Για παράδειγμα, όσο προβληματικές και αν ήταν -που ήταν πολύ- οι συνθήκες διεξαγωγής της διαδικασίας στον χώρο του Ζαππείου, πόσο διέφεραν από αυτές των περσινών εκλογών στο Μέγαρο Μουσικής(που αντίκριζε την… αμερικάνικη Πρεσβεία) για το οποίο είχαν υπογράψει οι δυνάμεις που φέτος κάλεσαν σε αποχή; Και προφανώς, ευφυολογήματα περί συμβολικότητας των χώρων (όσο και αν διαφέρει το κτίριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ, στο οποίο βασανίζονταν αγωνιστές, από το Ζάππειο, που εξαγγέλθηκαν διάφορα μνημόνια) δεν δίνουν σοβαρή πολιτική απάντηση όσον αφορά την ανεξαρτησία των διαδικασιών του συλλόγου από το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Στα πιο σοβαρά, αναρωτιόμαστε ποιοι ήταν οι όροι που είχαν δημιουργήσει οι δυνάμεις που κάλεσαν σε αποχή, όταν αυτό έγινε δύο μέρες πριν τη διεξαγωγή των εκλογών (βλ. Α.Ρ.Εν.Α.). Πόσο μάλλον, όταν η θέση της αποχής/αποχώρησης αποτέλεσε στάση μεμονωμένων μελών σχήματος στις 6.00 το απόγευμα (βλ. μέλη της ΕΑΑΚ). Σε ποια μαζική διαδικασία του φοιτητικού συλλόγου συζητήθηκε και τεκμηριώθηκε η στάση της αποχής των μαζών από τη συγκρότηση του οργάνου και φορέα πάλης τους, όταν καλά-καλά δεν έχει καταφερθεί να βγει ούτε μία Γενική Συνέλευση όλη τη χρονιά; Ποια ήταν η εναλλακτική πρόταση προς τους φοιτητές για την οργάνωση του αγώνα και των αντιστάσεών τους, από την επόμενη μέρα και αφότου θα είχαν παραιτηθεί από το δικαίωμά τους να συγκροτήσουν τον σύλλογό τους και να ενισχύσουν την πολιτική κατεύθυνση που πιστεύουν πως εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους; Δεν έχει βγει κανένα συμπέρασμα από τα δύο χρόνια ανυπαρξίας συλλόγου για τους φοιτητές της ΑΣΟΕΕ και το πόσα παραπάνω εμπόδια(βλ. αμφισβήτηση από την πρυτανεία του δικαιώματος των φοιτητών να συνεδριάζουν) έβαζε αυτή η κατάσταση στην προσπάθεια για την πολιτική συγκρότηση των φοιτητών;

Όποια δύναμη από αυτές που κάλεσαν σε αποχή (και όχι μόνο) διατυπώσει την άποψη πως μπορεί να απαντήσει με αξιώσεις στα παραπάνω ερωτήματα, θα λέει ψέματα ή θα κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Γιατί θα είναι μία από τις δυνάμεις που έχουν διαγράψει οριστικά τη δυνατότητα ενός ολόκληρου συλλόγου να διεξάγει τις εκλογές του στον φυσικό του χώρο Ασύλου. Έχουν άλλωστε ήδη μπει στη διαδικασία να ψάχνουν και να προτείνουν ξένα κτίρια, που θα ικανοποιούν κριτήρια ασφαλείας, όπως αυτά της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ,αρνούμενες τις ευθύνες περιφρούρησης της διαδικασίας.Πριν 3 χρόνια, συντάχθηκαν με την ΠΑΣΠ και στήσανε κάλπη στον Πανελλήνιο. Ωστόσο, όλο το προηγούμενο διάστημα πριν τις εκλογές,στο κάλεσμα των Αγωνιστικών Κινήσεων προς τον σύλλογο, να συζητήσει για τις φοιτητικές εκλογές και τα ιδιαίτερα επίδικα του, σφύριζαν αδιάφορα.

Από εκεί και πέρα, είτε έχουν είτε δεν έχουν έδρα στο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου, είναι το ίδιο και το αυτό, καθώς ή δεν θα αναγνωρίζουν το Δ.Σ. (π.χ. ΚΝΕ) ή θα χρησιμοποιούν την έδρα για τον εικονικό συνδικαλισμό και όχι για πραγματικό άνοιγμα ζητημάτων (π.χ. δυνάμεις της Ενωτικής Πρωτοβουλίας). Μπροστά στην αδυναμία του συλλόγου να πραγματοποιήσει συνέλευση,προτείνουν να αλλάξει η δομή της, λες και αυτό είναι το πρόβλημα… Ενισχύουν, έτσι, το ήδη υπαρκτό κλίμα αποστροφής προς τις παρατάξεις, την οργανωμένη πάλη εν γένει και την κατεύθυνση της αποπολιτικοποίησης. Στην ουσία, δεν έκαναν το παραμικρό όλη την χρονιά για να ανοίξουν στον σύλλογο το ζήτημα συγκρότησής του, το ζήτημα ξανα-ζωντανέματος των διαδικασιών του. Δεν συνέβαλλαν, επομένως, στο να συγκροτηθούν πολιτικά και ιδεολογικά οι φοιτητές πάνω στην βάση πως τα όργανα και οι διαδικασίες των συλλόγων, οι ίδιοι οι σύλλογοι είναι όπλα στα χέρια των φοιτητών. Γι’ αυτό και πρέπει να τα επανακατακτήσουμε ώστε να γίνει η πολιτική δράση στον σύλλογό μας, δική μας υπόθεση. Τα παραπάνω αρνητικά παραδείγματα, αθροισμένα, περιγράφουν την πολιτική «δράση» των δυνάμεων της κυρίαρχης αριστεράς-είτε λέγεται ΚΝΕ, είτε ΕΑΑΚ, είτε Α.Ρ.Εν.Α- μες στον σύλλογο, όλη την προηγούμενη χρονιά.

Ας αναρωτηθούν, λοιπόν, αυτές οι δυνάμεις πόσο ευθύνεται η στάση και η δράση τους όλα αυτά τα χρόνια, γύρω από τα διάφορα ζητήματα, για την αίσθηση της απογοήτευσης και της παραίτησης ενός κόσμου από τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος. Ας αναρωτηθούν αν η στάση της αποχής είναι μορφή άρνησης στο να υποταχθούν στον υπαρκτό συσχετισμό δυνάμεων ή αν, τελικά, είναι φτηνό κόλπο ώστε να αποφύγουν την αναγνώριση και σύγκρουση με τους υπάρχοντες αρνητικούς συσχετισμούς, και στάση απόλυτης υποταγής σε αυτούς.

Για εμάς η απάντηση είναι δεδομένη. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ, σε μία περίοδο που οι φοιτητές και η νεολαία, χτυπιέται από το σύστημα με όλα τα μέσα, να αφήσουμε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος στην μοίρα τους, παραδίδοντας το τιμόνι στις δυνάμεις του συστήματος, αμαχητί. Υπερασπιζόμαστε, με όλες μας τις δυνάμεις, τις μορφές και τα εργαλεία πάλης των φοιτητών, ως κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, οι οποίες πρέπει να γίνουν εκ νέου κτήμα των πλατιών μαζών της νεολαίας. Μόνο έτσι θα βγουν πάλι στο προσκήνιο και θα καταφέρουν να βάλουν φρένο στην επίθεση του συστήματος. Η κατεύθυνση ανασυγκρότησης των συλλογικών οργάνων και των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, περνάει μέσα από την ενίσχυση της Αντίστασης- Διεκδίκησης. Ισχυροποιείται μέσα από την αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες απόψεις του συστήματος, περί ατομικού δρόμου και ανάθεσης αλλά και με τις απόψεις του εικονικού συνδικαλισμού, της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας.

Καταγγέλλουμε τον εκφυλισμό και τη διαστρέβλωση που έχουν επιφέρει στα όργανα πάλης και τις διαδικασίες των φοιτητών οι ΠΑΣΠ και ΔΑΠ. Η συμμετοχή μας σε αυτές τις εκλογές είχε και το στοιχείο της καταγγελίας στους όρους που επέβαλλαν αυτές οι δυνάμεις. Χαιρετίζουμε όσους φοιτητές στήριξαν την άποψη των Αγωνιστικών Κινήσεων, ακόμα και με αυτούς τους όρους, διαβεβαιώνοντας πως δεν ήταν μία χαμένη ή άσκοπη ψήφος. Αντίθετα, δηλώνουμε από μεριάς μας, πως θα κάνουμε ότι μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας για τη διαμόρφωση καλύτερων όρων για τη δημιουργία ενός μαχητικού φοιτητικού κινήματος, στην κατεύθυνση της αντίστασης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας!