Στο σημερινό πλαίσιο πανελλαδικού «κλεισίματος» των κινητοποιήσεων, με ευθύνη τόσο του κυβερνητικού προσωπικού του συστήματος όσο και των ρεφορμιστών, γεννιέται ο προβληματισμός εάν υπάρχει προοπτική συνέχισης και νίκης του κινήματος:

• Συνέχισης των μαζικών συνελεύσεων και κινητοποιήσεων.
• Νίκης του κινήματος με την αναδίπλωση της κυβέρνησης και απόσυρσης του ψηφισμένου ν. Πιερρακάκη.

Εντός αμφιθεάτρων, η αγανάκτηση της νεολαίας συνεχίζει να συσσωρεύεται, δείχνοντας ότι υπάρχουν καύσιμα για να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις. Ωστόσο, η γραμμή της ανατροπής του ψηφισμένου νόμου από το φοιτητικό κίνημα στηρίζεται συνειδητά από ελάχιστους.

Αναδύεται η εξής ερώτηση: μπορούν να ανατραπούν ψηφισμένοι νόμοι;

Η ιστορία του φοιτητικού κινήματος απαντάει θετικά. Το απέδειξε το 1979 ενάντια στον νόμο 815 (όρια σπουδών, κατάργηση εξεταστικής Σεπτεμβρίου κ.α.) που ανατράπηκε μετά την ψήφισή του. Το 1992 ενάντια στο νόμο 2083 (εσωτερικοί κανονισμοί ιδρυμάτων, εφαρμογή ν+2 σε σίτιση-στέγαση-ασφάλιση, αξιολόγηση εκπαιδευτικών κ.α.), ο οποίος μπλοκαρίστηκε από τους μαζικούς φοιτητικούς αγώνες και εφαρμόστηκε μετά από πάρα πολλά χρόνια, σε περίοδο κινηματικής νηνεμίας. Το 2006-2007 όταν το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να σταματήσει στην αναθεώρηση του Άρθρου16, φράζοντας την κυβερνητική πολιτική μέχρι σήμερα, 17 χρόνια μετά.

Στην συγκεκριμένη φάση, το φοιτητικό κίνημα είχε κατακτήσει την εβδομαδιαία διεξαγωγή των μεγαλύτερων γενικών συνελεύσεων των τελευταίων χρόνων, την κατοχύρωση πολυήμερων καταλήψεων ως μέσο πάλης σε κάθε σχολή, την πραγματοποίηση εβδομαδιαίων διαδηλώσεων σε κάθε πόλη. Το φοιτητικό κίνημα του Γενάρη-Φλεβάρη-Μάρτη κατέκτησε μαζικότητα και συγκρότηση που ανάγκασε την κυβέρνηση να αναβάλλει την ημέρα ψήφισης του νόμου Πιερρακάκη ξανά και ξανά. Έθεσε τριγμούς και σοβαρές ανησυχίες στο σύστημα με την προοπτική να ενωθεί με τα υπόλοιπα μέτωπα αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική (αγροτικά μπλόκα, απεργιακά καλέσματα, μαθητικός αναβρασμός). Έτσι, η ανατροπή ενός νόμου όπως ο ν. Πιερρακάκη (δίδακτρα, τριετής κύκλοι, παράκαμψη του Άρθρου16 κ.α.) είναι ζήτημα πολιτικής αναβάθμισης του κινήματος και μίας στοχοθεσίας που θα παλεύεται αποφασιστικά και ενιαία.

Το αγωνιστικό φοιτητικό σώμα είναι πλέον αντιμέτωπο με την εδραιωμένη – όχι μη ανατρέψιμη – κατάσταση που έχει διαμορφώσει η χρόνια πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική αποσυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. Ανοίγονται δύο μέτωπα:

• Από την μία, oι υποστηρικτές του νόμου Πιερρακάκη (ΔΑΠ και υπέρμαχοι των ιδιωτικών πανεπιστημίων) ο οποίος αποτελεί χρυσή τομή στην διαχρονική επέλαση του συστήματος να τσακίσει τον δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και την λυσσασμένη προσπάθειά του να καταργήσει το λαϊκό δικαίωμα στις σπουδές. H στρατευμένη επιχείρηση της κυβέρνησης να χτυπήσει τις φοιτητικές καταλήψεις με διαδικτυακά μαθήματα πάτησε σε αυτό. Διέσπασε γοργά το αγωνιζόμενο φοιτητικό σώμα και κατέστειλε ύπουλα άλλα άγρια τις συνελεύσεις, διαδηλώσεις και καταλήψεις με γνώμονα τον εκβιασμό «οργανωμένος αγώνα ή χαμένα εξάμηνα». Ενώ η τηλε-καταστολή των διαδικτυακών εξετάσεων και μαθημάτων απομαζικοποίησε κατακόρυφα τις διαδικασίες, γίνεται ξεκάθαρο ότι έρχεται για να μείνει ως μοχλός του αστικού κράτους. Θα χρησιμοποιηθεί για να χτυπήσει οποιαδήποτε μελλοντική κινητοποίηση, αποδομώντας ακόμα και την ίδια τη ουσία του μέσου πάλης της κατάληψης ως τρόπου διακοπής της εκπαιδευτικής διαδικασίας και άνοιγα ενός χώρου οργάνωσης και αγώνα εντός του Ασύλου.
• Από την άλλη, η στροφή 180^ο των τοποθετήσεων από μεριά της «αριστεράς» της ΠΚΣ/ΚΝΕ και όλων των δυνάμεων που κάποτε συγκροτούσαν τα ΕΑΑΚ – αποτελούν τροχοπέδη στη διάλυση της αγωνιστικής πορείας που έχει χαραχτεί. Οι αγωνιστικές διαθέσεις, που παραμένουν στη συνείδηση του πλατιού φοιτητόκοσμου, βραχυκυκλώνονται σε σημείο απογοήτευσης, καλλιέργειας της συνείδησης πως «οι αγώνες δεν πετυχαίνουν κάτι τελικά». Ορίζονται αντίπαλες γραμμές και κατευθύνσεις από την μεριά της ρεφορμιστικής αριστεράς που «αλλάζει κεφάλαιο» στην συνέχιση του αγώνα. Στρέφουν το βλέμμα στα συνδιοικητικά όργανα και τις έδρες στις αίθουσες των Πρυτανειών, των Συγκλήτων και των τμημάτων των καθηγητών, για να «μην εφαρμοστεί ο νόμος».

Τι σημαίνει το αίτημα «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά» και «να μην εφαρμοστεί»;

Είναι ένα σύνθημα και αίτημα αδιέξοδο, αποπροσανατολιστικό, που ποτέ δεν κατοχύρωσε νίκη στο φοιτητικό κίνημα των τελευταίων δεκαετιών. Πώς «θα μείνουν στα χαρτιά» οι συνάψεις συμφωνιών των πανεπιστημίων με τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ή η αδειοδότηση οικοδόμησης ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα; Όπως δεν εφαρμόστηκε ο θεσμός της… Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής; Πως δεν θα εφαρμοστεί η διάλυση των πτυχίων μας σε τρεις κύκλους; Όπως έμεινε στα χαρτιά το… πιστοποιητικό διδακτικής επάρκειας στις καθηγητικές σχολές;

Το αίτημα της «μη εφαρμογής» σημαίνει διάσπαση του πανελλαδικού κλίματος κεντρικών διαδηλώσεων σε κάθε πόλη και προσανατολισμό στη συνδιοίκηση. Μπορεί να σημαίνει, λίγο παραπέρα, προσανατολισμό σε συμβολικά/εικονικά «κινήματα» (π.χ. η κινητοποίηση στην εταιρία της CVC που χρηματοδοτεί τη πρώτη ιδιωτική σχολή), που είναι κινητοποιήσεις με πολλή φασαρία, πολλές φωτογραφίες και καμία πολιτική ουσία αντίστασης και αγώνα. Είναι αίτημα υποταγής στους όρους που επιβάλει το σύστημα και η κυβέρνησή του. Είναι πολιτική αδυναμία και στάση που δεν θέλει να σηκωσεί το βάρος της κλιμάκωσης που πλέον αποτελεί καθήκον για την ανατροπή του ν. Πιερρακάκη. Σημαίνει πρόβλημα στην αναγκαιότητα ανοίγματος πολιτικής αντιπαράθεσης με τους απεργοσπάστες της ευλογημένης «ακαδημαϊκής κοινότητας», η οποία ούτε μπορεί ούτε θέλει να αποτελέσει σύμμαχο στρώμα των φοιτητικών μαζών. Τελικά, σημαίνει αδυναμία αντιμετώπισης της νεολαίας – όχι σαν τσιφλίκι – αλλά το πραγματικό υποκείμενο του αγώνα, ως την πολιτική και οργανωτική δύναμη που θα κοντράρει την επίθεση του συστήματος και της κυβερνητικής πολιτικής και τελικά θα νικήσει.

Το αίτημα της «ανατροπής του ψηφισμένου νόμου» σημαίνει παραπέρα αναβάθμιση του κεκτημένου πολιτικού επιπέδου:

• με νέα ενιαία και αποφασιστική αιτηματολογία (συνέχιση των κινητοποιήσεων μέχρι την απόσυρση του νέου νόμου, νέους κύκλους αποφασιστικών συνελεύσεων, ζωντανών καταλήψεων, μαζικές διαδηλώσεις)
• με κλιμάκωση και πύκνωση των εβδομαδιαίων «ραντεβού» κάθε Πέμπτης, με απογευματινές διαδηλώσεις σε κάθε πόλη ώστε να αγκαλιαστούν από τον εργαζόμενο λαό καθώς το δικαίωμα στις σπουδές είναι λαϊκό
• με αναζήτηση πραγματικών συμμαχιών: μακριά από το καθηγητικό κατεστημένο και την «ακαδημαϊκή κοινότητα» που πολύ νωρίς έπιασε τα όρια της στην συμμετοχή στις κινητοποιήσεις πριν λειτουργήσει απεργοσπαστικά απέναντι στις καταλήψεις με την εφαρμογή διαδικτυακών εξετάσεων και μαθημάτων
• με απεύθυνση στο μαθητικό κίνημα το οποίο έχει να αντιμετωπίσει την πολιτική της οικοδόμησης μία παιδείας για λίγους και εκλεκτούς, για την οικοδόμηση ενός πανεκπαιδευτικού ξεσηκωμού που θα κατακτήσει το δικαίωμα σε δημόσια-δωρεάν παιδεία για όλο το λαό

Όχι, λοιπόν, η ανατροπή του νόμου Πιερρακάκη δεν αποτελεί τρελή φαντασίωση του σχήματος των Αγωνιστικών Κινήσεων, αλλά μία κινηματική πραγματικότητα που μπορεί να κατακτηθεί με την συνέχιση του αγώνα! Είναι ένα αίτημα πάλης που αντιλαμβάνεται στην οργή και την ανάγκη τεράστιου αριθμού νεολαίας μέσα στα αμφιθέατρα των Γενικών Συνελεύσεων, να μην αφήσει τον αγώνα να σταματήσει με αυτόν τον τρόπο. Θέτει υλικούς όρους κίνησης μέχρι την νίκη, προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή φοιτητόκοσμου και την διαμόρφωση αγωνιστικών συνειδήσεων σε ένα μεγάλο δυναμικό. Αναγνωρίζουμε την περίοδο ως μία μάχη μίας ολόκληρης γενιάς νεολαίας που ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ! Εμπρός για νέους γύρους συνελεύσεων-διαδηλώσεων-καταλήψεων σε κάθε σχολή και πόλη! Στο δρόμο θα ρίξουμε τον ψηφισμένο νόμο!