Εδώ και δύο μήνες ο αγώνας των φοιτητών ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχει προκαλέσει σοβαρές πιέσεις στην κυβέρνηση και την πολιτική που αυτή εξυπηρετεί. Οι φοιτητές, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις με αποφάσεις για καταλήψεις και διαδηλώσεις, έδειξαν ξεκάθαρα πόσο μεγάλες είναι οι διαθέσεις τους να αγωνιστούν ενάντια στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη. Κατά την διάρκεια των γενικών συνελεύσεων και της πολιτικής ζύμωσης που υπάρχει μέσα σε αυτές ακούστηκαν διαφορετικές απόψεις από τις δυνάμεις για το πως πρέπει να δοθεί αυτός ο αγώνας, μπήκαν διαφορετικές κατευθύνσεις και γραμμές στο φοιτητικό κίνημα.

Όσο όμως προχωράμε προς την ημέρα ψήφισης, τόσο πιο ξεκάθαρα φαίνονται τα αδιέξοδα στα οποία θέλει η ρεφορμιστική αριστερά να οδηγήσει το φοιτητικό κίνημα.

Πριν δύο βδομάδες κι ενώ ακόμη καλά καλά δεν γνωρίζαμε ποια είναι η ημερομηνία ψήφισης, είδαμε πανό στις πορείες, αλλά και τοποθετήσεις αυτών των δυνάμεων μέσα στις γενικές συνελεύσεις, με το σύνθημα ο νόμος να μείνει στα χαρτιά. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ με την λογική της ήττας που τους διακατέχει, να υποχωρούν από τον αγώνα για ανατροπή του νόμου. Το ίδιο συνέβη και στους αγώνες ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου και μετέπειτα στο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη και όχι μόνο. Με αυτή την κατεύθυνση φαίνεται ξεκάθαρα η ανεμπιστοσύνη τους στις μάζες που μπορούν να αγωνίζονται και να ανατρέπουν ψηφισμένους νόμους. Φαίνεται πως δεν θέλουν να αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες και τα καθήκοντα που αναλογούν στην κατεύθυνση της ανατροπής και βολεύονται πίσω από μία εφησυχαστική άποψη του να μείνει στα χαρτιά, η οποία δεν κοντράρει και πολύ το σύστημα και την κυβέρνηση, έως και καθόλου θα λέγαμε εμείς, μιας και οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται.

Ακόμη, αποφεύγουν να αποδώσουν ευθύνες στους πραγματικούς υπαίτιους αυτης της επίθεσης, που δεν είναι άλλοι από το σύστημα και την εκάστοτε κυβέρνηση που το εκπροσωπεί κάθε φορά, αλλά την προσωποποιούν σε πρυτάνεις, υπουργούς κλπ, λες και αυτοί λειτουργούν πρωτοβουλιακά, λες και δεν είναι εκφραστές της πολιτικής του συστήματος που επιτίθεται στα δικαιώματα του λαού. Βάζουν ως αίτημα πάλης την παραίτηση συγκεκριμένου πρύτανη ή υπουργού, καλλιεργώντας αυταπάτες πως με έναν άλλο πρύτανη για παράδειγμα, που θα εκφράζει πιο δημοκρατικά την άποψη του συστήματος τα πράγματα θα είναι καλύτερα για τους φοιτητές. Παραγνωρίζοντας έτσι τον πραγματικό ρόλο του μεγαλοκαθηγητικού κατεστημένου μέσα στις σχολές, των πρυτάνεων, των προέδρων κλπ που στην ουσία λειτουργούν ως ιμάντες μεταφοράς και εφαρμογής της επίθεσης στη σπουδάζουσα νεολαία και στο δικαίωμά της στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Επίσης βλέπουμε, κυρίως από την πλευρά της ΚΝΕ, τώρα που οι φοιτητές έχουν δείξει με κάθε τρόπο πως θέλουν να αγωνιστούν, να προσπαθούν να υπονομεύσουν αυτό τον αγώνα αντικαθιστώντας τις καταλήψεις, με πολύμορφες δράσεις. Σε μια στιγμή που τώρα πιο πολύ από ποτέ υπάρχει ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα για να καταφέρει η νεολαία να κερδίσει, αυτοί επιλέγουν όχι απλά να μην μιλάνε για μαζικοποίηση των καταλήψεων, αλλά για αντικατάσταση αυτών με άλλες λιγότερο επικίνδυνες για το σύστημα μορφές απάντησης.

Ενδεικτική ήταν η τοποθέτηση και η στάση τους για τις τηλεεξετάσεις. Οι δυνάμεις αυτές δεν έβαλαν το αίτημα της αποχής από την τηλεεξεταση τηλεκαταστολή και περιορίστηκαν σε μια γενικόλογη καταγγελία, η οποία δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις στον φοιτητόκοσμο.

Απέναντι σε όλες αυτές τις λογικές της ήττας και της υποταγής, απέναντι σε όλες αυτές τις απόψεις που μπορεί να αποπροσανατολίζουν και να καθησυχάζουν τον κόσμο πως ήδη έχουμε κερδίσει, γιατι το νομοσχέδιο καθύστερησε να παρουσιαστεί και να ψηφιστεί μερικές εβδομάδες, εμείς λέμε πως τώρα υπάρχει ανάγκη συνέχισης του αγώνα. Πραγματική νίκη για το φοιτητικό κίνημα είναι αυτό το νομοσχέδιο να μην ψηφιστεί κι αν συμβεί να ανατραπεί. ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ! Για να συμβεί αυτο δεν πρέπει να υπάρξει καμία υπαναχώρηση στους αγώνες μας. Χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση, μαζικοποίηση των συλλογικών μέσων πάλης μας, γενικές συνελέυσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις και όχι εξομάλυνσης αυτών, πολιτική αναβάθμιση του κινήματος και σύνδεση της πάλης των φοιτητών με τους εργαζόμενους, με τους αγρότες, με όλη την κοινωνία, μέχρι τη νίκη.