ΞΑΝΘΗ| Mε πόσες εβδομάδες γνώσης θα βρούμε δουλειά τελικά? - ΗΜΜΥ

Τα τελευταία 2 χρόνια, ιδιαίτερα μετά την περίοδο της καραντίνας και των κλειστών σχολών, παρατηρείται μια όξυνση των ρυθμών με τους οποίους καλούμαστε να σπουδάσουμε. Συγκεκριμένα στους ΗΜΜΥ, οι απαιτήσεις και τα προαπαιτούμενα που χρειάζεται να κάνει ο κάθε φοιτητής ώστε να μπορέσει να περάσει κάποιο μάθημα όλο και αυξάνονται. Από περισσότερα εργαστήρια, υποχρεωτικές ή μη εργασίες και παραδώσεις, έμμεσες ή άμεσες παρουσίες σε αρκετά μαθήματα και ένα σωρό από πρακτικές, δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για όσους προσπαθούν μετά κόπων και βασάνων να πάρουν ένα πτυχίο.

Αυτή η κατάσταση υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια στους ΗΜΜΥ, έχει ξεφύγει όμως το τελευταίο διάστημα. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διαμορφώσουν εκείνο το περιβάλλον όπου οι φοιτητές θα είμαστε όλη μέρα σκυμμένοι πάνω από ένα βιβλίο, θα τρέχουμε να προλάβουμε τις προθεσμίες των εργασιών, θα νιώθουμε τύψεις που αρρωστήσαμε και χάσαμε ένα εργαστήριο. Μέσα σε όλο αυτό, φυσικά, που χρόνος για προσωπική ζωή, για χόμπι, για γενική συνέλευση και πολιτικοποίηση.

Ο εργασιακός μεσαίωνας που υπάρχει στην κοινωνία χρειάζεται εργαζόμενους χωρίς πολλές απαιτήσεις, συνηθισμένους στο τρέξιμο και στην πίεση. Αυτούς τους μελλοντικούς εργαζόμενους προσπαθούν να διαμορφώσουν από το πανεπιστήμιο, που δεν θα σηκώνουν κεφάλι, δεν θα αντιδρούν.Σήμερα θα υποτάσσονται στην αυθεντία του καθηγητή, αύριο στις αυθαιρεσίες του εργοδότη.

Βέβαια, οι εντατικοί ρυθμοί φοίτησης, έρχονται να εξυπηρετήσουν και τον άλλο πόθο του συστήματος, το να πεταχτούν ακόμα περισσότεροι από εμάς εκτός τριτοβάθμιας. Άραγε πόσοι από εμάς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις σπουδές μας όταν ένας στους δύο φοιτητές δουλεύει ή ψάχνει για δουλειά; Όταν για να τρέξεις τα προγράμματα που χρειάζονται για τις εργασίες απαιτείται λάπτοπ αρκετών εκατοντάδων ευρώ; Ας μην ξεχνάμε ότι μας ‘’κυνηγάει’’ και ο ψηφισμένος νόμος 4777( Κεραμέως -Χρυσοχοιδη) που μας έφερε τα όρια φοίτησης ν+ν/2. Οι ταξικοί φραγμοί, δηλαδή το πέταγμα εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας όσων από εμάς δεν έχουν βαθιά τσέπη, έρχονται με πολλά πρόσωπα. Η εντατικοποίηση είναι ένα από αυτά.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν δεν μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτή την κατάσταση, φταίμε εμείς! Πολλές φορές, καθηγητές παίρνουν θέση πάνω στο ζήτημα, με τοποθετήσεις του τύπου << όσοι δεν κατάφεραν να πάρουν το πτυχίο δεν το θέλανε αρκετά>> και διάφορα τέτοια αφηγήματα.

Αλλά προφανώς, δεν είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Ο ρόλος των καθηγητών είναι να φέρνουν την εντατικοποίηση και ναι υλοποιούν όλες εκείνες τις κατευθύνσεις έτσι ώστε να στερούμαστε  το δικαίωμα μας να σπουδάσουμε. Αντιλαμβάνονται την ασφυκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και ξεπλένεται στον βωμό της γνώσης. Με πόσα προαπαιτούμενα, με πόσες εργασίες, με πόσες εβδομάδες γνώσης θα βρούμε δουλειά τελικά?

Είναι ουσιαστικό να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ευθυνόμαστε εμείς για την πιεστική καθημερινότητα που ζούμε, πως δεν φταίμε εμείς αν δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις υποχρεώσεις στην σχολή μας. Να μπούμε στην διαδικασία να αμφισβητήσουμε τους όρους με τους οποίους σπουδάζουμε, συλλογικά να δώσουμε την απάντηση. Στηρίζουμε τα συλλογικά μας όργανα, μαζικοποιούμε τις γενικές συνελεύσεις του Συλλόγου, σπάμε την λογική του ‘’ ο καθένας μόνος του’’.

  • ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
  • ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ
  • ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ