Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι είναι όργανα πάλης και όχι φορείς εθελοντισμού

Με το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού, αναδείχθηκε στον λαό και τη νεολαία ο πραγματικός χαρακτήρας του συστήματος στο οποίο ζούμε, που αμφισβητεί καθημερινά ακόμα και το δικαίωμά μας στην ίδια τη ζωή. Ένα σύστημα που μπροστά στις τραγωδίες και τις κρίσεις που το ίδιο γεννά, άλλοτε οικονομικές άλλοτε πολεμικές, τώρα υγειονομικές, πάντα τις διαχειρίζεται σε βάρος των λαών και με γνώμονα και ζύγι τις ζημιές και τα κέρδη του πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Αυτή η πραγματικότητα διαγράφεται μέσα από τα εγκληματικά κενά στο σύστημα υγείας, από τις ελλείψεις σε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και σε εξοπλισμό που διαμορφώθηκαν από αυτή και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με τις πολιτικές των απολύσεων, των διαθεσιμοτήτων και του κλεισίματος νοσοκομείων. Αυτό φανερώνεται από τον κυνισμό με τον οποίο αρνούνται τα δωρεάν τεστ σε όλο τον λαό, τη στιγμή που κάποιοι λίγοι έχοντες, σαν τον Μαρινάκη, έχουν τη δυνατότητα διάγνωσης όποτε το θελήσουν. Τολμούν να μιλούν για ατομική ευθύνη και “αντικοινωνικές συμπεριφορές” που θέτουν την υγεία της πλειοψηφίας σε κίνδυνο, την ώρα που η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει λάβει κανένα μέτρο ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, όχι μόνο δεν υλοποίησε τις 2.000 προσλήψεις-ψίχουλα που εξήγγειλε, αλλά πάει κόντρα ακόμα και στις οδηγίες του Π.Ο.Υ. Καλούν υποκριτικά τον κόσμο να #μείνει σπίτι, όταν οι εργαζόμενοι των τηλεφωνικών κέντρων και των σουπερμάρκετ, οι καθαρίστριες, οι διανομείς και οι υγειονομικοί δουλεύουν εξουθενωτικά, χωρίς μέτρα προστασίας και ο υπόλοιπος λαός βρίσκεται ξεκρέμαστος, χωρίς μισθό ή απολυμένος, χωρίς περίθαλψη. Η ευθύνη, λοιπόν, για την εξέλιξη της πανδημίας και τις τραγικές συνέπειές της ανήκει αποκλειστικά στο κράτος και την κυβέρνηση.

Σ' αυτές τις συνθήκες ο λαός καλείται να σηκώσει στις πλάτες του τον αγώνα για τη διαβίωσή του, προσανατολίζοντας όλες τις δυνάμεις του στη διεκδίκηση για ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλους. Με όποιο μέσο διαθέτει, μέσα από τα όργανα πάλης του, είτε πρόκειται για φοιτητικούς συλλόγους είτε για σωματεία, πρέπει να επιβάλει τα δικαιώματα του για δωρεάν περίθαλψη και διάγνωση, για μέτρα προστασίας, όπως έκαναν οι εργάτες στην Ιταλία και στην Ισπανία, όπως προσπαθούν να κάνουν εδώ οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία.

Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, ως όργανα πάλης και συλλογικοί φορείς διεκδίκησης των κοινών συμφερόντων των φοιτητών, καλούνται αυτή την στιγμή να εκφράσουν και να παλέψουν τα αιτήματα που απαντούν στις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας εν μέσω πανδημίας. Δηλαδή, να υπερασπιστούν το δικαίωμα της νεολαίας και του λαού για δωρεάν πρόληψη, περίθαλψη και τεστ, να απαιτήσουν μαζικούς και μόνιμους διορισμούς ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Διεκδικήσεις που ανταποκρίνονται στις ζωτικής σημασίας ανάγκες των νοσοκομείων και δεν μπορούν να αντικατασταθούν από μια μερική εθελοντική συνδρομή φοιτητών και εργαζομένων που προτείνει η κυβέρνηση. Από την πλευρά του συστήματος, οι επικλήσεις στον εθελοντισμό έναντι των μόνιμων προσλήψεων έχουν συγκεκριμένη στόχευση: την αποφυγή λήψης μέτρων που θα δημιουργήσουν κοινωνικές και εργασιακές παρακαταθήκες και για την μετά την πανδημία εποχή. Καλούν σε εθελοντισμό καθώς, πιστοί στο ρόλο τους, δεν παίρνουν μέτρα διασφάλισης της υγείας του λαού αλλά προς την κατεύθυνση διαφύλαξης των δικών τους ταξικών συμφερόντων.

Έτσι, στο όνομα της προστασίας των επιχειρήσεων που πλήγησαν από την επιδημία και για να καλυφθούν οι απώλειες του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, η κυβέρνηση πήρε νέα μέτρα για μειώσεις μισθών κατά 50% και ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας επί έξι μήνες. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για ενίσχυση του ιδιωτικού κεφαλαίου στο χώρο της υγείας με 30.000.000 ευρώ. Πίσω, λοιπόν, από τον λεγόμενο εθνικό κίνδυνο που απαιτεί δήθεν εθνική ενότητα και κοινές θυσίες, βρίσκεται μια βαθιά ταξική πολιτική, τις συνέπειες της οποίας θα πληρώσουν ο λαός και η νεολαία. Γι΄ αυτό, όσο και αν λένε πως τώρα δεν είναι η ώρα για πολιτική και για καταλογισμό ευθυνών, ξέρουμε πολύ καλά ότι βρισκόμαστε στο σημείο εκείνο όπου η όξυνση της πολιτικής δράσης αποτελεί αναγκαιότητα.

Οι φοιτητικοί σύλλογοι και τα σωματεία των εργαζομένων δεν πρέπει να παροπλιστούν μπροστά στην πανδημία. Καλούνται με μάχιμους όρους και αιτήματα να υπερασπιστούν το λαϊκό δικαίωμα στην υγεία. Τώρα, λοιπόν, είναι επιτακτική ανάγκη τα συνδικαλιστικά όργανα -τα μόνα μέσα άσκησης πίεσης που έχει στη διάθεσή του ο λαός- να γίνουν όπλα στα χέρια του για την επιβολή των δικαιωμάτων του. Αντ' αυτού, βλέπουμε την ΚΝΕ να αποδίδει στους φοιτητικούς συλλόγους, σ' αυτές τις συνθήκες, το ρόλο των φορέων εθελοντισμού, οι οποίοι συμπληρωματικά με τις κυβερνητικές πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας θα σηκώσουν το βάρος της περίθαλψης του λαού. Καλεί, λοιπόν, τους φοιτητές όλων των ιατρικών και νοσηλευτικών σχολών σε εθελούσια συμβολή στο έργο των εργαζομένων υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ένας εθελοντισμός εκκινούμενος μεν από διαφορετική αφετηρία από εκείνον τον εθελοντισμό που εκπορεύεται από την κυβέρνηση, ο οποίος όμως στην πράξη ούτε συγκρούεται ούτε αντιπαρατίθεται με τις κυβερνητικές επιλογές, πόσο μάλλον δεν απαντάει στις πραγματικές ανάγκες του λαού. Σε ανάλογο πνεύμα καλεί και τους φοιτητές Φαρμακευτικής να παρασκευάσουν αντισηπτικά για να καλυφθούν οι ανάγκες σε μέσα προστασίας. Κάλεσμα βέβαια που προσκρούει στην πραγματικότητα της έλλειψη πρώτης ύλης, όπως ανακοινώνουν και οι φαρμακοποιοί, καθώς αυτή βρίσκεται στην κατοχή των φαρμακοβιομηχανιών, γεγονός που αναδεικνύει πως το πρόβλημα δεν είναι ότι λείπουν τα χέρια που θα τα παρασκευάσουν, αλλά η πολιτική βούληση του κράτους να εξοπλίσει τον λαό και τους εργαζόμενους με μέσα προστασίας, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τον μαυραγοριτισμό των επιχειρήσεων. Σε μια χρονική στιγμή όπου τα όρια του υπάρχοντος προσωπικού εξαντλούνται και οι χρόνιες ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας το φέρνουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ο εθελοντισμός δεν μπορεί να απαντήσει τις απαιτήσεις αντιμετώπισης της πανδημίας.Με αυτόν τον τρόπο, η ΚΝΕ δεν συμβάλλει ώστε να ενταθεί και από πλευράς φοιτητικών συλλόγων η πολιτκή πίεση που ασκούν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία μέσα από τα συνδικαλιστικά τους όργανα, ώστε να αναλάβει το κράτος τις ευθύνες του απέναντι στο δικαίωμα του λαού για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας και ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Αυτό που παραβλέπει η ΚΝΕ, με αποτέλεσμα να υποχωρεί από το καθήκον διεκδίκησης από το κράτος, ως το μόνο υπεύθυνο, είναι ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι δεν είναι προϊόν μιας αντικειμενικής αδυναμίας αλλά μιας ταξικής επιλογής του συστήματος. Σ' αυτή τη φάση οι Φοιτητικοί Σύλλογοι από κοινού με τα σωματεία καλούνται να προτάξουν τα δικά τους αιτήματα, αντιπαραθετικά και ανεξάρτητα από την κυβερνητική πολιτική, χωρίς εκπτώσεις, μη αποδεχόμενοι τα ημίμετρα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση προκειμένου να διαχειριστεί την κρίση. Δεν πρέπει να πάνε ούτε βήμα πίσω από τη διεκδίκηση μαζικών προσλήψεων και στελέχωσης των νοσοκομείων, προκειμένου να μπορέσει να προφυλαχθεί και να σωθεί ο λαός.

Τελικά, ο λαός θα σώσει τον λαό, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα μέσα σε ένα σύστημα όπου τίποτα δεν χαρίζεται, ούτε καν το δικαίωμα στη ζωή, αλλά όλα κερδίζονται μέσω των αγώνων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων και της νεολαίας. Αυτό συμβαίνει και τώρα μέσα από την ηρωική προσπάθεια των εργαζομένων στην Υγεία, όπου κάτω από επικίνδυνες για τους ίδιους συνθήκες εργάζονται, παλεύοντας παράλληλα για προσλήψεις, άνοιγμα ΜΕΘ, εξοπλισμό, μέτρα προστασίας και δωρεάν τεστ, για τα δικά τους δηλαδή εργασιακά δικαιώματα αλλά και για το δικαίωμα όλου του λαού στην υγεία. Έτσι γεννιούνται και οι αυθόρμητες εκδηλώσεις ταξικής αλληλεγγύης, όπως αυτή των γυναικών προσφύγων που φτιάχνουν μάσκες για τους ευπαθείς πρόσφυγες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους οποίους το κράτος έχει εγκαταλείψει στη μοίρα τους. Επειδή ακριβώς η λαϊκή αλληλεγγύη -αντίθετα από τις υποκριτικές δωρεές διαφόρων επιχειρήσεων, που πρόκειται για ξέπλυμα της κερδοσκοπίας τους ενόσω τσακίζονται τα δικαιώματά μας σε δουλειά και υγεία-, είναι γέννημα της κατανόησης της κοινότητας των συμφερόντων μεταξύ των διαφόρων κομματιών της κοινωνίας στα πλαίσια της ταξικής πάλης.

Η νεολαία και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι έχουν δείξει και στο παρελθόν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους είτε προς τους εργαζόμενους είτε προς τους πρόσφυγες, στηρίζοντας τα δίκαια αιτήματά τους και κατεβαίνοντας πλάι τους στο δρόμο, ως γνήσια λαϊκά όργανα πάλης και όχι συντεχνίες. Μπροστά, λοιπόν, και σ' αυτή την κρίση μπορούν και πρέπει να το κάνουν, παλεύοντας πριν απ' όλα με προμετωπίδα τους το κοινό αίτημα για ίση, πλήρη, δωρεάν περίθαλψη για όλους. Αλληλεγγύη που ενδέχεται να χρειαστεί να πάρει και έμπρακτη μορφή, όπως κάνουν οι φοιτητές σχολών υγείας στην Ιταλία, που θέτουν εαυτόν στην υπηρεσία του λαού και όχι για να συνδράμουν το κράτος και να αθωώσουν τις πολιτικές του. Σ' αυτή τη φάση όμως, όπου η πραγματικότητα της διάλυσης του συστήματος υγείας επιτάσσει μαζικές προσλήψεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και εφοδιασμό των νοσοκομείων με εξοπλισμό, τα καλέσματα για εθελούσια συνδρομή των φοιτητών δεν συμβάλλουν στη νικηφόρα έκβαση του αγώνα των υγειονομικών και του λαού για την κάλυψη των αναγκών με ευθύνη του κράτους, αλλά τον υπονομεύουν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το ίδιο το υπουργείο εκμεταλλεύεται τα γνήσια αισθήματα του λαού καλώντας σε εθελοντισμό, για να αποποιηθεί των ευθυνών του, για να παρακάμψει το αίτημα και την αναγκαιότητα για μόνιμους διορισμούς και να ενισχύσει το αναμασημένο ιδεολόγημα περί ατομικής ευθύνης. Και αυτά έχοντας πλήρη επίγνωση ότι με εθελοντισμό φοιτητών χωρίς εμπειρία και ειδίκευση δεν αντιμετωπίζεται η πανδημία και δεν ανταποκρίνεται στην απαιτούμενη από τις συνθήκες αυξημένη ποιότητα περίθαλψης. Αυτό το γνωρίζουν από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, που δουλεύουν υπό το βάρος των τραγικών ελλείψεων γι' αυτό και έχουν ήδη απορρίψει τα κυβερνητικά καλέσματα εθελοντισμού, θεωρώντας τα εμπαιγμό και αντιπαραβάλλοντας τα αιτήματα τους.

Αν φτάσει η ώρα και της συμβολής των φοιτητών υγείας, τότε, με αποφάσεις των συλλογικών οργάνων, όχι ως άλλοθι στο σύστημα και την κυβέρνηση, θα στρατευτούν και αυτοί στη μάχη που δίνουν οι εργαζόμενοι για το δικαίωμα στην περίθαλψη και τη ζωή. Τότε οι φοιτητές θα είναι παρόντες με αυταπάρνηση, όχι όμως με αυτοθυσία μπροστά στην αδυναμία αυτού του συστήματος να εξασφαλίσει στο λαό τα αυτονόητα, διεκδικώντας μαχητικά όρους και μέσα προστασίας και δικαιώματα για τους ίδιους, για τους εργαζόμενους και για τον λαό.

Απαιτούμε:

  • ΙΣΗ, ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

  • ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΕΣΤ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

  • ΑΜΕΣΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΙΑΤΡΟΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

  • ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΣΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

  • ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ