Με την Αριστερά της αντίστασης και του αγώνα! Όχι στη γραμμή της υποταγής και της ηττοπάθειας!

Με αφορμή τις επικείμενες φοιτητικές εκλογές, οι πολιτικές δυνάμεις έχουν ξεκινήσει τον προεκλογικό αγώνα τους. Μέσα απ' αυτόν τον αγώνα, αναδεικνύονται και οι διάφορες αντιλήψεις τους για ζητήματα στο σήμερα. Θα θέλαμε να κάνουμε μια ιδιαίτερη αναφορά στις δυνάμεις εκείνες, που αναφέρονται στο κίνημα και την Αριστερά, γιατί δεν ισχύει πως... όλοι τα ίδια λένε.

Ρίχνοντας μια ματιά στα μέτωπα, που έχουν ανοίξει, με κορυφαίο το προσφυγικό-μεταναστευτικό, συναντά κανείς διαφόρων ειδών αφηγήσεις. ΠΚΣ και ΕΑΑΚ ξαναθυμήθηκαν ότι υπάρχει και ο... ιμπεριαλισμός! Έπρεπε, φυσικά, να αρχίσουν να πέφτουν μπόμπες στη Μέση Ανατολή, για να φτάσουν σε αυτή τη διαπίστωση και να αφήσουν -επιδερμικά- στην άκρη τις επιρροές τους από τα ιδεολογήματα του συστήματος για τη δημιουργία ενός «πλανητικού χωριού αδελφοσύνης». Συνεχίζουν, όμως, μη έχοντας απαλλαγεί οριστικά από αυτά, να περιορίζουν τα καθήκοντα που τίθενται στο λαϊκό κίνημα (και) στην Ελλάδα, για απαλλαγή, όχι μόνο από την ντόπια αστική τάξη, αλλά και από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της, απ' τα οποία ήταν και παραμένει εξαρτημένη. Η ΠΚΣ προτείνει, μάλιστα, ως αντιμετώπιση του προσφυγικού, τη μεταφορά των ξεριζωμένων με αεροπλάνα στις χώρες της Δύσης, μην απαντώντας τι πρέπει να κάνουμε για τους πρόσφυγες, που βρίσκονται στη χώρα μας. Αντίστοιχα, η ανάδειξη ως κυρίαρχο αίτημα του «Ανοίξτε τα σύνορα» από δυνάμεις, όπως η ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ δημιουργεί αυταπάτες για «ευρωπαϊκούς παραδείσους» (μπορείς να τα πεις και εργασιακά κάτεργα), που υποτίθεται περιμένουν τις προσφυγικές ροές. Όλοι τους νιώθουν την ανάγκη να απαντήσουν στα προβλήματα «διαχείρισης» του ζητήματος που έχουν προκύψει στο σύστημα, προκρίνοντας σαν κεντρική λύση ένα παραλλαγμένο «να φύγουν». Ασφαλώς, οφείλουμε να απαιτήσουμε την ελεύθερη και ασφαλή διέλευση των προσφύγων σε όποια χώρα επιθυμούν, αλλά έχουμε χρέος, παράλληλα, να οργανώσουμε εδώ από κοινού ντόπιοι, πρόσφυγες και μετανάστες τους αγώνες μας για ζωή με αξιοπρέπεια, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους πολέμους που γεννά.

Προχωρώντας στο μέτωπο του ασφαλιστικού, η συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων το έχει ρίξει στη λογιστική. Όλοι απαιτούν να επιστραφούν τα λεφτά στα ταμεία, λες και το τσάκισμα της κοινωνικής ασφάλισης είναι ζήτημα οικονομικής διαχείρισης και όχι ταξικών συσχετισμών. Μας λένε, ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε ασφάλιση για όλο τον λαό, αλλά και οποιοδήποτε δικαίωμα, εάν δεν επιστρέψουν τα αποθεματικά στα ταμεία ή δεν διαγραφεί το χρέος, εγκλωβίζοντας το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα στα ψευτοδιλήμματα που θέτει το σύστημα. Απόψεις που είναι σε άμεση συνάρτηση με την ρεφορμιστική αντίληψη αυτών των δυνάμεων για τα πράγματα. Η μεν ΠΚΣ, οραματίζεται ως αλλαγή έναν δρόμο που θα περνάει μέσα από απανωτές εκλογικές ενισχύσεις του ΚΚΕ για να… καταλήξει(;) στη λεγόμενη λαϊκή εξουσία, ενώ τα ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ έχουν πρωτοστατήσει στη λογική των «μεταβατικών προγραμμάτων», που απαιτούν μια κυβέρνηση για να τα υλοποιήσει. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι τελευταίοι επέδειξαν τόσες αυταπάτες την περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μετατρεπόμενοι ουσιαστικά σε ουρά του.

Περνώντας στα φοιτητικά, κοινός παρονομαστής της δράσης όλων των παραπάνω δυνάμεων τα τελευταία χρόνια ήταν και παραμένει ο εικονικός συνδικαλισμός. Πλήθος θεαματικών δράσεων (είναι γλυκιά αυτή η κάμερα), αρκετές από αυτές πέρα κι έξω από τις μάζες, συντονιστικά/συσκέψεις «καπέλα» είτε της ΠΚΣ, είτε της ΕΑΑΚ και γενικώς μια στάση αυτοπροβολής, που σε καμία περίπτωση δεν απαντά τις αναγκαιότητες του φοιτητικού κινήματος στο σήμερα. Ίσα-ίσα, εντείνει την αποξένωση των φοιτητών από τους συλλόγους τους. Όλοι ψάχνουν πώς θα ενισχυθούν οι ίδιοι κι όχι πώς θα συμβάλλουν στην οικοδόμηση μαζικού φοιτητικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίοι εξάλλου οι μικροηγεμονισμοί τους στις σχολές. Χαρακτηριστική η στάση της ΠΚΣ, που έχει φτάσει σε σημείο να στήνει δικούς της «συλλόγους», για να τους ελέγχει, ενώ, όσο πλησιάζουμε στις εκλογές δίνει ρεσιτάλ αυταπατών, καλώντας το φοιτητικό κίνημα να αλλάξει τους συσχετισμούς... εκλογικά! Το ερώτημα είναι: έτσι αλλάζουν, τελικά, οι συσχετισμοί; Με καλά εκλογικά αποτελέσματα ή με μαζικό φοιτητικό κίνημα; Σε μια αντίστοιχη λογική, (μετά απ' την κάλπη το χάος), κινούνται και τα διάφορα «ενωτικά» καλέσματα της ΕΑΑΚ, που στην πλειοψηφία τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από εκλογικά μαγειρέματα με την προ ολίγων μηνών κυβερνητική ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ. Γενικώς, οι περισσότερες δυνάμεις έχουν ένα φοβερό άγχος για το πώς θα αναπαραχθούν, προκειμένου να υπηρετήσει η καθεμιά τα δικά της σχέδια. Σχέδια, τα οποία, δεν απαντούν τις αναγκαιότητες του φοιτητικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος στο σήμερα. Όσος ενθουσιασμός, πάντως, κι αν τις χαρακτηρίζει στις φοιτητικές εκλογές, οι απαιτήσεις σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερες και δεν θα ξεπεραστούν με... καλά εκλογικά αποτελέσματα.

Για μας είναι ξεκάθαρο, πως το φοιτητικό κίνημα έχει πολλά εμπόδια να αντιμετωπίσει. Το πεδίο των φοιτητικών εκλογών μπορεί να συμβάλλει, προκειμένου αυτά να ξεπεραστούν, δεν μπορεί ωστόσο να τα λύσει από μόνο του. Αυτό ας το σκεφτούν όσοι βλέπουν την οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία σαν μητέρα των μαχών. Οι φοιτητές δεν είναι σταυροί σε ψηφοδέλτια, όπως και οι σύλλογοι δεν είναι μαγαζάκι καμιάς πολιτικής δύναμης! Αντίθετα, είναι και οφείλουν να αποτελούν ένα ζωντανό πεδίο δράσης για τους φοιτητές. Ένα πεδίο συζήτησης, συμμετοχής και οργάνωσης τους πέρα κι έξω από κρατικές δομές. Ένα πεδίο, που δεν θα το «πονάνε» ορισμένοι περιστασιακά, αλλά θα συμβάλλουν συνεχώς στο να τροφοδοτείται. Υπό αυτό το πρίσμα αντιλαμβανόμαστε, σαν Αγωνιστικές Κινήσεις τη διαδικασία των φοιτητικών εκλογών και καλούμε τους φοιτητές να ενισχύσουν την Αριστερά εκείνη, που δεν έκανε όνειρα με τον «αέρα αλλαγής» του ΣΥΡΙΖΑ και δεν βλέπει τη λύση σε κυβερνητικές εναλλαγές. Την Αριστερά εκείνη, που δεν κάθεται στα τραπέζια της συνδιαλλαγής στα κρατικά όργανα της συνδιοίκησης. Την Αριστερά εκείνη, που προτάσσει τους μαζικούς, συλλογικούς και οργανωμένους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.