Κτηνιατρική ΑΠΘ | Εφημερίες για αγρίους... στην Κλινική ΖΣ!

 

Δεν μας έφτανε που όντας 5ο έτος τρέχουμε και δεν φτάνουμε καθημερινά στην Κλινική, πηγαίνοντας από
περιστατικό σε περιστατικό και αναλαμβάνοντας πράγματα που δεν είναι δουλειά μας να αναλάβουμε... Το
γλυκό έρχεται να δέσει με τις 4-6 εφημερίες που καλούμαστε να αναλάβουμε τον μήνα. Να σημειωθεί ότι οι
εφημερίες ήταν 2-3/μήνα μέχρι πέρσι και αυξήθηκαν τη φετινή χρονιά (γιατί πολύ λάσκα μας είχαν
αφήσει...).

Εφημερίες που όσο και να θέλουν να μας πείσουν ότι μπαίνουν «για να μάθουμε» και «να αποκτήσουμε
πρακτική εμπειρία», η πραγματικότητα άλλα φανερώνει. Πρώτον, αποτελούν και αυτές κομμάτι της
συνολικής εντατικοποίησης των σπουδών μας και δεύτερον, η Κλινική έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί (να
υπολειτουργεί, πιο σωστά) χωρίς να πληρώνει κανονικούς εργαζόμενους, παρά μόνο έχοντας τους
μετεκπαιδευόμενους, τους μεταπτυχιακούς και τους προπτυχιακούς φοιτητές να δουλεύουν γι’ αυτήν. Γιατί
τι να τους κάνεις τους εργαζόμενους όταν μπορείς να έχεις φοιτητές να δουλεύουν για σένα τζάμπα και με
την απίστευτη δικαιολογία ότι «το κάνουμε για να αποκτήσετε εμπειρία».


Τι εμπειρία αποκτάμε άραγε; Πώς να μένουμε ξύπνιοι 24 ώρες (μπορεί και παραπάνω, όταν δεν μας
αφήνουν να πάρουμε το «ρεπό» μας την επόμενη μέρα), πώς να μην τρώμε και πώς να αντέχουμε την
ορθοστασία; Πώς να δουλεύουμε κάτω από εξοντωτικές και επικίνδυνες συνθήκες, χωρίς μισθό και
ασφάλιση; Εν ολίγοις, πώς να επιβιώσουμε όταν αύριο-μεθαύριο βγούμε στην αγορά εργασίας; Τσεκ, τα
έχουμε μάθει όλα αυτά, και με το παραπάνω!


Η αδιαφορία τους, τόσο για εμάς όσο και για τα ίδια τα ζώα, αποτυπώνεται κρυστάλλινα στο ότι μας έχουν
να δουλεύουμε 24 ώρες σερί, όταν κάτι τέτοιο είναι ανθρωπίνως αδύνατο αλλά και επικίνδυνο, τόσο για τη
δική μας όσο και για τις ζωές των ζώων. Γιατί πόσο λειτουργικός είναι άραγε ένας εργαζόμενος (φοιτητής
σε αυτήν την περίπτωση) που δεν έχει κλείσει μάτι και κινδυνεύει να λιποθυμήσει από την
κούραση; Καθόλου θα πούμε εμείς, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο. Και πώς θα βγει η
δουλειά -θα σου πουν; Μήπως με προσλήψεις σε κανονικό προσωπικό και όχι χώσιμο των φοιτητών;
Μήπως με ωράρια ανθρώπινα και όχι μαραθώνιους του τύπου «ποιος μπορεί να μείνει περισσότερες ώρες
ξύπνιος χωρίς να πάθει υπερκόπωση»;


Το αποκορύφωμα αυτής της παράνοιας έρχεται όταν με θράσος μας λένε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα
ζώα και είναι στη δική μας αρμοδιότητα. Είναι, αλήθεια, δουλειά μας να προσέχουμε τα ζώα της Κλινικής;
Είναι δουλειά μας να τα ταΐζουμε, να τους δίνουμε φάρμακα, να τα βγάζουμε βόλτα; Και ποιος έχει την
ευθύνη, τέλος πάντων, για αυτά τα ζώα και για το αν πάθουν κάτι; Μήπως εμείς πάλι; Ε όχι, λοιπόν, δεν
είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την λειτουργία της Κλινικής. Στη σχολή ερχόμαστε για να σπουδάσουμε και να
πάρουμε ένα πτυχίο με το οποίο θα μπορούμε να βρούμε μια αξιοπρεπή δουλειά. Όχι για να μας
εκμεταλλεύονται και να τους βγάζουμε τζάμπα δουλειά.


Και για να δώσουμε μια απάντηση σε αυτούς που θα πουν (και με κύρια την ΠΚΣ σε αυτό το τροπάρι) ότι
«μέσα από τις εφημερίες μαθαίνουμε τόσα πολλά πράγματα». Μπορούμε να μάθουμε, συνάδελφοι, και
μέσα από ανθρώπινες συνθήκες σπουδών. Μπορούμε να μάθουμε και όντας ξεκούραστοι και φαγωμένοι.
Δεν χρειάζεται να το παίζουμε «survivor» για να βγούμε κτηνίατροι. 


Και επειδή υπάρχει και η πιο «φιλόζωη» άποψη που λέει ότι «καλά όλα αυτά, αλλά δεν μπορούμε να
αφήνουμε και τα ζώα έτσι, άρα τι να κάνουμε». Αν όντως είμαστε φιλόζωοι, να διεκδικήσουμε να
προσλάβουν κάναν κτηνίατρο και να μην αφήνουν τα ζώα στην μοίρα των φοιτητών. Αλλά κυρίως να
διεκδικήσουμε για εμάς να σπουδάζουμε και να δουλεύουμε αξιοπρεπώς. Και ο δρόμος γι’ αυτό είναι μόνο
συλλογικός.