Τα μεσάνυχτα της 18 Σεπτέμβρη του 2013, στη διασταύρωση των οδών Τσαλδάρη (πλέον Παύλου Φύσσα) και Γρηγορίου Λαμπράκη εξαπολύεται βίαιη φασιστική επίθεση ενάντια στον Παύλο Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής. Μία επίθεση που καταλήγει με τη δολοφονία του Φύσσα από το στέλεχος της Χρυσής Αυγής, Γιώργο Ρουπακιά. Η αστυνομία έμεινε άπραγη και έκανε την εμφάνισή της αμέσως μετά το γεγονός, ξεκινώντας μία σειρά από συλλήψεις σε βάρος της ΧΑ και κυρίως σε ιδρυτικά της μέλη, αφού η δολοφονία αποτέλεσε αφορμή για να κατηγορηθούν για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές της δίκης, στις 7 Οκτώβρη του 2020 λήφθηκε η απόφαση ότι η ΧΑ αποτελεί εγκληματική οργάνωση, ενώ ο Ρουπακιάς και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους κατηγορούμενους φυλακίστηκαν για ανθρωποκτονία από πρόθεση ή συνέργεια σε αυτήν.
Η πραγματικότητα όμως είναι πως το τέλος της ΧΑ και σίγουρα το τέλος του φασισμού και της εγκληματικότητας δεν ήρθε με τη δίκη στο Εφετείο, ούτε με την ισόβια κάθειρξη του Ρουπακιά. Ακόμα και αν δεν έπεφταν στα μαλακά ως «παιδιά του συστήματος» και δεν αποφυλακίζονταν ο ένας μετά τον άλλον, ο φασισμός και η ακροδεξιά δεν θα εξαφανίζονταν από την μια μέρα στην άλλη. Συνεχίζουμε να τα συναντάμε καθημερινά σε περιστατικά βίας, εξαιτίας της ευρύτερης φασιστικοποίησης της δημόσιας αλλά και πολιτικής ζωής. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται η μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού όλο και δεξιότερα. Η άνοδος τριών ακροδεξιών μορφωμάτων στη Βουλή και οι σχέσεις τους με τους καταδικασμένους ναζί είναι έκφραση αυτής της πολιτικής. Και το σύστημα ψάχνει να βρει τον κατάλληλο τρόπο να τους αξιοποιήσει προς το συμφέρον του.
Όπως αποδεικνύει η ιστορία, ο φασισμός ανέρχεται σε περιόδους που η αστική τάξη απειλείται από την ενδεχόμενη άνοδο του κινήματος. Παρουσιάζεται πάντα ως η αντισυστημική λύση, εργαλειοποιώντας την υπάρχουσα απόγνωση των λαϊκών στρωμάτων. Είναι όμως αποδεδειγμένο σε παγκόσμιο επίπεδο ότι η ακροδεξιά δεν βρίσκεται ποτέ πραγματικά απέναντι στην αστική τάξη, αφού υποστηρίζει κάθε αντιλαϊκό νόμο που περνάει, στηρίζει ανοιχτά τη συστημική πολιτική. Ο φασισμός, όντας το μακρύτερο χέρι του συστήματος, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των συστημικών δυνάμεων, αναλαμβάνοντας τα όσα αυτές δεν αναλαμβάνουν επίσημα, καταστέλλοντας τον λαό και το κίνημά του.
Αυτό το κίνημα και την ουσιαστική του δράση, παλεύει να καταστείλει το σύστημα και ο φασισμός που αυτό γεννά. Προσπαθεί να πνίξει κάθε φωνή αντίστασης και να παρουσιάσει τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους κολασμένους αυτού του κόσμου ως αυτούς που απειλούν τον λαό. Αλλά οι πραγματικές απειλές προκαλούνται από το ίδιο το σύστημα και όλες τις προεκτάσεις του, που προσπαθούν να τσακίσουν τα δικαιώματα του λαού στις σπουδές, στην εργασία, στην υγεία και ακόμα και στη ζωή.
Είναι λοιπόν φανερό ότι η δολοφονία του Παύλου δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ήταν ένα από όλα τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόζει το σύστημα, ένα από τα άπειρα περιστατικά βίας που υπήρχαν πριν το 2013, υπάρχουν μέχρι και σήμερα, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όπως η δολοφονία του Σιράζ Σαφταρ, εργάτη από το Πακιστάν ενώ πήγαινε στην δουλειά, η δολοφονία του Μιχάλη από Κροάτες και ντόπιους φασίστες ή η δολοφονία του Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά. Όλα αυτά τα περιστατικά αντανακλούν ένα σύστημα που σαπίζει και επιστρατεύει τα πιο μαύρα μέσα του απέναντι στον εχθρό λαό. Όσες αυταπάτες και να προσπαθεί να περάσει για την αντίθεσή του στον φασισμό και τους νεοναζί, είναι πλέον σαφές ότι το αστικό κράτος δεν έχει καμία πρόθεση να τους καταπνίξει, ανεξάρτητα από το αν η Χρυσή Αυγή ή κάποιο κατάλοιπό της βρίσκεται εντός Βουλής.
Πραγματική απάντηση στον φασισμό μπορούν να δώσουν μόνο οι μαζικοί και οργανωμένοι αγώνες ενάντια στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα που τον γεννά. Ενάντια στη φτώχεια και την ακρίβεια που τσακίζει τα φτωχά και τα λαϊκά στρώματα. Στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών που είναι στο στόχαστρο ιμπεριαλιστών και φασιστών. Μαζί με το λαό και την εργατική τάξη.
