Τα αποτελέσματα βγήκαν, η ΕΒΕ έκανε τη δουλειά της (μόλις 10 χιλιάδες φοιτητές πέρασαν στη πόλη, με πολλές σχολές να μένουν με δεκάδες έως εκατοντάδες κενές θέσεις) και τώρα… αναλαμβάνουν οι ταξικοί κόφτες του Πανεπιστημίου. Ελάχιστες θέσεις στις Φοιτητικές Εστίες της πόλης, ακατοίκητα δωμάτια, φοιτητικά σπίτια με άφταστα νοίκια και ένα στεγαστικό επίδομα που ούτε όλοι το δικαιούμαστε, ούτε τα έξοδα του σπιτιού μας καλύπτει.

Είναι αδιανόητο σε μια πόλη με τρία Πανεπιστήμια (ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΔΙΠΑΕ) και δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, να υπάρχει χωρητικότητα μόνο για 1900 περίπου στις Φοιτητικές Εστίες. Το νούμερο αυτό, μάλιστα, είναι ψεύτικο, μιας και ένα τεράστιο ποσοστό των δωματίων είναι κλειστά και μη λειτουργικά (πχ στο ΔΙΠΑΕ μένουν 120 φοιτητές ενώ η χωρητικότητα είναι 200 άτομα). Και πως γίνεται η επιλογή του «ποιος δικαιούται»; Με το κριτήριο του «ποιος είναι πιο φτωχός». Οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια, μέχρι και κριτήρια βαθμολογίας (σύμφωνα με τον εσωτερικό κανονισμό των Εστιών του ΠΑΜΑΚ), αποκλείουν κάθε χρόνο όλο και περισσότερους από εμάς από το να μπούμε σε ένα δωμάτιο.

Αλλά ακόμα και δωμάτιο να πάρουμε… Δεν θα βρούμε και τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Τα δωμάτια είναι μικρά και η πλειοψηφία τους σε κακή κατάσταση, οι υποδομές είναι παλιές και δεν συντηρούνται, με αποτέλεσμα τις διαρκείς βλάβες. Η δωρεάν σίτιση χτυπιέται, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις Εστίες του ΑΠΘ, όπου τα τελευταία χρόνια δεν δίνεται φαγητό στους εστιακούς φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 χρόνια σπουδών. Την ίδια στιγμή απειλούν να κλείσουν τελείως το μοναδικό εστιατόριο των Εστιών (όπως προσπάθησαν να κάνουν τον περασμένο Μάρτιο). Και σαν να μην έφταναν αυτά, θα κάνουν τα πάντα για να μας διώξουν στα ν+2, ή ακόμη και στα ν χρόνια(!). Πρόσφατα, μάλιστα, οι 5οετείς εστιακοί φοιτητές του ΠΑΜΑΚ απειλήθηκαν με έξωση, επειδή έχουν ξεπεράσει τα ν χρόνια σπουδών τους και πρέπει «να μπουν οι καινούργιοι». Αν τους έκοβε τόσο πολύ να μπουν οι καινούργιοι, δεν θα άφηναν τόσα δωμάτια κλειστά και μη λειτουργικά, ούτε θα είχαν δωμάτια μόνο για 150 φοιτητές σε ένα ολόκληρο Πανεπιστήμιο που σπουδάζουν 13000.

Και ρωτάμε εμείς: Που θα μείνουμε οι χιλιάδες φοιτητές που σπουδάζουμε Θεσσαλονίκη; Πώς θα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε στα πλήρως εντατικοποιημένα προγράμματα σπουδών, την ίδια στιγμή που μας υποχρεώνουν να δουλέψουμε για να έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι; Και πώς θα το κάνουμε αυτό όταν μας απειλεί η διαγραφή στα ν+2 και μια σειρά άλλοι κόφτες πριν από αυτό;

Το μεγαλύτερο ποσοστό από εμάς δουλεύουμε παράλληλα με τη σχολή μας για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στο κόστος σπουδών, που όλο και αυξάνεται. Και το υπόλοιπο ποσοστό που δεν δουλεύουμε, βλέπουμε την οικογένειά μας να αιμορραγεί οικονομικά καθημερινά για να μπορεί να μας σπουδάσει. Όσο και να θέλουν να μας πείσουν ότι «έτσι έχουν τα πράγματα», εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη και πρέπει να ανατραπεί. Η δωρεάν στέγαση δεν αποτελεί μια απλή διευκόλυνση για όσους το έχουν ανάγκη, αλλά καθολικό δικαίωμα για όλους μας και προϋπόθεση για να μπορούμε να σπουδάσουμε.

Ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε το ζήτημα είναι ο συλλογικός. Χρειάζεται άμεσα να καλεστούν γενικές συνελεύσεις σε κάθε σχολή, αλλά και στον σύλλογο των εστιακών φοιτητών (ΣΟΦΕΘ), και να γίνουν μαζικές κινητοποιήσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διεκδικήσουμε δωρεάν στέγαση για ΟΛΟΥΣ μας, χωρίς κριτήρια και αποκλεισμούς. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εμποδίσουμε τις εξώσεις των συμφοιτητών μας στο ΠΑΜΑΚ και όπου αλλού επιχειρηθούν.

• Να αναγερθούν νέες εστίες

• Να ανοίξουν άμεσα τα ρημαγμένα δωμάτια που μένουν κλειστά

• Κανένα χαράτσι, κανένα ενοίκιο, καμία εγγύηση στις εστίες

• Καμία έξωση – Κάτω οι αντιδραστικοί εσωτερικοί κανονισμοί

• Ανθρώπινες συνθήκες διαμονής στις εστίες

• Να απαντηθούν άμεσα και με ευθύνη του κράτους οι στεγαστικές ανάγκες των φοιτητών που αναζητούν σπίτι

• Μηνιαίο στεγαστικό επίδομα για κάθε φοιτητή, χωρίς αποκλεισμούς, που να καλύπτει το κόστος ενοικίου μέχρι τη στεγαστική του κάλυψη