Τι ήταν και τι δεν ήταν το Πολυτεχνείο:
Τι ήταν:
1. Αγώνας ενάντια στην αμερικανοκίνητη Χούντα, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους
ακολουθητές του. Αγώνας για να φύγουν τα παράσιτα από το σώμα του λαού μας, για να ζήσουμε αφέντες
στον τόπο μας. Κόντρα σε αυτούς που σήμερα αυτοανακηρύσσονται «πρωτοπόροι» και αρνούνται να
θέσουν ζητήματα εξάρτησης και ζήτημα πάλης για ανεξαρτησία, που τότε διαφωνούσαν με την κατάληψη
του Πολυτεχνείου. Αγώνας αντιιμπεριαλιστικός. Αγώνας για ανεξαρτησία και λαοκρατία.
2. Εξέγερση για να ξεκουμπιστούν οι δικτάτορες, οι υπηρέτες ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Εξέγερση που
διεκδίκησε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και τον συνδικαλισμό. Εξέγερση ενάντια στα
ανθρωπόμορφα τέρατα της ΕΑΤ-ΕΣΑ, της ταράτσας της Μπουμπουλίνας, τα κολαστήρια και τις εξορίες
αριστερών αγωνιστών. Εξέγερση, τελικά αντιφασιστική, αντιδικτατορική.
3. Πάλη για δικαιώματα που τσάκιζε η δικτατορία. Πάλη που αγκάλιασε και συνεπήρε όλον τον λαό μας, που
κήρυξε γενική – πανεργατική απεργία και αγκάλιασε την φοιτητική εξέγερση. Ήταν πυροδότης εξελίξεων,
αποφασιστικός παράγοντας για να μπει ο λαός στο προσκήνιο. Ήταν πάλη λαϊκή, πάλη μαζική!
4. Αγώνας που έψαχνε διέξοδο. Που εμπνεόταν από τις μεγάλες στιγμές αντίστασης του λαού μας και
αναζητούσε την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας, όπου οι λαοί θα ζούσαν όπως τους αξίζει!

Τι δεν ήταν:
1. Αγώνας περιορισμένος σε φοιτητικά αιτήματα. Τα ξεπέρασε και τα αναβάθμισε με το μπόλιασμα του
αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Με την πάλη για ελευθερίες για όλον τον λαό, με την σύγκρουση συνολικά
με το σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση στους λαούς και την εργατική τάξη.
2. Αχρωμάτιστο. Πέρα από τις κορώνες συγκεκριμένων κύκλων, ο λαός μας και η νεολαία μας ξέρουν
πολύ καλά πως το Πολυτεχνείο είχε χρώμα: το χρώμα της αντίστασης και του αγώνα! Αυτοί που καθ’
όλη τη διάρκεια της δικτατορίας σήκωσαν το καθήκον της αντίστασης σε Ελλάδα και εξωτερικό, ήταν
αριστεροί αγωνιστές, καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου και του αγώνα.
3. Πανεθνικό. Δεν συμμετείχαν όλοι στο Πολυτεχνείο. Την ώρα που μαζικά βασανιζόταν κόσμος, άλλοι
έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης από τη Χούντα. Όπως έχαιραν και ιδιαίτερης εκτίμησης μετά την πτώση
της. Ευτυχώς δεν ξεχνάμε τους βασανιστές του λαού μας! Η ελληνική σημαία – η δήθεν απόδειξη της
εθνικής ενότητας – κυμάτιζε στο Πολυτεχνείο, όπως κυματίζει η σημαία κάθε λαού που υψώνει
ανάστημα και αγωνίζεται, όπως κυμάτιζε στην εποποιία του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΔΣΕ. Όπως τώρα κυματίζει
περήφανα στις διαδηλώσεις μας η σημαία του παλαιστινιακού λαού, που δίνει τη μάχη με το όπλο
στο χέρι ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται χάρτινη τίγρης!
4. Γιορτή της δημοκρατίας. Οι συνειδήσεις του λαού μας γνωρίζουν, πως ο αγώνας δεν είχε να κάνει ούτε
στο ελάχιστο με την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», δεν αναζητούσε φιλελευθεροποίηση του
συστήματος, ούτε νέους αφεντάδες μέσα από εκλογές. Ρίζωσε μέσα του η προοπτική. Για αυτό, παρά
όσα λένε, μισούν το Πολυτεχνείο και το πραγματικό του μήνυμα!
52 Νοέμβρηδες μετά, προχωράμε με την οργή του Πολυτεχνείου, στους αγώνες του σήμερα!