Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ

Ξανοίγεται ένας δρόμος αγώνων για το φοιτητικό κίνημα. Ένας δρόμος που πρέπει να χαρακτηριστεί από τη μαζική είσοδο των φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις, την οργάνωση καταλήψεων και διαδηλώσεων, την προβολή και τη γείωση στους συλλόγους του συνθήματος "Ανατροπή του ν. Κεραμέως" και "Κανένας φοιτητής δεν θα διαγραφεί!".

Κεντρικό ζητούμενο και προμετωπίδα του αγώνα των φοιτητών πρέπει να είναι η πάλη ενάντια στις διαγραφές. Πρέπει να μπει η σωστή κατεύθυνση αγώνα στη νεολαία, μία κατεύθυνση που δεν θα βάζει συνδιαχειριστική λογική στους συλλόγους, αλλά θα τους θέτει σε τροχιά αναμέτρησης συνολικά με την πολιτική τους.

Η επιλογή του συνόλου των δυνάμεων να καλέσουν σε μία συγκέντρωση στην πρυτανεία, ως κομμάτι της γενικής τους επιδίωξης να αποσπάσουν καταδικαστική απόφαση από τον πρύτανη και διαβεβαίωση της μη εφαρμογής των διαγραφών, είναι μία κίνηση λαθεμένη.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τον ρόλο του καθηγητικού κατεστημένου, τον ρόλο των διοικήσεων του Πανεπιστημίου, ως στελέχη του συστήματος και ιμάντες μεταβίβασης της επίθεσης που εξαπολύεται στα πανεπιστήμια. Και στη φάση που πρέπει να αναζητήσουμε και τους συμμάχους μας, πρέπει να κατανοήσουμε πως σύμμαχοι στον αγώνα μας θα είναι όσοι βιώνουν την επίθεση του συστήματος, όσοι "βράζουν στο ίδιο καζάνι" με τη σπουδάζουσα νεολαία. Και οι καθηγητές πανεπιστημίου δεν αποτελούν μία τέτοια κατηγορία. Αντίθετα η «αντικειμενική» τους θέση είναι ευνοούμενη από το σύστημα, αφού εξυπηρετούν την παρέμβαση του συστήματος στα πανεπιστήμια.

Τέτοιες κινητοποιήσεις δημιουργούν ένα σύνολο αυταπατών. Αρχικά, ότι υπάρχει πιθανότητα να έχουν κοινά συμφέροντα πάλης φοιτητές και καθηγητικό κατεστημένο. Ήδη και από τις αποφάσεις διάφορων πανεπιστημίων γίνεται κατανοητό ένα πράγμα - αν διαβάσει κανείς τα ψιλά γράμματα - : οι καθηγητές θέλουν να εφαρμοστούν οι διαγραφές, απλά όχι οριζόντια. Ταυτόχρονα "υποτιμούνται" οι διαγραφές σαν ζήτημα από τις δυνάμεις. Αντί να αναδεικνύεται η αναγκαιότητα να μπει ο φοιτητόκοσμος στον αγώνα, μπαίνει στον πάγο και σε φάση αναμονής καταδικαστικών αποφάσεων από τα τμήματα, τις διοικήσεις, τις πρυτανείες κ.ο.κ. Αντί να εμπιστεύεται τις δυνάμεις του, την δυνατότητα του να παράξει γεγονότα, να δημιουργήσει τους όρους εκείνους που θα πυροδοτήσουν τις εξελίξεις και θα αλλάξουν τον συσχετισμό, αναλώνεται σε κινήσεις που είναι αποπροσανατολιστικές, θέτουν δυσανάλογα μικρά καθήκοντα με τις ανάγκες των καιρών και προτάσσουν επικίνδυνες αντιλήψεις για την ανάπτυξη του αγώνα των φοιτητών.

Και έστω πως αποσπάμε αυτή την απόφαση καταγγελίας από κάποια πρυτανεία ή σύγκλητο, σε κάποιο πανεπιστήμιο της Ελλάδας. Το υποκείμενο του αγώνα, οι φοιτητές, πώς εμπλεκόμαστε σε αυτό τον αγώνα, πώς θα μπούμε στο προσκήνιο; Φταίει, λοιπόν, η ανεμπιστοσύνη στη δύναμη της σπουδάζουσας νεολαίας, φταίει που το σύνολο των δυνάμεων έχουν σφυρίξει τη λήξη του αγώνα πριν κάνει αυτός πάρει μορφή και θέτουν διάφορα «περιφερειακά αιτήματα»: διπλές εξεταστικές, καταδικαστικές αποφάσεις από τις πρυτανείες, μη εφαρμογή του νόμου.

Μήπως, τελικά αυτόν τον αγώνα δεν το επιθυμούν; Ήδη σε πλήθος σχολών δεν ορίζονται νέες γενικές συνελεύσεις. Έχει ξεκινήσει επιχείρηση κλεισίματος του αγώνα, επιστροφής στην «κανονικότητα».

Η θέση μας είναι στον αγώνα, στις συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, στην αποχή από τα τηλεμαθήματα - την τηλεξεταστική. Οι σύμμαχοί μας βρίσκονται στους χώρους δουλειάς που τους κλέβουν το μεροκάματο, στους ίδιους χώρους δουλειάς που έχουμε ένα "εργατικό ατύχημα" κάθε δεύτερη μέρα, βρίσκονται στα νοσοκομεία χωρίς ράντζα, στα σχολεία που πετάνε τους μαθητές τους εκτός εκπαίδευσης και απολύουν τους καθηγητές τους για συνδικαλιστικούς λόγους.

Μπορούμε να νικήσουμε! Οι όροι που βγάζουν τον λαό στους δρόμους δεν έχουν αλλάξει και η κοινοβουλευτική οδός δεν θα κατευνάσει την συσσωρευμένη οργή. Όμως αυτή η οργή πρέπει να μετατραπεί σε μαζικό, ανυποχώρητο αγώνα.