ΞΑΝΘΗ | Η Αρχιτεκτονική, η καθημερινότητα των φοιτητών και το θεσμοθετημένο πλαίσιο των σπουδών...

Ο κάθε ένας και η κάθε μια που σπουδάζει στην Αρχιτεκτονική ξέρει πολύ καλά ότι το πρόγραμμα της σχολής και η φοιτητική καθημερινότητα κατά βάση ορίζεται από: ατελείωτες ώρες πάνω από μακέτες, μπροστά από υπολογιστές και σχέδια, τόσο εντός όσο και εκτός της σχολής. Μια φοιτητική καθημερινότητα που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ρέει καλώς, απροβλημάτιστα και θεωρείται πάνω - κάτω δεδομένη. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα;

Στην πραγματικότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση αντικειμενική και αδιαπραγμάτευτη. Οι φοιτητές βιώνουμε καθημερινά μια αρκετά εντατικοποιημένη καθημερινότητα, η οποία μας απομακρύνει και μας απομονώνει από τις υπόλοιπες πλευρές της ζωής ενός ανθρώπου, όπως η κοινωνικοποίση μας, η πολιτικοποίηση, μας, το να έρθουμε κοντά με απόψεις και με οποιαδήποτε πολιτιστική δραστηριότητα.

Βρισκόμαστε διαρκώς σε έναν αγώνα δρόμου, ώστε να προλάβουμε τις διορθώσεις όλων των μαθημάτων, τις εργασίες, τις προπαραδόσεις, τις παρουσιάσεις, το υπόλοιπο διάβασμα για την εξεταστική. Ενώ, όλα δείχνουν ότι δεν προλαβαίνουμε και ότι θα πρέπει να μπούμε στην διαδικασία να διαλέξουμε ποια μαθήματα θα δώσουμε στις εξεταστικές: τα ζητούμενα των κτηριολογικών στα μαθήματα των Συνθέσεων και των υπόλοιπων μαθημάτων αυξάνονται, π.χ. Στο μάθημα της Αποκατάστασης-Επανάχρησης προστέθηκε η προφορική εξέταση, ενώ ήδη έπρεπε να παραδώσουμε ένα τεράστιο τεύχος σχεδίων. Επίσης, τα τελευταία χρόνια εφαρμόζουν τις υποχρεωτικές παρουσίες/διορθώσεις, αποκαλώντας όλα τα μαθήματα εργαστηριακά, την ίδια στιγμή που από το πρόγραμμα σπουδών δεν ορίζονται καν εργαστήρια! Για να το αντιληφθούμε καλύτερα, τα εργαστήρια σε όλα τα υπόλοιπα τμήματα είναι το πολύ δύο ώρες και λειτουργούν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Στο δικό μας τμήμα, πρέπει κάποιος να αισθάνεται υποχρεωμένος (!) να περιμένει για μια διόρθωση από τις δέκα το πρωί μέχρι τις εφτά το απόγευμα...αλλιώς “δεν είναι τόσο ικανός” ή “δεν ενδιαφέρεται για τις σπουδές του”.

Ταυτόχρονα, το οικονομικό φορτίο αυτών των εργασιών καλούμαστε να το διαχειριστούμε μόνοι/ες μας. Ακόμα και αν μπήκαν στην διαδικασία, μετά από δικές μας πιέσεις μέσω κινητοποιήσεων, να δίνουν κάποια χαρτόνια ή κόλλες, δεν σημαίνει προφανώς πως είναι αρκετά ή καλύπτουν τα κόστη των εργασιών. Μια ομάδα τεσσάρων ατόμων μπορεί να πάρει συνολικά μέχρι οκτώ χαρτόνια. Αυτά ανάλογα με το έτος, μπορεί να φτάσουν για κάποιες διορθώσεις ή και να μην φτάσουν καν. Οι εκτυπώσεις, τα λέιζερ, όλα τους είναι έξοδα που καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε εμείς. Ξέρουμε ότι μπορούν να μας τα παρέχουν! Πρώτον επειδή υπάρχουν τμήματα Αρχιτεκτονικής, όπως το τμήμα Ιωαννίνων που λειτουργεί κανονικά laser cutter και μπορούν να το χρησιμοποιούν όλοι, άρα μπορεί να γίνει και στο δικό μας τμήμα και δεύτερον γιατί γνωρίζουμε ότι το ζήτημα εξαρχής δεν είναι ούτε το οικονομικό, ούτε είναι παράλογες οι απαιτήσεις υποδομών που να στηρίζουν τις σπουδές μας...

Ποιο είναι το ζήτημα; Λίγα λόγια για το θεσμοθετημένο πλαίσιο σπουδών.

Τα τελευταία χρόνια αντιλαμβανόμαστε μια επίμονη προσπάθεια μέσω διάφορων νόμων, να χτυπηθεί το καθολικό δικαίωμα στις σπουδές. Είτε από τα σχολικά χρόνια, είτε και εντός σχολής. Οι φοιτητές πρέπει ως μελλοντικοί εργαζόμενοι να είμαστε πειθαρχημένοι και άρα πιο “αποδοτικοί”, πιο “ήσυχοι. Μαθημένοι και εκπαιδευμένοι από πολύ νωρίς στην υποταγή, για να δεχόμαστε πιο εύκολα την ανεργία, τα εξοντωτικά ωράρια, τους λειψούς μισθούς που έχουν να μας προσφέρουν μελλοντικά. Για αυτό, καταλήγουμε να ακούμε καθηγητή την πρώτη μέρα του πρώτου έτους να απαιτεί από τους νέους φοιτητές που μόλις πήγαν στη σχολή, να παραδίδουν τις εργασίες τους λες και δουλεύουν σε γραφείο! Ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι οι σπουδές δεν είναι δουλειά και ότι το μόνο που προσφέρει αυτή η ατάκα, μέσα σε πολλές άλλες παρόμοιες, είναι να αισθανόμαστε υπόλογοι σε παράλογες απαιτήσεις.

Ταυτόχρονα, επειδή οι σπουδές και το πτυχίο εξαρτώνται άμεσα από την αγορά εργασίας, προσπαθούν να μειώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται τους εισακτέους και τους απόφοιτους των σχολών. Εφαρμόζουν ταξικούς φραγμούς, μετακυλύοντας όλο το κόστος σπουδών πάνω μας...η λογική είναι μία: Όποιος τα καταφέρει, τα κατάφερε...Αν μπορείς να πληρώνεις σε κάθε εξεταστική κάν'το αλλιώς δούλεψε, με πιθανότητα να μην καταφέρεις να τελειώσεις τη σχολή και να διαγραφείς.

Διαγραφές

Ολόκληρος ο Νόμος Κεραμέως (2022) είναι μία αλυσίδα από αντι-φοιτητικές διατάξεις που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τις διαγραφές. Οι κυριότερες είναι:

- Όρια σπουδών.Ο πιο προφανής ρόλος των διαγραφών, η ημερομηνία λήξης για τους φοιτητές που αν βιάζονταν μία φορά να τελειώσουν τις σπουδές τους , τώρα εκβιάζονται με διαγραφή στα ν + ν/2. Και όποιος προλάβει. (άρθρο 76). Ο μέσος όρων σπουδών στην Αρχιτεκτονική ξεπερνάει ή είναι οριακά στα προβλεπόμενα έτη σπουδών, ενώ σίγουρα δεν μπορεί κάποιος/α να τελειώσει στα ν έτη, δηάδή στα πέντε χρόνια. Άλλωστε, έχουμε το “προνόμιο” στο τέλος να παραδίδουμε δύο εργασίες, την ερευνητική (διάλεξη) και την διπλωματική, οι οποίες απαιτούν πολύ χρόνο.

- Πειθαρχική ποινή. Δε χρειάζεται να υπερβείς κάποιο χρονικό όριο, ούτε καν να συμπληρώσεις τα ελάχιστα έτη σπουδών. Εάν «προκαλείς» (κινητοποιείσαι, διεκδικείς, κ.ο.κ.) απειλείσαι αυτομάτως με ανάκριση από επιτροπή που μπορεί να αποφασίσει ως και την οριστική διαγραφή από τη σχολή. (άρθρο 198)

Τι να κάνουμε;

Μπροστά σε αυτό, οι φοιτητές δεν έχουμε παρά να οργανώσουμε την απάντησή μας. Και αυτή δεν θα δοθεί από πρυτάνεις ή εκλογές, αλλά από ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα που θα παλεύει για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΕΡΑΜΕΩΣ με συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις. Με μαζική και ξεκάθαρη απαίτηση ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ.