν δυνάμεις στα πλαίσια του κινήματος, χρειάζεται να καταγγελθούν πλατιά από όλο το φοιτητόκοσμο και να μην γίνονται ανεκτές.
