Την προηγούμενη Πέμπτη καλέστηκε ο σύλλογος φοιτητών Ιατρικής Αθήνας και ο σύλλογος Νομικής ΔΠΘ στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων στη Βουλή για να «συζητηθούν» οι ενστάσεις των φοιτητικών συλλόγων επί του νομοσχεδίου.

Τον σύλλογο Νομικής εκπροσώπησε μέσω webex ένα μέλος της ΔΑΠ και τον σύλλογο Ιατρικής ο αντιπρόεδρος του φοιτητικού συλλόγου (ΚΝΕ) και ένα μέλος των ΕΑΑΚ.

Πολλά έχουμε να παρατηρήσουμε τόσο για την παρουσία όσο και τις τοποθετήσεις των συγκεκριμένων.

Για αρχή, η ΔΑΠ είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο να εμφανίζεται σε αυτές τις διαδικασίες. Σαν κυβερνητική παράταξη οι αστικοί θεσμοί και τα κοινοβούλια είναι ο φυσικός της χώρος. Συμφωνεί με το νομοσχέδιο, λειτουργεί σαν ένας ακόμη κατασταλτικός μηχανισμός ενάντια στις διεκδικήσεις των φοιτητών και προφανώς θα βγει να υπερασπιστεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και από τα έδρανα της Βουλής.

Από την άλλη, τι δουλειά έχουν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι με τους φοιτητικούς αγώνες στα έδρανα της επιτροπής μορφωτικών υποθέσεων; Ποιος τους είπε ότι μπορούν να  σέρνουν τους φοιτητικούς συλλόγους στο όνομα τουκινήματος σε μονοπάτια συνδιαλλαγής με αυτούς που φέρνουν και υλοποιούν την επίθεση στα δικαιώματά μας; Και τα επιχειρήματα του τύπου «μεταφέραμε τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος» ή «δεν μπορούσαμε και δεν έπρεπε να αφεθεί μόνο η ΔΑΠ να μιλάει εκ μέρους των φοιτητικών συλλόγων» δεν πείθουν κανέναν. Η κυβέρνηση μια χαρά ξέρει τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος εδώ και δύο μήνες. Έχουν γίνει ξεκάθαρα από τις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις μας. Ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος δεν είναι να μεταφέρει αιτήματα και αποφάσεις σε πρυτανείες, κοσμητείες και τη βουλή ακόμα χειρότερα. Είναι να διεκδικεί δικαιώματα. Και αυτά ποτέ δεν κερδήθηκαν με τη συνδιαλλαγή με συστημικούς εκπροσώπους. Αλλά με αγώνες.

Αυτή είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις που αποκαλύπτεται το πώς βλέπουν αυτές οι δυνάμεις τους φοιτητικούς συλλόγους. Οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν και πρέπει να παραμείνουν όργανα πάλης στα χέρια των φοιτητών. Λειτουργούσαν και πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Έτσι συγκροτήθηκαν, έτσι έβαζαν κόσμο στον αγώνα εδώ χρόνια. Με αυτά τα χαρακτηριστικά κατάφεραν να πετύχουν τις νίκες του φοιτητικού κινήματος, να κατακτήσουν δικαιώματα.

Η ΚΝΕ και τα ΕΑΑΚ φαίνεται ότι θέλουν να τους αντιμετωπίσουν με άλλους όρους. Θέλουν να τους μετατρέψουν σε συνομιλητές με τους εκφραστές της επίθεσης, σπέρνοντας αυταπάτες για τουςαστικούς θεσμούς, κατευθύνοντας τελικά την οργή και τις διαθέσεις πάλης των φοιτητών σε δρόμους αδιέξοδους και ακίνδυνους για το σύστημα.

Στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος το φοιτητικό κίνημα να μπορέσει να νικήσει είναι οι συλλογικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων, είναι οι γενικές συνελεύσεις, είναι οι μαζικές καταλήψεις και οι διαδηλώσεις των φοιτητών. Η υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών, η ανεμπιστοσύνη στις φοιτητικές μάζες και στην δύναμη που έχουν, η συνδιαλλαγή με το σύστημα και τους εκφραστές του, δεν έχει τίποτα να δώσει στο φοιτητικό κίνημα. Αντίθετα, μόνο εκτονωτικά και αποπροσανατολιστικά μπορεί να λειτουργήσει..