Η επιστροφή των φοιτητών στα αμφιθέατρα των γενικών συνελεύσεων και στον αγώνα είχε υλική βάση. Πάτησε πάνω σε ότι συσσώρευε η νεολαία όλο το προηγούμενο διάστημα. Στην οργή και την αγανάκτηση απέναντι σε ένα σύστημα που της στερεί δικαιώματα και ελευθερίες. Τι συσσώρευε λοιπόν η σπουδάζουσα νεολαία ως τώρα:
-Μίσος και οργή για ένα σύστημα που δολοφονεί μετανάστες, Ρομά, παιδιά, κόσμο που επιλέγει να μπει σε τραίνα για να ταξιδέψει, νεολαίους που διαμαρτύρονται. Για μια πραγματικότητα που οι κρατούντες χτυπάνε και κυνηγάνε όποιον έχει άλλο χρώμα, διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, είναι διαφορετικός ή απλά δεν ταιριάζει στα πρότυπα που πλασάρει το σύστημα.
-Αγανάκτηση απέναντι σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο δεν την αφήνει, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, να σηκώσει κεφάλι, να είναι παιδί ή νέος άνθρωπος. Αντίθετα την εντατικοποιεί όλο και περισσότερο, της λέει ότι δεν είναι αρκετή και ότι πρέπει να το επικυρώνει συνέχεια, με νέες εξετάσεις και νέους τρόπους. Που την κάνει να ζει ένα μόνιμο ταξικό και εξεταστικό κάτεργο χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα ελπίδα να σταματήσει αυτό, εκτός και αν παραιτηθεί και πάει να δουλέψει με όρους σύγχρονης σκλαβιάς στο κάτεργο που λέγεται αγορά εργασίας.
-Απελπισία για μια ζωή που δεν είναι ζωή και δεν φαίνεται στο μέλλον να φτιάχνει. Είναι μισοζωή, είναι εκμετάλλευση, είναι απλά συντήρηση για τη συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας. Ζώη χωρίς δικαιώματα χωρίς ελεύθερο χρόνο, περιορισμένη για τη συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία, με τον τρόμο του πολέμου και του πυρηνικού ολέθρου να επικάθεται πάνω από κάθε σκέψη για το πώς θα είναι το μέλλον.
-Αντίδραση απέναντι στους νόμους (και κατά βάση στις επιπτώσεις που βιώνει από αυτούς) που έχουν ως τώρα ψηφιστεί και εφαρμοστεί στα Πανεπιστήμια. Τον νόμο πλαίσιο για τις διαγραφές που κρέμεται λαιμητόμος χρόνια τώρα πάνω από τα κεφάλια κάθε φοιτητή. Τους νόμους που καταργήσανε τα ΤΕΙ και τα κάνανε υποτίθεται ΑΕΙ (και τώρα ψάχνουν πώς θα τα ξανακάνουν ΤΕΙ) και δεν έδωσαν ούτε ένα δικαίωμα στους σπουδαστές σε αυτές τις σχολές. Τους νόμους που κλείσανε και συγχωνεύσανε τμήματα αλλάζοντας προγράμματα σπουδών. Τις ευρωπαϊκές οδηγίες και τους νόμους που κατέστησαν το πτυχίο άχρηστο για να μπορέσεις να βρεις δουλειά μόνο με αυτό (παράδειγμα οι καθηγητικές σχολές) και που καθιέρωσαν τα μεταπτυχιακά σαν “αναγκαστικά”. Τους νόμους Κεραμέως Χρυσοχοίδη με την ΕΒΕ τα όρια φοίτησης (ξανά) και τα πειθαρχικά, την πανεπιστημιακή αστυνομία, όπου έχει φέρει ξέφρενη καταστολή και είσοδο στρατού από ένστολούς τραμπούκους μέσα στα ΑΕΙ. Την κατάργηση των ψηγμάτων δωρεάν παροχών (σίτιση στέγαση, αναλώσιμα και συγγράμματα).
Όλα αυτά, αλλά και πολλά ακόμα, μάζευε το καζάνι και το έκανε να βράζει και να θέλει να εκραγεί. Αυτά κουβαλάει η νεολαία που σπουδάζει σήμερα και αυτά την βαραίνουν σε κάθε βήμα της ζωής της. Είναι όλοι αυτοί οι λόγοι που την κάνουν σήμερα να βγαίνει στο δρόμο και προφανώς η αιχμή της κίνησης της είναι ο νόμος Πιερρακάκη αυτός καθαυτός, ο οποίος με τη βούλα καταργεί τις Δημόσιες και Δωρεάν σπουδές. Από δίπλα και το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16, η κατάργηση των δωρεάν σπουδών και η εισαγωγή διδάκτρων στα προπτυχιακά. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει ανεκτό, από μια νεολαία που καταλαβαίνει ότι η εκπαίδευση γίνεται πιο αφιλόξενη και ξένη για τη μεγάλη μάζα των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων. Γίνεται πιο ταξική, προσβάσιμη για λιγότερους και ανώτερους κοινωνικά, που μπορούν να ανταπεξέλθουν πιο εύκολα σε όλους τους φραγμούς που υπάρχουν.
Ο αγώνας που ξέσπασε τους τελευταίους μήνες λοιπόν με βάση τους όρους που τον έκαναν να ξεσπάσει είναι σπουδαίος και δεν περιορίζεται μόνο στην πρώτη φάση που φαίνεται να κλείνει με ευθύνη των ρεφορμιστικών δυνάμεων μπροστά στην ψήφιση του νόμου Πιερρακάκη. Είναι ένας αγώνας με αιτίες και βάθος μεγαλύτερό απ ’όσο φαντάζεται το σύστημα και ο ρεφορμισμός και θα έχει συνέχεια και έκφραση το επόμενο διάστημα. Γιατί οι ρίζες του δεν βρίσκονται μόνο στην εναντίωση σε έναν άδικο νόμο (όχι ότι αυτό είναι λίγο) αλλά γιατί όλοι οι παραπάνω λόγοι που έβγαλαν τη νεολαία στους δρόμους του αγώνα εξακολουθούν να συντρέχουν. Αυτό είναι ίσως και το πιο βασικό στοιχείο απολογισμού. Ότι δηλαδή δεν σίγασε η οργή, η αγανάκτηση και η αντίθεση της νεολαίας, με το “βίαιο” κλείσιμο των κινητοποιήσεων από τις δυνάμεις της υποταγής και άρα θα υπάρξει ξανά ξεσηκωμός από τη νεολαία ενάντια στην κυβέρνηση και το σύστημα που εκφράζει. Επίσης ότι αυτός ο ξεσηκωμός δημιούργησε καινούργια δεδομένα. Ο φοιτητόκοσμός μπαίνοντάς μαζικά στις ΓΣ και στον αγώνα διαμόρφωσε καινούργιες δυνατότητες πάλης και αμφισβήτησε – τροποποίησε τους αρνητικούς όρους που είχαν συσσωρευτεί όλο το προηγούμενο διάστημα και έδιναν την αίσθηση ότι το σύστημα είναι παντοδύναμο.
Αυτή η υπεροχή που φαινόταν ότι υπάρχει στις σχολές από την αστική αντίληψη έκανε ακόμα και το ίδιο το σύστημα και τα κόμματά του να παλινωδούν και να έχουν και λάθος εκτιμήσεις. Από την ΔΑΠ που δεν μπόρεσε να μπλοκάρει καμία σχεδόν κατάληψη τις πρώτες εβδομάδες των κινητοποιήσεων μέχρι την καταστολή, την τρομοκρατία και την προβοκάτσια από τα “Πετσωμένα” Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Η αντιπολίτευση φανερά αμήχανη, ούτε αυτή μπόρεσε να αντιδράσει ουσιαστικά μπροστά σε όλη αυτή την κίνηση της νεολαίας. Από τη μία ενάντια στις κινητοποιήσεις από την άλλη ενάντια, μισο-ενάντια, μισο-συμφωνώντας στον νόμο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Κατάσταση η οποία εκφράστηκε και στα φοιτητικά αμφιθέατρα.
Για τη στάση των υπόλοιπων δυνάμεων και τις λαθεμένες αντιλήψεις στο κίνημα.
Η ΔΑΠ όπως είπαμε προσπάθησε να δημιουργήσει δεδομένα μπαίνοντας (όπου μπορούσε) από τις πρώτες μέρες στις ΓΣ με πλαίσια αντικατάληψης. Η κατάστασή της φανέρωνε ότι αν και εξακολουθεί να είναι η βασική συστημική δύναμη στα ΑΕΙ δεν έχει σαφώς τις ίδιες δυνατότητες που είχε παλιότερα. Σε πολλές σχολές “κάστρα” δεν κατάφερε ούτε να παρέμβει όλο αυτό το διάστημα των κινητοποιήσεων. Αντίθετα πολλές φορές το βασικό πλαίσιο ανοιχτής σχολής ήταν αυτό της ΠΑΣΠ το οποίο ήταν ενάντια στην κατάληψη και ταυτόχρονα “ενάντια στον νόμο”. Φάνηκε λοιπόν ότι η παρέμβαση της ΔΑΠ έχει όρια, τα οποία δεν μπορούσαν να αντιστρέψουν την κινηματική έξαρση των φοιτητών και δεν μπορούσε να σταθεί ακόμα και εκεί που διατηρούσε τις δυνάμεις της. Το μαζικό προσπέρασμά της από τους φοιτητές έγινε από τις πρώτες βδομάδες των κινητοποιήσεων με αποτέλεσμα η ΔΑΠ να παραιτείται από την προσπάθεια παρέμβασης στις ΓΣ, μιας και θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει τον συσχετισμό στις σχολές. Έτσι έμεινε να κάνει γενική αντι-κατάληψη προπαγάνδα, για χαμένες εξεταστικές και ανοιχτές σχολές στο Tik Tok και τα social media και σε όποια κανάλια της δινόταν η δυνατότητα να μασκαρεύει τα στελέχη της σαν ανεξάρτητους. Ξαναεμφανίστηκε στις συνελεύσεις μετα την ψήφιση για να δώσει την μάχη των ανοιχτών σχολών και όπου είδε ότι η ΠΚΣ κάνει την δουλειά αυτή, απέσυρε τα πλαίσιά της και στήριξε αυτά της ΠΚΣ.
Από την άλλη η ΠΚΣ έχοντας εξασφαλίσει την “πρωτιά” της στις φοιτητικές εκλογές και εκμεταλλευόμενη τη χρόνια κινηματική ακινησία, είχε καταφέρει να διασφαλίσει εκλεγμένους αντιπροσώπους και έναν μηχανισμό λειτουργίας που θα μπορούσε να μπλοκάρει ή έστω να υποσκελίσει (όσο μπορούσε) τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων και να καταφέρει με βάση τον οργανωτικό της συσχετισμό να μην πεταχτεί ευκολά έξω από αυτές. Η ουσία όμως για την πρώτη αριστερή δύναμη στους συλλόγους είναι ότι παρόλο που οργανωτικά ήταν πιο “έτοιμη” να διαχειριστεί την είσοδο της νεολαίας στα αμφιθέατρα και τον αγώνα δεν φαίνεται να τα κατάφερε. Γιατί από την πρώτη κιόλας μέρα ξεκίνησε με το…ζόρι μην έχοντας σαν πολιτική αντίληψη την ανατροπή του νόμου ή έστω το μπλοκάρισμα της ψήφισής του. Τα στελέχη της έθεταν συνέχεια το ζήτημα της απαγκίστρωσης από τις καταλήψεις γι’αυτό και σε όσους συλλόγους δεν υπήρχε αντίλογος και ενώ είχε δυνάμεις, δεν έβαζε ποτέ το ζήτημα των καταλήψεων στις ΓΣ που καλούσε (Νοσηλευτική και Οδοντιατρική Αθήνας κ.α.) Αυτό που υπολόγιζε η ΚΝΕ- ΠΚΣ και το ΚΚΕ ήταν ότι θα υπάρξουν κάποιες σποραδικές κινητοποιήσεις φοιτητικές και μαθητικές και θα μπορέσει μετα από λίγες μέρες το πράγμα να επιστρέψει στην ομαλότητα και να καρπωθεί σε εκλογική και οργανωτική βάση όλο το αγωνιστικό δυναμικό, όπως ακριβός έκανε και με τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Είναι προφανές ότι δεν μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση παρόλο τον συσχετισμό που είχε φτιάξει και παρόλη την υπεροχή της στα πλαίσια και τα συντονιστικά. Ήταν μέσα στους αγώνες αναγκαστικά και έψαχνε συνέχεια τρόπο… διαφυγής και όχι προοπτική νίκης για το φκ Αυτό όλο ήταν αποτέλεσμα της μαζικής εισόδου της νεολαίας στον αγώνα, η οποία ανέτρεψε πλήρως τα σχέδια του ΚΚΕ. Βέβαια τα προσχήματα δεν κρατήθηκαν μετα την ψήφιση του νόμου, οπού ανοιχτά η ΠΚΣ και η ΚΝΕ προχώρησαν σε ξεπούλημα των αγώνων και άνοιγμα των σχολών και το ΚΚΕ άνοιξε ρώτα για τη μεγάλη μάχη των… Ευρωεκλογών. Κατά βάση όμως κάτω από την πίεση του συστήματος το οποίο αποφάσισε να τραβήξει το αυτί στο ρεφορμισμό, με πρόσχημα από την εισαγγελική παρέμβαση μέχρι και τους “sugar daddies” το ΚΚΕ ευθυγραμμίστηκε με την αστική νομιμότητα. Δεν προσθέτουμε καμία διαφορετική κριτική για την ΑΡΙΣ η οποία μπορεί να είναι στα ΕΑΑΚ αλλά λειτουργεί σαν “νεροκουβαλητής” της ΚΝΕ στις σχολές. Αυτή η αντίφαση θα λυθεί η από την ενσωμάτωση της στην ΚΝΕ ή από τη διάλυσή της με βάση τις αντιφάσεις που βιώνει το δυναμικό της (ή και τα δύο μαζί).
Τα ΕΑΑΚ από την άλλη κινήθηκαν στη βάση της γραμμής των καταλήψεων αλλά σε συναντιληψη για την προοπτική του αγώνα με την ΠΚΣ-ΚΝΕ. Ενδεικτικό ότι έκαναν τις ίδιες λαθροχειρίες με την ΚΝΕ στις απαρτίες που δεν έβγαιναν, μέχρι και νοθείες από κοινού σε ψηφοφορίες ΓΣ. Αυτή η ιδιότυπη γραμμή η οποία αποθέωνε το τρίπτυχο συνελεύσεις -καταλήψεις -διαδηλώσεις αλλά ταυτόχρονα το υπονόμευε δεν μπορούσε να δει την ανάπτυξη των αγώνων χωρίς το ΚΚΕ και το σύρσιμο πίσω από αυτό. Για αυτό το λόγο και σε εβδομαδιαία βάση γινόντουσαν προσπάθειες “ενότητας και πάλης” ανάμεσα σε ΕΑΑΚ- ΠΚΣ που από τη μία κατέβαζαν κοινά πλαίσια και από την άλλη άνοιγαν… τα κεφάλια τους με καδρόνια. Κατά βάση αυτό το δυναμικό εκθείαζε το μεγάλο-καθηγητικό κατεστημένο και προσπαθούσε εναγωνίως να βρει στήριγμα σε αυτό αλλά και σε πιο.. καθεστωτικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ 25). Με βάση αυτούς τους άθλιους συμβιβασμούς υποσκάπτονταν η δυνατότητα της σπουδάζουσας νεολαίας να μπορέσει να εκφραστεί ενιαία και πανελλαδικά και να χειραφετηθεί από την αδράνεια και την ηττοπάθεια. Είναι ενδεικτικό για όλες αυτές τις δυνάμεις που εκφράστηκαν από τα ΕΑΑΚ (ΑΡΑΣ, ΝΑΡ, ΑΡΑΝ) ότι λίγο πολύ σιγόνταραν την κεντρική γραμμή της ΚΝΕ-ΠΚΣ χωρίς να έχουν σοβαρές πολιτικές διαφωνίες. Οι όποιες διαφοροποιήσεις συνήθως υπήρχαν σε επίπεδο σχεδιασμών και μικροκομματισμού. Αλώστε συνομολόγησαν όλοι από τις 8 Μάρτη (ημέρα ψήφισης του νόμου) και μετα στην κατεύθυνση του κλεισίματος των αγώνων και ενοποιήθηκαν στα γνωστά αιτήματα : Να μείνει στα χαρτιά, να μην εφαρμοστεί κλπ.
Όλη αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα μιας κοινής αντίληψης που υπάρχει από πλευράς ρεφορμιστικών δυνάμεων για την αστική νομιμότητα που δεν μπορεί να διαταράσσεται και να αμφισβητείται. Όπως δεν μπορεί να αμφισβητείται και η “ιερή αγελάδα” της αστικής γνώσης. Πάνω σε αυτό το ζήτημα τα πρώτα δείγματα τα είχαμε δει στην καραντίνα όταν θέσαμε πανελλαδικά το ζήτημα της εναντίωσης στα τηλεμαθήματα και να κατοχυρωθούν τα μαθήματα χωρίς εξετάσεις. Αντίστοιχα και τώρα που η κυβέρνηση πίεσε για την εφαρμογή του μέτρου των διαδικτυακών εξετάσεων για να καταστείλει τους αγώνες. Η γραμμή των Αγωνιστικών Κινήσεων για αποχή απ ’όλα τα “τηλε” έμεινε να παλεύεται μόνο από το δυναμικό μας. Όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις από την ΚΝΕ μέχρι την αυτονομία έκαναν πως δεν καταλάβαιναν στην καλύτερη έως και θεώρησαν τις τηλε-εξετάσεις σαν νίκη του φκ (ΠΚΣ). Τόση αμφισβήτηση και ανυπακοή. Ωστόσο το ζήτημα των τηλέ έχει έρθει για να μείνει. Θα είναι μόνιμο πλέον ζήτημα που θα αντιμετωπίζουν οι αγώνες φοιτητών και των μαθητών από την πλευρά του συστήματος. Γι’ αυτό και στο τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις πρέπει να προστεθεί και η αποχή, η οποία είναι η μόνος τρόπος να χειραφετηθεί η πλατιά μάζα τις νεολαίας από τους αντιδραστικούς εκβιασμούς του συστήματος.
Η αναρχο-αυτονομία με τις μειωμένες δυνατότητες που είχε αλλά και το “σνομπάρισμα” των φοιτητικών ζητημάτων δεν μπόρεσε αρχικά να καταλάβει τι παιζότανε. Όταν τελικά μετα από εβδομάδες αποφάσισε να συμμετέχει ενεργά στις συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις μπήκε στηρίζοντας αυτούσια τα αιτήματα του ρεφορμισμού και μην κάνοντας κανέναν λόγο για αποχή (σε σχολές μάλιστα οργάνωνε συλλογικά διαβάσματα για τις εξετάσεις). Παράλληλα με την κλασική αντίληψη που διακατέχει αυτόν τον χώρο η συμμετοχή της στηρίχτηκε στην αποθέωση της μορφής. Κατάληψη για την κατάληψη και όχι για την ανατροπή του νόμου, στρατιωτικοποίηση των μπλοκ στο δρόμο για να καταλήξουν τελικά να κάνουν πλάτες στις εικονικές συγκρούσεις των ΕΑΑΚ. Τα λεγόμενα ανοιχτά πλαίσια, τα οποία μόνο ανοιχτά δεν ήταν, διακατέχονταν από όλη τη προτασεολογία των ρεφορμιστών, το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και την αποθέωση της γνώσης αλλά και η μορφή και το υπόλοιπο περιεχόμενο ήταν καπελωμένα από αναρχική-αυτόνομη φρασεολογία και λογική.
Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες ήταν φανερό ότι η μαζικότητα της νεολαίας στις ΓΣ και τις διαδηλώσεις πίεσε όλες τις πολιτικές δυνάμεις ξεπέρασε τον αρνητικό συσχετισμό, περιθωριοποίησε γρήγορα την κυβερνητική δύναμη και ανάγκασε τις δυνάμεις ΚΝΕ και ΕΑΑΚ να συρθούν πίσω από τις διαθέσεις της νεολαίας. Μάλιστα οι μαθητικές κινητοποιήσεις οι οποίες ξέσπασαν τις πρώτες εβδομάδες των κινητοποιήσεων έδωσαν άλλη διάσταση στον αγώνα. Το σύστημα τρομοκρατήθηκε για τις διαστάσεις που έπαιρνε το ζήτημα της νεολαίας και έτσι ενεργοποίησε κάθε μηχανισμό που είχε για να καταστείλει τις μαθητικές καταλήψεις. Τρομοκρατία αστυνομία, εκβιασμοί καθηγητών αποβολές και αστυνομία στις καταλήψεις και μπόλικη λάσπη από τα ΜΜΕ. Από δίπλα και το ΚΚΕ που έτρεξε να μαζέψει τις κινητοποιήσεις με το γνωστό τρόπο: γυρνάμε νικητές στα σχολεία γενικά και αόριστα, εναλλακτικές μορφές πάλης που καταλήγουν στην συνδιαλλαγή ή και στην …καθόλου πάλη. Το αποτέλεσμα από όλη αυτή την κατάσταση να επιβληθεί το κλείσιμο (προς το παρών) των μαθητικών κινητοποιήσεων και να μπει σε προετοιμασία το τερατώδες μέτρο του Εθνικού απολυτήριου. Στην ίδια κατεύθυνση της διάλυσης της όποιας αγωνιστικής διάθεσης και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών. Το ζήτημα του πανεκπαιδευτικού μετώπου που στα λόγια ήταν πανάκεια όλων των δυνάμεων δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Από τη μία αυτοί που μπλοκάραν τον κοινό αγώνα μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών από την άλλη όσοι με επιμέλεια μπλόκαραν κάθε προσπάθεια για απογευματινά συλλαλητήρια που θα έδιναν τη δυνατότητα σε ένα ευρύτερο κομμάτι εργαζομένων και δυνάμεων να συμπορευτούν με το νεολαιίστικο κίνημα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η πρωτοβουλία μας στην Αθήνα για σύσκεψη δυνάμεων για την πραγματοποίηση απογευματινής διαδήλωσης με επίκεντρο τις φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι μια διαχρονική εικόνα ηγεμονισμού και μικροπολιτικής που χαρακτηρίζει το εξωκοινοβούλιο. Οι απαντήσεις που λάβαμε ήταν καθολικά αρνητικές και μάλιστα λίγο πολύ μας κριτίκαραν οι υπόλοιπες δυνάμεις ότι είναι πρωτοβουλίες αποκλιμάκωσης. Όλα αυτά για να καλέσει το ΝΑΡ που διαφώνησε με την πρωτοβουλία μας, την επόμενη βδομάδα δικιά του συγκέντρωση για αυτό το ζήτημα χωρίς καμία πάλι ανταπόκριση από τις υπόλοιπες δυνάμεις. Αντίστοιχη μοίρα επιφυλασσόταν και για το μέτωπο αγροτών φοιτητών με ευθύνη περισσότερο της ΝΔ που είχε αρκετές δυνάμεις στα μπλόκα και του ΚΚΕ.
Για τα όργανα των φοιτητών και τη λειτουργία τους.
Η μαζική παρουσία φοιτητών στις γ.σ. διαφοροποίησε κατά πολύ μια κατάσταση που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια με άμαζες διαδικασίες στους συλλόγους και τις καθεστωτικές δυνάμεις να έχουν την πλειοψηφία στα συνδικαλιστικά όργανα των φοιτητών. Ενώ λοιπόν παλιότερα υπήρχαν συντονιστικά “καπέλα” που συντόνιζαν αποφάσεις ΔΣ, που έπαιρναν οι συνδικαλιστές με βάση το συσχετισμό σε κάθε ΔΣ, τώρα οι γενικές συνελεύσεις συντονίζονταν με βάση τις αποφάσεις τους. Με αρκετά προβλήματα πάλι και αρκετά καπελώματα από τις δυνάμεις που ηγεμόνευαν. Όμως οι μαζικοποιημένες πλέον ΓΣ κατέστησαν πιο δύσκολο το προσπέρασμα της φοιτητικής μάζας (όχι ότι δεν γινόταν) και ασκούσαν πίεση στις βασικές δυνάμεις να υποχωρούνε μπροστά στις αγωνιστικές διαθέσεις των φοιτητών. Ωστόσο μέσα στους συλλόγους τέθηκαν σοβαρά ζητήματα τα οποία η συμβιβασμένη αριστερά αντί να δίνει διέξοδο πάλης και μαζικοποίησης έκανε τα πράγματα χειρότερα. Βασικό ζήτημα η αντιπροσωπευτικότητα και η αμεσοδημοκρατία στις διαδικασίες των συλλόγων. Σε αρκετές σχολές ΚΝΕ και ΕΑΑΚ έδωσαν ρεσιτάλ δεξιάς αντίληψης και λογικής. Εγκλωβισμένοι στη λογική προσπεράσματος των φοιτητών, έφτιαχναν ψεύτικες απαρτίες, παραποιούσαν αποφάσεις, υιοθετούσαν δεξιές πρακτικές, και μηχανεύονταν κόλπα για να πάρουν μια απόφαση ΓΣ με το δικό τους πλαίσιο. Αυτή η βαθειά αντιδημοκρατική λογική μεταφερόταν και στα συντονιστικά. Συντονιστικά τα οποία αντί να συντονίζουν τις αποφάσεις των ΓΣ λειτουργούσαν σαν καθοδηγητικά κέντρα με αποτέλεσμα να υπάρχουν διαφορετικά συντονιστικά ανάλογα με το συσχετισμό της κάθε δύναμης με διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο ανάλογα πάλι με το ποια δύναμη κυριαρχούσε. Η πλήρης αντιστροφή και διαστροφή της έννοιας του συντονισμού και του σεβασμού στις αποφάσεις των φοιτητών. Αντίστοιχα και στις πορείες και στις άλλες πλευρές των αποφάσεων των πλαισίων. Τα συνθήματα που θα φωνάζοντας στα μπλοκ των συλλόγων, το τί θα λέει το κάθε πανό, πότε και πως θα γίνονται οι συντονιστικές επιτροπές στις σχολές, τι πρόγραμμα θα έχει η κατάληψη και τι δράσεις θα κάνει. Όλα αυτά προσπερνιόνταν και λύνονταν με βάση τον συσχετισμό και πολλές φορές το ξύλο. Από δίπλα και η καθεστωτική αντίληψη της υποταγμένης αριστεράς που μπροστά από τη βούληση των φοιτητών βάζει το μηχανισμό των εκλεγμένων στα ΔΣ που αποφασίζουν για όλους και για όλα. Πολιτική γραμμή και αντίληψη που δεν θέλει τους φοιτητές πρωταγωνιστές του κινήματος αλλά ακολουθητές και υποστηρικτές της τάδε ή της δείνα παράταξης και πολιτικής γραμμής η οποία κατά βάση έχει ανεμπιστοσύνη στις φοιτητικές μάζες και τις σπρώχνει στη διαπραγμάτευση και την υποταγή με το σύστημα. Τις κάνει στην καλύτερη περίπτωση ψηφοφόρους με την αυταπάτη να άλλάξουν οι συσχετισμοί στις κάλπες για να μπορέσει να “ κερδίσει δικαιώματα.”
Η δική μας στάση.
Για εμάς η κατάθεση του νόμου Πιερρακάκη και οι προσπάθειες της κυβέρνησης για παράκαμψη του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Έχοντας την εκτίμηση ότι είναι γενικά στα σχέδια του συστήματος αυτή η κατεύθυνση από πέρυσι κιόλας ξεκινήσαμε να αναδεικνύουμε το ζήτημα στους χώρους σπουδών. Με βάση την αντιπαράθεση που εκτιμούσαμε ότι θα εξελιχθεί, από πριν το καλοκαίρι προετοιμαζόμασταν για τις πλευρές της συζήτησης που θα άνοιγαν. Οι κεντρικές εκδηλώσεις μας στο τελευταίο κάμπινγκ είχαν αυτό τον χαρακτήρα. Ανοίξαμε λοιπόν το ζήτημα της υπεράσπισης της Δημόσιας και δωρεάν παιδείας και της παιδείας των ταξικών φραγμών. Όπως επίσης προετοιμάσαμε την αντιπαράθεση με τις στρεβλές απόψεις που υπάρχουν στην αριστερά: επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, ουδετερότητα της γνώσης, χαρακτήρας της εκπαίδευσης στον καπιταλισμό κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν δεν είχαμε αντιφάσεις όσον αφορά τα βασικά πολιτικά ιδεολογικά ζητήματα που τέθηκαν στα αμφιθέατρα. Αντίθετα το δυναμικό των συναγωνιστών φάνηκε αρκετά συγκροτημένο και προετοιμασμένο για να δώσει μια αντιπαράθεση η οποία και δύσκολη ήταν (μιλάμε κατά κύριο λόγω για νέους συναγωνιστές) μιας και είμαστε η μόνη δύναμη που έχει αυτή την άποψη για την εκπαίδευση και αρκετά απαιτητική. Με την πλειοψηφία της αριστεράς να συνομολογεί ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ανοίγουν για να κάνει μπίζνες το κεφάλαιο και να δίνουν πτυχία στους πλούσιους που θα πληρώνουν. Στην πορεία των κινητοποιήσεων χωρίς να έχουμε τις αγκυλώσεις που έχουν οι υπόλοιπες δυνάμεις στις εξετάσεις και την αστική γνώση, άλλα και με την εμπειρία της στάσης μας στις εξεταστικές της πανδημίας, υιοθετήσαμε την κατεύθυνση και τη στάση της αποχής από τις τηλε-εξετάσεις. Μια κατεύθυνση η οποία χτυπήθηκε λυσσαλέα από όλες τις άλλες δυνάμεις για να μην περάσει σαν γραμμή μαζικά στο φκ, αλλά και αγκαλιάστηκε από πλατύτερα κομμάτια φοιτητών όπου κατάφερε να συζητηθεί. Καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή ότι η ΠΚΣ- ΚΝΕ έχει μπει στις κινητοποιήσεις κάτω από την πίεση των μαζών και σε μόνιμη βάση κριτικάραμε τη λάθος γραμμή της που προσπαθούσε σε κάθε ευκαιρία να τα… μαζέψει. Αντίστοιχα δεν θαμπωθήκαμε από τη φασαρία των ΕΑΑΚ και τους τάχα προοδευτικούς Συριζαίους καθηγητές όπου ήταν ενάντια στις τηλε-εξετάσεις. Όχι γιατί ήταν άδικες για τους φοιτητές που παλεύανε, αλλά γιατί ήταν διαβλητές και έδιναν τη δυνατότητα στους φοιτητές να αντιγράψουν ευκολά (μην περάσει κανείς κάνα μάθημα και πάρει και πτυχίο). Δώσαμε την κόντρα με τα αιτήματα της μη εφαρμογής και του να μείνει ο νόμος στα χαρτιά, ξέροντας ότι από την ψήφιση του νόμου και μετα θα αρχίσουν οι υποταγμένες δυνάμεις να υποχωρούν και βάλαμε την κατεύθυνση της ανατροπής. Ενώ όλοι έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο φκ και το θεωρούν ληγμένη διαδικασία, εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως η κατεύθυνση της ανατροπής του νόμου είναι ένα μάχιμο αίτημα. Όπως μάχιμη είναι και η γραμμή της πάλης για δωρεάν σπουδές ενάντια στους ταξικούς φραγμούς που υψώνει το σύστημα. Αυτό γιατί θεωρούμαι πως οι όροι που οδήγησαν στην είσοδο του φκ στο προσκήνιο εξακολουθούν να υπάρχουν και να σπρώχνουν τη νεολαία ξανά στον αγώνα. Άλλωστε, όπως απροσδόκητα για όλες τις δυνάμεις η νεολαία ξεσηκώθηκε και ξεπέρασε τον βαρύ αρνητικό συσχετισμό, ξεπέρασε και τις πολιτικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν σε αυτήν με τον ίδιο απροσδόκητο τρόπο. Πρώτα και κύρια ξεπέρασε το ίδιο το σύστημα το οποίο πίστευε ότι την είχε βάλει στην άκρη περνώντας μια σειρά μέτρα ποδηγέτησης του φοιτητικού συνδικαλισμού και όχι μόνο. Ξεπέρασε τον ρεφορμισμό των ΚΝΕ- ΕΑΑΚ που όπως προαναφέραμε, αλλά πλάνα είχε, πιο στενά εκλογικά και όχι τόσο επικίνδυνα για το σύστημα και μακροπρόθεσμα.
Η γραμμή μας κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων ήταν σε σωστή κατεύθυνση. Μάλιστα οι Αγωνιστικές Κινήσεις ξεκινώντας με χαμηλούς όρους την παρέμβασή τους στον αγώνα αυτό με τη γραμμή και την επιμονή τους κατάφεραν να έχουν σημαντικά και χειροπιαστά αποτελέσματα σε αρκετές σχολές. Υπήρξαν όμως ζητήματα τακτικής όπου υπήρξαν στιγμές που μας δυσκόλεψαν αλλά καταφέραμε στην πορεία να τα λύσουμε. Με βάση την έλλειψη συνδικαλιστικής εμπειρίας σε τέτοιας εμβέλειας κινητοποιήσεις αντιμετωπίσαμε δυσκολίες και αγκυλώσεις που καταφέραμε έγκαιρα σε γενικές γραμμές να προσπεράσουμε τα όποια θέματα. Το ζήτημα της αιχμής των κινητοποιήσεων ήταν ένα τέτοιο ζήτημα. Δηλαδή που συγκεντρώνεται η πάλη των φοιτητών; Στο αν θα είναι το ζήτημα της εναντίωσης στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τον αγώνα για δωρεάν σπουδές η αιχμή ή ένα σύνολο πλευρών των νόμων που τέθηκαν; Η ανάγκη ευελιξίας και η τακτική είναι ένα ζήτημα το οποίο θέλει εμπειρία και συνδικαλιστική πείρα αλλά και κατανόηση της κατάστασης και του τι χρειάζεται για να εξυπηρετηθεί η γενική κατεύθυνση της μαζικοποίησης και της ανατροπής. Πολύ απλά αν δεν μπαίναμε στη διαδικασία της συνδιαμόρφωσης και κάποιες φορές και συμμέτοχής στα κοινά πλαίσια, όσο λάθος και να ήταν κάποιες πλευρές τους, θα μέναμε σε αρκετές περιπτώσεις στο περιθώριο. Αντίθετα η σωστή εκτίμηση για τα πλαίσια, η συμμετοχή σε αυτά με ξεκάθαρη τοποθέτηση στα σημεία που διαφωνούσαμε μπροστά στις γσ και γενικά η συμμετοχή στις καταλήψεις και τις διαδικασίες ήταν κάτι το οποίο μας βοήθησε σε πολλαπλά επίπεδα.
Αντίστοιχά και η στάση μας στη πρώτη πανελλαδική διαδήλωση με βάση την άποψη μας για ενίσχυση των τοπικών κινητοποιήσεων μιας και η επαρχία δεν είχε ακόμα σταθεροποιήσει την παρουσία της στον αγώνα. Θεωρούμε ότι υπήρχαν συναγωνιστές οι οποίοι δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν άμεσα τουλάχιστον, ότι από τη στιγμή που μειοψηφεί η τοποθέτηση μας και εξελίσσεται μια μεγάλη κινητοποίηση στο κέντρο της χώρας η στάση μας θα πρέπει να είναι συμμετοχή και μαζικοποίηση της κεντρικής μάχης όπου θα δοθεί. (Η 8 Φλεβάρη να μείνει στην ιστορία όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε σε μια ανακοίνωση) Με τον ίδιο τρόπο έπρεπε να αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των μπλοκ στις διαδηλώσεις. Πιστεύουμε ότι σωστά δεν μείναμε σε ένα μοντέλο είτε μόνιμα ξεχωριστών παραταξιακών μπλοκ στο τέλος των διαδηλώσεων, είτε μόνο συμμετοχής στα μπλοκ των συλλόγων. Αντίθετα κινηθήκαμε και με τους δύο τρόπους και μέσα στους συλλόγους δημιουργώντας επαφές με νέο δυναμικό και με παραταξιακό πανό για τους συναγωνιστές που μπορούσαν να προσελκύσουν κόσμο ο οποίος είχε περισσότερα κοινά σημεία με εμάς. Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε όχι για να κουνήσουμε το δάχτυλο σε κάποιον, αλλά για να γίνει κατανοητό ότι οι αγώνες και η τακτική της κίνηση μιας δύναμης σε αυτούς, δεν είναι κάτι δοσμένο και αποφασισμένο από τα πριν. Είναι ζήτημα το οποίο καθορίζεται από τη κατεύθυνση της σύνδεσης με όρους αγώνα με τις μάζες που κινητοποιούνται.
Στα αρνητικά καταγράφεται το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε με δικές μας προτάσεις και πρωτοβουλίες το ζήτημα των μη μαζικών καταλήψεων. Με βάση την κατάστασή μας και τις δυσκολίες των παρεμβάσεων η καταλήψεις έμειναν στον αυτόματο. Με την ΠΚΣ- ΚΝΕ να τις σαμποτάρει και τα ΕΑΑΚ να τις παραμελούν πολιτικά. Θα πρέπει να γίνει βασικό απολογιστικό ζήτημα συζήτησης η καταγραφή των τριών κύκλων και τι κερδίσαμε από τις κινητοποιήσεις. Η οργανωτική δουλειά θα πρέπει να συζητηθεί διεξοδικά και να καταγραφούν τα αποτελέσματα αλλά και τα τυχών προβλήματα και αδυναμίες που μπορεί να είχαμε. Επίσης υπήρξε ανισομετρία στην παραγωγή υλικού. Αν και οι ανακοινώσεις που αρκετές φορές έθεταν ζητήματα γραμμής γραφόντουσαν από περισσότερούς και πιο καινούργιους συναγωνιστές, παρατηρείται ότι υπήρχαν σχολές και συναγωνιστές που δεν παρήγαγαν συχνά τοποθετήσεις-ανταποκρίσεις. Αποτέλεσμα να υπάρχουν ταχύτητες στην παραγωγή υλικών και κενά ενημέρωσης από σχολές. Αντίστοιχα είναι ερώτημα αν το πολύ πλούσιο υλικό που παράχθηκε κατάφερε να κάνει έντονα αισθητή την παρουσία μας μέσα στις σχολές.
Συνολικά θα λέγαμε ότι χρειάστηκε κάποιος χρόνος να χωνευτεί το ότι είμαστε μπροστά σε μεγάλες κινητοποιήσεις όπου η έλλειψη “πολιτικών κινητήρων” δεν δημιουργούσε αναγκαστικά ορίζοντα κλεισίματος αλλά στην ουσία ξεπερνούσαν όπως αναφέραμε τα σχέδια του συστήματος και του ρεφορμισμού. Όπως φαινότανε και στο δρόμο υπήρχε δυνατότητα πλατιάς παρέμβασης και όχι μόνο για την άποψη μας παρά την φαινομενική ηγεμονία των υπόλοιπων αριστερών δυνάμεων. Είναι και αυτό σημείο των καιρών όπως και το γεγονός ότι το σύνθημα μας «όχι παιδεία για λίγους και εκλεκτούς…» το «δανείζονται» υποχρεωτικά δυνάμεις που η ανάλυση τους βγάζει την αντίθετη κατεύθυνση. Σε αυτή την υπόθεση λοιπόν είχαμε και έχουμε πολύ χώρο, πολλές ευθύνες, πολλές δυνατότητες! Όπως επίσης υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει σε ενεστώτα χρόνο η δυνατότητα νίκης του φκ. Με βάση αυτή την κατανόηση καταφέραμε ό,τι καταφέραμε στην Ιατρική Αθήνας, στην Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης, στην Ψυχολογία στα Γιάννενα, στην Ιατρική Αλεξανδρούπολης, στην Αρχιτεκτονική του Βόλου. Να πάρουμε μέχρι και συνελεύσεις και να βάλουμε άλλους όρους στην παρέμβασή μας στους συλλόγους. Όπως αντίστοιχα να βρισκόμαστε με διακριτούς όρους και να έχουμε κερδίσει πλατύτερο δυναμικό σε σχόλες στην Πάτρα, την Ξάνθη κ.α. Είναι μια κατάσταση η οποία μα βοηθάει να βάλουμε όρους συνέχισης του αγώνα που όλοι οι υπόλοιποι έσπευσαν να κλείσουν μετα τις 8 Μάρτη.
Οι καταλήψεις σε πανελλαδικό επίπεδο πλέον έχουν ανοίξει με ευθύνη των ρεφορμιστικών δυνάμεων που έθεσαν ανοιχτά ζήτημα υποχώρησης. Χρειάζεται να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να επανεξετάσουμε τα νέα δεδομένα. Το επόμενο διάστημα ο ρεβανσισμός από το σύστημα και τους καθηγητές θα είναι αποκαλυπτικός. Οι συλλήψεις των 49 στη Θεσσαλονίκη, οι πειθαρχικές «ανακρίσεις» στην Πάτρα, οι διαγραφές όσων κινητοποιούνται αλλά και η στεγνή προβοκάτσια (πυρηνικά στο ΑΠΘ) έχουν πέσει το τραπέζι. Το ΦΚ πρέπει να συνεχίσει να παλεύει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ο αγώνας που ξέσπασε αποκάλυψε τις βαθιές διεργασίες που υπάρχουν στη νεολαία συνολικά, αλλά και το τι υφέρπει στις συνειδήσεις της. Αυτές οι διεργασίες δεν σταμάτησαν να υπάρχουν και δεν αναιρέθηκαν επειδή ψηφίστηκε ο νόμος άκη. Το ζήτημα λοιπόν παραμένει ζωντανό και άρα η γραμμή της συνέχισης του αγώνα είναι και αυτή γραμμή μάχιμη, μαζική και ζωντανή. Γι’ αυτό και πρέπει άμεσα να προσανατολιστούμε σε παρεμβάσεις που βασική πλευρά τους θα είναι η συνέχιση του αγώνα. Οι ΓΣ που πρέπει να καλέσουμε πρέπει να έχουν χαρακτήρα αποτίμησης της κατάστασης ως τώρα. Πρέπει οι φοιτητές να καταλάβουν τι έχουν κερδίσει ως τώρα (συλλογικότητα, εμπειρία, συγκρότηση κλπ) και να προετοιμαστούν για την τρομοκρατία και τον ρεβανσισμό του συστήματος. Με τις καταλήψεις να έχουν ανοίξει (θέλουμε να πιστεύουμε προσωρινά) βάζουμε ζήτημα συνελεύσεων και διαδηλώσεων που θα κρατάνε ζωντανό το ζήτημα της αντιπαράθεσης με τον νόμο. Είναι ανάγκη να επιμείνουμε σε έναν νέο κύκλο κινητοποιήσεων με αιχμή την ανατροπή του νόμου και την κατοχύρωση των δωρεάν σπουδών. Μπροστά μας έχουμε τις φοιτητικές εκλογές σε αυτή τη μάχη πρέπει να βγει το δυναμικό συγκροτημένο και με τον “αέρα” που κέρδισε από τις κινητοποίησες. Να αξιοποιηθεί κάθε δυνατότητα από δυναμικό που γνωρίστηκε και ήρθαμε σε επαφή καθώς και να πάρουμε όπου μπορούμε πολιτικές πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τη γραμμή ενός νέου κύκλου των καταλήψεων, των διαδηλώσεων και των ΓΣ. Σε κάθε πολύ και κάθε σχολή να μετρήσουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν και να χαράξουμε τακτική που να δίνει τον τόνο της συνέχειας κόντρα στις δυνάμεις που θεωρούν ότι μπήκε ταφόπλακα στο φκ. Τίποτα δεν τελείωσε οι αγώνες συνεχίζονται.
