Η λεγόμενη «επιστροφή στην κανονικότητα» μέχρι σήμερα έχει ανοίξει αρκετά μέτωπα απέναντι σε θεμελιώδη δικαιώματα. Πριν λίγες μέρες, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έφερε στην επιφάνεια ένα νέο νομοσχέδιο, το οποίο στοχεύει στην απαγόρευση των διαδηλώσεων. Η «κανονικότητά» τους σημαίνει αντεργατικά και αντιλαικά μέτρα και ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Με το νομοσχέδιο ενισχύεται η πολιτική αυτή που χτυπάει ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Συνοπτικά, το νομοσχέδιο αυτό επιβάλλει:  -ορισμό «υπεύθυνου διαδήλωσης», -δέσμευση των διαδηλωτών για ώρες έναρξης και λήξης καθώς και για τη διαδρομή της διαδήλωσης, -δυνατότητα της αστυνομίας περιορισμού της ή πλήρους απαγόρευσής της ή διάλυσης της ενώ εξελίσσεται, -υποχρέωση των οργανωτών «συνεργασίας με την Αστυνομία», -ποινές δύο ετών σε όποιον απλώς συμμετέχει σε απαγορευμένη διαδήλωση και πολλά άλλα.  Όλα αυτά σηματοδοτούν ενά ευθύ χτύπημα στην οργανωμένη πάλη, σε δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Η πολιτική της καταστολής και της τρομοκρατίας έρχεται να συμπληρωθεί με το νομοσχέδιο αυτό. Το προηγούμενο διάστημα λαός και νεολαία ήρθαμε αντιμέτωποι με ωμή βία και τρομοκρατία από δυνάμεις της αστυνομίας. Αναίτιες επιθέσεις με χημικά και ξύλο στις πλατείες, απαγόρευση των απεργιακών συγκεντρώσεων της Πρωτομαγιάς, πρόστιμα και απειλές αποτελούν κάποια ενδεικτικά παραδείγματα της πολιτικής του συστήματος. Μια πολιτική που εφαρμόζεται επιλεκτικά όπως παρατηρήθηκε και στη φιέστα του δήμου Αθηναίων στην Ομόνοια, αλλά και με τη ριζική αναπροσαρμογή του κέντρου της Αθήνας που συντελείται με τον «μεγάλο περίπατο». Ήδη έχουν αρχίσει να κατεβάζουν αφίσες, να καθαρίζουν συνθήματα απ’ τους τοίχους και να διαμορφώνουν την νέα «κανονικότητα». Μια κανονικότητα που βλέπουμε να προωθείται και στα πανεπιστήμια. Πανεπιστήμια που θέλουν να τα κάνουν πλήρως απονεκρωμένα από φοιτητικές αντιστάσεις, χωρίς άσυλο, με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, χωρίς φοιτητικούς συλλόγους και όργανα πάλης. Στοχεύουν στη διαμόρφωση μιας νεολαίας πειθαρχημένης και υπάκουης στην πολιτική του συστήματος, όπου θα πρέπει να είναι με σκυμμένο το κεφάλι και να μην ασχολείται με συνελεύσεις και διαδηλώσεις. Μια νεολαία που θα ανταποκρίνεται μόνο στις υποχρεώσεις που επιβάλλει το σύστημα χωρίς δικαιώματα.

Ο λαός και η νεολαία να μην υποταχθεί στην «κανονικότητά» τους! Να βάλουμε φραγμό στην επίθεση που διεξάγεται, να μην περάσει το φασίζον νομοσχέδιο που ποινικοποιεί το δικαίωμα στην οργάνωση και στη διαδήλωση. Ο μόνος τρόπος για να μπει φραγμός είναι ο συλλογικός αγώνας. Φοιτητές και εργαζόμενοι να στραφούν στους συλλόγους και στα σωματεία -όργανα πάλης- ώστε να παλέψουν για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους. Κόντρα σε λογικές που συνδιαλλέγονται με το σύστημα, που δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κόσμου, καθώς και σε λογικές που θέλουν να ‘ναι υπεύθυνοι με το νόμο. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να παλέψουμε για την ίδια μας τη ζωή. Τα παραδείγματα εξεγέρσεων και κινητοποίησεων από διάφορες χώρες του πλανήτη, όπως το i can’t breathe που διεξάγεται σήμερα στην Αμερική δείχνουν πόσο δίκαιο είναι να εξεγείρεσαι απέναντι στην πολιτική που φτωχοποιεί, εξαθλιώνει και καταστέλλει. Η συσωρευμένη οργή και αγανάκτηση του λαού και της νεολαίας να γίνει οργανωμένη πάλη ώστε να αντισταθεί και να διεκδικήσει τα δικαιώματά μας σε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες-περίθαλψη.