Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για το φοιτητικό κίνημα μετά και την ψήφιση του νόμου Πιερρακάκη για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Εδώ και δυόμισι μήνες ζήσαμε μεγαλειώδεις φοιτητικές κινητοποιήσεις, έναν πολιτικό αγώνα κεντρικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τις επιδιώξεις του συστήματος. Ο φοιτητόκοσμος πανελλαδικά, ξανά γνώρισε τους συλλόγους του, διαδήλωσε, προχώρησε σε καταλήψεις, περπάτησε τον δρόμο των αγώνων, αμφισβήτησε την κυρίαρχη πολιτική. Δύο και μισοί μήνες γεμάτοι ελπίδα, αλλά και πολιτικά συμπεράσματα. Οι φοιτητές με τα μέσα πάλης τους, κατάφεραν να ταρακουνήσουν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, που ευελπιστούσε να κάνει περίπατο την διάλυση κεκτημένων δικαιωμάτων, την προοπτική των παιδιών των λαϊκότερων τάξεων να σπουδάζουν Μπροστά του, βρήκε την συσσωρευμένη οργή μιας νεολαίας που νιώθει πως αυτό το σάπιο σύστημα δεν χωρά την ίδια και τα όνειρά της.

Η απάντηση από μεριάς κυβέρνησης ήταν άμεση. Η καταστολή και η τρομοκρατία, από τα χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές, μέχρι την βία της αστυνομίας και τις συλλήψεις, αποδεικνύουν πως μας φοβούνται, πως οι αγώνες μας τους τρομάζουν. Δεν έλειπαν προφανώς και οι εκβιασμοί και η έμμεση καταστολή, με την χρήση της τηλεεκπαίδευσης, που χτύπησε την μαζικότητα των καταλήψεων και των διαδηλώσεων. Σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, οι φοιτητές καλέστηκαν να συνεχίσουν τους αγώνες τους, να δώσουν απάντηση.

Στην Ξάνθη συγκεκριμένα, κόντρα σε μια χρόνια αποσυγκρότηση του φοιτητικού συλλόγου, ξαναείδαμε γεμάτα αμφιθέατρα, που ξεπέρασαν τα 700 άτομα. Συνεχόμενες μαζικές γενικές συνελεύσεις, με αποφάσεις για καταλήψεις και διαδηλώσεις στην πόλη. Σπάσαμε την ακινησία, κάναμε γνωστό στην πόλη μας πως υπάρχει η νεολαία που αντιστέκεται. Σταθήκαμε δίπλα στους απεργούς στις 28 Φεβρουαρίου, απαντήσαμε την προσπάθεια επιβολής αντιτίμου στην λέσχη.

Παρά την επιμονή των φοιτητών, όλο αυτό το διάστημα, βλέπουμε πως μετά την ψήφιση του νόμου οι καταλήψεις πανελλαδικά τελειώνουν, σταματούν να καλούνται γενικές συνελεύσεις, δημιουργείται η αίσθηση της επιστροφής στην «κανονικότητα». Για εμάς, οι αγώνες των φοιτητών δεν τελειώνουν ούτε σβήνουν στην ψήφιση. Το στοίχημα των φοιτητών τώρα πρέπει να είναι ένα: η συνέχιση του αγώνα για την ανατροπή του νόμου. Το φοιτητικό κίνημα έχει την δυνατότητα να ανατρέψει ψηφισμένους νόμους, το έχει κάνει και στο παρελθόν (βλ. ν.815), μπορεί να το ξανακάνει. Δεν πρέπει να αναπαυθούμε. Δεν χωράνε αυταπάτες. Είναι αδιέξοδη και συμβιβαστική η κατεύθυνση της «μη εφαρμογής» του νόμου. Οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται. Είναι κατεύθυνση ήττας, η κατεύθυνση να ρίξουμε τις ελπίδες μας στο καθηγητικό κατεστημένο που θα μπλοκάρει δήθεν την εφαρμογή του, ή στα δικαστήριά τους ότι θα βγάλουν τον νόμο αντισυνταγματικό. Είναι επιτακτική ανάγκη η πάλη για την ανατροπή του νόμου.

Εκ των πραγμάτων δημιουργούνται ερωτηματικά και προβληματισμοί, όσον αφορά την συνέχεια, την προοπτική αλλά και την παρακαταθήκη που άφησε το φοιτητικό κίνημα.

Καλούμε όλους τους φοιτητές σε ανοιχτή, πλατιά συζήτηση, για το πως θα ανατρέψουμε τον νόμο Πιερρακάκη, την αναγκαιότητα συνέχισης του αγώνα και την νικηφόρα κατεύθυνση μέσα στο κίνημα.

Ανοιχτό κάλεσμα συζήτησης και ανάδειξης προβληματισμών Παρασκευή 29/03 17:00 στα Προκάτ