ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Στις φοιτητικές εκλογές της 18ης του Μάη, ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ θα κατέβουν μαζί σε κοινό εκλογικό σχήμα. Το μαγείρευαν εδώ και καιρό και τελικά… το ανακοίνωσαν! Με ύφος, μάλιστα, χιλίων καρδιναλίων, θριαμβευτικούς τόνους και βερμπαλισμούς με το τσουβάλι. «Τέρμα», λένε, «στη διάσπαση, ήρθε η ώρα της ενότητας».
Όσον αφορά το περιτύλιγμα της εκλογικής σύμπραξης, γινόμαστε για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές. Για άλλη μια φορά ακούμε τα ίδια μεγάλα λόγια, που μόνο στόχο έχουν να αφοπλίσουν την κριτική σκέψη του προοδευτικού κόσμου και να εκμεταλλευτούν υπαρκτές αγωνίες του. Σε αυτό αποσκοπεί το «εμπόριο» ενότητας και πουθενά αλλού. Είναι η ίδια δοκιμασμένη τακτική, που χρησιμοποίησε στο παρελθόν και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να φτάσει τελικά εκεί που έφτασε. Η τακτική των προσκλητηρίων «ενότητας της αριστεράς», με βασικό αντικείμενο το καλύτερο πλασάρισμα στην κάλπη, κρύβοντας τα πολιτικά ζητήματα και τις διαφορές κάτω από το χαλί, για να εκβιαστούν αριστερές συνειδήσεις.
Είναι αλήθεια ότι οι εν λόγω πολιτικές δυνάμεις κάπου «τα βρίσκουν», ορίζονται από ένα κοινό πολιτικό-ιδεολογικό περιεχόμενο. Αυτό είναι και η πραγματική πολιτική βάση της συνεργασίας τους και τίποτε παραπάνω: η πολιτική πρόταση του «μεταβατικού προγράμματος». Ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει μέτρα όπως η διαγραφή του χρέους, ο εργατικός έλεγχος, η εθνικοποίηση τραπεζών, η έξοδος από την ευρωζώνη- Ε.Ε. κ.α. Σε διάφορες παραλλαγές και με διαφορετικούς προσδιορισμούς ο καθένας, οι τρεις αυτές δυνάμεις έχουν αυτήν ακριβώς τη συγκολλητική ουσία.
Στην πραγματικότητα και παρά τα παχιά λόγια, αυτό που περιγράφεται από αυτές τις δυνάμεις είναι μια διαδικασία μετάβασης προς μια άλλη κοινωνία, που θα εκτυλίσσεται, όμως, εντός του πλαισίου της καπιταλιστικής κυριαρχίας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και χωρίς αυτά πρώτα να ανατραπούν. Ένα ρεφορμιστικό σχέδιο, δηλαδή, που δεν αποτελεί παρά μια παραλλαγή αυτού που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατέρρευσε με πάταγο την προηγούμενη χρονιά.
Στο εσωτερικό αυτού του προγράμματος περιέχονται μια σειρά «στόχοι», οι οποίοι στη δεδομένη περίοδο καταλήγουν πάντα στην ενσωμάτωση στο σύστημα, ακόμα και αν σε μια άλλη φάση του κινήματος θα ήταν σωστοί. Επί της ουσίας, δεν μιλάμε για πραγματικούς στόχους πάλης που απευθύνονται στο κίνημα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Το μεταβατικό πρόγραμμα αναπόφευκτα οδηγεί αυτές τις δυνάμεις στην αναζήτηση μιας «αριστερής κυβέρνησης» που θα το υλοποιήσει, γιατί απαιτούνται κρατικοί μηχανισμοί για την εφαρμογή του. Άλλες το λένε ανοιχτά, άλλες με μεγαλύτερη «ντροπή». Η πολιτική τους πρόταση, όμως, είναι αυτή. Άσχετα αν χρεοκόπησε μπροστά στα μάτια όλων η λογική των σωτήρων και της ανάθεσης μετά από όλες τις εξελίξεις του 2015.
Δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Θυμόμαστε πως αυτές οι δυνάμεις σύρθηκαν στην ουρά του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη χρονιά. Η μεν ΑΡΕΝ απροκάλυπτα, καλώντας τη νεολαία να επενδύσει το μέλλον της πάνω στον «μεσσία», οι δε ΕΑΑΚ και ΑΡΔΙΝ, θεωρώντας ότι έχουν μπροστά τους ένα «αναβαθμισμένο πεδίο διεκδικήσεων» και ότι πρέπει να γίνουν οι «διορθωτές» της κυβέρνησης, με ένα κίνημα που θα γινόταν ο νεροκουβαλητής της, οδηγώντας το τελικά συνολικά στον «πάγο». Γι’ αυτό και συνέπραξαν με την κυβέρνηση στο δημοψήφισμα-απάτη, γινόμενοι ο καλύτερος αφισοκολλητής της, λέγοντας ότι με «το ΟΧΙ καμιά κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να φέρει μνημόνιο». Γι’ αυτό και απέσυραν για έναν ολόκληρο χρόνο το διαρκές αίτημα που έχουν για εκλογές, μέσω του συνθήματος «κάτω η κυβέρνηση», το οποίο τώρα επανέφεραν.
Άλλωστε, αν το μεταβατικό πρόγραμμα διαχείρισης είναι η βάση της σύμπραξής τους, το αποτέλεσμά του, δηλαδή, η αγωνιώδης προσπάθεια πλασαρίσματος στις εκλογές και το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, είναι η κεντρική της κατεύθυνση! Στρώνει το έδαφος για αντίστοιχες συνεργασίες μεταξύ ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες τις διεργασίες που εξελίσσονται με βασικό άγχος τις εκλογές, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του λαού και του κινήματος. Τι κρίμα μετά από τόσες «αντικαπιταλιστικές» κορώνες, να σε σέρνει απ’ τη μύτη ο Λαφαζάνης και οι πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ!
Για εμάς η Αριστερά υπάρχει για να υπηρετεί τη συγκρότηση του κινήματος, και μόνο εκεί οικοδομείται η ενότητα και η πάλη. Καλούμε τον κόσμο του κινήματος να κινηθεί αντίθετα στη μετάβαση «εντός των τειχών του συστήματος», και να επιμείνει στην ενίσχυση εκείνων των δυνάμεων που βαδίζουν χωρίς ταλαντεύσεις σε αυτόν τον δρόμο.
