1η Μάη όλοι στους δρόμους | Με αγώνες τιμάμε την πρωτομαγιά

Η Πρωτομαγιά δεν είναι γιορτή, όσο και αν προσπαθούν να την παρουσιάσουν ως τέτοια, είναι μέρα αγώνα! 137 χρόνια μετά, η αιματοβαμμένη εξέγερση του Σικάγο και η κατάκτηση του οκταώρου συνεχίζουν να μας φωτίζουν τον δρόμο. Οφείλουμε και φέτος να την τιμήσουμε, όχι μόνο επετειακά, αλλά μέσα από την ανάπτυξη των αγώνων μας ενάντια στον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα και στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που με τον πιο ωμό τρόπο αποκαλύπτει τη σαπίλα του.

Η επίθεση στο δικαίωμα στην εργασία συνεχίζεται, ενώ οι όροι και οι συνθήκες εργασίας γίνονται όλο και χειρότεροι καθώς το σύστημα φορτώνει τα βάρη της κρίσης του στις πλάτες μας. Με τον νόμο Χατζηδάκη καταργήθηκε το οκτάωρο και χτυπήθηκε το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό. Τα εργατικά ατυχήματα αυξάνονται λόγω της έλλειψης των απαραίτητων μέτρων προστασίας που κρίνονται κοστοβόρα από τις επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι -και ειδικά οι νέοι- αναγκάζονται συχνά ή να βρίσκονται στην ανεργία ή να εργάζονται με μισθούς πείνας σε συνθήκες μαύρης εργασίας, σε περιστασιακές ή «ευέλικτες» θέσεις.

Ως φοιτητές πρέπει να στεκόμαστε πλάι στην εργατιά, όχι μόνο στηρίζοντας τους εργατικούς αγώνες αλλά και οργανώνοντας τους δικούς μας. Οι νόμοι Κεραμέως, όπως και μια σειρά προηγουμενοι, ορθώνουν σκληρούς ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, πετόντας τα φτωχά και λαϊκά στρώματα έξω από τα πανεπιστήμια. Χτυπάνε τα επαγγελματικά μας δικαιώματα αποσπώντας τα από το πτυχίο, επιχειρούν να διασπάσουν το ενιαίο πτυχίο, μας σπρώχνουν στο δια βίου κυνήγι προσόντων. Προσπαθούν να ξεμπερδέψουν με το φοιτητικό συνδικαλισμό και τους αγώνες μας μέσα από το χτύπημα στο άσυλο, τα πειθαρχικά και τη δημιουργία συμβούλιων φοιτητών.

Η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις έχουν τσακίσει τα λαϊκά νοικοκυριά, ενώ μάλιστα το δικαίωμα στη στέγαση αμφισβητείται καθώς βγαίνει πλέον σε πλειστηριασμό και η πρώτη κατοικία και πραγματοποιούνται εξώσεις. Ακόμα, πολλοί φοιτητές αδυνατούν κάτω από τα οικονομικά βάρη να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και αναγκάζονται να εργάζονται, ενώ ταυτόχρονα διαρκώς χτυπιέται το δικαίωμα σε δωρεάν σίτηση, στέγαση και μετακινήσεις.

Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, οι ιδιωτικοποιήσεις και η αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή μπροστά στην κερδοφορία του κεφαλαίου αποτυπώθηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο στην περίπτωση του εγκλήματος στα Τέμπη. Αντίστοιχα εξάλλου η ίδια πολιτική είναι αυτή που οδήγησε στην εγκληματική διαχείρηση της πανδημίας και τις ιδιωτικοποιήσεις νοσοκομείων που συνεχίζονται και τον αποκλεισμό των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από την πρόσβαση στην υγεία.

Ταυτόχρονα, ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται και κλιμακώνεται καθώς η αντιπαράθεση ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας δεν δείχνει να τελειώνει. Η χώρα μας μάλιστα εμπλέκεται σε αυτόν με την αξιοποίηση των νατοϊκών βάσεων, την αποστολή εξοπλισμού αλλά και την πλήρη συμμόρφωση στα σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή. Ο πόλεμος αυτός λοιπόν, όχι απλά μας επηρεάζει μέσω της ακρίβειας στην οποία έχει συμβάλει, αλλά αυξάνει και τους κινδύνους για τους λαούς των γύρω χωρών, ειδικά όσο η αντιπαράθεση κλιμακώνεται και βρίσκεται στη συζήτηση η χρήση πυρηνικών όπλων.

Είναι ξεκάθαρο πως το μόνο μέλλον που έχει να μας προσφέρει αυτό το σύστημα είναι φτώχεια, εργασιακός μεσαίωνας και πόλεμοι! Όσο και αν προσπαθούν να παρουσιάσουν αυτή την πραγματικότητα ως μονόδρομο και να μας στρέψουν σε εκλογικές λύσεις, γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτό το σύστημα δεν χαρίζει τίποτα και πως μόνο μέσα από τους αγώνες μας μπορούμε να αναμετρηθούμε με αυτό και να κερδίσουμε τη ζωή μας.

Όλοι στις απεργιακές διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς!