Μπορεί η Attack να καμώνεται ότι είναι μια καινούργια δύναμη στις σχολές αλλά τίποτα το καινούργιο σαν αντίληψη και άποψη δεν έχει οικοδομήσει. Αντίθετα αναπαράγουν τους ιδίους μικρο-ηγεμονισμούς και τραμπουκισμούς απέναντι σε άλλες αριστερές δυνάμεις. Έτσι λοιπόν στο πρώτο τους εκλογικό “ντεμπούτο” στην στο κάτω πολυτεχνείο βρήκαν την ευκαιρία να μας θυμίσουν ότι η άποψη τους για το πώς κάνουν πολιτική στο κίνημα είναι ακόμα βαθιά κνίτικη και αντιδημοκρατική (οι μήτρες δύσκολα ξεχνιούνται άλλωστε). Αυτή τη λογική αναπαρήγαγαν στο καθιερωμένο μοίρασμα των χώρων στο κτίριο Τοσίτσα του Κάτω Πολυτεχνείου, όπου ψηφίζουν οι σχολές των Αρχιτεκτόνων, των Ηλεκτρολόγων και των Τοπογράφων Μηχανικών ΕΜΠ. Μετά από πολύωρη αντιπαράθεση για το αν θα έχουμε δικαίωμα να παρέμβουμε και να έχουμε χώρο για τα υλικά μας στους τοίχους της σχολής, η Attack βρήκε ευκαιρία να πάρει χώρο από τις Αγωνιστικές Κινήσεις.

Και τι δεν ακούσαμε σε αυτή την παράλογη αντιπαράθεση η οποία γινόταν για μισή πόρτα που είχαμε για να βάλουμε αφίσες για τις εκλογές. Μέχρι και φωτογραφίες μας ζήταγαν για να πείσουμε ότι στους χώρους αυτούς βάζαμε υλικά εμείς.

Είναι εντυπωσιακό το πώς η δύναμη που προτάσσει υποτιθέμενα την "εξουσία των γενικών συνελεύσεων", φρόντιζε πάντα να μας θυμίζει ότι είχε έδρες στα ΔΣ και αρά εμείς δεν έχουμε το ίδιο δικαίωμα στην παρέμβαση στις εκλογές .Φαίνεται λοιπόν ότι τα λεγόμενά τους περί ισοτιμίας στην κατανομή και περί δικαιώματος έκφρασης όλων των δυνάμεων, έχει πολύ κοντά ποδάρια. Πάει περίπατο η δημοκρατία όταν είναι να εξυπηρετήσουν την παράταξη τους και να καπελώσουν άλλες δυνάμεις.

Δεν είναι τυχαίο που πολλοί ανένταχτοι φοιτητές απηυδούν απέναντι στην κυρίαρχη αριστερά. Αυτή η συμπεριφορά της Attack και της ΝΚΑ είναι αντιγραφή της λογικής της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ. Είναι κακέκτυπο της συμπεριφοράς της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ στους συλλόγους. Με αυτή την έννοια όποιος φοιτητής παρακολουθεί πρέπει να ξέρει ότι τίποτα καινούργιο δεν πρεσβεύουν όλοι αυτοί

από πλευράς κουλτούρας στο κίνημα. Είναι απλά μια σκουριασμένη επανάληψη των παλιών καλών ηγεμονισμών της υποταγμένης αριστεράς, η οποία βρίσκει αντίπαλο στις μικρότερες δυνάμεις και αντιγράφει σε λογική τις κυρίαρχες. Πρακτικές σαν αυτές της ΠΚΣ, της ΑΡΑΣ και του ΝΑΡ, είναι ξένες με τον αγώνα της αριστεράς για την οικοδόμηση κινήματος. Οι εκλογές πρέπει να είναι μια διαδικασία κινήματος και έκφρασης των αγωνιστικών διαθέσεων των φοιτητών και όχι πεδίο μικροκομματικών λογικών και καπελωμάτων.