Λίγους μήνες μετά το άνοιγμα των σχολών και ήδη η “κανονικότητα” και η “τάξη” που διακυρήττουν για τα Πανεπιστήμια έχει αρχίσει να φαίνεται και να προωθείται από τους καθηγητές προς τους φοιτητές, όχι μόνο των μικρότερων ετών που δεν έχουν βιώσει ιδιαίτερα τη σχολή , αλλά και των μεγαλύτερων.

Πιο συγκεκριμένα στην Αρχιτεκτονική Ξάνθης η κανονικότητα της αυθαιρεσίας και της ενταντικοποποίησης όλο και εντείνεται. Βλέπουμε συνεχώς τα ζητούμενα και οι απαιτήσεις των μαθημάτων να αυξάνονται και να δυσκολεύουν (π.χ. Σύνθεση, Οικοδομική). Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα μαθημάτων που αποκτούν προαπαιτούμενα για να δοθεί η δυνατότητα συμμετοχής στην εξεταστική (π.χ. Υποχρεωτικές διορθώσεις). Επιπλέον, το πρόγραμμα ξεχειλώνεται συνεχώς με αποτέλεσμα οι φοιτητές να κάθονται έως και το βράδυ στη σχολή περιμένοντας μια διόρθωση, ή να αναγκάζονται να διορθωθούν σαββατοκύριακα. Η κατάσταση αυτή υπήρχε και πριν την πανδημία, δεν είναι κάτι νέο, εν μέσω τηλεκπαίδευσης όμως διογκώθηκε και άφησε περιθώρια για την τωρινή κατάσταση που βιώνουν οι φοιτητές στην σχολή. Τα τηλεμαθήματα, πέραν του ότι απέκλεισαν φοιτητές από την εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς δεν είχαν τα μέσα να συμμετάσχουν, αποτέλεσαν την τέλεια ευκαιρία να εφαρμοστούν όλα τα παραπάνω. Οι φοιτητές μόνοι στα σπίτια τους, ερχόντουσαν διαρκώς αντιμέτωποι με αυθαιρεσίες και ξεχειλώματα προγραμμάτων χωρίς να έχουν εύκολα τη δυνατότητα μαζικής και συλλογικής απάντησης.

Από το άνοιγμα των σχολών και μετά, σε κάποια μαθήματα εφαρμόζονται οι παρουσίες, κάνοντάς τα “εργαστηριακά”. Με αφορμή την ιχνηλάτηση καταγράφουν τις παρουσιες των φοιτητών. Δεν έχουμε καμία αυταπατη για το πόσο ενδιαφέρονται για την υγεια μας και την προστασια της. Η διαχείριση της πανδημίας τόσο σε γενικό επίπεδο όσο και σε επιπεδο Πανεπιστημιου ειναι εγκληματική απο την κυβέρνηση. Το μόνο “μετρο” που πηραν, με το ανοιγμα των σχολών, ειναι ο έλεγχος στην εισοδο, ο οποίος περισσότερο μοιάζει με εφαρμογή face control στην είσοδο παρά με υγειονομικό μέτρο. Είναι απαραιτητη η λήψη ουσιαστικών μέτρων για να μπορουμε να ειμαστε ασφαλεις στις στην σχολή μας, όπως μαζικα και δωρεάν τεστ για όλους και δωρεάν διάθεση μασκών και αντισηπτικών. Η ύπαρξη των κρουσμάτων στις σχολές επιβεβαιώνουν πως κανένας απ'τους δύο ελέγχους (παρουσίες, έλεγχος στην είσοδο) δεν είναι υγειονομικό μέτρο. Για εμάς αποτελεί χρόνια επιδίωξη του συστήματος η κατάργηση του Ασύλου, το φακέλωμα των φοιτητών και η αποστείρωση των Πανεπιστημίων από διαδικασίες πέραν της εκπαιδευτικής. Αυτή λοιπόν η νέα “κανονικότητα” σίγουρα αποτελεί την καλύτερη προετοιμασία του μελλοντικού εργαζόμενου: του ελαστικού, του εντατικοποιημένου, του τηλεργαζόμενου. Η κανονικότητα στον μικρόκοσμο των Πανεπιστημίων, αποτελεί μια αντανάκλαση του τι συντελείται ευρύτερα σε επίπεδο κοινωνίας.

Μέσα σε όλα αυτά προσπαθούν να μας πείσουν για την αποτελεσματικότητα της σχολής και τα 17 άτομα στο 1ο έτος να εμπεδωθεί ως ο κατάλληλος αριθμός εξειδικευμένων πτυχιούχων που χρειαζόμαστε πλέον σε κάθε έτος. Δηλαδή, θέλουν οι μελλοντικές μας σχολές να είναι πολυ λιγότερες, με πολύ λιγότερους εισακτέους και όσοι από αυτούς καταφέρουν να πάρουν το πτυχίο, αυτό εμμέσως πλην σαφώς να καταντάει “κουρελόχαρτο” στην αγορά εργασίας , καθώς δεν θα συνδέεται με συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα (βλ. νέο Νόμο-Πλαίσιο).

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η απάντηση σε αυτά τα ζητήματα δεν θα πρέπει να περιορίζεται στην ατομική μας στάση, αλλά να επιδιώκουμε να τα απαντάμε συλλογικά. Οι φοιτητές πρέπει να ξαναβρεθούμε και να συζητήσουμε στα συλλογικά μας όργανα, στις συνελέυσεις μας. Απέναντι στο ασφυκτικό κλίμα που διαμορφώνεται στα Πανεπιστήμια πρέπει να οργανώσουμε τον αγώνα μας και να εναντιωθούμε μαζικά στα απανωτά χτυπήματα που η νεολαία δέχεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής της, είτε αυτα αφορούν το δικαιωμά της στις σπουδες και στην περίθαλψη είτε αφορούν την εργασιακή της προοπτική και τα Δημοκρατικά της δικαιώματα.