Δέκα λύκοι και ένα πρόβατο δεν μπορούν να αποφασίσουν τι θα φάνε αύριο!
Ή αλλιώς τι σημαίνει ο θεσμός της συνδιοίκησης…
Το καλοκαίρι της περασμένης χρονιάς ψηφίστηκε ο νόμος Γαβρόγλου για την εκπαίδευση, συνεχίζοντας την επίθεση του συστήματος στα φοιτητικά δικαιώματα. Μια επίθεση που τα τελευταία χρόνια όλο και οξύνεται και με κάθε νέο νόμο δυσχεραίνει ολοένα και παραπάνω τους όρους σπουδών μας. Θα θέλαμε να σταθούμε σε ένα συγκεκριμένο μέτρο του νόμου που κάνει κάποιους να τον χαρακτηρίζουν «προοδευτικό», δηλαδή στην επαναφορά του θεσμού της συνδιοίκησης. Στη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου (πρυτανικά συμβούλια, τμήματα καθηγητών, σύγκλητο).
Η συνδιοίκηση δεν είναι κάτι το καινούριο. Στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε την δεκαετία του ΄80 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, σε μια περίοδο που το φοιτητικό κίνημα ήταν στο προσκήνιο, αντιστεκόταν και διεκδικούσε. Σκοπός της ήταν και παραμένει να εγκλωβίσει τους φοιτητές σε λογικές διαχείρισης και συνενοχής στο οργανωμένο έγκλημα εναντίον των δικαιωμάτων τους. Nα τους απομακρύνει από τα συλλογικά τους όργανα, μέσα από τα οποία παίρνουν τις αποφάσεις τους, αγωνίζονται, παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, τους φοιτητικούς συλλόγους. Ποτέ δεν ήταν αίτημα των φοιτητών η θεσμοθέτηση της συνδιοίκησης γιατί πολύ απλά ποτέ δεν την χρειάστηκαν.
Όσο «δημοκρατική» και όμορφη και να ακούγεται, η συνδιοίκηση είναι από τα πιο πονηρά μέσα του συστήματος για να καταστείλει ανώδυνα τους αγώνες των φοιτητών. Αυτό που επιδιώκεται είναι να βάλει τους φοιτητές σε θέση συνομιλητή με τα ίδια όργανα που εφαρμόζουν όλους τους αντιλαϊκούς νόμους στην εκπαίδευση. Να κάτσουμε δηλαδή οι φοιτητές στο ίδιο τραπέζι και να «συναποφασίσουμε» με αυτούς που καταπατούν τα δικαιώματα μας. Να ήμαστε συνένοχοι στην δικιά μας καταστροφή. Λες και θα μπορούσαν να κάτσουν δέκα λύκοι και ένα πρόβατο να κανονίσουν τι θα φάνε την επόμενη μέρα! Οι εκπρόσωποί του συστήματος μέσα στις σχολές παίρνουν τις αποφάσεις μόνοι τους και αυτές είναι οι εφαρμογές των νομοσχεδίων που περιλαμβάνουν δίδακτρα, κοψίματα στις δωρεάν παροχές, σπάσιμο πτυχίων. Συνολικά, την πολιτική των ταξικών φραγμώνκαι της εντατικοποίησης που πετάει καθημερινά τους φοιτητές εκτός πανεπιστημίου αφού δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις φοίτησής τους.
Το πρόβλημα εντείνεται όταν το σύνολο σχεδόν των υπόλοιπων δυνάμεων αποδέχονται τη συνδιοίκηση. Είναι λογικό επακόλουθο καθεστωτικές δυνάμεις όπως ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-BLOCO, που έτσι κι αλλιώς λειτουργούν αντιπαραθετικά και υπονομευτικά για το φοιτητικό κίνημα, να συμμετέχουν στα συνδιοικητικά όργανα. Θεωρούμε, όμως, ότι είναι απαράδεκτο και αποπροσανατολιστικό να το κάνουν και δυνάμεις που έχουν αναφορά στο κίνημα και την αριστερά όπως ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ. Είναι γελοίο το επιχείρημα «πάμε για να μάθουμε τι γίνεται» και είναι αδικαιολόγητη η λογική της «πίεσης» στις διοικήσεις για να αποσπάσουν τοποθέτηση για τα μέτρα που οι ίδιες εφαρμόζουν. Το βασικό πρόβλημα των δυνάμεων αυτών με το θεσμό της συνδιοίκησης δεν είναι το τι αυτός σημαίνει για το φοιτητικό κίνημα, αλλά οι όροι με τους οποίους θεσμοθετείται. Το άγχος τους είναι ότι οι καρέκλες στα τραπέζια των καθηγητών που τους «προσφέρει» ο Γαβρόγλου είναι λίγες. Οι αυταπάτες όλων αυτών των δυνάμεων για τον εν λόγω θεσμό έχουν να κάνουν με την αντίληψή τους συνολικά για τον ρόλο του κράτους και της εκπαίδευσης ως αταξικά πεδία κι όχι ως όργανα του συστήματος και της αστικής τάξης, για να καταπιέζουν και να περνούν την κυρίαρχη ιδεολογία.
Για μας η συνδιοίκηση ήταν και παραμένει ένα μέτρο αποπροσανατολισμού των φοιτητών από τον αγώνα τους και τις διεκδικήσεις τους. Καταλήγει στο να τους κάνει συνυπεύθυνους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εφόσον «συναποφασίζουν» με τα όργανα διοίκησης. Επικυρώνει και νομιμοποιεί την επίθεση που εξαπολύει το σύστημα στα δικαιώματά μας. Η θέση των φοιτητών είναι στα μοναδικά όντως δημοκρατικά όργανα τους, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις συνελεύσεις. Μόνο εκεί μπορούν να συζητήσουν, να καταθέσουν προτάσεις, να πάρουν αποφάσεις, να αγωνιστούν και να αντισταθούν. Η μόνη «θέση» που μπορούν να έχουν, είναι ΚΟΝΤΡΑ σε αυτά, με παραστάσεις διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεις, όταν διεκδικούν τα δικαιώματά τους και εναντιώνονται στις αποφάσεις τους. Τις καρέκλες της συνδιοίκησης, που μας προσφέρει το σύστημα, τις αφήνουμε γι’ αυτούς που εγκλωβίζουν τον κόσμο σε κοινοβουλευτικές «διεξόδους» και θεωρούν, πως μπορούν να βρουν σύμμαχα στρώματα στην ελίτ των μεγαλοκαθηγητάδων, των προέδρων και των πρυτάνεων (ή έστω, πως μπορούν να της αλλάξουν μυαλά).
Επιμένουμε και θα συνεχίσουμε να επιμένουμε πως η πραγματική αναζωογόνηση και ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος θα προκύψει μέσα από την ίδια την οργάνωση των φοιτητών στα δικά τους εργαλεία πάλης. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε, τόσο στην καθημερινή μας παρέμβαση, όσο και στις φοιτητικές εκλογές -όπου είμαστε η μόνη δύναμη που ξεκαθαρίζει στα ψηφοδέλτιά της, πως ΑΠΕΧΕΙ από τα όργανα συνδιοίκησης- να υπερασπιζόμαστε τα συλλογικά μας όργανα.
· ΟΧΙ ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ
Στις 16 Μαΐου,
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ:
Αγωνιστικές Κινήσεις
