Η ΠΚΣ θέλει τους συλλόγους αλλά και τα Δ.Σ να αποτελούν «στηρίγματα» για εμάς τους φοιτητές μιας και έχουμε «μια τεράστια δύναμη που ακόμα δεν την έχουμε δοκιμάσει». Βέβαια, η ΠΚΣ ‘’ξεχνά’’ να μας θυμίσει ότι ο ρόλος της μέσα σε αυτά τα όργανα του φοιτητικού κινήματος έχει πολλάκις αποδειχτεί αποπροσανατολιστικός και εχθρικός. 

‘’Ξεχνά’’ να μας θυμίσει ότι σε πολλές σχολές, επί σειρά ετών, είχε μπει σε μια διαδικασία  δημιουργίας ‘’ξεχωριστών συλλόγων’’ με άλλα καταστατικά. Ιδέα που προκύπτει από την έλλειψη εμπιστοσύνης της στο κόσμο και από τη προσπάθεια αποκλεισμού της πολιτικής διαμάχης με διαφορετικές ‘’ενοχλητικές’’ απόψεις από τα αριστερά.
‘’Ξεχνά’’ να μας θυμίσει ότι όταν αναπτύσσεται μαζικό κίνημα, ή όποιες κινηματικές διαδικασίες έμπαινε (π.χ. 2006-2007 όταν αρχικά είχε ταχθεί ενάντια στο μπλοκ καταλήψεων) και συνεχίζει να μπαίνει (π.χ. πρόταση για ανοιχτή σχολή στη πρώτη συνέλευση του ΗΜΜΥ στα Χανιά) εμπόδιο στην ανάπτυξη του . Αυτό γιατί η ΠΚΣ και συνολικά ο χώρος του ΚΚΕ, κυριαρχείται από την λογική των προτάσεων προς το σύστημα, γιατί επί της ουσίας δεν πιστεύει ότι αυτό ανατρέπεται. Έχει την λογική της μεταρρύθμισης εκ των έσω.
‘’Ξεχνά’’ να μας θυμίσει την ενεργή συμμετοχή της στα συνδιαχειριστικά διοικητικά όργανα και την εναπόθεση των ελπίδων της σε μία φιλική προς τους φοιτητές λειτουργεία αυτών. Συμμετοχή μέσα απ' την οποία νομιμοποιεί τη λειτουργεία τους και στα πλαίσια του ‘’κοινωνικού διαλόγου’’ συνυπογράφει το χτύπημα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τόσων χρόνων. Η εκπαίδευση αποτελεί μηχανισμό του συστήματος για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του και δεν  μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ουδέτερο πεδίο αντιπαράθεσης.

Ταυτόχρονα, προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι το φοιτητικό κίνημα έχει παλέψει πολλές φορές, έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις του, έχει νικήσει (Πολυτεχνείο, ν.815, ν. Κοντογιαννόπουλου, άρθρο 16 για να αναφέρουμε κάποια ενδεικτικά) και θα ξανανικήσει όταν πετάξει στο καλάθι των αχρήστων τις λογικές συνδιαλλαγής, μεταρρύθμισης και  συνδιαχείρησης. Γιατί το φοιτητικό κίνημα δεν έχει προτάσεις σε κανέναν! Έχει αιτήματα και ξέρει να τα διεκδικεί! Δουλειά δική μας και κάθε αριστερής δύναμης είναι να φροντίσουμε για την οργάνωση του, την πολιτικοποίηση και την προώθηση του.

  Σε κάποιο άλλο σημείο, αναπαράγει τη πάγια πρόταση της για την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Πρόταση που τίθεται από τη ΠΚΣ σε μορφή ‘’αγωνιστικής’’ λιτανείας προς στο σύστημα. Προτάσεις στις οποίες η ΠΚΣ (και το ΚΚΕ) μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Δεν αναγνωρίζει την στοχευμένη επίθεση του συστήματος στην εκπαίδευση μέσω των  ταξικών φραγμών και της εντατικοποίησης και καταλήγει να τα αποδίδει όλα στην υποχρηματοδότηση. Ας μας απαντήσει η ΠΚΣ, λοιπόν, θεωρεί  ότι αν “υπήρχαν λεφτά” θα δίνονταν για τις ανάγκες μας; Έχει φανεί ότι όταν μια κυβέρνηση σε αυτό το σύστημα θέλει να προωθήσει αντιλαϊκά μέτρα, ξέρει μια χαρά να χρηματοδοτεί τα μέσα εκείνα που της χρειάζονται για να το πετύχει. Η αδυναμία απάντησης των ζητημάτων στην πολιτική τους βάση, μπορεί να εξηγήσει  την ελάχιστη έως καθόλου αναφορά στον πρόσφατο νόμο Γαβρόγλου, στον νόμο πλαίσιο  και στις αιχμές της επίθεσης που αυτοί θέτουν.

Έλα που όμως ζούμε σε μια κοινωνία που στήθηκε πάνω στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους, μια κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις που όλα είναι αποτέλεσμα μιας αέναης ταξικής πάλης και καμία μεταρρύθμιση, κανένας νόμος δεν πρόκειται να αλλάξει τούτη την έχθρα του καπιταλισμού. Μόνο οι αγώνες μαζικοί απέναντι στο σύστημα και μακριά από όποιες αυταπάτες συνδιαλλαγής μπορούν να νικήσουν, όπως έχει φανεί.

  Με ‘’χαρά’’ διαπιστώνουμε ότι σε ένα σημείο γίνεται λόγος για τον ιμπεριαλισμό και τους πολέμους που αυτός δημιούργει. Παρ’ όλα αυτά, όταν φέρνουν την ανάλυση στα ελληνικά δεδομένα, κάνουν λόγο για «τούρκικη επιθετικότητα» μιας και γι’ αυτούς ο όποιος κίνδυνος πολέμου απορρέει από έναν κάποιο επεκτατισμό των γειτονικών χωρών, κι όχι φυσικά από την ιμπεριαλιστική επέλαση και τις αντιθέσεις των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής! Μια άποψη που αποτελεί φυσικό επακόλουθο της μη αναγνώρισης της εξάρτησης της χώρας μας από ΗΠΑ- ΕΕ. Για μάς είναι απαραίτητη η συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, στο πλευρό του λαού, όχι μόνο σε αντιπολεμική αλλά και σε ξεκάθαρα αντιιμπεριαλιστική- αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δεν έχουμε καμία διάθεση να γίνουμε κρέας στα κανόνια τους, αλλά, ταυτόχρονα, δεν διστάζουμε να ξεσκεπάσουμε τον πραγματικό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό και τα πλοκάμια του!

  Τέλος, σχετικά με τις φοιτητικές εκλογές και την ενεργή συμμετοχή σε αυτές κάθε μέλους του εκάστοτε συλλόγου. Η κοινή μνήμη του φοιτητικού κινήματος θυμάται ότι οι φοιτητικές εκλογές είναι κατάκτηση των αγώνων που στα χρόνια έχουν δοθεί. Μέσα από αυτές προκύπτουν τα όργανά του, καλύπτεται η αναγκαιότητά του για πανελλαδική συγκρότηση και ανάδειξη της κατεύθυνσης που θα το υπηρετήσει συμβάλλοντας στις νίκες του. Επομένως, είναι αναγκαία και η συμμετοχή μας σε αυτές.

  Θα ήταν όμως και λάθος αν αναγνωρίζαμε σε αυτές την «μητέρα των μαχών».
Γιατί ο αγώνας δε παύει με τις εκλογές.

Η ψήφος στις Αγωνιστικές Κινήσεις είναι μια ευθύνη πολλαπλών διαστάσεων.
Ευθύνη απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Ευθύνη για την ένωση μας με το σύνολο των φοιτητών, στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης.
Ευθύνη για την αναγνώριση των εχθρών του φοιτητικού κινήματος και για την ανάγκη μιας διαρκούς πάλης με αυτούς.
Ο αγώνας συνεχίζεται και την επόμενη μέρα, δεν σταματά ποτέ και
εμείς αγαπάμε την ευθύνη!
Για να δώσουμε με καλύτερους όρους τη μάχη για Σπουδές- Δουλειά- Ελευθερίες- Ζωή.
 

Στηρίζουμε-Ψηφίζουμε: Αγωνιστικές Κινήσεις