Για τις κυβερνήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και το σύστημα μία είναι η λύση: Ανήκουμε στον ιμπεριαλισμό και αυτός θα κρίνει το μέλλον μας.

Και μάλιστα στο δυτικό ιμπεριαλισμό. Αυτός θα καθορίσει τις τύχες μας, όπως τις καθορίζει για τον λαό της Ουκρανίας κομματιάζοντας τη χώρα και ματοκυλώντας λαό και νεολαία στην αντιπαράθεση του με τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό.

Οι 180.000 διαγραφές που συζητάνε Υπουργείο Παιδείας και Πρυτάνεις αλλά και το μεροκάματο των 11 ευρώ με το οποίο καλούνται να δουλέψουν οι 12.000 μαθητές μέσω ΟΑΕΔ είναι το άμεσο μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Δεν μας πείθουν τα παραμύθια τους

Θα βρούνε χίλιους δυο τρόπους για να μας πουν να μην παλέψουμε. Θα μας μιλήσουν για τον «ρεαλισμό» της υποταγής στο σύστημα και στην κατάσταση. Θα βάλουν τα παπαγαλάκια τους, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, να μας λένε για πάρτυ και σημειώσεις για να μας αποπροσανατολίσουν και να «εξαγοράσουν» τη συνείδησή μας. Οι ίδιοι που μας μιλάνε κάθε μέρα από τηλεόραση, εφημερίδες και ραδιόφωνο, θα μιλήσουν για δημοκρατία και πλουραλισμό. Μας θέλουν πειθήνιους στις εντολές τους και σύγχρονους δούλους, για να περνάει ανενόχλητη η επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.

Ως Αγωνιστικές Κινήσεις:

Θεωρούμε ότι στόχος της επίθεσης στα πανεπιστήμια είναι ο μαζικός αποκλεισμός της νεολαίας των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από αυτά. Ώστε να αντιστοιχεί στο μέλλον που της ετοιμάζουν: ανεργία κοντά στο 70% στους νέους, εργασιακή περιπλάνηση και μισθούς πείνας. ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ - ΔΙΔΑΚΤΡΑ - ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΠΟΥΔΩΝ οδηγούν σε ένα ακόμη πιο ΤΑΞΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, άπιαστο για τη συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών λαϊκών οικογενειών. Γι αυτό η πάλη ενάντιά τους πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή του αγώνα των φοιτητών.

Δεν έχουμε αυταπάτες για το ρόλο των πρυτάνεων και των μεγαλοκαθηγητών. Όσο κι αν οδύρονται για την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη προσωπικού και υποδομών, στέκονται πάντα εχθρικά απέναντι στους φοιτητικούς αγώνες. Ως εργαλεία της κυβέρνησης υπονόμευσαν την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων όταν το Φθινόπωρο αγωνίζονταν ενάντια στην απόλυσή τους. Αποδέχονται ότι δε γίνεται να αλλάξουν όλα τα παραπάνω και αυτό που ζητούν από την κυβέρνηση είναι ο αποκλεισμός του 50% των φετινών εισακτέων στις πανελλαδικές.

ΑΠΕΧΟΥΜΕ από τις εκλογές των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου (Συνέλευση Καθηγητών, Σύγκλητος, κλπ). Αυτά είναι τα όργανα είναι κρατικά εργαλεία στα χέρια της κυβέρνησης για να περνάει τα αντιλαϊκά μέτρα στα πανεπιστήμια. Ο μόνος ρόλος της συνδιοίκησης ήταν πάντα να ενσωματώσει το φοιτητικό συνδικαλισμό και να βάλει το φοιτητή σε ρόλο «συνενόχου» για τις αποφάσεις που παίρνονται. Η πραγματική φωνή των φοιτητών βρίσκεται μόνο στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων τους, στα δικά τους όργανα πάλης.

Καμία ψήφος-καμία εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του συστήματος ΔΑΠ-ΠΑΣΠ.

Η υποκρισία της μεγαλύτερης παράταξης πανελλαδικά, της ΔΑΠ, που ζητά τη διάλυση των παρατάξεων(!) εμφανίζει τον πραγματικό της στόχο: το χτύπημα των αριστερών παρατάξεων και τη διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Έτσι ώστε οι απόψεις που εκπροσωπεί η ΔΑΠ, χέρι-χέρι με την ΠΑΣΠ, δηλαδή η φωνή του συστήματος μέσα στις σχολές, να κυριαρχούν ανενόχλητες. Αυτοί που είναι χωμένοι στη διαπλοκή και βουτηγμένοι στη σαπίλα και τα ρουσφέτια, αυτοί που είναι κώλος και βρακί με τους καθηγητάδες και τους πρυτάνεις θα γυρίσουν να μας πουν «έξω οι παρατάξεις από τις σχολές». Αυτοί που, όταν απολύονταν οι διοικητικοί υπάλληλοι από τα πανεπιστήμια, κάνανε πλάτες στις απολύσεις. Οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ εδώ και δεκαετίες σέρνονται στη συνδιαλλαγή με το κράτος, τους πρυτάνεις και το καθηγητικό κατεστημένο, όπου διαπραγματεύονται το ξεπούλημα των φοιτητικών κατακτήσεων. Η ΔΑΠ θέλει πανεπιστημιακή αστυνομία στις σχολές, για να καταστέλλει κάθε αντίδραση και να εφαρμόζει ανενόχλητη το πρόγραμμά της Παιδεία 2020, που είναι επί της ουσίας, η εφαρμογή των κυβερνητικών μέτρων. Η ΠΑΣΠ με ξεδιάντροπο τρόπο παρουσιάζει το νόμο πλαίσιο για πρόγραμμά της (είτε το παραδέχεται είτε όχι) και η απάντησή της στα προβλήματα των φοιτητών είναι η απαγόρευση των αφισοκολλήσεων και η σωστή αξιολόγηση (πώς θα  εφαρμοστεί άλλωστε το σχέδιο Αθηνά νο. 2;). Οι λόγοι για τους οποίους οι σύλλογοί μας εκφυλίζονται δεν είναι καθόλου τα κόμματα και οι παρατάξεις. Είναι η ίδια η ύπαρξη των καθεστωτικών δυνάμεων μέσα σε αυτούς και η αξιοποίηση τους από το σύστημα.

Παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος κόντρα στον «εικονικό συνδικαλισμό».

Για το πρόσφορο έδαφος που βρίσκουν στους φοιτητές είτε τα αστικά ιδεολογήματα είτε η ηττοπάθεια, η Αριστερά φέρει ευθύνες. «Ψηφίζουμε και φεύγουν» διαδίδει η ΑΡΕΝ, η οποία ξεμακραίνει ολοταχώς από τις φοιτητικές διεκδικήσεις αναθέτοντας τα πάντα στη μελλοντική αριστερή κυβέρνηση, ενώ «παλεύουν» για φτηνούς καφέδες (αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία) την ώρα που κόβεται η δωρεάν σίτιση-στέγαση και το βιβλίο. Η ΚΝΕ/ΠΚΣ ενισχύει τις αυταπάτες πως δήθεν μπορεί να υπάρξει «πανεπιστήμιο και γνώση» στην υπηρεσία του λαού μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα και είναι μονίμως απρόθυμη να εμπλακεί στην ζωντανή πάλη των φοιτητών στο σήμερα. Τα μεταβατικά προγράμματα που αναπαράγει η ΕΑΑΚ και που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σε ποιον άραγε;) επαναφέρουν το φοιτητή στον ίδιο φαύλο κύκλο. Και όσο βαθαίνει η κινηματική υποχώρηση, καταφεύγει στον «εικονικό συνδικαλισμό». Την ίδια στιγμή που μιλάει κι αυτή όπως και η ΚΝΕ για μετατροπή του πανεπιστημίου σε «επιχείρηση» και αρνείται να δει το πρωταρχικό ζήτημα: τη μετατροπή του πανεπιστημίου σε άγρια ταξικό χώρο για λίγους κι εκλεκτούς που ζητά μαζική αγωνιστική απάντηση.

Οι Φοιτητικές και Σπουδαστικές εκλογές για μας πρέπει να ξαναγίνουν ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και ζωντανή διαδικασία των Συλλόγων. Πρέπει να ξαναγίνουν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ με την οποία οι σύλλογοι θα βγάζουν τα αγωνιστικά τους όργανα. Κόντρα στη λογική της διάλυσης και της υποταγής των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ αλλά και κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της διαχείρισης της ήττας («αφού το κίνημα δεν τραβάει») της υπόλοιπης αριστεράς.

Ζητούμενο σήμερα είναι να ζωντανέψουν και να συγκροτηθούν σε αγωνιστική κατεύθυνση οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι. Χωρίς καμία αυταπάτη για τα αποτελέσματα των εκλογών και τον ρόλο τους. Ξέρουμε ότι οποιαδήποτε εκλογική αύξηση της αριστεράς θα είναι «πουκάμισο αδειανό», αν δεν συνδέεται με την κατεύθυνση του αγώνα και της σύγκρουσης με τους σημερινούς συσχετισμούς. Όταν δηλαδή λείπει το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα που θα υψώσει τη σημαία της αντίστασης και της πάλης και θα καταφέρει να βάλει φραγμό στα σχέδια κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστών. Αυτό όμως δεν είναι υπόθεση μερικών πεφωτισμένων σωτήρων. Δεν είναι ζήτημα ψηφοφορίας ή γκάλοπ. Ούτε είναι υπόθεση ενός φαντασμαγορικού ραντεβού της μιας μέρας στους δρόμους. Είναι αναγκαίο να ενισχύεται η κατεύθυνση της μαζικής αντίστασης από άνθρωπο σε άνθρωπο και από κλάδο σε κλάδο που πλήττεται. Κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες, την ανάθεση και την απογοήτευση. Ώστε να ανακαλύψει και πάλι το λαϊκό κίνημα τις δυνάμεις του και να κατακτήσει νίκες.

Στις 7 ΜΑΗ υπερασπιζόμαστε τις δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες των συλλόγων μας, δυναμώνουμε την κατεύθυνσης της αντίστασης και της πάλης. Ψηφίζουμε - Στηρίζουμε: Αγωνιστικές Κινήσεις σε ΑΕΙ - ΤΕΙ