Μιλάνε για την απαιτητική πορεία οικοδόμησης φοιτητικού κινήματος; Ή για έναν φασαριόζικο περίπατο σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια; Θα απαντήσουμε σχολιάζοντας κάποια αιτήματά τους.

Ο κυβερνητισμός σε όλο του το μεγαλείο

Δεν το λέμε τυχαία. Οι εν λόγω δυνάμεις αναγάγουν σε μητέρα των μαχών τις βουλευτικές εκλογές και το καλύτερο πλασάρισμα των πολιτικών τους φορέων σε αυτές. Σε αυτό εξαντλείται ο στόχος για λαϊκή εξουσία (ΠΚΣ), η οποία θα έρθει μέσα από την «ισχυροποίηση» του ΚΚΕ, εφόσον ο λαός «διορθώσει την ψήφο του» (!). Ενδεικτικό είναι εδώ το κάλεσμα της ΠΚΣ για συμμετοχή στις συγκεντρώσεις στήριξης των προτάσεων νόμου που κατέθεσε το προηγούμενο διάστημα το ΚΚΕ στη βουλή, σε μια λογική ανάθεσης και εγκλωβισμού στους αστικούς θεσμούς.

Αντίστοιχα αδιέξοδο είναι το «μεταβατικό πρόγραμμα» (ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ- ΑΡΔΙΝ), που αποτελείται από αιτήματα όπως «ανατροπή της κυβέρνησης», «διαγραφή του χρέους», «εθνικοποίηση των τραπεζών». Σας θυμίζει κάτι; Είναι η ανακύκλωση των χρεοκοπημένων αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ και απαιτεί (ξανά!) μια κυβέρνηση, των ΛΑΕ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτή τη φορά, για να το εφαρμόσει. Στην περίπτωση μάλιστα των ΕΑΑΚ- ΑΡΔΙΝ, το «μεταβατικό πρόγραμμα» υπήρξε τόσο η αιτία που κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θαμπώθηκαν από τις ψεύτικες ελπίδες του (η ΑΡΕΝ ήταν άλλωστε ακόμα κυβερνητική παράταξη) όσο και η βάση της τωρινής εκλογικής συγκόλλησής τους.

Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σωρό αποπροσανατολιστικά αιτήματα, που διαγράφουν την καθοριστική σημασία των στόχων πάλης για τον λαό και τη νεολαία, το δικό τους βάρος στην ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών. Αντίθετα, ρίχνουν τους προβολείς στον επόμενο «κομμουνιστή», «αριστερό», «αντιφατικό» διαχειριστή του ίδιου σάπιου συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

«Αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία»- «Ολοκληρωμένη γνώση»

Τείνουν να γίνουν το φάρμακο για κάθε ασθένεια. Αφενός, για τις δυνάμεις της κυρίαρχης αριστεράς, η επίθεση που δέχονται τα φοιτητικά δικαιώματα δεν οφείλεται στον πολιτικό στόχο του συστήματος να τα ξεθεμελιώσει, αξιοποιώντας την αποσυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και την απομάκρυνση από τα όργανά του, αλλά στο ότι «δεν έχει λεφτά» για να τα διατηρήσει. Εξ ου και τα αιτήματά τους είναι απανωτά: «να επιστραφούν τα κλεμμένα αποθεματικά του πανεπιστημίου», «φοιτητικός έλεγχος τώρα»! Βλέπετε, οι συνάδελφοι μάς θέλουν λογιστές του κράτους και όχι ενεργά υποκείμενα πάλης, προκρίνουν τη συνδιαχείριση με τη διοίκηση αντί για την ενεργοποίηση των γενικών συνελεύσεων, το πρόταγμα του στόχου για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, την εναντίωση στους ταξικούς φραγμούς.

Αφετέρου, είτε δρομολογούνται αλλαγές στα μεταπτυχιακά και τα προγράμματα σπουδών είτε η θεσμοθέτηση του Πιστοποιητικού Διδακτικής Επάρκειας, αναγορεύουν σε κεντρικό αίτημα το «όλη η γνώση στο πτυχίο» και μάλιστα προς όφελος δικό μας και «όχι του κεφαλαίου». Πςς, πολύ μπροστά... Τόσο μπροστά που στη φούρια τους –ή, πιο σωστά, πάνω στην ακατάσχετη ρεφορμιστική προτασεολογία τους- παραβλέπουν ότι η αστική εκπαίδευση δεν έχει στόχο να μας μορφώσει αλλά να μας χειραγωγήσει ιδεολογικά και να μας κατανείμει στην παραγωγή. Ο φοιτητόκοσμος, επομένως, δεν έχει κανέναν λόγο να συμμεριστεί την έγνοια κυβέρνησης/ υπουργείου για το πώς θα δομήσουν τα προγράμματά τους αλλά να οργανωθεί για να κοντράρει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις εντατικοποίησης των σπουδών του.

Συνδιοίκηση και εικονικός συνδικαλισμός

Τα παραπάνω αιτήματα, βέβαια, έχουν και τους αποδέκτες τους. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τα συνδιοικητικά όργανα, τα όργανα όπου καθηγητές, πρυτάνεις και φοιτητές τάχα συναποφασίζουν για το… κοινό καλό. Είναι πραγματικά αδιάκοπη η γκρίνια της Αριστεράς «μας» για την εκ κρυπτώ διεξαγωγή τους ή για την «ανάγκη» άμεσης σύγκλησής τους. Εξίσου ακλόνητη είναι η πίστη της ότι τα συμφέροντά μας είναι κοινά με το καθηγητικό κατεστημένο, παρ’ όλο που το ίδιο αξιοποιεί κάθε ευκαιρία για να προωθήσει την κατάργηση των φοιτητικών κεκτημένων και την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο.

Μα καλά, και το κίνημα στο οποίο αναφέρονται; Μην τους αδικούμε: οι αποφάσεις- σφραγίδες διοικητικών συμβουλίων, οι φαντεζί ενέργειες, οι ακτιβισμοί και οι κάλπικες κλιμακώσεις εν καιρώ κινηματικής νηνεμίας χρειάζονται έναν… θεατή, που θα αποθεώνει τις έξτρα «επαναστατικές» πράξεις και τα εκλογικά προγράμματα που τις συνοδεύουν. Ο εικονικός συνδικαλισμός συνίσταται στην προσπάθεια των ΠΚΣ- ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ- ΑΡΔΙΝ να εμφανίσουν κίνηση κόσμου και νίκες «εδώ και τώρα» –με ιδιαίτερη συμπάθεια στην κάμερα- κι ας απογοητεύονται οι φοιτητές όταν αποκαλύπτονται τα δύσκολα βήματα ανασυγκρότησης των συλλόγων. Σε αυτά τα πλαίσια, εν όψει φοιτητικών εκλογών, μπαίνει σε πρώτο πλάνο η ανάδειξη των «κόκκινων συλλόγων», χωρίς όμως να μπορούν να εξηγήσουν οι θιασώτες τους γιατί αντί της συλλογικής συζήτησης και πάλης βρίθουν (και) σε αυτούς οι μικροηγεμονισμοί και η ηττοπάθεια.

Εμείς, όμως, θέλουμε συλλόγους Αντίστασης- Διεκδίκησης!

Είναι σήμερα που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να αγκαλιάσουμε τις γενικές συνελεύσεις και τους συλλόγους μας, να δυναμώσουμε τις εστίες αντίστασης απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε, να γίνουμε ξανά οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων! Σε θέση αναμέτρησης με το σύστημα και κάθε εκπρόσωπό του σε ΑΕΙ- ΤΕΙ, να παλέψουμε για σπουδές- δουλειά- ελευθερίες, για τη δημιουργία ενός μαζικού κι ανυποχώρητου κινήματος στο πλευρό του λαού.

Στις επικείμενες φοιτητικές εκλογές, δεν έχουμε χρέος μόνο να μαυρίσουμε ΔΑΠ- ΠΑΣΠ- ανεξάρτητους. Οφείλουμε επίσης να γυρίσουμε την πλάτη σε κάθε αριστερό συμβουλάτορα της κυβέρνησης, τόσο στα μαραμένα «γαρύφαλλα» της ΠΚΣ όσο και στο εμπόριο ενότητας των ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ- ΑΡΔΙΝ. Να ενισχύσουμε το αντιιμπεριαλιστικό- αντικαπιταλιστικό- αντισυνδιαχειριστικό πολιτικό στίγμα που απαιτούν οι καιροί. Να ψηφίσουμε- στηρίξουμε Αγωνιστικές Κινήσεις.