Το χρονικό του καλέσματος

Την Πέμπτη 10/11 καλέστηκε συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής Αλεξανδρούπολης. Αρχικά, ως Αγωνιστικές Κινήσεις είχαμε εκφράσει εξαρχής τις προβληματικές απέναντι στην προσπάθεια αυτού του καλέσματος. Ότι δηλ. ενώ είχε ξεκινήσει διαδικασία συλλογής υπογραφών, οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ όρισαν ημερομηνία για ΓΣ στο όνομα ότι έχουν στην κατοχή τους τις περισσότερες υπογραφές, αυθαίρετα χωρίς συνεννόηση με τις άλλες δυνάμεις του ΔΣ. Από την άλλη, οι Αγωνιστικές Κινήσεις όταν πήραμε πρωτοβουλία να καλέσουμε ΔΣ για να κατατεθούν οι υπογραφές και να οριστεί συνέλευση, η Δ.Α.Π για άλλη μια φορά εκμεταλλευόμενη την αυτοδυναμία της το αρνήθηκε. Ο λόγος που υπάρχουν οι διαδικασίες δεν είναι για γραφειοκρατικούς λόγους όπως έχουν στο μυαλό τους, αλλά γιατί ουσιαστικά μέσα από αυτές διαφυλάσσεται ο σύλλογος από την κατάχρηση και τον εκφυλισμό των οργάνων του.Με τέτοιου είδους τακτικές δίνεται το πάτημα σε παρατάξεις, όπως η Δ.Α.Π στο σύλλογό μας να βάζουν εξτρά κωλύματα από αυτά που ήδη βάζουν, γενικά στον οποιοδήποτε να κοτσάρει καλέσματα και να παίρνει αποφάσεις στο όνομα του συλλόγου. Οι ηγεμονισμοί αυτοί είτε προέρχονται από δεξιές είτε από αριστερές πολιτικές δυνάμεις δεν πρέπει να έχουν χώρο στο σύλλογο, γιατί έρχονται με στόχο να τον απειλήσουν και να τον διαλύσουν. Αυτά τα όργανα ακριβώς επειδή είναι όλων των φοιτητών, είναι και ζήτημα όλων τους να τα υπερασπίζονται καταγγέλλοντας και απομονώνοντας αυτές τις τακτικές.

Πως πάρθηκε απόφαση;

Μέσα στη διαδικασία μαζεύτηκαν περίπου 40 άτομα, ένας αριθμός ατόμων που απολογίζουμε θετικά ότι βρέθηκε και συζήτησε για την επίθεση στο δικαίωμά του στις σπουδές, στην εργασία, στην περίθαλψη κ.α. Αυτός ο αριθμός, ωστόσο, δεν κρίναμε ως Αγωνιστικές Κινήσεις ότι είναι ικανός για να πάρει απόφαση που θα αντιπροσωπεύει το σύλλογο, σε αντιπαράθεση με τα ΕΑΑΚ και το Ελευθεριακό Σχήμα που είχαν αντίθετη άποψη. Έτσι, δεν αναγνωρίσαμε τη διαδικασία ως συνέλευση βάσει της έλλειψης απαρτίας, δεν καταθέσαμε πλαίσιο και καλέσαμε τον κόσμο να απέχει από τη διαδικασία ψήφισης.

Η απαρτία για να παρθεί απόφαση σε μια ΓΣ του ΣΦΙΑ ορίζεται από το 1/3 των ενεργών μελών του συλλόγου, δηλ. όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές. Με βάση αυτό θα λέγαμε ότι χρειαζόταν περίπου η διπλάσια συμμετοχή για να μπορέσουμε να πάρουμε μίαν απόφαση ως σύλλογος. Και για να προλάβουμε τους καλοθελητές που πάλι θα τρέξουν να μας πουν γραφειοκράτες, ο λόγος που λαμβάνεται υπόψη η απαρτία είναι για να έχει πραγματικό αντίκρισμα μίαν απόφαση του συλλόγου. Δηλαδή μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων να παίρνει αποφάσεις που μπορεί να τις στηρίξει. Η στήριξη αυτή μπαίνει με δύο τρόπους, με τη συμμετοχή στην υλοποίησή της από τη μία και με την υπεράσπισή της απέναντι σε όσους θα την αμφισβητήσουν από την άλλη. Βγαίνουν και διατυμπανίζουν ότι ο σύλλογος πήρε αγωνιστικές αποφάσεις ψηφίζοντας τελικά πλαίσιο. Αναρωτιόμαστε, πόσο αγωνιστική είναι μια απόφαση που ψηφίζεται από 21 άτομα και στην υλοποίησή της δεν παρουσιάζονται ούτε οι μισοί από αυτούς; Και τι πραγματικό αντίκτυπο θα έχει αυτό στο φοιτητικό σύλλογο; Ή επίσης πόση πίεση ασκείται από μια κινητοποίηση στην οποία συμμετέχουν μόνο 10-15φοιτητές της σχολής; Φυσικά, οι ερωτήσεις αυτές είναι ρητορικές. Ακριβώς επειδή δεν είμαστε γραφειοκράτες και δεν βλέπουμε την απόφαση του συλλόγου σαν απλή προέκταση της σφραγίδας της, δε θεωρούμε ότι υπάρχει νόημα να παίρνονται αποφάσεις χωρίς μαζικούς όρους. Αντιθέτως, εκείνοι που μας κατηγορούν, θεώρησαν ότι αρκεί να παρθεί απόφαση, γενικά και αόριστα, παραβλέποντας τους όρους με τους οποίους έχει νόημα και αποτέλεσμα αυτό. Τελικά ποιον νοιάζει η σφραγίδα και το κύρος μιας απόφασης που δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική συγκρότηση και ενεργοποίηση του συλλόγου; Ποιος είναι ο γραφειοκράτης της υπόθεσης;

Η άποψή μας

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις θεωρούμε τους Φοιτητικούς Συλλόγους το ανώτατο όργανο πάλης των φοιτητών και για αυτό παλεύουμε προς την κατεύθυνση της ανασυγκρότησής τους. Για εμάς, η διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης είναι ζωτικής σημασίας για να μπορέσει ο αγώνας μας να περάσει στα χέρια των φοιτητών και να νικήσει. Σε αυτή την κατεύθυνση κινηθήκαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, με καλέσματα για την γενική συνέλευση και παρεμβάσεις στη σχολή, ώστε να καταφέρουμε να πείσουμε τους φοιτητές να εμπιστευτούν ξανά τα συλλογικά τους όργανα. Γιατί για εμάς δεν υπάρχουν σωτήρες. Είναι τελείως αβάσιμη η κριτική των ΕΑΑΚ ότι βάζουμε κωλύματα στο να βγουν ΓΣ, την ίδια στιγμή που με δική μας πρωτοβουλία ξεκίνησε η διαδικασία συλλογής υπογραφών. Και τελείως υποκριτική η στάση του Ελευθεριακού Σχήματος που όλα τα προηγούμενα χρόνια της πανδημίας είχαν ξεχάσει τις ΓΣ και τους φοιτητικούς συλλόγους ως όργανα πάλης και απέτρεπαν τους φοιτητές να συγκροτηθούν μέσα σε αυτούς. Ενώ τώρα που βλέπουν τα ταβάνια που απορρέουν από αυτήν την άποψη, θυμήθηκαν πάλι να παρέμβουν στις ΓΣ και να μας πουν αυτά που οι ίδιοι τους λέγαμε για την αξία των ΦΣ.

Η πραγματική κριτική σε αυτές τις απόψεις πρέπει να γίνει απέναντι στο πως αντιλαμβάνονται τους φοιτητικούς συλλόγους και την πάλη για τη συγκρότησή τους. Δεν είναι ζήτημα μιας ριξιάς, όπως νομίζουν. Η λογική του «εδώ και τώρα», να πάρουμε αποφάσεις όσοι είμαστε, όσοι μαζευτήκαμε και όσοι ενδιαφερόμαστε αυτή τη στιγμή, δεν είναι μια λογική που μπορεί να ζωντανέψει και να μαζικοποιήσει τον ΦΣ. Η πολιτική άποψη της αδράνειας, της απογοήτευσης ότι τίποτα δεν αλλάζει και της ανεμπιστοσύνης στα συλλογικά όργανα και τις συλλογικές διαδικασίες υπάρχει σήμερα στην πλειοψηφία των φοιτητών. Είναι σημαντικό να αναμετρηθούμε με αυτήν την άποψη μέσα στις ΓΣ και όχι να την παραμερίζουμε. Μόνο έτσι θα πείσουμε τους συμφοιτητές μας να παλέψουμε όλοι μαζί. Πόσο μάλλον την ίδια στιγμή που όλα τα «παράλογα» που εξελίσσονται πάνω στις ζωές μας, δεν είναι κάτι άλλο πέρα από την επίθεση του συστήματος και όσων το υπηρετούν, πάνω στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των φοιτητών και ως τέτοια πρέπει να την απαντήσουμε. Για το λόγο αυτό, εμείς προτείναμε να βγει κάποια δράση ή κείμενο από αυτήν τη συζήτηση, με στόχο να μαζικοποιηθεί ένα επόμενο κάλεσμα για ΓΣ, χωρίς στο μεσοδιάστημα να μείνουμε αδρανείς.

Ακόμα το γεγονός ότι μαζεύεται απαρτία υπογραφών για να οριστεί συνέλευση αλλά τελικά αυτός ο κόσμος δεν τη στηρίζει με την παρουσία του, φανερώνει τη λογική της ανάθεσης που επικρατεί. Με το να πάρουμε απόφαση με τους όρους που συνέβη, αναπαράγουμε και διαιωνίζουμε την ανάθεση. Γιατί ο συμφοιτητής μας παίρνει μήνυμα ότι αρκεί να υπογράψει για να πάνε κάποιοι άλλοι για εκείνον να του λύσουν το πρόβλημα. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, όμως, είναι δικιά μας υπόθεση! Το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα τα τελευταία χρόνια πανελλαδικά είναι αποσυγκροτημένο, οι ΓΣ βγαίνουν όλο και με μεγαλύτερη δυσκολία, είναι απόρροια της πολιτικής φάσης στην οποία βρισκόμαστε. Αυτό δεν είναι λόγος για να κάνουμε εκπτώσεις και να ρίχνουμε τα στάνταρ, με πρόσκαιρες λύσεις να κουκουλώνουμε το ουσιαστικό πρόβλημα της αποσυγκρότησης. Ούτε να κατεβάζουμε την απαρτία απλά για να πούμε ότι πήραμε απόφαση, που τελικά όμως δεν θα έχει αντίκρισμα. Με αυτόν τον τρόπο θα συμβάλλουμε στο να φθίνει περισσότερο το φοιτητικό κίνημα, πάρα να ζωντανέψει. Τέλος, αυτές οι πολιτικές κατευθύνσεις αποπροσανατολίζουν τους φοιτητές από το δρόμο της συγκρότησης και της δουλειάς να πείσουν τους συμφοιτητές τους να έρθουν σε μια επόμενη ΓΣ, να εμπιστευτούν τα συλλογικά όργανα. Τους δημιουργούν την αυταπάτη ότι με μια απόφαση θα μαζικοποιηθεί ο σύλλογος και όταν σκάσει αυτό το πυροτέχνημα θα δημιουργηθούν απογοητεύσεις με κίνδυνο να αποθαρρυνθούν.

Ο δρόμος που προτείνουμε οι Αγωνιστικές Κινήσεις για τη συγκρότηση του ΣΦΙΑ σίγουρα δεν είναι ο εύκολος, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει νίκες. Ο μόνος που μπορεί να οργανώσει μαζικό και διεκδικητικό φοιτητικό κίνημα. Και αυτό γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στις μάζες των φοιτητών, ότι μπορούν να ενεργοποιηθούν και να ζωντανέψουν τα όργανα πάλης τους. Πρέπει να διαμορφώσουμε τους όρους εκείνους που θα επιβάλλουν τα δικά μας συμφέροντα, που θα μπορούμε να απαντήσουμε απέναντι στην επίθεση του συστήματος και το νομικό οπλοστάσιο που έχει φέρει για να την υποστηρίξει (ν. 4777 και νέος νόμος πλαίσιο), απέναντι σε εύκολες λύσεις ή λογικές ηττοπάθειας που φέρουν ακόμα και δυνάμεις με αναφορά στο κίνημα. Να διαμορφώσουμε τους όρους που θα μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά μας σε σπουδές-δουλειά-υγεία-ελευθερίες!