Το Σάββατο 30/9, η αστυνομία εισέβαλε στην κατάληψη του Ευαγγελισμού και την έσπασε. Δύο
μέρες αργότερα, οι δυνάμεις καταστολής περικύκλωσαν το στέκι του Τηγανίτη, οπού έκαναν
συνέλευση δεκάδες άτομα. Από αυτές τις επιχειρήσεις, είχαμε προσαγωγές, συλλήψεις,
τραυματισμούς ενώ από τύχη γλιτώσαμε τα χειρότερα. Όσο πρωτόγνωρα και να φαίνονται αυτά
στην πόλη μας, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ξεκομμένα από τη συνολική πολιτική
του συστήματος.

Τα τελευταία χρόνια ακούμε αρκετά συχνά για εκκενώσεις καταλήψεων και στεκιών. Όμως, η
κατασταλτική μανία του συστήματος δεν περιορίζεται εκεί. Εξ’ άλλου, δεν έχουν περάσει πολλές
μέρες από την επίθεση με ξύλο και δακρυγόνα στους πλημμυροπαθείς διαδηλωτές στη Θεσσαλία.
Την ίδια στιγμή, τρέχουν συνδικαλιστικές διώξεις, καθώς και διώξεις για συμμετοχή σε διαδηλώσεις.
Η κρατική τρομοκρατία και η φασιστικοποίηση έχουν γίνει καθεστώς. Από την κατάργηση το
Ασύλου μέχρι την πανεπιστημιακή αστυνομία, στήνουν ένα τοπίο τρόμου στα πανεπιστήμια. Με
τους πρόσφατους αντεργατικούς νόμους, ποινικοποιούν την απεργία και τον συνδικαλισμό στους
χώρους δουλειάς. Τέλος, έχουν ψηφίσει νόμο που περιορίζει/απαγορεύει τις διαδηλώσεις. Σε αυτό
το πολιτικό πλαίσιο εντάσσονται και τα πρόσφατα γεγονότα.

Αυτά γίνονται, γιατί στον κόσμο που φτιάχνουν για εμάς δεν χωράνε χώροι πολιτικής έκφρασης,
αγώνες και συνδικαλισμός. Πώς να χωρέσουν όταν το πανεπιστήμιο είναι γεμάτο εντατικοποίηση
και ταξικούς φραγμούς, από την ελάχιστη βάση εισαγωγής μέχρι τις διαγραφές στο ν+2; Όταν για
το λαό υπάρχει μισθός πείνας, δεκατριάωρο, εργασιακή ανασφάλεια και ανεργία; Όταν ο πόλεμος
φαίνεται να πλησιάζει όλο και πιο κοντά, ενώ υπουργοί έχουν δηλώσει ότι θα ματώσουμε δίπλα
στους Αμερικάνους στρατιώτες; Είναι προφανές ότι θέλουν να αποδεχτούμε αυτή την
πραγματικότητα με σκυφτό το κεφάλι. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο βαράνε όποιο κεφάλι
σηκώνεται.

Σύμμαχος αυτών που μας χτυπάνε, αποδείχτηκε ακόμα μια φορά η διοίκηση το Πανεπιστημίου
Κρήτης. Με την ομόφωνη απόφαση της συγκλήτου, που ζητούσε από το κράτος το σπάσιμο της
κατάληψης του Ευαγγελισμού, πριν μερικούς μήνες και την πανηγυρική ανακοίνωση της
πρυτανείας τη Δευτέρα, απέδειξε έμπρακτα ότι είναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης. Δεν
περιμέναμε τίποτα καλύτερο από αυτούς, ούτε από μια άλλη πρυτανεία.

Ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας, κόντρα στην φασιστικοποίηση, την
κρατική τρομοκρατία και την πολιτική που μας στερεί τη ζωή, είναι ο αγώνας. Απέναντι στις
αυταπάτες για μια φιλολαϊκή κυβέρνηση ή μια καλύτερη πρυτανεία, να προτάξουμε την οργάνωση
στους συλλόγους μας και τις συνελεύσεις μας. Μόνο έτσι θα έχουμε ένα μέλλον καλύτερο από τη
μαυρίλα που μας υπόσχονται.