Είτε είσαι στα τελευταία έτη αυτής της σχολής, είτε μόλις ξεκίνησες τη φοίτησή σου, έχεις βιώσει ήδη με αρκετά γλαφυρό τρόπο τις δυσκολίες της, την εντατικοποίηση που τη διακατέχει και την ασφυκτική καθημερινότητα που σου διαμορφώνει. Όντας μία από τις διαχρονικά πιο δύσκολες σχολές, η Κτηνιατρική έχει καταφέρει να πάρει την πρώτη θέση στην εφαρμογή μιας σειράς μέτρων που η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει καθολικά στα Πανεπιστήμια: Προαπαιτούμενα μαθήματα, καθημερινές κλινικές και πολύωρα υποχρεωτικά εργαστήρια, πρακτική κάθε καλοκαίρι, ενδιάμεσες εξετάσεις και τεράστιος όγκος ύλης που δεν μπορεί να βγει αλλιώς. Δικαίως, λοιπόν, μια 5ετής σχολή έχει καταφέρει να φτάσει τα 7,5 χρόνια μέσο όρο αποφοίτησης – την ίδια στιγμή μάλιστα που με τον νόμο 4777 διαγράφεσαι στα 8 χρόνια(!). Όσο και να τρέξεις, λοιπόν, ο δρόμος για το πτυχίο είναι γεμάτος κατσάβραχα και οι σπουδές έχουν μετατραπεί από δικαίωμα σε μια ευκαιρία των λίγων και εκλεκτών. Όπως άλλωστε και σε κάθε σχολή.
«Προαπαιτούμενα μαθήματα» ή αλλιώς «Θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις»
Τα προαπαιτούμενα μαθήματα στη σχολή μας είναι 7 συγκεκριμένα μαθήματα (Ανατομία Ι, ΙΙ και ΙΙΙ, Φυσιολογία Ι, ΙΙ και ΙΙΙ και Ιστολογία) που αποτελούν προϋπόθεση ώστε να μπούμε στο 4ο έτος – στο έτος που ξεκινάνε οι κλινικές. Το ποσοστό των φοιτητών που «μένουν» έτος μπορεί να φτάσει μέχρι και το 1/6 κάθε χρόνο(!).
Σίγουρα ο πρόεδρος του τμήματος και οι καθηγητές έχουν δώσει μια εξήγηση για την σκοπιμότητα των προαπαιτούμενων και για το πόσο σημαντικά είναι ώστε να μπαίνουμε στις κλινικές «προετοιμασμένοι». «Πώς είναι δυνατόν να μπαίνετε 4ο έτος και να μην ξέρετε Ανατομία;» μας λένε. Η πραγματικότητα όμως βρίσκεται πολύ πιο μακριά. Η πραγματικότητα είναι αυτή που βιώνει ο κάθε φοιτητής που τρέχει και δεν φτάνει να περάσει τα προαπαιτούμενα, την ίδια στιγμή που μπορεί να δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές του και την ίδια στιγμή που οι διαγραφές αιωρούνται πάνω από το κεφάλι του σαν μαύρο σύννεφο. Πόσο «αντικειμενικό» είναι άραγε το αν θα περάσουμε ή όχι την Ανατομία όταν πλέον για να σπουδάσουμε πρέπει να δουλεύουμε 7/7; Ή πόσο «αντικειμενικό» είναι το αν θα περάσουμε ένα μάθημα, όταν τις περισσότερες φορές αυτό κρίνεται από την δυσκολία των θεμάτων που θα βάλει ο καθηγητής, από το αν θα βάλει θέματα που έχει πει μόνο στις θεωρίες και δεν υπάρχουν κάπου να τα διαβάσεις ή από την «διάθεσή» του όταν βαθμολογεί; Τα προαπαιτούμενα για εμάς δεν μας προετοιμάζουν για το 4ο έτος, αλλά μας κόβουν τον δρόμο προς αυτό. Αποτελούν έναν ακόμη ταξικό φραγμό και ένα ακόμη εμπόδιο στο να πάρουμε το πτυχίο μας. Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και τα όρια φοίτησης στα ν+ν/2 χρόνια, του νόμου 4777, δείχνουν ξεκάθαρα ποια είναι η κατεύθυνση που προωθείται στα Πανεπιστήμια. Να μπαίνουν λίγοι και να βγαίνουν ακόμα λιγότεροι!
«Πρακτική άσκηση» ή αλλιώς «Προετοιμασία για ένα μαύρο εργασιακό μέλλον»
Μέσα στο συνολικό πλαίσιο της εντατικοποίησης και των ταξικών φραγμών, δεν θα μπορούσε να λείπει η πρακτική άσκηση. Για έναν μήνα κάθε καλοκαίρι (του 2ου, του 3ου και του 4ου έτους) καλούμαστε να συμμετέχουμε σε υποχρεωτική πρακτική άσκηση ως προϋπόθεση για να μπούμε στο επόμενο έτος.
Οι πρακτικές ασκήσεις σε κάθε σχολή έχουν – λένε – σαν σκοπό την «σύνδεση με την αγορά εργασίας» και το «να έρθει ο φοιτητής σε επαφή με το αντικείμενό του». Δεν είναι λάθος αυτά που λέγονται… κρύβουν όμως τη μισή αλήθεια. Οι πρακτικές ασκήσεις πράγματι μας φέρνουν σε επαφή με την αγορά εργασίας. Μας φέρνουν σε επαφή με την απλήρωτη δουλειά, με το να δουλεύουμε κάτω από επικίνδυνες συνθήκες, χωρίς ασφάλιση και χωρίς δικαιώματα. Αποτελεί ένα «preview» της σκληρής πραγματικότητας που θα βιώσουμε όταν (και αν πλέον) καταφέρουμε να πάρουμε πτυχίο. Οι φορείς στα κτηνιατρεία και στις φάρμες μας χρησιμοποιούν για να μην χρειαστεί να προσλάβουν κανονικούς εργαζόμενους, μας έχουν ανασφάλιστους να δουλεύουμε σε μη ασφαλείς συνθήκες, χωρίς να πληρωνόμαστε και όλα αυτά στο όνομα της… «γνώσης». Χρόνια τώρα θέλει να μας πείσει το σύστημα ότι η εύρεση εργασίας είναι ζήτημα γνώσεων και ικανοτήτων. Είναι ζήτημα του πόσο διαβάσαμε, τι βαθμούς πήραμε, πόσα σεμινάρια παρακολουθήσαμε, πόσες ώρες χαμαλοδουλειάς κάναμε, πόσο χαλί γίναμε να μας πατήσουν στις φάρμες και στα κτηνιατρεία. Ας αφήσουμε όμως την ίδια την πραγματικότητα να μιλήσει και όσους έφαγαν τη ζωή τους σε επιμορφώσεις, πρακτικές και εξειδικεύσεις και πάλι δεν βρήκαν δουλειά ή βρήκαν με τους χειρότερους όρους.
Πόσες ώρες υποχρεωτικών μαθημάτων θα μας εξασφαλίσουν δουλειά με δικαιώματα;
Οι ατελείωτες ώρες υποχρεωτικών εργαστηρίων και κλινικών αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα φτιαγμένη από σκληρούς ρυθμούς σπουδών, εντατικοποίηση και ταξικούς φραγμούς. Η καθημερινότητα ενός φοιτητή Κτηνιατρικής – από τα πρώτα κιόλας χρόνια – περιλαμβάνει καθημερινά υποχρεωτικά εργαστήρια και κλινικές ασκήσεις, που δεν μας αφήνουν χρόνο για τίποτα άλλο. Από τις κοινωνικές μας συναναστροφές και το να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τους συμφοιτητές μας, μέχρι την πολιτικοποίηση, τον συνδικαλισμό, την συμμετοχή μας στις γενικές συνελεύσεις και στην πάλη για κάτι καλύτερο.
Θα ρωτήσει, λοιπόν, κανείς «και πώς θα ασκήσουμε το επάγγελμά μας αν δεν μάθουμε και δυο πράγματα;». Δεν θα διαφωνήσουμε σε αυτό. Θα βάλουμε, ωστόσο, ένα ερώτημα. Μας εξασφαλίζουν τα περισσότερα υποχρεωτικά μαθήματα ισχυρά πτυχία και επαγγελματικά δικαιώματα; Και εδώ να επανέλθουμε στο ζήτημα που θέσαμε πριν. Βρήκαν δουλειά και σε τι συνθήκες οι τόσοι νέοι που έχουν φάει τη ζωή τους πάνω από τα βιβλία; Γιατί, αφού είναι ζήτημα γνώσεων και ικανοτήτων, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο; Ότι όσο πιο εντατικές, δηλαδή, γίνονται οι σπουδές (και άρα – σύμφωνα με το σύστημα – όσο πιο ικανοί γινόμαστε), τόσο πιο δύσκολο είναι να βρούμε δουλειά με δικαιώματα; Για εμάς, το αν θα βρούμε δουλειά, το αν θα έχουμε ισχυρά πτυχία, το αν θα έχουμε επαγγελματικά δικαιώματα, δεν αποτελούν ατομική υπόθεση του καθενός ούτε ζήτημα γνώσεων και ικανοτήτων. Αποτελούν δικαιώματα που πρέπει να υπερασπιστούμε!
Αποδοχή της πραγματικότητας ή πάλη για κάτι καλύτερο;
Μήπως αντί να γκρινιάζουμε για το πόσο δύσκολη είναι η σχολή – θα αναρωτηθεί κανείς – να στρωθούμε απλά στο διάβασμα… και ίσως κάπως βγει; Έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την φάση όπου αυτό θα μπορούσε και να ισχύει για κάποιους λίγους. Ζούμε σε μια φάση όπου ο ατομικός δρόμος δεν μπορεί να αποτελέσει τη λύση ούτε γι’ αυτούς τους λίγους και «καλούς». Ζούμε σε μια φάση όπου ο κάθε φοιτητής πρέπει να αντιληφθεί ότι η μόνη απάντηση στα προβλήματά του, ο μόνος τρόπος να πάρει το πτυχίο του και να εξασφαλίσει ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών και δουλειάς, είναι ο συλλογικός. Γιατί όσο η επίθεση προχωράει, τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η κατάσταση για τον καθένα από εμάς. Και αν ο καθένας από εμάς επιλέξει τον ατομικό δρόμο δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Και αυτό είναι ακριβώς που φοβάται και δεν θέλει με τίποτα να συμβεί και το ίδιο το σύστημα. Το να αναζητήσουμε τη διέξοδο στον συλλογικό δρόμο και στην πάλη για κάτι καλύτερο. Γι’ αυτό χτυπάει τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τους συλλόγους μας και γι’ αυτό χρειάζεται την αστυνομία μέσα στις σχολές. Ας κάνουμε, λοιπόν, τους φόβους του πραγματικότητα, ας βρεθούμε στις γενικές μας συνελεύσεις, ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να μην αποδεχτούμε το μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν, αλλά να παλέψουμε για καλύτερους όρους ζωής, σπουδών και εργασίας!
