Πλατιά αποδοκιμασία των φοιτητών στην κυβερνητική πολιτική – Καθήκον να δυναμώσει η φωνή της αντίστασης και της διεκδίκησης μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους
Στα αποτελέσματα των φετινών εκλογών αποτυπώθηκε η δυσαρέσκεια της φοιτητικής νεολαίας απέναντι στην κυβερνητική πολιτική της καταστολής και των ταξικών φραγμών. Μια δυσαρέσκεια που κλιμακώθηκε μέσα στην πανδημία του τηλεφιάσκου και της φασιστικοποίησης και αποτυπώθηκε την περασμένη Άνοιξη στα συλλαλητήρια ενάντια στο Νόμο 4777 των Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη (ΟΠΠΙ, ΕΒΕ, διαγραφές) και στους δρόμους της Νέας Σμύρνης. Μια δυσαρέσκεια που συνεχίζει να μεγαλώνει με τα μέτρα λιτότητας, την ακρίβεια και την έλλειψη εργασιακής προοπτικής. Που διογκώνεται με τις άγριες εισβολές της αστυνομίας μέσα στις σχολές. Τα αποτελέσματα αποτύπωσαν την κατακόρυφη πτώση της κυβερνητικής παράταξης, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια έχασε τα σκήπτρα της πρωτιάς. Αυτό αποτελεί πολιτικό γεγονός που όσο κι αν το θέλουν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους, δεν μπορεί να κρυφτεί. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πλήρωσε το τίμημα της κυβερνητικής επίθεσης σε βάρος των φοιτητών, καθώς και την πολιτική της σταδιακής «απόσυρσής» της τα τελευταία χρόνια από το φοιτητικό συνδικαλισμό και τους συλλόγους, με τους οποίους η κυβέρνηση επιδιώκει να ξεμπερδεύει ολοκληρωτικά.
Ο μεγάλος νικητής των εκλογών, η Πανσπουδαστική (ΠΚΣ) κατάφερε να καρπωθεί το μεγαλύτερο μέρος της νεολαιίστικης δυσαρέσκειας και να αναδειχθεί σε πρώτη δύναμη. Ωστόσο, η άνοδος της ΠΚΣ-ΚΝΕ σε καμία περίπτωση δεν συνιστά εγγύηση για το ζωντάνεμα και την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων σε κινηματική κατεύθυνση. Ως πολιτική παράταξη έχει δώσει εξετάσεις «υπευθυνότητας» απέναντι στο σύστημα όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η πολιτική δύναμη που στην διάρκεια των απανωτών lockdown «τα μασούσε» απέναντι στο βάσανο της τηλεεκπαίδευσης. Που τη στιγμή που φούντωνε το κίνημα ενάντια στο ν. Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, με πρόσχημα το λουκέτο των σχολών απέφευγε τον αγώνα για την ανατροπή του και «πάγωσε» κάθε κινητοποίηση στην πρωτεύουσα. Που ζητούσε αναπληρώσεις, ενισχύοντας την εντατικοποίηση σε βάρος των φοιτητών αμέσως μετά την καραντίνα. Η ΠΚΣ καλλιεργώντας τη λογική ανάθεσης στους «εκλεγμένους της» και επενδύοντας σε μία κεντρώα μετατόπιση λόγων και έργων μέσα στις σχολές προσπάθησε να καλύψει το κενό εκ δεξιών της και να καρπωθεί την αντικυβερνητική διάθεση ενός κόσμου. H εκλογική της επιτυχία δε συνιστά επιτυχία του φοιτητικού κινήματος.
Την ίδια ώρα, η συγκράτηση των ψήφων των ΕΑΑΚ έδειξε ότι συνεχίζουν να αποτελούν σημείο αναφοράς των φοιτητών, χωρίς ωστόσο, να καταφέρουν να καρπωθούν μεγάλο κομμάτι της νεολαιίστικης δυσαρέσκειας με βάση τη χρόνια αποδιοργάνωση και την όλο και εντεινόμενη αντιπαράθεση στο εσωτερικό τους. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η ρυμούλκησή τους από την ΠΚΣ-ΚΝΕ στα κρίσιμα μέτωπα (βλ. κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο 4777) έχει πολιτικό κόστος, καθώς επίσης και το γεγονός ότι παρά τις συγκρουσιακές κορώνες συνεχίζουν να τα «μασάνε» γύρω από τη δυνατότητα ανατροπής των νόμων Κεραμέως.
Η προσπάθεια της ΠΑΣΠ να ανασυγκροτήσει την παρουσία της στους φοιτητικούς συλλόγους δεν έδωσε ιδιαίτερους καρπούς. Οι φοιτητές δεν έδειξαν να αναζητούν «αντιπολιτευτική διέξοδο» σε μία αστική παράταξη που δεν έχει τίποτε το νέο να παρουσιάσει, παρά μόνο την ίδια αντιλαϊκή πολιτική φτιασιδωμένη με ένα άλλο περιτύλιγμα.
Η φοιτητική παράταξη Bloco, σημείωσε άνοδο αποτυπώνοντας την προσπάθεια οργανωτικής αναβάθμισης του ΣΥΡΙΖΑ -όπως έδειξε και το πρόσφατο συνέδριό του- με ξεκάθαρο συστημικό αντιλαϊκό προσανατολισμό. Ωστόσο, συνεχίζει να απέχει παρασάγγας από το να αναδειχθεί σε «αξιωματική αντιπολίτευση» μέσα στους χώρους σπουδών, διατηρώντας χαμηλή σύνδεση με τις φοιτητικές μάζες και αδυνατώντας να πείσει ότι έχει πράγματι κάτι το διαφορετικό να πει.
Η υψηλή αποχή εξακολουθεί να αντικατοπτρίζει την αποστοίχιση μεγάλης μερίδας του φοιτητόκοσμου από τα συλλογικά του όργανα. Την ίδια ώρα, με δούρειο ίππο τα ενιαία ψηφοδέλτια, τις ηλεκτρονικές διαδικασίες, κ.ά., το σύστημα πολιορκεί επίμονα τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών. Μαζί με την προσπάθεια ενσωμάτωσης επιστρατεύεται και το μαστίγιο. Ιδιαίτερα οι φοιτητικές εκλογές φέτος διοργανώθηκαν υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εισόδου της πανεπιστημιακής αστυνομίας (ΟΠΠΙ) στα πανεπιστήμια και στο φόντο των άγριων επιθέσεων των ΜΑΤ σε βάρος των φοιτητών μέσα στις σχολές τους. Ωστόσο, η κατεύθυνση διάλυσης, υποτίμησης και αστικοποίησης των φοιτητικών εκλογών δεν κατάφερε για ακόμη μια χρονιά να περάσει.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις χαιρετίζουμε τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που στήριξαν με την ψήφο τους τη φωνή μας σε 26 συλλόγους σε 9 πόλεις της χώρας. Το αποτέλεσμα των 336 ψήφων και των 11 εδρών αποτύπωσε τη σύνδεση των φοιτητών με τη γραμμή της αντίστασης και της διεκδίκησης, της ανεξαρτησίας των φοιτητικών συλλόγων και της αντι-ιμπεριαλιστικής πάλης. Σύνδεση που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες επίθεσης στα φοιτητικά και λαϊκά δικαιώματα, αλλά που φανερώνει ότι ένα πανελλαδικό δίκτυο αγωνιστών, παρά την χρόνια αποδιοργάνωση του φκ και τη δεξιά μετατόπιση του πολιτικού καμβά, είναι εδώ και επιμένει. Το εκλογικό αποτέλεσμα θέτει καθήκοντα αναβάθμισης των σχέσεων μας με τις φοιτητικές μάζες και γείωσης των κατευθύνσεων μας μέσα στις σχολές. Μας θέτει το καθήκον να δουλέψουμε ακόμη πιο αποφασιστικά για να εκφραστεί ενιαία και πανελλαδικά μέσα στους συλλόγους η γραμμή του μαζικού αγώνα κόντρα στη «ανάθεση» και τη συνδιαλλαγή. Η οργή της νεολαίας για την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης πρέπει πέρα από τις κάλπες να καταγραφεί στους δρόμους και στις συνελεύσεις άμεσα. Με εφαλτήριο τα πολιτικά δεδομένα που αποτύπωσε η 18η Μάη, δίνουμε τη μάχη την επόμενη μέρα επιμένοντας στο προεκλογικό μας σύνθημα: «Για τη γενιά που δεν έχει αύριο, οι αγώνες είναι το μέλλον».
