• Άσυλο: «Ο λαός ζητάει να καταργηθεί» είναι το επιχείρημα της κυβέρνησης. Η κατάργηση του Ασύλου που ψηφίστηκε στις 8 Αυγούστου είναι αδιαμφισβήτητα ένα χαστούκι στο πρόσωπο του φοιτητικού κινήματος, ένα ποιοτικό βήμα στην επίθεση της άρχουσας τάξης στα δημοκρατικά δικαιώματα με σημαντικές προεκτάσεις που καθόλου δεν πρέπει να υποτιμούμε. Συνδέεται με την ένταση της αστυνομοκρατίας, την ανασύσταση των ομάδων Ζήτα/Δέλτα, τις φυλακές τύπου Γ’, τον νέο ποινικό κώδικα, την αποφυλάκιση Κορκονέα, τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στη θητεία, τη συνολική φασιστικοποιήση της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Φυσικά, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος έσπρωξε τα ναρκωτικά μέσα στις σχολές (το κράτος), πόσο μικρότερα ήταν τα ποσοστά εγκληματικότητας μέσα στα Πανεπιστήμια την περίοδο που μεσουρανούσε το Λαϊκό Άσυλο Αγώνων (2006-2007) και πόσο γκεμπελικά ενορχηστρωμένη είναι η εκστρατεία συκοφάντησης του Ασύλου από τη μεριά των κυβερνήσεων εδώ και χρόνια. Όλα αυτά πρέπει ακούραστα να τα καταγγέλλουμε. Η ύπαρξη ή/και η ανυπαρξία του Ασύλου ποτέ δεν ήταν κυρίως ζήτημα νομικό, αλλά πρωτίστως ζήτημα συσχετισμών δύναμης ανάμεσα στο φκ και την εκάστοτε κυβέρνηση: οι παραβιάσεις ήταν αρκετές και στις εποχές που είχε νομική υπόσταση. Ωστόσο, η νομική κατάργηση του Ασύλου αποτελεί σημαντικό πολιτικό γεγονός, επιστεγάζει τη χρόνια αποδιοργάνωση του φοιτητικού κινήματος και επενεργεί με τη σειρά της σε αυτήν. Μέχρι τα τώρα έχουμε δει παραβιάσεις του ασύλου (ΑΣΟΕΕ, Γεωπονικό) όσο και επικλήσεις από διάφορους παράγοντες εντός του πανεπιστημίου για την εφαρμογή του νόμου (κάλεσμα καθηγητή Ιατρική Αθήνας να έρθουν τα ΜΑΤ να σπάσουν την κατάληψη).

Καθώς η επίθεση απέναντι στο φκ αναμένεται να ξεδιπλωθεί όλο και πιο άγρια, η στόχευση της κυβέρνησης και του κράτους είναι να θωρακιστεί απέναντι στο ενδεχόμενο αντιστάσεων και να μπορεί να καταστείλει όσο πιο άμεσα και αποφασιστικά μπορεί τη νεολαία. Το έδαφος έστρωσαν όλοι οι προηγούμενοι νόμοι-πλαίσιο (Διαμαντοπούλου, Γαβρόγλου) που στις διατάξεις τους ξήλωναν βήμα-βήμα το «Λαϊκό Άσυλο Αγώνων» παρουσιάζοντάς το ως «ακαδημαϊκό άσυλο ιδεών» στην υπηρεσία της αστικής εκπαίδευσης και δίνοντας όλο και περισσότερους βαθμούς ελευθερίας στη δράση της αστυνομίας. Εμείς έχουμε καθαρό ότι μεγάλο μέρος των φοιτητών δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη να προασπίσει το Άσυλο ως ασπίδα των οργανωμένων αγώνων, ακριβώς επειδή οι οργανωμένοι αγώνες απουσιάζουν. Η… χρησιμότητα του Ασύλου έχει ξεχαστεί. Ο πολιτικός μας λόγος πρέπει να φωτίζει όλες εκείνες τις αιχμές της επίθεσης που ο φοιτητής μπορεί να αντιληφθεί ότι χτυπούν τα συμφέροντά του και πάνω σε αυτή τη βάση να γίνεται η σύνδεση με το ζήτημα του Ασύλου.Η επαναφορά των φοιτητικών διεκδικήσεων σε πρώτο πλάνο και η κινητοποίηση των συλλόγων θα επιβεβαίωνε στην πράξη όσα εμείς ισχυριζόμαστε. Έξυπνα, λοιπόν, η κυβέρνηση ξεκινάει να σύρει την αλυσίδα της επίθεσης από το Άσυλο ως τον πιο αδύναμο κρίκο. Εμείς πρέπει να ανοίξουμε την κουβέντα στα αμφιθέατρα με αντίστροφη ιεράρχηση. Η λογική μας πρέπει να είναι: «υπερασπιζόμαστε το Λαϊκό Άσυλο Αγώνων γιατί έχουμε μάχες μπροστά μας» και πάνω σε αυτές να εστιάζουμε.

Αφού ξεμπέρδεψαν με το άσυλο πάνε να τελειώσουν συνολικά με τις ελευθερίες και την οργάνωση των φοιτητών. Η σχετική δημοσίευση κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στο διαδίκτυο και κάνει λόγο για το τέλος των παρατάξεων και την άμεση παρέμβαση του κράτους στους συλλόγους. Όλη η πολιτική στόχευση της ΝΔ για νεκρούς συλλόγους, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, παρατάξεις που θα διακινούν τις απόψεις τους απ’ τα σάιτ της σχολής κ.λπ. συνοψίζεται σ’ αυτήν την δημοσίευση. Δεν έρχεται κεραυνός εν αιθρία, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι που μπορεί με μεγάλη άνεση να προχωρήσει άμεσα η κυβέρνηση. Γι’ αυτό, χρειάζεται απ’ τη μεριά μας η υπεράσπιση των συλλόγων, των ανεξάρτητων απ’ το κράτος διαδικασιών των φοιτητών και κατ’ επέκταση την υπεράσπιση της δικιάς μας παρουσίας εντός των σχολών και της οργανωμένης πάλης. Σε μια περίοδο μάλιστα, όπου το σύστημα θέλοντας να πάρει τη ρεβάνς του απέναντι στους αγώνες και τις κατακτήσεις της νεολαίας των προηγούμενων χρόνων και στη βάση όσων έχουν προηγηθεί συνολικά στο κίνημα, έχει λασπολογήσει στις συνειδήσεις της νεολαίας το ζήτημα της οργάνωσης και γενικότερα της οργανωμένης πάλης και της συλλογικής διεκδίκησης προβάλλοντας τον ατομικό δρόμο, μακριά από παρατάξεις κλπ. Σ’ αυτό, έχουν βοηθήσει αρκετά και οι συστημικές δυνάμεις εντός των πανεπιστημίων, είτε με τις πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσουν με τους φοιτητές κρατώντας τους μακριά απ’ τους συλλόγους και τις διεκδικήσεις τους είτε με την αποστροφή που δημιουργούν σε μεγάλη μερίδα φοιτητών και λόγω της αποσυγκρότησης του φ.κ. η αποστροφή πάει προς όλες τις παρατάξεις. Αλλά και η ρεφορμιστική αριστερά δεν βγαίνει να αντιπαρατεθεί με αυτή την άποψη αλλά προσπαθεί να προσαρμοστεί στα δεδομένα της εποχής προβάλλοντας το «ανεξάρτητο» και ότι δεν έχει σχέση με κόμματα και πολλές φορές φτάνει η ίδια στο σημείο να εκφυλίζει τους συλλόγους με το να τον χρησιμοποιεί σαν ταμπέλα-σφραγίδα.

• Διαγραφές: Το υπουργείο εξήγγειλε μέσα στον Ιούλιο το μέτρο του ν+2. Η πάλη για την ανατροπή του πρέπει να μπει πολύ ψηλά στην ατζέντα μας. Αποτελεί αιχμή. Το μέτρο αυτό, αν και εφαρμόστηκε κατά τόπους και μερικώς (όρισε τη διάρκεια ζωής των φοιτητικών πάσο, άρα έβαλε ημερομηνία λήξης το ν+2 στα φοιτητικά δικαιώματα), ωστόσο δεν έχει καταφέρει να σταθεί αυτούσιο στο ελληνικό πανεπιστήμιο εδώ και 14 χρόνια χάρη στο μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα του 2006 που το δυναμίτισε καθοριστικά. Όμως, οι δυσκολίες που θα συναντήσουμε στην ανάδειξή του σήμερα είναι πολλές και έχουν να κάνουν: α) με το μέσο χρόνο αποφοίτησης που έχει φέρει η εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, όπου σχεδόν οι μισοί σημερινοί φοιτητές αποφοιτούν στα 4 χρόνια, και β) οι μεταβατικές διατάξεις, οι εξαιρέσεις και η «εφεξής» ισχύ για τους νέους εισακτέους θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν επανάπαυση στο υπάρχον φοιτητικό σώμα. Η παρέμβασή μας απαιτεί σημαντική επικέντρωση στα μικρά έτη και ιδιαίτερα στο πρώτο. Οι διαγραφές δεν αφορούν τους «αιώνιους», κι ας παρουσιάζεται έτσι. Ούτε αφορούν μόνο τους νεοεισερχόμενους για τους οποίους θα ισχύσει το μέτρο πρώτη φορά. Γι’ αυτό χρειάζεται να βρει απέναντί του το φοιτητικό σώμα ενιαίο κόντρα στην πάγια τακτική του «διαίρει και βασίλευε» χωρίζοντας τους φοιτητές σε επιμελείς και αιώνιους, ενεργούς και ανενεργούς. Οι επιδράσεις του ν+2 θα απλωθούν σε όλο το φάσμα των ετών, αλλάζοντας δραστικά τους ρυθμούς σπουδών προς το χειρότερο με συνέπειες στους ρυθμούς σπουδών που θα ξεδιπλωθούν πολύ γρήγορα στο σύνολο των φοιτητών. «Κυρίως πρόθεσή μας είναι να υπάρχει ένα ξεκάθαρο πειθαρχημένο πλαίσιο ολοκλήρωσης των σπουδών», είπε η Κεραμέως. Σε αυτό πρέπει να επιμένουμε, να αποδομίσουμε τις λογικές της πειθάρχησης και εντατικοποίησης, με το αίτημα για «καμία διαγραφή φοιτητή-όχι στα όρια σπουδών» υπερασπίζοντας το λαϊκό δικαίωμα στις σπουδές για όλους. Μέσα στις ευρείες συνέπειες είναι και η σύνδεσή των διαγραφών με τα πειθαρχικά. Η ευχέρεια που θα δίνεται σε ένα ίδρυμα να διαγράφει κόσμο ανοίγει νέους ορίζοντες καταστολής. Κάτι που ήδη συμβαίνει με προηγούμενους νόμους σε κάποιες σχολές. Όπως με τις πειθαρχικές διώξεις που φέρνουν ποινές μέχρι και στέρησης του δικαιώματος εξέτασης σε μαθήματα για έως και 2 εξεταστικές, διευκολύνοντας μια ώρα αρχύτερα τον σκοπό των διαγραφών: να πετάξει κόσμο απ’ τα πανεπιστήμια χωρίς δικαιώματα μετακυλώντας στον ίδιο τον φοιτητή την ευθύνη (γιατί κόπηκες πάνω από τρεις φορές σ’ ένα μάθημα κλπ).

 

• Αλλαγές στον τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ – βάση του 10: Η βάση του 10 αφορά τις πανελλαδικές εξετάσεις και ορίζει ότι για να περάσει ένας υποψήφιος σε οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο θα πρέπει να έχει γράψει τουλάχιστον 10.000 μόρια. Είναι ένα σκληρό ταξικό μέτρο που έφερε το 2006 η υπουργός Μ. Γιαννάκου (ΝΔ) και αποτέλεσε αιχμή των κινητοποιήσεων των μαθητών, των φοιτητών και των εκπαιδευτικών για όλα τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την ψήφισή του. Καταργήθηκε το 2009 επί Διαμαντοπούλου (ΠΑΣΟΚ) και σήμερα επανέρχεται ενισχυμένο ως «ειλημμένη απόφαση» της νέας κυβέρνησης. Η ενίσχυσή του έγκειται στο ότι το κάθε πανεπιστήμιο θα αποκτήσει τη δικαιοδοσία να ορίζει μία δική του βάση εισαγωγής, πάνω από την ελάχιστη, στα 15, 16, 17.000 μόρια και ούτω καθεξής, ώστε να ρυθμίζει όπως θέλει τους εισακτέους του (!). Πρόκειται ίσως για τον πιο σοβαρό ταξικό φραγμό για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο που έχουμε δει να προτείνεται στη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Με βάση τις ατέλειωτες δηλώσεις πρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων που κραυγάζουν εδώ και χρόνια κάτω από την πίεση της υποχρηματοδότησης ζητώντας τη μείωση των εισακτέων, καταλαβαίνουμε ότι αυτό το μέτρο θα μεταφραστεί σε δεκάδες χιλιάδες ταξικούς αποκλεισμούς από την είσοδο στο πανεπιστήμιο.

 

• Λύκειο: Μιλάμε για το «Εθνικό Απολυτηρίο», για το οποίο θα λαμβάνονται υπ’ όψιν οι βαθμοί και των τριών τάξεων του Λυκείου, με διαφορετικό συντελεστή ανά τάξη και την επαναφορά της τράπεζας θεμάτων στις προαγωγικές εξετάσεις σε Α’, Β’ και Γ’ τάξη, ενός μέτρου «σφαγέα» που πρέπει να θυμίζουμε ότι για την προαγωγή από την Α’ στη Β’ τάξη του Λυκείου το 2014 είχε αφήσει μέχρι και το 40% των μαθητών μεταξεταστέους (βλ. Ξάνθη, Πάτρα, Ζάκυνθο, κ.α.). Τα στοιχεία ήταν τρομακτικά και καλό είναι να ανατρέξουμε. Η αλλαγή στον τρόπο εισαγωγής και η επαναφορά της ενισχυμένης βάσης του 10 θα κλιμακώσει την ταξική σφαγή. Κι όλα αυτά σε ένα Λύκειο όπου τα ανεπίσημα δίδακτρα είναι ήδη βαριά και ασήκωτα. Το 2014 η εφημερίδα Καθημερινή υπολόγιζε ότι το κόστος του Λυκείου ξεπερνάει τα 10.000 ευρώ για μία μέση ελληνική οικογένεια (πάνω από 3.000 ευρώ ετησίως, και φτάνει τα 3.700 ευρώ στη Γ’ Λυκείου). Τα σημερινά μέτρα αποτελούν αδελφή ψυχή του «Νέου Λυκείου» με διπλές πανελλαδικές εξετάσεις που ετοίμαζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κοινός στόχος των κυβερνήσεων, άσχετα από τις διάφορες όψεις που παίρνει, είναι να μετατρέψουν το Λύκειο σε κυματοθραύστη της νεολαίας για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο. Από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, το Λύκειο ίσως είναι αυτό που δέχεται αυτή τη στιγμή τα πιο σκληρά, ανελέητα και κραυγαλέα ταξικά χτυπήματα. Σημαντικό βάρος των μέτρων πέφτει εδώ και χρόνια πάνω του, δεδομένου η οργανωμένη παρουσία του φοιτητικού κινήματος μέχρι πρότινος ανέστειλε την «πολυπόθητη» εισαγωγή διδάκτρων στο πτυχίο. Πρέπει επίμονα να συνδέουμε τις αλλαγές σε Λύκειο και Πανεπιστήμιο. Λειτουργεί αποκαλυπτικά και ανοίγει δρόμους για κοινές κινητοποιήσεις.

 

• Αξιολόγηση & υποχρηματοδότηση: Η «αυτονομία» είναι μια άλλη λέξη για την «αυτοχρηματοδότηση», γιατί καμία «πολιτική αυτονομία/αυτοτέλεια» δεν πρόκειται το κράτος να παραχωρήσει. Ίσα ίσα, μέσα από το μηχανισμό της αξιολόγησης θα είναι σφιχτή η θηλιά γύρω από το λαιμό των ιδρυμάτων για την εφαρμογή της πολιτικής που ορίζει το υπουργείο, η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ. Αυτονομία των σχολικών μονάδων σημαίνει μεταφορά του κόστους συντήρησης των σχολείων σε δημότες, εκπαιδευτικούς και γονείς. Αποτελεί οδηγία του ΟΟΣΑ και επιθυμία του ΣΕΒ η πλήρης ένταξή τους στην τοπική αυτοδιοίκηση. Κανά-δυο σχολεία μπορεί να έχουν και «τα τυχερά τους» όπως να κερδίσουν σε κάποια από τις κληρώσεις που έχουν παγιωθεί κάθε χρόνο από κάποια μεγάλη τοπική βιομηχανία, κάποιο μεγάλο κανάλι, κάποια νατοϊκή βάση, κάποια Coca Cola ή El Dorado Gold ή κάποιον «ευεργέτη» εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης. Οι γνωστές πολιτικές «ευεργεσίας/ελεημοσύνης» από τους ιθύνοντες που εμείς τις καταγγέλλουμε. Από εκεί και πέρα, είναι βέβαιο ότι οι πλάτες των οικογενειών των μαθητών θα λυγίσουν κάτω από το οικονομικό βάρος και ότι το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου σχολικού δικτύου θα στραγγαλιστεί (συγχωνεύσεις), χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε μέχρι πού. Αντίστοιχα, η υποχρηματοδότηση των Πανεπιστημίων αποτελεί πολύ σημαντικό μοχλό συγχωνεύσεων και εισαγωγής ιδιωτικών οικονομικών κριτηρίων λειτουργίας, ξεκινώντας από τα δίδακτρα. Επιπλέον, κάθε ίδρυμα θα εξωθείται να αναζητά «δωρεές» και «χορηγίες» από ιδιώτες δημιουργώντας ένα πλέγμα σχέσεων που θα εντείνει αυτή την πίεση. Παράλληλα, η αξιολόγηση και η σύνδεσή της με την χρηματοδότηση σημαίνει ισχυρό εργαλείο πολιτικού ελέγχου από το κράτος, αφού, στο τέλος της μέρας, κάθε ίδρυμα θα είναι στο έλεος των εκθέσεων της ΑΔΙΠ για το πόσους «πόρους» μπόρεσε να βρει και για το πόσο εφάρμοσε τα μέτρα του υπουργείου. Μάλιστα, η κυβέρνηση ήδη εξήγγειλε την αναβάθμιση του ρόλου της ΑΔΙΠ. Κι όλα αυτά, σε αναμονή της επαναφοράς των νέων Συμβουλίων Διοίκησης που αποτελούν καταλληλότερο οργανωτικό μοντέλο για την άρχουσα τάξη που να κουμπώνει με αυτή την πολιτική, προσπερνώντας κυρίως τα σημερινά ακαδημαϊκά κλιμάκια των πρυτάνεων, των κοσμητόρων και των καθηγητών που βάζουν εμπόδια θέλοντας να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους. Από την πλευρά μας ως φοιτητές σε όλα αυτά πρέπει να εναντιωθούμε ως αντιδραστικές εξελίξεις που επιταχύνουν την επίθεση. Δεν θα ορίσουμε εμείς το ύψος και το ποσοστό των κρατικών δαπανών για την εκπαίδευση όπως κάνουν ΚΚΕ και ΕΑΑΚ. Εμείς βάζουμε μπροστά τα φοιτητικά δικαιώματα και καταγγέλλουμε ρητά την υποχρηματοδότηση και την αξιολόγηση για το ρόλο που παίζουν στο χτύπημά τους.

 

• Εξίσωση των κολλεγίων με τα δημόσια πανεπιστήμια: Η τροποποίηση αυτή (κατατέθηκε εντός του αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου) αφορά τη διευκόλυνση, με αυτοματοποιημένο τρόπο, της διαδικασίας αναγνώρισης επαγγελματικής και ακαδημαϊκής ισοδυναμίας των πτυχίων αυτών, αλλά και την αναγνώριση τίτλων πτυχίων από κολλέγια και πανεπιστήμια «και τρίτων χωρών». Στο πλαίσιο αυτό καταργεί το Συμβούλιο Αναγνώρισης Επαγγελματικών Προσόντων (ΣΑΕΠ) και εκχωρεί τις αρμοδιότητες της επαγγελματικής ισοδυναμίας στο Αυτοτελές Τμήμα Εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας (ΑΤΕΕΝ). Σύμφωνα με την προωθούμενη τροπολογία, το νέο ΣΑΕΠ θα δίνει άμεσα και με αυτοματοποιημένες διαδικασίες στους αποφοίτους ξένων πανεπιστημίων και κολεγίων την αναγνώριση επαγγελματικών προσόντων και ισοδυναμίας των πτυχίων τους με εκείνα των ελληνικών ΑΕΙ, ώστε: «να φέρουν κόσμο πίσω από άλλες χώρες γιατί ξέρετε δεν χάνουμε μόνο φοιτητές, χάνουμε και καθηγητές» δήλωσε χαρακτηριστικά η Κεραμέως. Τι επιδιώκεται στην πραγματικότητα; Με αυτή τη διάταξη η ΝΔ κάνει βήματα μπρος για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Πάει να προσπεράσει τη χαμένη ευκαιρία της αναθεώρησης του άρθρου 16 προχωρώντας ήδη από το καλοκαίρι σε δηλώσεις για ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με την τωρινή διάταξη περί ισοτίμησης θα πίεζε καθοριστικά τα δημόσια Πανεπιστήμια να εισάγουν ιδιωτικά οικονομικά κριτήρια στη λειτουργία τους, δηλαδή δίδακτρα, όρια σπουδών και πλήρη εξαφάνιση των φοιτητικών δικαιωμάτων σε δωρεάν σίτιση, στέγαση, βιβλία. Ότι για όλους τους παραπάνω λόγους το άρθρο 16 αποτέλεσε αιχμή του τελευταίου μεγάλου φοιτητικού κινήματος του 2006 δεν το γνωρίζουν οι σημερινοί φοιτητές. Εμείς πρέπει να αποφεύγουμε ξερές επικλήσεις στο παρελθόν και να μένουμε στην ουσία. Πάνω σ’ αυτή την εξέλιξη έχουν αναδειχτεί απόψεις, όπως: «Εξισώνονται τα πτυχία μας με αυτά των κολλεγίων που είναι κατώτερα» από τον φοιτητή, αιτήματα της ρεφορμιστικής αριστεράς «Όχι στην εξίσωση κολλεγίων-δημοσίων» φτάνοντας μέχρι και σε μοντέλα εκπαίδευσης που ονειρεύονται. Θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση ,πέρα απ’ την ένταση των ταξικών φραγμών και την είσοδο περαιτέρω ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, αποτελεί ένα ακόμα χτύπημα στο πτυχίο συμπιέζοντας τα επαγγελματικά δικαιώματα όλων προς τα κάτω. Απέναντι σ΄ αυτό προτάσσουμε το αίτημα «Όχι στην διάταξη για την εξίσωση κολλεγίων-πανεπιστημίων» συνοδευόμενο με «Ενιαίο πτυχίο με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα-μοναδική προϋπόθεση για δουλειά».

 

• Κατάργηση τμημάτων ελεύθερης πρόσβασης: Μία ακόμα απόφαση που συμπεριλαμβάνεται στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο είναι αυτή της κατάργησης των τμημάτων ελεύθερης πρόσβασης. Πρόκειται για τις λεγόμενες πράσινες σχολές, όπως τις βάφτισε η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες δεν είχαν μεγάλη ζήτηση και οι απόφοιτοι των λυκείων θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση χωρίς να λάβουν μέρος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να προχωράνε στην τριτοβάθμια όλο και λιγότεροι απόφοιτοι λυκείου, γι’ αυτό πέρα απ’ τις αλλαγές στο λύκειο και στον τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ κλείνει τις πόρτες (πριν καν ανοίξουν ουσιαστικά) στα πιο φτωχά και λαϊκά παιδιά. Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να αθωώνεται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι σχολές αυτές θα πρασίνιζαν (έναντι άλλων που θα ήταν κόκκινες με αρκετά υψηλές βάσεις και λίγους εισακτέους) γιατί θα ήταν σχολές πάρκινγκ-ανέργων. Γι’ αυτό ως Αγωνιστικές Κινήσεις προτάσσουμε την ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης για όλους, χωρίς ταξικούς φραγμούς και αποκλεισμούς.

 

• Αριστεία: Πίσω απ’ την τροπολογία αυτή βρίσκεται όλο το ιδεολογικό υπόβαθρο του συστήματος. Από τις τάξεις του δημοτικού θέλουν να κάνουν με τον πιο ωμό τρόπο ότι για να τα καταφέρεις θα πρέπει να πατήσεις πάνω στον διπλανό σου. Επί της ουσίας «αριστεία» σημαίνει σκληροί ταξικοί φραγμοί. Αυτή η ιδεολογική προπαγάνδα (δεν έρχεται τώρα μέσω της διάταξης αυτής, αλλά εντείνεται) έχει αποδείξει πόσο χρήσιμη και απαραίτητη είναι για το σύστημα δηλητηριάζοντας τις συνειδήσεις της νεολαίας με κάθε ευκαιρία. Στο ίδιο μήκος κυμαίνονται και οι δηλώσεις του νέου πρύτανη του ΕΜΠ προς τους πρωτοετείς: «Ο εσωτερικός ανταγωνισμός είναι μεγάλος και ο διεθνής μεγαλύτερος …Ο βαθμός του πτυχίου και η διάρκεια των σπουδών σας είναι καθοριστικά». Το μήνυμα στάλθηκε και απέναντι του θα πρέπει να βρει την νεολαία οργανωμένη και αποφασισμένη. Μέσα στους συλλόγους μας να σπάμε τέτοιου είδους αντιλήψεις όταν πολλές φορές βλέπουμε να αναπαράγονται και απ’ τον ίδιο τον φοιτητόκοσμο σαν κάτι το φυσιολογικό. Για παράδειγμα, οι φοιτητές για να πάρουν το στεγαστικό επίδομα θα πρέπει πέρα από φορολογικά στοιχεία να αποδεικνύουν και πόσο άριστοι και επιμελείς φοιτητές είναι, καθώς αν δεν έχεις περασμένα πάνω απ’ τα μισά μαθήματα του εκάστοτε εξαμήνου δεν μπορείς να το πάρεις με αποτέλεσμα να ναι ακόμα περισσότερο σκυμμένοι στα βιβλία (όπως γίνεται και με τις υποτροφίες).

 

• Εξωστρέφεια πανεπιστημίων: Διεύρυνση δυνατότητας δημιουργίας ξενόγλωσσων προπτυχιακών προγραμμάτων, απελευθέρωση των προγραμμάτων μεταπτυχιακών σπουδών, ενίσχυση θερινών/χειμερινών προγραμμάτων, καθιέρωση ενός εσωτερικού προγράμματος κινητικότητας για φοιτητές μεταξύ Ελληνικών Πανεπιστημίων, στα πρότυπα του Erasmus, ανάπτυξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων εξ’ αποστάσεως σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο αποτελούν ενέργειες για την επίτευξη της λεγόμενης εξωστρέφειας. Στην πράξη τα βήματα προς την λεγόμενη εξωστρέφεια θα επιφέρουν εντονότερους ταξικούς φραγμούς για τους φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων. Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι μεμονωμένες, αλλά στοιχίζονται με τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική και τις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού. Το στένεμα των δεσμών της εξάρτησης εμφανίζεται και στο εκπαιδευτικό με την επιδίωξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για αμοιβαία αξιοποίηση των πλούσιων δυνατοτήτων των δύο χωρών, προς όφελος της εκπαιδευτικής κοινότητας. Δηλαδή ενίσχυση του brain drain από ΗΠΑ και ΕΕ με νέα προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών μεταξύ των χωρών (κάτι που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ). Οι ενέργειες που αφορούν τα ξενόγλωσσα, τα χειμερινά-θερινά, η αύξηση των μεταπτυχιακών μπορεί να μην ακουμπούν τους προπτυχιακούς φοιτητές άμεσα αλλά γίνονται πάνω στην δημιουργία ενός ακόμα πιο ταξικού πανεπιστημίου με δίδακτρα, χωρίς δικαιώματα και με συνεχή επανακατάρτιση. Τα δείγματα, άλλωστε, ότι το πτυχίο μόνο δεν αρκεί έχουν φανεί. Από τη συνθήκη της Μπολόνια, το νόμο-πλαίσιο, το νόμο Γαβρόγλου και διάφορες επιμέρους διατάξεις (όπως διδακτική επάρκεια) μέχρι την τωρινή εξαγγελία για εσωτερικό εράσμους μεταξύ των σχολών αποδεικνύεται η πολυδιάσπαση της έννοιας του πτυχίου, της συνεχούς δια βίου μάθησης και το μάζεμα ECTS για τον ατομικό φάκελο προσόντων. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ο αριθμός των μεταπτυχιακών φοιτητών στη χώρα μας έχει αυξηθεί κατά 25% συγκριτικά με την ακαδημαϊκή χρονιά 2015-16. Στην ίδια έρευνα μάλιστα αναγράφει ότι μέχρι το 2010 αρκούσε μόνο το πτυχίο για να βρεις δουλειά. Γίνεται φανερό λοιπόν ότι το σύστημα μέσω όλων αυτών δικαιολογεί τα τεράστια ποσοστά της ανεργίας και τα χαμηλά μεροκάματα που έχουν επιφέρει τα χρόνια της κρίσης.

 

• Αυξήσεις στα δίδακτρα των μεταπτυχιακών: Μια δεύτερη τροπολογία που εμπεριέχεται και αυτή στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο αφορά την πλήρη απελευθέρωση της αμοιβής των διδασκόντων στα μεταπτυχιακά προγράμματα. Αναμένεται να φέρει δίδακτρα σε όσα προγράμματα προσφέρονται ακόμα δωρεάν και αυξήσεις σε όσα είναι ήδη επί πληρωμή. Σήμερα λειτουργούν στα ΑΕΙ περισσότερα από 1.140 μεταπτυχιακά προγράμματα, εκ των οποίων μόνο 273 δεν έχουν δίδακτρα, από ότι φαίνεται δε θα μείνουν για πολύ έτσι. Προχωράνε δηλαδή στην παγίωση και την αύξηση των διδάκτρων ανοίγοντας εντονότερα το δρόμο και για δίδακτρα στο προπτυχιακό.

 

• Διασύνδεση πανεπιστημίων με αγορά εργασίας και απελευθέρωση πρακτικών: Διαχρονικός καημός του συστήματος η σύνδεση εκπαίδευσης-παραγωγής ή καλύτερα η εναρμόνιση της εκπαίδευσης με την παραγωγή. Δηλαδή, να εμπεδωθεί ότι θα πρέπει να σπουδάζουν όλο και λιγότεροι γιατί στην αγορά οι άνεργοι πτυχιούχοι περισσεύουν. Διαλύονται τα δικαιώματα των πτυχίων γιατί «στην αγορά» δεν υπάρχει μόνιμη σταθερή δουλειά. «Δια βίου» εργασιακή περιπλάνηση. Εντατικοποίηση και πειθάρχηση γιατί «η αγορά» θέλει πειθήνιους σκλάβους χωρίς ωράριο και δικαιώματα. Αυτό το σκοπό έρχεται να υπηρετήσει και η καθιέρωση της πρακτικής άσκησης στις σχολές πέρα της καθυστέρησης απόκτησης του πτυχίου. Να γίνει κατανοητό ότι η σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά σημαίνει ότι οι φοιτητές θα προετοιμάζονται και στο πρακτικό κομμάτι με τον εργασιακό μεσαίωνα, μαθαίνοντας από νωρίς στην τζάμπα ή με ψίχουλα ανασφάλιστη εργασία χωρίς δικαιώματα.

 

 

Μια πανοραμική ματιά!

 

Όλοι όσοι κυβέρνησαν τις τελευταίες 4 δεκαετίες, υπό τις οδηγίες των ιμπεριαλιστών (στην εκπαίδευση, κυρίαρχο ρόλο έχει η ΕΕ), πασχίζουν να αντιστοιχίσουν την εκπαίδευση (εποικοδόμημα) στην εργασιακή ζούγκλα που έχει διαμορφώσει η επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα των εργαζομένων. ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-Bloco μιλάνε με ένα στόμα και μια φωνή για την «αντιστοίχιση της εκπαίδευσης στην αγορά εργασίας». Δεν εννοούν ότι ως απόφοιτος θα βρίσκεις ευκολότερα δουλειά, όπως αφήνουν συνήθως έντεχνα να εννοηθεί. Εννοούν τη μετατροπή των πτυχίων σε κουρελόχαρτα χωρίς κανένα επαγγελματικό δικαίωμα (βλ. πχ. αφαίρεση διδακτικής επάρκειας) αφού η «αγορά εργασίας» απαιτεί ελαστική απασχόληση, ατομικές συμβάσεις εργασίας και μισθωτή σκλαβιά άνευ όρων. Εννοούν τον αποκλεισμό χιλιάδων νέων (των φτωχότερων) από τις μη-υποχρεωτικές βαθμίδες της εκπαίδευσης, αφού η «αγορά εργασίας» κυριαρχείται από τεράστια ανεργία, κρίση και αποβιομηχάνιση. Εννοούν την πειθάρχηση σε απάνθρωπους ρυθμούς σπουδών από τους οποίους δε μπορείς να σηκώσεις κεφάλι, αφού η «αγορά εργασίας» απαιτεί πειθήνιους σκλάβους μαθημένους σε εξοντωτικούς ρυθμούς.

Με αυτά και άλλα επιχειρήματα, οι Αγωνιστικές Κινήσεις θα πρέπει να αποκαλύπτουν ακούραστα στο λόγο τους τι σημαίνει στ’ αλήθεια η προσαρμογή της εκπαίδευσης στην «αγορά ανεργίας» ή στην «εργασιακή ζούγκλα» που επικρατεί «εκεί έξω» γιατί αυτή η αντιστοίχιση γίνεται πλατιά αντιληπτή στους φοιτητές ως κάτι το θετικό. Δεν αρκεί δηλαδή να εντάσσουμε στο λόγο μας θέματα εργασιακά όποτε αυτά προκύπτουν απ’ το ίδιο το σύστημα, όπως κάναμε τώρα πχ με το αναπτυξιακό νομοσχέδιο. Η σύνδεση και η αναγκαιότητα της πάλης για το δικαίωμα σε σπουδές και δουλειά δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί αλλά να παλεύεται με κάθε τρόπο μέσα στην τοποθέτησή μας. Άλλωστε, και σε προηγούμενες καταστάσεις όπως με το ασφαλιστικό και το νόμο Κατρούγκαλο είχε ανοίξει σε σημαντικό βαθμό το ζήτημα μέσα στον φοιτητόκοσμο κι όχι απαραίτητα μόνο στους εργαζόμενους φοιτητές.

Η συνθήκη της Μπολόνια (1999) περιέχει τους βασικούς άξονες των μέτρων που φέρνουν όλα αυτά τα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις στην εκπαίδευση. Έγινε ευρέως γνωστή για το σπάσιμο του πτυχίου σε Bachelor και Master (μεταπτυχιακό). Ήταν όμως πολλά περισσότερα. Με απανωτά μέτρα (νόμος Γιαννάκου, νόμος Διαμαντοπούλου, νόμος Γαβρόγλου, μέτρα Κεραμέως) η σκάλα της εκπαίδευσης μεγαλώνει και ρευστοποιείται σε δια βίου κυνήγι πόντων ECTS. Στόχος είναι «λιγότεροι κι εκλεκτότεροι» να προχωρούν και να βγαίνουν πειθήνιοι, κατακερματισμένοι αυριανοί εργαζόμενοι, χωρίς δικαιώματα. Συμπύκνωση αυτής της κατεύθυνση της ΕΕ είναι η «Δια-Βίου μάθηση» όπου ο καθένας συλλέγει ECTS σε έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Δημιουργούνται απόφοιτοι και εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων με αποτέλεσμα πολύ δύσκολα να βρίσκεται κοινό έδαφος για συλλογικούς αγώνες. Συντρίβεται κάθε έννοια επαγγελματικού δικαιώματος. Αποκορύφωμα αυτής της νέας πραγματικότητας σήμερα είναι οι χιλιάδες εργαζόμενοι που εξαναγκάζονται να επιστρέψουν στα θρανία για σεμινάρια και μεταπτυχιακά και να τα πληρώσουν από την τσέπη τους για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Το φαινόμενο αυτό σαρώνει τόσο τον ιδιωτικό, όσο και το δημόσιο τομέα.

Ισχυροί ταξικοί φραγμοί μπαίνουν σε κάθε βήμα της εκπαίδευσης. Από τα πιο σκληρά μέτρα της Κεραμέως είναι αυτά που αφορούν το Λύκειο. Από το πώς στήνεται όλο και πιο συμπαγής και αδιαπέραστη η 4^η βαθμίδα, αλλά και το πώς έχει καταφέρει να μετατραπεί σε προαπαιτούμενο για μια θέση εργασίας η άγνωστη μέχρι χθες 7^η βαθμίδα για δεκάδες χιλιάδες αποφοίτους Πανεπιστημίου βλέπουμε το σκληρά ταξικό περιεχόμενο της Μπολόνια προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα της εξάρτησης και της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης. Κατακερματίζονται και σπάζουν σε όλο και περισσότερα επίπεδα τα σκαλοπάτια της εκπαίδευσης, ενώ ταυτόχρονα, υψώνονται όλο και περισσότεροι ταξικοί φραγμοί σε κάθε ένα από αυτά, οδηγώντας στον αποκλεισμό όλο και περισσότερων παιδιών των φτωχών λαϊκών οικογενειών από τη μη-υποχρεωτική εκπαίδευση.

Άλλωστε, οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και πολλά χρόνια μιλάνε ανοιχτά για τον «κοινωνικό κίνδυνο» των άνεργων πτυχιούχων. Στόχος είναι να διαμορφωθεί μια νεολαία χαμηλών προσδοκιών και απαιτήσεων, όχι μια γενιά που διεκδικεί το δικαίωμά της στη δουλειά με καλούς ορούς. Εδώ η αστική εκπαίδευση καλείται να παίξει το ρόλο της και να προσαρμόσει τη ροή των νέων που προχωρούν σε σπουδές και να κάνει το απαραίτητο για την άρχουσα τάξη ξεσκαρτάρισμα. Η ακύρωση της ίδρυσης 4^ης Νομικής στην Πάτρα δείχνει αποφασιστικότερες διαθέσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Ως Αγωνιστικές Κινήσεις καταγγέλλουμε εδώ και δεκαετίες την «παιδεία των λίγων κι εκλεκτών». Δεν εννοούμε, βέβαια, ότι θα φτάσουν τα πράγματα να γίνουν όπως τη δεκαετία του ‘50 όπου έμπαιναν στο πανεπιστήμιο μόνο οι γόνοι των αστικών σαλονιών. Όχι, ο ελληνικός καπιταλισμός συνεχίζει σήμερα να χρειάζεται μεγαλύτερη δεξαμενή ειδικευμένου προσωπικού σε σχέση με αυτή που χρειαζόταν στα μέσα του 20^ου αιώνα. Λέμε όμως ότι στενεύουν σημαντικά τα περιθώρια πρόσβασης στην εκπαίδευση για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Κλείνει η στρόφιγγα σε βάρος του παιδιού του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του άνεργου και του μετανάστη. Από την πλευρά μας, στο πανεπιστήμιο ξέρουμε πολύ καλά ότι οι φοιτητές που δε χρειάζεται να δουλεύουν για να καλύψουν τα έξοδα σε στέγη, τροφή, εξοπλισμό σπουδών έχουν σαφές προβάδισμα σε σχέση με τους φοιτητές που αναγκάζονται να δουλέψουν για να ανταπεξέλθουν ή εκείνους που υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν την πόλη σπουδών. Γι’ αυτό έχουμε ψηλά το σύνθημα «όχι παιδεία για λίγους κι εκλεκτούς, αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς» και αποκαλύπτουμε με επιμονή τους στόχους της επίθεσης.

Έχουμε εξηγήσει πολλές φορές σαν Αγωνιστικές Κινήσεις, ότι όσο τα χτυπήματα στα φοιτητικά δικαιώματα προχωρούν χωρίς να συναντάνε τις οργανωμένες αντιστάσεις των φοιτητών μέσα από τους συλλόγους τους, τόσο η επίθεση θα συνεχίζεται επιταχυνόμενη, όλο και πιο ασυγκράτητη, σαν χιονοστιβάδα που κατρακυλάει στην πλαγιά. Όσο συσσωρεύονται η αποδιοργάνωση και η αγανάκτηση, όσο τα ξεσπάσματα αναβάλλονται στο βάθος του μέλλοντος, τόσο θα δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που θα προαναγγέλλει εκρήξεις τυφλές και πολιτικά ευάλωτες που θα κληθούν διά πυρός και σιδήρου να ξανά-ανακαλύψουν τον τροχό. Γι’ αυτό καμιά επίκληση στον αυτοματισμό του αυθόρμητου και καμία στάση αναμονής. Απαιτείται ανάληψη ευθύνης και σκληρή συνειδητή δουλειά.Ιδιαίτερα όπου σήμερα δεν βρισκόμαστε στην προ του ΣΥΡΙΖΑ εποχή και από άποψη πολιτικής και οργανωτικής κατάστασης των φοιτητών είμαστε πιο πίσω .Ακόμα περισσότερα μέτρα προηγούμενων νόμων (Διαμαντοπούλου, Γαβρόγλου) έχουν εφαρμοστεί στην πράξη και έχουν παγιωθεί σε συνειδήσεις ως κανονική καθημερινότητα (εντατικοί ρυθμοί, αλυσίδες μαθημάτων και παρουσίες, εξώσεις από εστίες, εισιτήρια στις λέσχες, πληρωμή εξοπλισμού, κατάργηση του Ασύλου). Γι΄ αυτό χρειάζεται να μπει επιτακτικά η πολιτική στα αμφιθέατρα και το ξεκαθάρισμα ποιους έχουμε φίλους και ποιους εχθρούς. Πολιτικοποίηση έναντι των ρηξιών και των θεαματικών κλεισιμάτων του αγώνα που ‘χει ανοίξει.

Σημεία που πρέπει να προσέξουμε στη δράση μας

• Αποφεύγουμε εκφράσεις του τύπου «τώρα με τη νέα κυβέρνηση», «η δεξιά πολιτική της ΝΔ» και άλλα παρόμοια που ακούγονται ευχάριστα στα αφτιά ενός ακροατηρίου που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ (δεν είναι και λίγοι που την έριξαν την ψήφο), όσο κι αν πιεζόμαστε να γίνουμε αρεστοί πλατιά στο ακροατήριο μπροστά στη σφοδρότητα της επίθεσης. Να αναζητούμε τρόπους έκφρασης που να συνολικοποιούν τα πράγματα και να βάζουν στο κάδρο του αντιπάλου και την «αντιπολίτευση». Να χρεώνουμε στον ρεφορμισμό τα ούτε λέξη περί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

 

• Τραβάμε σαφείς κόκκινες γραμμές απέναντι στο Bloco. Είναι πλέον κυβερνητική παράταξη. Φιλοδοξεί να σταθεροποιηθεί ως ο δεύτερος αστικός πυλώνας κυβερνητικής εναλλαγής στην Ελλάδα, παίρνοντας τη θέση του ΠΑΣΟΚ. Όχι κοινές διαδηλώσεις. Όχι κοινά διαμορφωμένα πλαίσια και ψηφίσματα (άλλο αν θέλουν να ψηφίσουν κάτι που καταθέτουμε εμείς, αυτό δεν μπορούμε να το εμποδίσουμε). Από την πλευρά μας, δεν παραλείπουμε, ούτε γραπτά, ούτε προφορικά να λέμε ξεκάθαρα ότι «το δρόμο της σημερινής λαίλαπας έστρωσαν τα μέτρα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η σύγχυση που έσπειραν σε λαό και νεολαία».

 

• Καυτηριάζουμε τον πολιτικό λόγο της ΚΝΕ, τις «ρεαλιστικές προτάσεις» για φύλαξη/Άσυλο, σίτιση, κλπ, την εμμονή της σε θέματα γνώσης που δικαιολογούν τα μέτρα εντατικοποίησης των σπουδών μας και την άρνησή της να συμβάλλει από κοινού σε διαδηλώσεις και κινήσεις του συλλόγου. Την αντιμετωπίζουμε ως τη δεύτερη μεγαλύτερη φοιτητική παράταξη και άρα της αποδίδουμε τις μεγάλες ευθύνες που κουβαλάει για τη χρόνια αποδιοργάνωση των συλλόγων. Την κοντράρουμε σε θέματα «καπελώματος» που φέρεται σαν η δύναμε με τους τόσου συλλόγους ή όταν καταθέτει πλαίσιο ως «κοινό πλαίσιο 14 σύλλογων» κλπ. Είναι πάγια τακτική της όταν κάτι δε μπορεί να το ελέγξει εξ ολοκλήρου να λειτουργεί διαλυτικά, γι’ αυτό και πολλές φορές βγαίνει για τα προβλήματα σχολής σε πρώτο πλάνο και δευτερευόντως τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση.

 

• Σε σχέση με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν δεχόμαστε τα γνωστά στοιχεία του μεταβατικού προγράμματος (π.χ. «ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο», «διαγραφή του χρέους», «αύξηση των δαπανών για την παιδεία», κλπ) σε κοινά υλικά, δηλαδή σε ενδεχόμενα κοινά ψηφίσματα, πλαίσια, καλέσματα σε διαδηλώσεις ή οτιδήποτε άλλο προκύψει. Κόκκινη γραμμή στο «να πέσει η κυβέρνηση». Καταγγέλλουμε ότι είδαμε όλοι την… αποτελεσματικότητα αυτού του αιτήματος την τελευταία δεκαετία. Μπροστά στις εξαγγελίες του υπουργείου για ενίσχυση των κολλεγίων, δίνουμε προσοχή στο αίτημα που τίθεται συχνά για «κατάργηση των ΚΕΣ» το οποίο είναι προβληματικό γιατί ζητάει κλείσιμο σχολών που είναι σε τρέχουσα λειτουργία με χιλιάδες νέους (και μάλιστα φτωχότερων οικογενειών) και κατ’ επέκταση δημιουργεί συντεχνιακού τύπου ανταγωνισμό στο εσωτερικό της σπουδάζουσας νεολαίας.

 

• Μέσα στους συλλόγους μας βάζουμε αποφασιστικά την κατεύθυνση της αντίστασης και της διεκδίκησης κόντρα στις αντικειμενικότητες που σερβίρει το σύστημα. Το παιδί του εργάτη να παραμείνει εργάτης και γενικότερα ότι τα παιδιά της εργατικής τάξης και του λαού πρέπει να απομακρυνθούν από τις ανώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Κόντρα στην παιδεία των ταξικών φραγμών να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας σε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες, κόντρα στην συναίνεση και τη συνδιαλλαγή. Γι’ αυτό και σε θέματα κοινής δράσης και κοινών πλαισίων επιδιώκουμε μέσω αυτών όχι μόνο τη συσπείρωση περισσότερων δυνάμεων και κόσμου αλλά ταυτόχρονα να προωθείται η πολιτική μας κατεύθυνση στο κίνημα. Γιατί είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες και μικροαστικές αδημονίες. Κόντρα στην συνδιαλλαγή, καμία αυταπάτη περί συμπόρευσης με το καθηγητικό κατεστημένο (κινητοποιήσεις σε υπουργεία, απόσπαση τοποθέτησης από πρυτάνεις και συγκλήτους). Όπως και καμία αυταπάτη ότι το πανεπιστήμιο αλλάζει ρόλο και γίνεται επιχείρηση και γι’ αυτό καταργούν το άσυλο. Συνεχίζει να ‘χει το διπλό ρόλο ως στοιχείο του εποικοδομήματος.

 

• Επικεντρώνοντας και ανοίγοντας μέτωπο με τα μέτρα για την εκπαίδευση πρέπει να ναι αναπόσπαστο κομμάτι του λόγου μας η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση. Ιδιαίτερα όταν υπάρχει έντονα η αποσυγκρότηση του φ.κ. και ο κόσμος θέλει να ακούσει μόνο για τα «δικά του» με την αποδοχή της υπόλοιπης αριστεράς σ΄ αυτό. Οι οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς από την υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες, με την καθοριστική βοήθεια μάλιστα ρεφορμιστικών «αριστερών» δυνάμεων, ξεδιπλώνονται σήμερα στην περιοχή μας, όπως και πριν λίγα χρόνια στα Βαλκάνια και δεν αφορούν μόνο Σύριους και Κούρδους. Είναι ζήτημα καθολικό της άποψής μας και του στίγματός μας και χρειάζεται να το αναδεικνύουμε όταν μάλιστα οι εξελίξεις πυκνώνουν.

 

 

• Για το πανελλαδικό γραφείο των Αγωνιστικών Κινήσεων

Το απερχόμενο πανελλαδικό όργανο κατάφερε να ανταποκριθεί σε γενικές γραμμές θετικά στα ζητήματα που του τέθηκαν από την περίοδο και τη δικιά μας υποκειμενική κατάσταση, έχοντας αναβαθμισμένο καθοδηγητικό ρόλο. Ενδεικτικά στα θετικά μπαίνουν:

-Η συντονισμένη παρέμβαση που ‘χαμε σε πανελλαδικό επίπεδο με τη μορφή καμπάνιας κόντρα στην φασιστική ρητορεία για την ελληνική μακεδονία, τις φασιστικές καταλήψεις στα σχολεία και την ανάγκη αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

-Η έκδοση του Εναύσματος με ευθύνη του πανελλαδικού και με την ανάδειξη από αυτό μιας συντακτικής επιτροπής που το έφερε σε πέρας.

-Η πολιτική διοργάνωση του camping των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης.

-Η έγκαιρη συζήτηση και ανάδειξη των ζητημάτων που μας τίθενται από τις πρώτες μέρες μετά τις εκλογές της 7^ης Ιουλίου και η κατεύθυνση που δόθηκε ήδη μέσα απ’ τις συζητήσεις μας στο κάμπινγκ για το πώς να κινηθούμε απ’ την αρχή της χρονιάς με ολομελειακά σχήματα σε κάθε πόλη και παρέμβαση απ’ τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη με το άνοιγμα των σχολών.

Η παραγωγή υλικών και εξειδίκευσης της τοποθέτησης μας είναι στα θετικά και έχουν γίνει βελτιώσεις σε σχέση με τα αντανακλαστικά μας, όχι όμως χωρίς προβλήματα, κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε για να μην αφήνουμε να μας ξεφεύγουν ζητήματα.

Το νέο γραφείο θα πρέπει να αντιμετωπίσει επίσης αδυναμίες και καθυστερήσεις. Να δίνεται άμεση ανταλλαγής εικόνας ανάμεσα στις διάφορες πόλεις, καθώς και να επιδιώκεται και η συνεδρίαση από κοντά κι όχι μόνο από σκάιπ. Πράγμα που λόγω αντικειμενικών δυσκολιών δεν έγινε την χρονιά που μας πέρασε. Να επισημάνουμε, επίσης, ότι σε επίπεδο site παραμένουν αρκετά τεχνικά προβλήματα που κάνουν δύσκολη την πρόσβασή σε έναν κόσμο και θέτουν ένα ζήτημα προς αντιμετώπιση.

Θα πρέπει να ληφθούν υπόψη από το νέο γραφείο που πρόκειται να εκλεγεί από τη διαδικασία του συντονιστικού, για να μπορέσει να διανύσει βήματα προς τα μπρος σε αλληλεπίδραση με τα σχήματα των Αγωνιστικών Κινήσεων.