Ήδη από την πρώτη συνέλευση μετά την ψήφιση του νόμου Πιερρακάκη είδαμε τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς να επιδιώκουν ένα απότομο κλείσιμο των αγώνων. Και λόγω της επικράτησης των δυνάμεων αυτών στον σύλλογο της αρχιτεκτονικής, η σχολή άνοιξε (συγκεκριμένα με πλαίσιο ΠΚΣ) και επέστρεψε “στην κανονικότητα”. Την Τρίτη 26/3 έγινε μία δεύτερη προσπάθεια για γενική συνέλευση από συλλογή υπογραφών, η οποία ωστόσο δεν είχε οριστεί ως εξ αναβολής της πρώτης, αλλά ως νέα γενική συνέλευση. Η συνέλευση άργησε για άλλη μια φορά 2 ολόκληρες ώρες να ξεκινήσει. Καμία δύναμη δεν είχε σκοπό να ξεκινήσει την συζήτηση και η ΠΚΣ/ΠΚΣ βιάστηκε να δηλώσει ότι μάλλον η συνέλευση δεν βγαίνει και να προχωρήσουν σε ΔΣ. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις απαντήσαμε και δεν αφήσαμε να περάσει η λογική της ηττοπάθειας και του καπελώματος του φοιτητικού συλλόγου από την ΚΝΕ η οποία και προχώρησε σε μαζική αποχώρηση, ώστε να μην συμπληρώνεται η απαιτούμενη απαρτία.
Οι δυνάμεις που παρέμειναν προχώρησαν σε τοποθετήσεις. Στη διάρκεια της συνέλευση, εκφράστηκε διάθεση για συγγραφή κοινού πλαισίου ανάμεσα στα σχήματα των ΑΡΑΣ (ΑΚΑ) και ΝΑΡ (Εκτός Κλίμακας), η οποία έγινε με την κλειστή συζήτηση μεταξύ δύο μελών, ένα από κάθε σχήμα. Όσο γινόταν αυτό προσπαθήσαμε να γίνεται παράλληλα μια ουσιαστική συζήτηση που να μπορούν να συμμετέχουν μέλη του συλλόγου για την συνέχιση των αγώνων ενάντια στον νομό Πιερρακάκη αλλά και την εξεταστική.
Λίγο μετά ενημερωθήκαμε ότι ένα μάθημα είχε ξεκινήσει, ενώ πραγματοποιούνταν συνέλευση. Μάλιστα ο καθηγητής , είπε πως ειχε συνεννοηθεί με “τον εκπρόσωπο του συλλόγου” (!!!) , που τον είχε ενημερώσει ότι θα μπορούσε να κάνει τον μάθημα του εκείνη την ώρα . Ως Αγωνιστικές Κινήσεις, ξεκαθαρίσαμε αφενός πως δεν υπάρχει εκπρόσωπος του συλλόγου και αν υπήρχε σίγουρα δεν τον όρισε ο σύλλογος να στέλνει μέιλ στους καθηγητές και να τους επιτρέπει να κάνουν μαθήματα την ώρα της γενικής συνέλευσης. Αφετέρου , καταγγείλαμε ανοιχτά στο αμφιθέατρο την παράλληλη διενέργεια μαθήματος με την συνέλευση με τον καθηγητή να παραμένει ανένδοτος. Κατηγορούσε τους φοιτητές που συμμετείχαν στη συνέλευση ότι δεν τους απασχολεί το μάθημα και απειλούσε ότι θα έφευγε.
Παράλληλα στην αίθουσα της συνέλευσης η συγγραφή πλαισίου προχωρούσε, κωλύοντας όμως την ίδια την διαδικασία της συνέλευσης. Για αξιοσημείωτο χρονικό διάστημα μάλιστα οι άλλες δυνάμεις είχαν αφήσει τις Αγωνιστικές Κινήσεις να αντιπαρατίθενται με τον καθηγητή για την καθυστέρηση μίας συνέλευσης, η οποία οφειλόταν αποκλειστικά σε αυτές.
Ξεκινώντας από τα βασικά: οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν έχουν εκπροσώπους! Κανείς δεν πρέπει να εγγυάται για την λήξη της συνέλευσης που ορίζει την έναρξη των μαθημάτων, κανείς δεν πρέπει να βάζει τις συνδιαχειριστικές λογικές του να λειτουργούν σε βάρος των συνελεύσεων και των αποφάσεών τους και κανείς δεν πρέπει να βάζει στους φοιτητές το δίλημμα συνέλευση ή μάθημα, που μόνο προωθητικό δεν είναι για τις διαδικασίες. Είτε αυτός είναι καθηγητής που εξ αρχής δεν τον αφορά η συνεδρίαση των φοιτητών και θέλει έμμεσα να τη σαμποτάρει, είτε αυτός είναι πολιτική δύναμη που θέλει να καπελώσει τον φοιτητικό σύλλογο με όρους ηγεμονισμού. Και φυσικά είναι απαράδεκτο να βλέπουμε δυνάμεις να αποχωρούν από διαδικασίες και να διασπείρουν ψεύδη για την μαζικότητά τους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Εν τέλει χάρη στη μαζική συμμετοχή των φοιτητών βγήκε μία απόφαση με πλαίσιο ΕΑΑΚ, η οποία δυστυχώς δεν προωθεί σε καμία περίπτωση τη συνέχιση των αγώνων, όπως συνεχίζει να συμβαίνει σε όλες της σχολές. Προχωράει γενικά και αόριστα σε κινητοποίηση ενάντια στον νομό Πιερρακάκη την άλλη εβδομάδα, όχι νέα γενική συνέλευση, όχι κατάληψη. Δεν μας κάνει εντύπωση αφού και σε άλλες σχολές πλαίσια των ίδιων δυνάμεων σφύριξαν την λήξη των κινητοποιήσεων με προοπτική αυτός ο νόμος να.. μείνει στα χαρτιά. Είναι σημαντικό οι φοιτητές να καταλάβουν τη δύναμη που έχουν, να μην επιτρέπουν στο καθηγητικό κατεστημένο και σε καπελώματα από ρεφορμιστικές δυνάμεις να απλώνουν χέρι στα μέσα πάλης τους, περιορίζοντάς τα στα πλαίσια που τους βολεύει. Να συνεχίσουν να παλεύουν όπως έμαθαν να το κάνουν το προηγούμενο διάστημα για να υπερασπιστούν το δικαίωμα τους στις σπουδές.
