ΔΠΘ | Όχι στην κατάργηση του δικαιώματος στη δωρεάν μετακίνηση!

Πλέον και επίσημα, ανακοινώθηκε ότι καταργείται στις πόλεις του ΔΠΘ το δικαίωμα της δωρεάν μετακίνησης των φοιτητών από και προς τις σχολές. Πιστό στην πολιτική του να εκμεταλλεύεται και να φτωχοποιεί τον λαό, το σύστημα, για άλλη μια φορά, έρχεται αποφασισμένο να προχωρήσει ακόμα περισσότερο την επίθεσή του στο δικαίωμα στις σπουδές.

Τα πρώτα σύννεφα είχαν πέσει από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, όταν οι εταιρείες των αστικών ΚΤΕΛ Ξάνθης και Κομοτηνής δεν ήρθαν σε συμφωνία με το ΔΠΘ, με αποτέλεσμα να γίνεται μια πρόσκαιρη παράταση του συμβολαίου τους από την πλευρά του πανεπιστημίου, ενώ στην Αλεξανδρούπολη επιτεύχθηκε μια συμφωνία λίγων μηνών. Όλα αυτά παύουν να ισχύουν, γιατί άλλωστε πως αλλιώς θα μας εύχονταν καλή χρονιά; Για να μας προετοιμάσουν ότι και το ‘23 και τις  χρονιές που θα ακολουθήσουν, το σύστημά τους μόνο φτώχεια και εξαθλίωση έχει να μας προσφέρει. Άλλωστε είναι οι ίδιοι που για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις μας, διατυμπανίζουν πως «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει», ποινικοποιούν το φοιτητικό συνδικαλισμό και τους αγώνες μας, γεμίζουν τις σχολές με μπάτσους και μας καταστέλλουν με τον πιο άγριο τρόπο. Και φυσικά πάντα, αυτές οι ανακοινώσεις έρχονται σε περιόδους διακοπών, που οι φοιτητές απουσιάζουμε από τις πόλεις σπουδών μας, για να μας βρουν αποσυγκροτημένους και με μειωμένα αντανακλαστικά μακριά από τους φοιτητικούς μας συλλόγους.

Χρόνια τώρα επιδιώκουν να καταργήσουν τις δωρεάν φοιτητικές μετακινήσεις, ένα ζήτημα με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι σχεδόν κάθε χρόνο. Ενώ ακόμα και το διάστημα που διατηρούνταν οι δωρεάν μεταφορές στο ΔΠΘ, η κατάσταση με τα λεωφορεία ήταν απελπιστική, καθώς τα μειωμένα δρομολόγια δεν κάλυπταν τις ανάγκες όλων των φοιτητών. Έτσι, μετακυλίεται το κόστος σπουδών εξ’ ολοκλήρου στις πλάτες μας, καθώς η επίθεση που φέρνουν στοχεύει συνολικά το δωρεάν πλέγμα σίτιση-στέγαση-μεταφορές (βλέπε κάρτες σίτισης και επιβολή αντιτίμου στη λέσχη, που είτε ήδη εφαρμόζονται σε ορισμένες πόλεις είτε ετοιμάζονται να εφαρμοστούν σε άλλες, καθώς και τραγικές συνθήκες διαβίωσης στις εστίες, με κόσμο να πετιέται εκτός). Το αποτέλεσμα είναι παιδιά από φτωχές λαϊκές οικογένειες να ζορίζονται να αντεπεξέλθουν σε αυτό το κόστος με κίνδυνο τελικά να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους ή στο «καλύτερο» σενάριο να τις παρατείνουν, ώστε και πάλι στη συνέχεια οι νόμοι Κεραμέως «να φροντίζουν ευτυχώς» να τους πετάνε έξω από το πανεπιστήμιο αν «καθυστέρησαν» πάνω από ν+ν/2 έτη. Σε συνδυασμό με την ακρίβεια και την επισιτιστική-ενεργειακή κρίση που βιώνουμε, στενεύει κι άλλο η θηλιά στο λαιμό του νέου και της οικογένειάς του. Πρόκειται για άλλον έναν ξεκάθαρο αποκλεισμό με ταξικό πρόσημο, ώστε τελικά να μπορούν να σπουδάζουν και να παίρνουν πτυχίο ακόμα λιγότεροι και πιο εκλεκτοί, αυτοί που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Οι υπόλοιποι ας πέσουν μάλλον στον Καιάδα. Οι νόμοι Κεραμέως (ν. 4777 και ν. πλαίσιο) υπηρετούν ακριβώς αυτή την πολιτική των ταξικών φραγμών μέσα από την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, τα όρια σπουδών και τις διαγραφές φοιτητών. 

Κυβέρνηση και πρυτανεία κάνουν λόγο για «παροχές» όταν αναφέρονται σε όλα αυτά, λες και οφείλουμε να τους ευχαριστήσουμε που τόσο καιρό «μας τα χάριζαν» και κυρίως να σκύψουμε το κεφάλι. Στην πραγματικότητα, όσο κι αν θέλουν να το ξεχάσουμε, πρόκειται για δικαιώματα, τα οποία κατέκτησε και υπερασπίστηκε το φοιτητικό κίνημα ξανά και ξανά μέσα από τους αγώνες του τις περασμένες δεκαετίες, όταν σε κάθε ευκαιρία το σύστημα σφυγμομετρούσε τις λαϊκές αντιστάσεις για να του τα «πάρει πίσω». Έτσι και τώρα χρειάζεται να βγούμε πάλι μπροστά και να τα υπερασπιστούμε!

Χωρίς να πέφτουμε σε λογικές ηττοπάθειας, που προσπαθούν να μας γεμίσουν απογοήτευση για να μένουμε αδρανείς. Ούτε να συμμεριζόμαστε απόψεις που περιορίζουν τις ευθύνες αποκλειστικά στον έναν επιχειρηματία, βλέποντας μόνο το δέντρο και όχι το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του με τους κάθε λογής εκφραστές και διαχειριστές του. Είναι οι ίδιες απόψεις που μιλάνε για ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και δημιουργούν μόνοι τους τις αντιφάσεις τους. Αλήθεια ας μας απαντήσουν, αφού ο στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, γιατί σε αυτήν την περίπτωση επιλέγεται να παύει η συνεργασία πανεπιστημίου και κεφαλαίου; Παραστράτησε το σύστημα ή μήπως είναι λαθεμένη η άποψή τους; Ούτε να πειστούμε από τις αποπροσανατολιστικές δικαιολογίες περί υποχρηματοδότησης ως πηγή του προβλήματος. Πρόκειται για πολιτική επιλογή του συστήματος και όχι κακή οικονομική διαχείριση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Με βάση αυτό, οι φοιτητές δε θα γίνουμε λογιστές ή διαχειριστές των οικονομικών για να βγούμε συνένοχοι αυτής της πολιτικής. 

Είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε τους όρους με τους οποίους θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τα συλλογικά όργανα πάλης μας, τις γενικές συνελεύσεις και τους μαζικούς αγώνες. Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε, για να οργανώσουμε τους φοιτητικούς μας συλλόγους, είναι σίγουρα μακρύς, αλλά ο μόνος που μπορεί να φέρει νίκες! Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να αντιπαρατεθούμε ολομέτωπα στην πολύπλευρη επίθεση που εξαπολύει το σύστημά τους και να παλέψουμε για σπουδές-δουλειά-ελευθερίες!

 

  • ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΩΝ
  • ΔΩΡΕΑΝ ΣΙΤΙΣΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ-ΣΥΓΓΡΑΜΑΤΑ-ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΥΣ
  • ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΦΡΑΓΜΟΙ
  • ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΕΡΑΜΕΩΣ