Μείζον ζήτημα έχει αποδειχθεί το στεγαστικό στους κόλπους της νεολαίας και ιδιαίτερα της σπουδάζουσας. Τα απλησίαστα ενοίκια για υπόγειες «τρύπες», καμαρούλες 2x3, κτίσματα πολλών δεκαετιών είναι ακόμα πιο τσουχτερά στις λεγόμενες φοιτητικές περιοχές (Ζωγράφου, Γουδή, Παγκράτι κλπ.) αλλά και στις τουριστικές περιοχές, κυρίως νησιωτικές που υπάρχουν ιδρύματα. Η εκτόξευση του κόστους ζωής με την ακρίβεια που σαρώνει όλα τα αγαθά και υπηρεσίες, συνοδεύτηκε φυσικά από την αύξηση των ήδη απλησίαστων ενοικίων, με τον λαό και την νεολαία να στενάζουν οικονομικά. Το επιπλέον πρόβλημα της έλλειψης στέγης στις μεγάλες πόλεις, ιδίως Αθήνα, λόγω της υπερσυσσώρευσης του πληθυσμού στα αστικά κέντρα, είναι το κερασάκι στην τούρτα που μετατρέπει την αναζήτηση σπιτιού σε πραγματικό κυνήγι θησαυρού.
Οι ιδιαιτερότητες όσον αφορά στην φοιτητική στέγη είναι πολλές: οι φοιτητές συχνά μετακινούνται σε νέες πόλεις, άγνωστες για αυτούς, στις οποίες πρέπει να βρουν άμεσα σπίτι για να ξεκινήσουν εγκαίρως το ακαδημαϊκό έτος. Ακόμα, το εισόδημα των φοιτητών βασίζεται στο μεγαλύτερο μέρος στο οικογενειακό, το οποίο όλο και συρρικνώνεται με τις ανάγκες συνεχώς να αυξάνονται. Η επιτακτική ανάγκη για ανεύρεση σπιτιού σε συγκεκριμένες «στενές» περιόδους (πχ. το καλοκαίρι, αφού ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων) αξιοποιείται από τους ιδιοκτήτες για να «χτυπήσουν» όσο δεν πάει τα ενοίκια, με τους φοιτητές και τις οικογένειες έρμαια σε αυτήν την οικονομική αφαίμαξη. Μάλιστα, μερικές μόνο εβδομάδες από τις καταστροφικές πλημμύρες, για το λαό σε πόλεις και χωριά ολόκληρης της Θεσσαλίας, που έχει μείνει χωρίς σπίτι, δουλειά και περιουσία – το ενοίκιο και το κόστος εύρεσης και εξοπλισμού ενός φοιτητικού σπιτιού, διαμορφώνουν συνθήκες που είναι έως και απαγορευτικές για τις σπουδές των παιδιών του!
Δεν είναι λίγες οι φορές που η αδυναμία μίσθωσης ενός διαμερίσματος, στέκεται η αιτία για να μην σπουδάσει ένας νέος. Και πως θα μπορούσε να μην ισχύει κάτι τέτοιο, όταν το δικαίωμα σε δωρεάν στέγαση έχει πάει χρόνια περίπατο, με τις φοιτητικές εστίες να φιλοξενούν όλο και λιγότερο κόσμο, σε όλο και χειρότερες συνθήκες. Ακαδημαϊκά κριτήρια για την μοριοδότηση – ενοίκια στις εστίες και αξιοποίηση τους το καλοκαίρι για άλλους λόγους (άρα πέταγμα των φοιτητών έξω τους θερινούς μήνες) συνθέτουν ένα πραγματικά ακατάλληλο περιβάλλον. Για να προσπεραστεί αυτό το εμπόδιο, ένα σημαντικό ποσοστό των φοιτητών εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους και βιώνουν την απόλυτη εντατικοποίηση, βλέποντας την ακαδημαϊκή αλλά και κοινωνική τους πραγματικότητα να επιδεινώνονται.
Το χτύπημα στο δωρεάν πλέγμα για τους φοιτητές (σίτιση-στέγαση-συγγράμματα-μετακινήσεις) επιχειρείται εδώ και δεκαετίες ολόκληρες. Περιλαμβάνεται στην κατεύθυνση μετακύλησης του κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών, κόντρα στο δικαίωμα σε δημόσια-δωρεάν παιδεία. Η παρουσίαση όλων αυτών ως παροχές και προνόμια που μπορεί να μας δώσει το κράτος αλλά χωρίς δεσμεύσεις να παραμείνουν δωρεάν και ποιοτικά, συμβάλει στη διαμόρφωση μιας παιδείας για λίγους και εκλεκτούς. Η απόσπαση του δικαιώματος σε δωρεάν στέγη είναι επομένως ένας ακόμα ταξικός φραγμός που στόχο έχει να πετάξει από την τριτοβάθμια τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα. Πόσο πιο ξεκάθαρα να πουν σε έναν μισθωτό εργαζόμενο ή έναν εργάτη, που βγάζει 700 ευρώ το μήνα και του ζητάνε 500 για μια γκαρσονιέρα, ότι το παιδί του δεν θα σπουδάσει;;
Για εμάς είναι ξεκάθαρη αυτή η στόχευση και σε αυτήν ακριβώς την βάση πρέπει να αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα της φοιτητικής στέγης. Η εναντίωση στην παιδεία των ταξικών φραγμών και η υπεράσπιση του δωρεάν πλέγματος είναι αυτά που μπορούν να βελτιώσουν την φοιτητική καθημερινότητα! Οι φοιτητές δεν ζορίζονται να βρουν σπίτι επειδή δεν πήγαν σε μεσιτικό γραφείο (αυτό δηλαδή που παριστάνει η ΠΚΣ, παρουσιάζοντας μέλη της ως μεσίτες που θα σου βρουν σπίτι). Ούτε φυσικά οι ΣΔΙΤ που ετοιμάζονται και προμηνύουν ενοίκια στις εστίες, σημαίνει ότι οι φοιτητές γινόμαστε πελάτες στα πανεπιστήμια-επιχειρήσεις, όπως υπερασπίζονται σχήματα της νΚΑ. Αυτό που πραγματικά σημαίνει είναι την ενίσχυση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, ώστε να μπαίνουν στην τριτοβάθμια λίγοι, και να βγαίνουν ακόμα λιγότεροι. Ώστε να γίνεται τόσο δυσβάσταχτη η καθημερινότητα ενός φοιτητή που να επιλέγει ακόμα και να παρατήσει τις σπουδές του… Και να διαμορφωθεί μία παιδεία που θα καταφέρει σε όσους μείνουν, να μεταλαμπαδεύσει το κυρίαρχο ιδεολόγημα και να τους κατανείμει έπειτα στην αγορά εργασίας, δηλαδή στον βάρβαρο εργασιακό μεσαίωνα που τους περιμένει.
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό, ο φοιτητόκοσμος δεν χρειάζεται προέδρους Φοιτητικών Συλλόγων να τους πουν ποιες περιοχές ενδείκνυνται για φοιτητές (σύμφωνα με την ΠΚΣ αυτές είναι όπου έχει μετρό και γύρω από τις σχολές… Αλήθεια, έχει ιδέα πόσο «προνομιακές» θεωρούνται αυτές οι περιοχές και πως οι φοιτητές δεν δυσκολεύονται να τις βρουν, αλλά να τις πληρώσουν;;; ). Στο ίδιο πλαίσιο, ο φοιτητόκοσμος επίσης δεν χρειάζεται ένα μοντέλο που θα εξηγεί πώς με την σωστή διαχείριση των οικονομικών πόρων, το κράτος θα μπορέσει να μας παρέχει στέγαση (λες και το κράτος αντιμετωπίζει λογιστικό πρόβλημα στην κατανομή της χρηματοδότησης και δεν είναι πολιτική στόχευση να τσακίζονται αυτά που θεωρούνταν κάποτε δικαιώματα). Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε πως – μέσα σε αυτό το σύστημα της φτώχιας και της εκμετάλλευσης – δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αξιοποιηθούν δομές, υπηρεσίες, πόροι με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον. Γιατί πολύ απλά, μία τέτοια λογική πάει κόντρα στη φύση του ίδιου του συστήματος και των υπηρετών του!
Δεν τους λείπει λοιπόν αυτός ο σχεδιασμός που θα τους επιτρέψει με τους πόρους που διαθέτουν, να λύσουν το πρόβλημα της φοιτητικής στέγης. Λείπει ο λαϊκός παράγοντας που θα πιέσει στον δρόμο, υπερασπίζοντας τα δικαιώματά του. Λείπει η οργανωμένη αυτή φωνή που θα διεκδικήσει μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα όργανά τους, δωρεάν σίτιση-στέγαση-συγγράμματα-μετακινήσεις για όλους τους φοιτητές, που θα καταδικάσει την παιδεία για λίγους και εκλεκτούς! Το ζήτημα της φοιτητικής στέγης πρέπει να ανοίξει, όχι με χυδαιότητα, ως μια μεσιτική καμπάνια, ούτε ως ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί αρκεί να προτείνουμε το αποτελεσματικότερο μοντέλο. Αλλά ως ζήτημα βιοποριστικό, καθοριστικό για την φοιτητική καθημερινότητα! Ως ζήτημα που χρήζει αντιμετώπισης στο σήμερα και περιλαμβάνεται στην συνολική πάλη που πρέπει να δοθεί για δημόσια δωρεάν παιδεία, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς!
