ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ

Το δυναμικό μας καλείται να συζητήσει σε μια περίοδο βαθέματος της κρίσης του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, προχωρήματος της επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Η έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία έρχεται να διαμορφώσει ένα πολύ διαφορετικό τοπίο στο παγκόσμιο ταμπλό, μια ολοένα και πιο επικίνδυνη κατάσταση για τους λαούς όλου του πλανήτη. Η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία που οξύνεται έχει ματοκυλίσει τον ουκρανικό λαό, θα εντείνει τη λεγόμενη επιστιστική και την ενεργειακή κρίση. Τις επιπτώσεις αυτής της αντιπαράθεσης θα κληθούν να τις πληρώσουν άλλη μία φορά και ο λαός μας και οι λαοί όλου του πλανήτη.

Η κυβέρνηση της ΝΔ πιστή στην πολιτική της εξάρτησης και συνεχίζοντας το έργο όλων των προηγούμενων μετατρέπει τη χώρα σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση. Η Αλεξανδρούπολη - «Σούδα 2» έχει ήδη στοχοποιηθεί από τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό με βάση την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία, την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού κλπ. Ο Ρώσικος ιμπεριαλισμός έχει ήδη στοχοποιήσει την ελληνική αστική τάξη με βάση τις επιλογές της, αλλά τα σπασμένα θα κληθεί να τα πληρώσει ο λαός μας και εμείς οι ίδιοι σαν κομμάτι του. Η ακρίβεια έρχεται να τσακίσει τις λαϊκές οικογένειες. Η ακρίβεια, η λιτότητα και οι ανατιμήσεις δεν οφείλονται απλά και μόνο στον πόλεμο όπως αρέσκεται στους συστημικούς παράγοντες να διατυμπανίζουν. Οφείλεται στην αγιάτρευτη κρίση του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού. Ειδικά στη χώρα μας που είναι εξαρτημένη από το Αμερικάνικο και Ευρωπαϊκό κεφάλαιο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για τα φτωχά και τα λαϊκά στρώματα, που δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν. Τα παιδιά από αυτά τα στρώματα έρχονται αντιμέτωπα εκτός όλων των υπολοίπων και με τη σκληρή ταξική επίθεση στην εκπαίδευση.

Μία από τις βασικές πολιτικές επιλογές του συστήματος που προχωράει και έρχεται σε  πέρας είναι η διαμόρφωση μιας παιδείας για ακόμα λιγότερους και ακόμα πιο εκλεκτούς σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Ενδεικτικό είναι το ότι το 2010 το Υπ. Παιδείας είχε ανακοινώσει 90.000 εισακτέους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και φέτος έχουμε πέσει στους 68.000. Αυτό από μόνο του είναι ένα βασικό δεδομένο,  ότι δηλαδή 25% λιγότερα παιδιά περνούν στην τριτοβάθμια. Η εισαγωγή της τράπεζας θεμάτων, η ΕΒΕ και το παραπέρα ταξικό φιλτράρισμα έπαιξαν και φέτος τον ρόλο τους στο πέταγμα της μαθητικής νεολαίας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το σύστημα προφανώς δεν θέλει να καταργήσει το πανεπιστήμιο για όλη τη νεολαία, χρειάζεται όμως να το προσαρμόσει στις σημερινές συνθήκες και στα σημερινά δεδομένα.

Το σημερινό πανεπιστήμιο της αστικής τάξης πρέπει να είναι εύκολα προσαρμόσιμο στις ορέξεις του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου.

Πρέπει να έχει την δυνατότητα να ανοίγει και να κλείνει τμήματα και σχολές ανάλογα με το τι επιτάσσει το σημερινό παραγωγικό (μοντέλο χωρίς βαριά βιομηχανία με έμφαση στις επιταγές των ιμπεριαλιστών για διαμετακομιστικό κόμβο της χώρας) μοντέλο και να προσαρμόζεται όσο πιο άμεσα γίνεται σε αυτό. Η εφαρμογή της ΕΒΕ τις δύο προηγούμενες χρονιές ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό ακριβώς το πράγμα. Ότι δηλαδή ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός και η «βαρειά του βιομηχανία» δε χρειάζεται και τόσους πολλούς αποφοίτους από τα τμήματα όπως της δασολογίας και των ξένων γλωσσών, μέχρι την αρχιτεκτονική Ξάνθης, αλλά αποφοίτους ενδεχομένως από κάποιο δημόσιο ΙΕΚ (πολυδιαφημισμένα πλέον μιας και εκεί σπρώχνουν όσους μαθητές κόπηκαν λόγω ΕΒΕ) για να δουλέψουν στις γνωστές συνθήκες γαλέρας στα αντίστοιχα κάτεργα. Το σύστημα χρειάζεται νέους εργαζόμενους οι οποίοι θα έχουν κατοχυρώσει την δια βίου προσαρμογή στις όποιες αλλαγές επιτάσσουν οι εργοδότες χωρίς καμία αντίσταση και χωρίς συλλογική οργάνωση.  Εργαζόμενους υποταγμένους και πειθαρχημένους στις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Εργαζόμενους που δε θα τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι, να παλέψουν, να διεκδικήσουν. Αυτό καλλιεργείται ήδη από το πανεπιστήμιο, όπου προωθείται το αντίστοιχο προφίλ του φοιτητή που δεν αντιδρά, δεν παλεύει, δεν ασχολείται με την πολιτική.

Πάγιος στόχος για το σύστημα είναι να χτυπήσει την αναπαραγωγή των ριζοσπαστικών αριστερών ιδεών στα πανεπιστήμια και την ικανότητα των φοιτητών να αντιστέκονται.

Για αυτό το λόγο χτυπιέται στο σύνολο της η αναπαραγωγή αυτών των ιδεών στις σχολές και η δομή του ίδιου του ΦΚ. Θέλει να τελειώνει με αυτές τις ιδέες, με τη δυνατότητα που αυτές δίνουν σε έναν κόσμο να έρθει σε επαφή με το φοιτητικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα.

Πρέπει να είναι δεδομένο ότι οι νομοί που ψηφίστηκαν δεν θα μπουν στον πάγο αλλά η εφαρμογή τους θα προχωρήσει και το Υπουργείο θα συνεχίσει παραπέρα όσον αφορά την επίθεση.

Από την ΕΒΕ και την ΟΠΠΙ που έχουν κάνει την εμφάνισή τους και έχουμε δει τι σημαίνουν, μέχρι τις διατάξεις που έχουν δρομολογηθεί και τις διάφορες εξειδικεύσεις που ανακοινώνονται. Μία από αυτές είναι και η διδακτική επάρκεια (που έρχεται να συμπληρώσει το προσοντολόγιο των εκπαιδευτικών) η οποία δεν εμφανίζεται πρώτη φορά. Είναι συνέχεια του νόμου Γαβρόγλου που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και χτυπάει το δικαίωμα των αποφοίτων των καθηγητικών σχολών να μπορούν να διδάξουν. Η κατάργηση του δικαιώματος στη διδασκαλία αποτελεί το μεγαλύτερο χτύπημα που έχουν δεχτεί οι λεγόμενες καθηγητικές σχολές στο πτυχίο τους από την ίδρυσή τους. Τη διδακτική επάρκεια και το αντίστοιχο πιστοποιητικό δεν τα υπερασπιζόμαστε. Θεωρούμε έτσι ότι το αίτημα «όλη η επάρκεια στο πτυχίο» είναι λάθος γιατί επιτρέπει την ύπαρξη του εσωτερικού κύκλου σπουδών ως μεταβατικό χτύπημα στο δικαίωμα στη διδασκαλία. Πιστεύουμε ότι το σωστο αίτημα σε αντιδιαστολή με το προηγούμενο είναι το «πτυχίο μοναδική προϋπόθεση για διδασκαλία» σε αντιστοιχία με το «πτυχίο μοναδική προϋπόθεση για δουλειά».  

Προχωράει αντίστοιχα και το χτύπημα στους φοιτητικούς συλλόγους. Οι ανακοινώσεις  της πρυτανείας του ΔΠΘ για ηλεκτρονικές εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων για τα συνδιοικητικά όργανα, καθώς είναι και αυτό κατεύθυνση του νόμου πλαίσιο. Φέρνει όλο και πιο κοντά τα «Συμβούλια φοιτητών» και τα «Συμβουλια διοίκησης» σε μια κατεύθυνση και προσπάθεια κατάργησης των φοιτητικών συλλόγων. Συμβούλιο φοιτητών ήδη γίνεται προσπάθεια από πλευράς συστημικών δυνάμεων να δημιουργηθεί στο Πολυτεχνειο Κρήτης. Εναντιωνόμαστε στα συμβούλια φοιτητών επειδή αυτά είναι τα νέα όργανα με τα οποία θα προσπαθήσει το σύστημα να αντικαταστήσει τους φοιτητικούς συλλόγους όπως τους ξέραμε. Απέχουμε από τις εκλογές τους και τις καταγγέλλουμε. Στεκόμαστε απέναντι στα συμβούλια διοίκησης επειδή θα έρθουν και αυτά με τη σειρά τους να επιταχύνουν την επίθεση στους φοιτητές. Να στρώσουν τον δρόμο στην παραπάνω εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία των σχολών και να προσθέσουν έξτρα ταξικούς φραγμούς (Δίδακτρα, υποχρηματοδότηση – μετακύλιση κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών).

Συνεχίζουμε να εναντιωνόμαστε, να απέχουμε και να καταγγέλουμε την εκπροσώπηση των φοιτητικών συλλόγων στα όργανα διοίκησης ως μια προσπάθεια του συστήματος να μας αφοπλίσει, να αφομοιώσει τους αγώνες μας και να μας καταστήσει συνένοχους στην εφαρμογή κάθε νέου μέτρο και νόμου στα πανεπιστήμια. Αναδεικνύουμε τον ρόλο της συνδιοίκησης και αντιπαρατεθόμαστε στις δυνάμεις που συμμετέχουν στα όργανα αυτά, συμβάλλοντας στην αποδιοργάνωση των συλλόγων, την επικράτηση της λογικής της ανάθεσης και εν τέλει στην απογοήτευση των φοιτητών.

Η επίθεση του συστήματος στην εκπαίδευση προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς. Μπορεί το φοιτητικό κίνημα στη βάση της οργανωτικής και της πολιτικής κατάστασής του να μην μπορεί να ανατρέπει τις συστημικές πολιτικές, εμείς πρέπει να κατανοήσουμε ότι η επίθεση στην φοιτητική και μαθητική νεολαία δεν είναι εύκολο για το ίδιο το σύστημα να προχωρήσει με τους ρυθμούς που θα ήθελε.  

Οι νόμοι Κεραμέως είναι φανερό παράδειγμα. Μπορεί το σύστημα να έκανε έναν ελιγμό με το προσωρινό, όπως εκτιμάμε, πάγωμα της ΟΠΠΙ υπό το φόβο φουντώματος των αντιδράσεων, συνεχίζει όμως να δημιουργεί δεδομένα όσον αφορά τις διατάξεις τους. Αυτή η κατάσταση δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας εφησυχάζει ή να δημιουργεί παρανοήσεις. Αν η κυβέρνηση προχώρησε σε έναν ελιγμό όσον αφορά την πανεπιστημιακή αστυνομία είναι κατά βάση γιατί εκτίμησε ότι μπορεί να υπάρξουν αντιδράσεις οι οποίες μπορεί εν δυνάμει να πάρουν κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά, για να μπορέσει να προχωρήσει χρειάζεται ευρύτερη συναίνεση με το καθηγητικό κατεστημένο και τους διάφορους εταίρους και καλύτερη προετοιμασία του εδάφους της προώθησης αυτού του μέτρου. Αν φοβήθηκε κάτι η κυβέρνηση ήταν τις πρώτες αντιδράσεις των φοιτητών όχι μόνο στις πύλες που ΕΚΠΑ αλλά κατά βάση στα συλλαλητήρια που έγιναν πανελλαδικά μέσα σε περίοδο εξεταστικής και την αναταραχή που δημιούργησαν αυτά με βάση την καταστολή από την αστυνομία η οποία πλέον εφαρμόζει χωρίς περικοπές τον νόμο Χρυσοχοΐδη. Προφανώς σε όλη αυτή την κατάσταση δημιουργήθηκε ένα καινούργιο δεδομένο, η ΟΠΠΙ συγκροτήθηκε και εμφανίστηκε, άρα έχουμε προχώρημα της εφαρμογής του νόμου και ας μην την έχουμε μέσα στους διαδρόμους και τα αμφιθέατρα. Πρέπει λοιπόν κατά βάση να συνεχίζουμε να παλεύουμε θαρρετά την κατεύθυνση των ΓΣ και συλλαλητηρίων με στόχο την ανατροπή του νόμου σαν τη μόνη γραμμή που μπορεί να τον μπλοκάρει στην πράξη,  γιατί όπως σωστά είχαμε εκτιμήσει οι δυνάμεις που πριν την ψήφιση του νόμου μιλάγανε για μη εφαρμογή, όταν τίθεται το επίδικό της εφαρμογής δεν παλεύουν ούτε αυτό.  Ενδεικτικό παράδειγμα η ΠΚΣ και το ΜΑΣ, που πλέον είναι πρώτη δύναμη και εμφανίζεται στις συγκεντρώσεις δια αντιπροσωπείας φτάνοντας μέχρι και στο μπλοκάρισμα όπου μπορεί των ΓΣ στις σχολές.  

Η περσινή πρωτιά της ΠΚΣ στις σχολές δυσκολεύει και μπλοκάρει την ανάπτυξη του ΦΚ.

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις μαρτυρούν αυτή την κατάσταση αλλά και η στάση τους στις σχολές είναι χαρακτηριστική. Βασική τους επιδίωξη να στήσουν μια καρικατούρα του ΠΑΜΕ στους ΦΣ, να ελέγχουν δηλαδή τα φοιτητικά όργανα έχοντας τον συσχετισμό στην εκπροσώπηση και να δημιουργούν εικονική κατάσταση αγώνα η οποία δε ενοχλεί κανέναν. Όπως σε όλα, πάνω κάτω, τα σωματεία, τις ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα που ελέγχει  το ΠΑΜΕ. Όσον αφορά το περιεχόμενο της κατεύθυνσής τους, αυτοαναφορικό και με ορίζοντα τις εκλογές. Θα έλεγε κανείς ότι η ΠΚΣ είναι σε μια παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία με ακτιβισμούς και ανακοινώσεις για να δείξει ότι είναι παντού και η γραμμή της «κερδίζει». Ενδεικτικό είναι ότι στο ζήτημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας όλοι έτρεξαν να διατυμπανίσουν ότι «νίκησαν», ενώ η πρόταση της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ είναι ίδια με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και των πρυτάνεων, φύλαξη δηλαδή των σχολών από ασφάλεια που θα υπάγεται στα ιδρύματα και όχι στο Υπουργείο Προ. Πο. Η εικόνα από τις τελευταίες κινητοποιήσεις με τα πανό των ΦΣ να εμφανίζονται σε κάθε συγκέντρωση και με τις αποφάσεις να έχουν παρθεί κατεξοχήν από ΔΣ, λίγο πολύ μπλοκάροντας την προσπάθεια για ΓΣ και εμπλοκή παραπέρα κόσμου, είναι χαρακτηριστική και θα συνεχιστεί. Όπως και θα συνεχιστεί η μη ουσιαστική λειτουργία των ΔΣ η οποία αναλώνεται στο να λειτουργεί σαν υποκατάστατο των ΓΣ και όχι σαν συμπλήρωμα. Επιπλέον η αντίληψη αυτή ούτε συγκροτεί ούτε και ανεβάζει το πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο των φοιτητών και των οργάνων τους. Αντίθετα πετυχαίνει να καπελώνει τους συλλόγους με τη γραμμή της συνδιαχείρισης την οποία ακόμα και οι ίδιοι οι φοιτητές που την ψηφίζουν δεν την ξέρουν πολλές φορές. Η λογική αυτή όπου οι φοιτητές υποτάσσονται στα όργανα και όχι το αντίθετο είναι απότοκο της της ρεφορμιστικής λογικής που διακατέχει όλο αυτό το δυναμικό που την εκπροσωπεί. Αυτή η κατάσταση διαλύει την αμεσοδημοκρατία στους συλλόγους και επί της ουσίας κατοχυρώνει την ανάθεση και την απομάκρυνση των φοιτητικών μαζών από την πολιτική τον συνδικαλισμό και τους αγώνες. Αυτή ακριβώς η λογική, την οποία ενέπνευσε το σύστημα και έτρεξε να χειροκροτήσει ο ρεφορμισμός, είναι ο τρόπος με τον οποίο απομακρύνθηκαν οι φοιτητές από τα όργανά τους και για να μην παρεξηγηθούμε δεν εννοούμε μόνο τις ΓΣ,  αλλά το σύνολο των φοιτητικών οργάνων τα οποία πλέον πρέπει να ξανακερδίσουμε.  Δηλαδή τις ΓΣ, τα ΔΣ, τις φοιτητικές εκλογές, τα συντονιστικά κλπ. Το βασικό ζήτημα δηλαδή δεν είναι αν οι αποφάσεις για μια πορεία παίρνονται από κάποια ΔΣ. Αυτό θα ήταν ανεκτό και θεμιτό μάλιστα, αν υπήρχε γενικά μια προσπάθεια να ξεδιπλωθεί ο φοιτητικός αγώνας και σε κάποιες σχολές δεν μπορούσε να γίνει συνέλευση. Έτσι και αλλιώς εμείς δεν ήμασταν ποτέ ενάντια στα ΔΣ και τις λειτουργίες τους (τα ΕΑΑΚ ήταν πάντα στα λόγια ενάντια στα ΔΣ και τα κατακεραύνωναν ενώ παράλληλα έπαιρναν αποφάσεις κατεξοχήν από αυτά). Το βασικό ζήτημα είναι πάντα οι όποιες κινήσεις γίνονται να εξυπηρετούν την κατεύθυνση του αγώνα απέναντι στα άδικα μέτρα του συστήματος ή αν θα συνεχίσουν να αναπαράγουν τα ρεφορμιστικά αιτήματα και τις συνδιαχειρίστηκες φαντασιώσεις κάποιας οργάνωσης. Συνολικά θα λέγαμε ότι είναι ζήτημα κατεύθυνσης η συμμετοχή στα όργανα και πολιτικής αντίληψης. Αν η πολίτικη κατεύθυνση που μπαίνει υπηρετεί το άπλωμα του αγώνα και την εμπλοκή μεγαλύτερου δυναμικού φοιτητών τότε πρέπει όλα τα όργανα να παίρνουν αποφάσεις που να ενισχύουν αυτή την κατεύθυνση, για τον απλό λόγο ότι αυτές οι αποφάσεις είτε συντονιστικών, είτε ΔΣ, είτε ΓΣ, κρίνονται και απολογίζονται από μεγαλύτερη μάζα κόσμου αν εξυπηρετούν τις ανάγκες τους. Έτσι λοιπόν πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πως στεκόμαστε απέναντι στα όργανα των ΦΣ. Εμείς θέλουμε τα φοιτητικά όργανα μαζικά και συγκροτημένα και δεν αρνούμαστε το δικαίωμα των φοιτητών στην εκπροσώπηση και στις αποφάσεις που συντονίζουν και μαζικοποιούν πραγματικά τους αγώνες τους. Αλλώστε μην ξεχνάμε ότι όταν κατεβαίνουμε στις φοιτητικές εκλογές ζητάμε την ψήφο των συναδέλφων μας όχι μόνο για να καταγράψουμε έναν συσχετισμό, ούτε γιατί «μας εμπιστεύονται» και «τα λέμε καλά» αλλά για να εκπροσωπήσουμε τη γραμμή που τόσο καιρό εκφράζουμε και στο επίπεδο των ΔΣ, των συντονιστικών και γιατί όχι και σε ένα επόμενο επίπεδο (μακρινό ίσως για τη σημερινή φάση με βάση την αποσυγκρότηση του ΦΚ) των Φοιτητικών Ενώσεων. Είμαστε λοιπόν με τα όργανα των φοιτητικών συλλόγων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτασσόμαστε στις αποφάσεις τους όποιες κι αν είναι αυτές ή ότι τα αφορίζουμε. Αντιλαμβανόμαστε πάντα, ότι η ίδια η κίνησή και η ενεργοποίησή τους είναι ζήτημα των πολιτικών συσχετισμών που υπάρχουν μέσα σε αυτά.

Στη φάση που είμαστε το σύστημα έχει επιλέξει να αποσύρει τις κύριες δυνάμεις του από τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Οχι μόνο γιατί δεν μπορεί από τη μία, σε κάποιες περιπτώσεις να τις συντηρήσει και να τις αναπαράγει (βλέπε ΠΑΣΠ), αλλά παράλληλα έχει και την αντίληψη ότι ο συνδικαλισμός στη νεολαία πρέπει να ενσωματωθεί πλήρως στις επιλογές του. Ενδεικτική ήταν και είναι η στάση της ΔΑΠ. Τόσο σε επίπεδο φοιτητικών εκλογών (όπου επέλεξε να κατέβει χωρίς να δώσει τη μάχη με όρους) είτε σε επίπεδο εμφάνισης στις σχολές μετά το άνοιγμα των πανεπιστημίων μετά την καραντίνα. Οι δηλώσεις Μητσοτάκη «να μην ξαναδώ αφίσα της ΔΑΠ σε πανεπιστήμιο» αλλά και οι διατάξεις του νόμου πλαίσιο που προβλέπουν την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων και του φοιτητικού συνδικαλισμού είναι ενδεικτικές.

Όλη αυτή η κατάσταση αντανακλά επί της ουσίας την προσπάθεια σε ιδεολογικό επίπεδο από το σύστημα να πείσει τη νεολαία ότι πρέπει να πάει με το σύστημα είτε άμεσα στηρίζοντάς το, είτε έμμεσα απομακρύνοντάς την από την οργάνωση, την πάλη και την πολιτική σκέψη. Έτσι λοιπόν προωθεί το απολιτικ και τον αντιοργανωτισμό στα πανεπιστήμια (που ενισχύονται και από την δράση του ρεφορμισμού και της αναρχοαυτονομίας).

Η ΠΚΣ έχει τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση στην οποία είναι το φοιτητικό κίνημα. Η ακόμα πιο δεξιά στροφή την οποία έχουμε περιγράψει ειδικά το τελευταίο διάστημα έχει αναδείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Οι καμπάνιες για τις ενοικιάσεις σπιτιών, οι ξεναγήσεις σε πρωτοετείς στην κάθε σχολή, μέχρι και το τάξιμο σημειώσεων έρχονται να καλύψουν ένα κενό που άφησε η ΔΑΠ με τη μερική εξαφάνιση της από τις σχολές. Καταλήγουν να κάνουν μέχρι και ανοιχτό  σαμποτάζ των γενικών συνελεύσεων. Σε σχολές όπου είναι αυτοδύναμη δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να καλέσει, ενώ όπου πιέζεται εμφανίζεται και φτάνει μέχρι και να διώχνει τον κόσμο για να μην συμπληρωθεί η απαρτία. Ο επιστημονισμός της, η αδιέξοδη πάλη για την ολοκληρωμένη γνώση και επιστήμη την οδηγούν στο να ζητάει ανοιχτά ακόμα περισσότερη εντατικοποίηση, σε μια ήδη υπερεντατική καθημερινότητα.

Ούτε τα ΕΑΑΚ απέχουν πολύ από αυτή την κατάσταση. Ο «κινηματικός» τους σχεδιασμός φτάνει στην καλύτερη μέχρι το πολυτεχνείο. «Κινηματικός σχεδιασμός» που δεν περιλαμβάνει απαραίτητα γενικές συνελεύσεις, διαδηλώσεις, συμμετοχή και πολιτικοποίηση του φοιτητόκοσμου. Περιορίζεται σε μια «φασαριώζικη» και «επιθετική» συνδιοίκηση για να μετατοπιστεί τάχα το καθηγητικό κατεστημένο – υλοποιητής της επίθεσης με το μέρος του φοιτητικού κινήματος. Οι αδιέξοδες πολιτικές της «παραίτησης των κακών πρυτάνεων και υπουργών», «της κυβέρνησης Μητσοτάκη που πρέπει να πέσει» δε βοηθούν και δίνουν καμία διέξοδο στον φοιτητόκοσμο. Ίσα ίσα απογοητεύουν έναν κόσμο που βλέπει τον Θεοδωρικάκο να διαδέχεται τον Χρυσοχοΐδη (ο οποίος δεν παραιτήθηκε όπως ήθελαν τα ΕΑΑΚ αλλά τον «παραίτησαν») και το ξύλο και η καταστολή στις διαδηλώσεις να συνεχίζει αυξανόμενη. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που τα σχήματα των ΕΑΑΚ (και της ΑΡΕΝ και της ΣΣΠ) μοιράζονται πολλές φορές την ίδια φρασεολογία και αιτηματολογία με το BLOCO (να πέσει η κυβέρνηση, να παραιτηθεί ο Παπαϊωάννου, να αυξηθεί η χρηματοδότηση κλπ).

Ούτε ο α/α χώρος μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για τη νεολαία. Μπορεί να φαίνεται πιο «προσιτός» (με βάση και το αντιοργανωτικό και την αντικομματικότητα), αλλά καταλήγει να στέλνει επίσης κόσμο στο σπίτι του και στην απογοήτευση. Ακόμα και στις κινητοποιήσεις που ηγήθηκε (βλέπε στην απεργία πείνας του ΔΚ) δεν κατάφερε να συγκροτηθεί σαν χώρος και να εμφανιστεί με όρους στα πανεπιστήμια. Εξαίρεση αποτελεί η Θεσσαλονίκη, όπου ενώ εμφανιζόταν με αγωνιστικές περγαμηνές κατέληξε σε αντίστοιχες οργανωτικές δομές με αυτές της ρεφορμιστικής αριστεράς (συντονιστικά) και σε αντίστοιχη φρασεολογία (μπλοκάρισμα νόμου στην πράξη κοκ)

Παρόλα τα αδιέξοδα των δυνάμεων αυτών εμείς πρέπει να επιμένουμε στην κατεύθυνση της κοινής δράσης. Όταν αυτή βέβαια γίνεται με όρους τέτοιους ώστε να υπηρετήσει το φοιτητικό κίνημα και τις διαδικασίες του. Χωρίς μικροπολιτικές και καπελώματα. Για να δημιουργηθούν όροι για να μαζικοποιηθεί η αντίσταση των φοιτητών, να μαζικοποιηθούν οι συνελεύσεις και οι διαδηλώσεις. Μέσα από την κίνησή του θα μπορέσει ο φοιτητόκοσμος να καταλάβει τις διαφορετικές πολιτικές απόψεις που κατατίθονται στο κίνημα. Θα μπορέσει να επιλέξει τη φωνή που παλεύει για τη συνέχιση του αγώνα και την ανασυγκρότηση του φκ.

Παρόλη την κριτική και την κατάσταση των άλλων δυνάμεων η βασική προϋπόθεση για να δυναμώσει η φωνή μας στις σχολές είναι σε όλα τα επίπεδα η ανάπτυξη των δικών μας δυνάμεων και η συγκρότηση ενός δυναμικού με βάση τις κατευθύνσεις που θέτουμε εμείς. 

Αν λοιπόν από τη μία έχουμε τα όργανα των συλλόγων που είναι απονεκρωμένα και θέλουν ζωντάνεμα και συγκρότηση από την άλλη είναι η σταθερή πεποίθησή μας ότι το ΦΚ θα συγκροτηθεί σε πολιτική βάση. Ότι δηλαδή χωρίς πολιτική κατεύθυνση μέσα στις μάζες τα όργανα δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν ουσιαστικά και να στηριχθούν. Ας γίνει λοιπόν κατανοητό ότι δυστυχώς η ευτυχώς υπάρχει μόνο μία οργανωμένη φωνή σήμερα που δεν μπλέκεται στη λογική της συνδιαχείρησης και των αστικών αυταπατών είμαστε εμείς. Όπως επίσης να έχουμε ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει πιο δημοκρατική (με όρους κινήματος και όχι αστικής δημοκρατίας) αντίληψη για τη λειτουργία των οργάνων του ΦΚ από την από την αντίληψη που υπηρετείται από την παραπάνω κατεύθυνση. Που δεν θέλει να υποκαταστήσει τον αγώνα των φοιτητών από τη συνδιοικήση, που δεν θέλει να τους «συντονίσει από τα πάνω» αλλά να τους ενεργοποιήσει στις σχολές τους και να συντονίσει την πάλη τους.

Αυτή η κατεύθυνση δεν μπορεί πάρα να οικοδομηθεί με την αντίσταση στα νέα μέτρα για την ανατροπή των νομών που πέρασαν.

Βασική σημερινή συνθήκη η βελτίωση των όρων σπουδών για τη νεολαία και όταν λέμε βελτίωση εννοούμε να έχουν καταρχήν την δυνατότητα οι φοιτητές να σπουδάζουν και να μην πετιούνται έξω από τα ταξικά φίλτρα που υψώνει το σύστημα. Αυτή η συνθήκη πάει πλάι πλάι με την δυνατότητα του λαού σήμερα να μπορέσει να ζήσει. Έτσι η πάλη για δωρεάν σπουδές, συγγράμματα,  μετακινήσεις, σίτιση, στέγαση γίνεται βασικό ζήτημα όταν τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν κάτω από την εντεινόμενη ακρίβεια και την φοροεπιδρομή της κυβέρνησης. Θα γίνει αυτή η πάλη πιο επιτακτική και θα χρειαστεί να συνδεθεί πιο άμεσα με την πάλη των εργαζομένων και του λαού όταν το αμέσως επόμενο διάστημα θα βιώσουμε όλοι μαζί την ένταση της κρίσης με βάση τα μέτρα της ΕΕ και τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία σε ενέργεια και τροφή.  

Βασική αιχμή λοιπόν οι ταξικοί φραγμοί και το δωρεάν πλέγμα. Το δικαίωμα δηλαδή της νεολαίας να παίρνει πτυχίο και η δυνατότητα της να το κάνει όσο πιο ανεμπόδιστα γίνεται. Επιμένουμε παράλληλα στην υπεράσπιση των ενιαίων πτυχίων και παλεύουμε κόντρα στη διάσπαση τους αλλά και το χτύπημα στα επαγγελματικά δικαιώματα που αυτά κατοχυρώνουν. Τα παλεύουμε όλα αυτά στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης γιατί καταλαβαίνουμε ότι τα εργασιακά δικαιώματα που καταργούνται, η ακρίβεια και η φτώχεια,  τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και το χτύπημα στην οργανωμένη πάλη όχι μόνο είναι εικόνα από το μέλλον μας, αλλά και σημερινή εικόνα που μεταφέρεται από το σύστημα μέσα στα ίδια τα αμφιθέατρα. Γι’ αυτό και θέλουμε δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, για αυτό και παλεύουμε ενάντια στην ΟΠΠΙ, για αυτό και αντιπαλεύουμε τις διώξεις των αγωνιστών που παλεύουν ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης.  

Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στις σχολές δεν είναι απλά η μεταφορά της κατάστασης στην Ουκρανία και άρα ένα επιπλέον αίτημα ενάντια στον πόλεμο στα πλαίσια (όχι ότι αυτό είναι λίγο). Μια αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση και τοποθέτηση στις σχολές οφείλει να αναδεικνύει ότι η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ο πόλεμος στην Ουκρανία, φέρνει όλο και μεγαλύτερα δεινά για το λαό μας και όλους τους λαούς του πλανήτη. Ταυτόχρονα, η ανάδειξη του ζητήματος της εξάρτησης και του ιμπεριαλιστικού παράγοντα στη χώρα μας, πρέπει να συνδέεται με την κατεύθυνση της ταξικότητας και του χτυπήματος των πτυχίων υπό το πρίσμα ακριβώς αυτής της εξάρτησης και της μονοπωλιακής αναπροσαρμογής της παραγωγής της χώρας. Η σύνδεση δηλαδή της πάλης μας με την πάλη του λαού μας σε ένα κοινό μέτωπο των λαών της περιοχής ενάντια στον πόλεμο τον ιμπεριαλισμό την φτώχεια και την εκμετάλλευση. 

Βασική προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι ότι όλα αυτά κερδίζονται μόνο με αγώνες και η μόνη ελπίδα των φοιτητών και της νεολαίας σήμερα να ζήσει είναι να αρχίσει να αγωνίζεται κόντρα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Και είναι καθήκον των Αγωνιστικών Κινήσεων να συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Να βάλουν με καλύτερους όρους την κατεύθυνση της αντίστασης και διεκδίκησης μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Να συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση της φοιτητικής νεολαίας σε αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική – αντισυνδιαχειριστική βάση. Για να μπορέσει η νεολαία να χαράξει τον δικό της δρόμο, να πετύχει τις δικές της νίκες. Συλλογικά και οργανωμένα. Μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους και τις διαδικασίες τους. Χωρίς αυταπάτες περί εύκολων λύσεων, καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού.

Ενόψει της φετινής 17 Νοέμβρη

Βρισκόμαστε μπροστά (και ιδιαίτερα) κοντά στο φετινό Πολυτεχνείο. Σε μια περίοδο με τα χαρακτηριστικά που έχουμε περιγράψει παραπάνω. Η όξυνση της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα σε συνδυασμό με την φασιστικοποίηση της δημόσιας και της πολιτικής ζωής βάζει αυξημένα καθήκοντα για τη δράση μας το αμέσως επόμενο διάστημα. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος και ειδικά με αφορμή την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία θα πρέπει να τονίσουμε τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της εξέγερσης του Νοέμβρη. Με όρους και επιχειρήματα όχι μόνο ιστορικά (ρόλος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χούντα…) αλλά ουσιαστικά και πολιτικά. Που θα μπορούν να συνδέσουν την αντιιμπεριαλιστική πάλη του τότε με την ανάγκη οικοδόμησης αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στο σήμερα. Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι άλλη μια χρονιά στην οποία σύσσωμη η ρεφορμιστική αριστερά δε θα ανοίξει το ζήτημα του ιμπεριαλισμού ούτε στις γενικές συνελεύσεις ούτε κατά τη διάρκεια του ίδιου του τριήμερου εορτασμού. Θα πρέπει επομένως να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στην αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική πάλη, στην πάλη για ανεξαρτησία. Για να φύγει η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ. Θα πρέπει να τονιστεί και η ανάγκη για την πάλη ενάντια στη φασιστικοποίηση της δημόσιας και της πολιτικής ζωής. Γιατί αυτή η πολιτική φέρνει την αστυνομία στις σχολές, καταστέλλει μέσω της αστυνομίας διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, αποφυλακίζει έναν έναν τους Χρυσαυγίτες, επιτρέπει στον κάθε Πλεύρη να χαιρετάει φασιστικά… Θα πρέπει επομένως το αμέσως επόμενο διάστημα να τρέξουμε ενόψει του τριήμερου εορτασμού, να καλέσουμε κόσμο, να δρομολογήσουμε εκδηλώσεις, να καλέσουμε τον φοιτητόκοσμο στο μπλοκ μας για την αντιφασιστική αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση. Γιατί πιστεύουμε ότι η άποψη μας έχει πολλά να δώσει και στον φετινό τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου και όχι μόνο. Και ας έχουμε στο νου μας εκτός όλων των υπολοίπων ότι το Πολυτεχνείο είναι μια αλλή αφορμή για ένα δυναμικό να προσεγγίσει και να έρθει πιο κοντά στα σχήματά μας.

Για το 23^ο camping των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης

Το 23^ο camping των Αγωνιστικών Κινήσεων ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Η μαζικότητα των φοιτητών ήταν μέτρια και πρέπει να ενισχυθεί ενόψει του 24^ου, ενώ η μαζικότητα των μαθητών ιδιαίτερα ελπιδοφόρα και ενθαρρυντική. Συνολικά το κάμπινγκ ανέδειξε ότι υπάρχουν δυνατότητες και περιθώριο πλατέματος της φωνής μας και των σχημάτων μας. Σε πολιτικό επίπεδο και οι εκδηλώσεις ήταν επιτυχημένες με καλό πολιτικό περιεχόμενο, τόσο η αντιπολεμική όσο και η φοιτητική με τις εισηγήσεις και τις τοποθετήσεις των συναγωνιστών να είναι βοηθητικές. Τα πηγαδάκια και οι συζητήσεις σε όλη τη διάρκεια του camping βοήθησαν στην ανταλλαγή εικόνας από πόλη σε πόλη, το πολιτικό και κοινωνικό δέσιμο παλιού και νέου δυναμικού. Συνολικά απολογίζουμε το camping θετικά. Μας έβγαλε δυναμωμένους με γεμάτες τις πολιτικές μας μπαταρίες για να ριχτούμε στις σχολές και τις μάχες που έχουν ήδη αρχίσει.

• Ανατροπή του ν.4777 και του νόμου πλαίσιο (ν. Κεραμέως)
• Λαϊκό άσυλο αγώνων-Έξω από τις σχολές η αστυνομία
• Φοιτητικό κίνημα ανεξάρτητο από το κράτος και τους μηχανισμούς του
• Πτυχία ενιαία με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα – μοναδική προϋπόθεση για δουλειά
• Κατάργηση του πιστοποιητικού παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας
• Δωρεάν πλέγμα σίτιση – στέγαση – μεταφορές
• Όχι στον πόλεμο – ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ρωσία έξω από την Ουκρανία
• Έξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ
• Aπεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο
• Όχι στη φασιστικοποίηση της δημόσιας και της πολιτικής ζωής