Είναι να τρίβει τα μάτια του οποιοσδήποτε άνθρωπος με αναφορά στο κίνημα διαβάσει την καταγγελία των ΕΑΑΚ προς το σχήμα μας, σε σχέση με την κινητοποίηση του ΣΦΞ στις 8 Μάρτη και την πρόταση μας προς τον σύλλογο. Αιφνιδιαστήκαμε θα έλεγε κανείς με τα «αντανακλαστικά» των ΕΑΑΚ και με το πόσο άμεσα έγραψαν και με ποιο κίνητρο, μια καταγγελία για τις 8 Μάρτη. Γιατί αν θυμούνται καλά, στον αρχικό τους σχεδιασμό δεν θα κατέθεταν καν κινητοποίηση του ΣΦΞ για εκείνη την ημέρα. Μάλιστα μετά από δική μας πρόταση διεξήχθη ΔΣ και αποφασίστηκε κινητοποίηση. Αλλά ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι σχετικά με το περιεχόμενο της καταγγελίας.

Μάλλον ανακάλυψαν την 8^η Μάρτη το 2016!

Ξεχνούν -όχι από αφέλεια- το πώς καθιερώθηκε σαν μέρα πάλης των γυναικών. Για τα ΕΑΑΚ οι διαδηλώσεις για την 8^η Μάρτη ξεκινούν με τις φεμινιστικές απεργίες του 2016. Ξεχνούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 8^η Μάρτη του 1857, χιλιάδων εργατριών της υφαντουργίας που πάλεψαν για ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους και μείωση αντίστοιχα του ωραρίου. Ξεχνούν ότι η 8^η Μάρτη καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα των γυναικών στην συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών από την Κλάρα Τσετκιν, ως ημέρα απόδοσης φόρου τιμής στους αγώνες αυτούς. Βέβαια το σύστημα θέλει να ξεχαστούν οι νίκεςαυτέςκαι τους αποδίδει άλλο περιεχόμενο. Στην ιστορική λήθη συνηγορούν τα ΕΑΑΚ, αφού στην σχετική τους ανακοίνωση δεν λένε λέξη για τα παραπάνω.

Συνδέεται το γυναικείο ζήτημα με τον πόλεμο;

Κάνατε την φεμινιστική απεργία, αντιπολεμικό συλλαλητήριο λένε τα ΕΑΑΚ και αναρωτιούνται: γιατί να φωνάξουμε την ημέρα της γυναίκας, συνθήματα ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό; Είναι σα να ρωτούν, τι σχέση έχει η γυναίκα της αντίστασης στην Ελλάδα, στο Κουρδιστάν, στην Παλαιστίνη, παντού όπου αναπτύσσονται τα κινήματα του λαού, με το «γυναικείο ζήτημα»;Σαν άλλη ΠΑΣΠ ή ΔΑΠ αποσυνδέουν τα προβλήματα από την κοινή τους ρίζα, βάζουν στεγανά μεταξύ των διεκδικήσεων με τραγικό μάλιστα τρόπο. Θυμίζουν την κλασσική τοποθέτηση των συστημικών δυνάμεων που αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν οι φοιτητές να συζητάνε για το ΝΑΤΟ και όχι αποκλειστικά για τα προβλήματα της σχολής τους. Έτσι τις γυναίκες αφορούν μόνο τα ζητήματα των κακοποιήσεων, της έμφυλης βίας και αφήστε απ’έξω ότι έχει να κάνει με τον πόλεμο.Κι αυτό το λένε εν’ όσο εξελίσσεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο λαός της (και οι γυναίκες φυσικά) ζουν τη φρίκη του και τη φρίκη της προσφυγιάς και η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο ενός ευρύτερου μακελειού. Αλλά έχουν αναρωτηθεί άραγε τι σημαίνει (πέρα από τα παραπάνω) πόλεμος για τη γυναίκα; Η ανισοτιμία της μεγαλώνει και οι μορφές εκμετάλλευσής της πληθαίνουν, οι βιασμοί, οι δολοφονίες είναι καθημερινότητα. Ίσα, ίσα και γι’ αυτό την αφορά. Έχουν αναρωτηθεί τι τραβάνε οι προσφύγισσες από την Ουκρανία, την Συρία, οι γυναίκες στην Ρωσία και όχι μόνο;Όποιος δεν συνδέει τις διεκδικήσεις του γυναικείου κινήματος με την ανάγκη αντιιμπεριαλιστικής πάλης, δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις ούτε στο πρώτο, ούτε στο δεύτερο.

Οι «ελάχιστες αναφορές» στο έμφυλο που μας προσάπτουν τα ΕΑΑΚ, είναι επειδή τολμάμε να ανοίγουμε συνολικά τα προβλήματα της ζωής των γυναικών, στην εργασία, στον πόλεμο, στις ανισότητες. Δεν είναι “εντός θέματος” όμως όλα τα παραπάνω εκτός από τα ζητήματα των κακοποιήσεων, αν κρίνουμε από την στάση τους στο δρόμο που φώναζαν μόνο ένα σχετικό σύνθημα και με αντίστοιχο πανό στην πορεία.

Ποιον έχουν απέναντί τους οι γυναίκες και όχι μόνο;

Οι γυναίκες για να βαδίσουν προς τη χειραφέτηση πρέπει να βάζουν στο στόχαστρο το σύστημα, να παλεύουν απέναντι στη διπλή εκμετάλλευση που βιώνουν από αυτό. Μόνο μέσα από την συνολική πάλη ενάντια στο σύστημα, μπορούν να ολοκληρώσουν τις διεκδικήσεις τους. Δεν έχουν απέναντι τους την πατριαρχία και την εξουσία του άντρα γενικά και αόριστα, αλλά τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και την εξουσία του κεφαλαίου. Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από μία άλλη κυβέρνηση που θα νομοθετεί «υπέρ» των γυναικών και θα διαφοροποιείται από τη «συντηρητική» ΝΔ. Δεν έχουν να ποντάρουν, πόσο μάλλον δεν νικάνε όταν ανάγουν το κράτος ως προστάτη τους. Γι’ αυτό και δεν πανηγυρίζουμε με νόμους και «κατοχυρώσεις» οι οποίοι όσο προοδευτικοί και αν παρουσιάζονται, ξεσκεπάζονται όταν η δικαιοσύνη, η αστυνομία και οι μηχανισμοί εξουσίας λειτουργούν ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών με τα παραδείγματα να είναι πολλαπλά.

Ταξικοί αγώνες των γυναικών εργατριών ή φεμινιστική απεργία;

Αναφέραμε πώς η 8^η Μάρτη κατοχυρώθηκε ιστορικά σαν ημέρα. Ας μας επιτρέψουν τα ΕΑΑΚ να επιμείνουμε ότι το γυναικείο ζήτημα είναι ταξικό. Ότι οι γυναίκες του λαού είναι αυτές που καλούνται να παλέψουν για την ζωή τους και όχι γενικά και αόριστα οι γυναίκες. Ότι η Μέρκελ δεν έχει κοινά συμφέροντα με την προσφύγισσα στην Ουκρανία, η Σακελλαροπούλου με την εργάτρια στην Ελλάδα, για να παλέψουν μαζί κάτω από την ομπρέλα μιας φεμινιστικής απεργίας. Ότι οι εκμεταλλεύτριες της αστικής τάξης, δεν θα είναι δίπλα στις εκμεταλλευόμενες. Τις απεργίες τις κάνει η εργατική τάξη και ο λαός, σε ενότητα και όχι διαχωρισμό με βάση το φύλο. Αυτό δεν μειώνει καθόλου την αναγκαιότητα διακριτού τμήματος των γυναικών, μέσα στο εργατολαϊκό κίνημα με συγκεκριμένες διεκδικήσεις. 

Πού μπορούν να νικήσουν οι γυναίκες;

Η θέση της γυναίκας όπως είπαμε είναι μέσα στο λαϊκό κίνημα. Αυτό μόνο της κατοχυρώνει δικαιώματα, οι αξίες του διαπαιδαγωγούν και επιλύουν τις αντιθέσεις με το άλλο φύλο. Το διαζύγιο που πρέπει να δοθεί είναι με τις απόψειςπου εκμηδενίζουν την ανάγκη να συνδεθεί η πάλη για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών με την αντιπαράθεση και την πάλη ενάντια στο σύστημα.Τα ΕΑΑΚ μάλλον έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο γυναικείο κίνημα και εναποθέτουν άλλου τις ελπίδες τους. Δείχνουν ανεμπιστοσύνη στο κίνημα και τις γυναίκες του λαού να κατορθώνουν νίκες παλεύοντας, αλλά ψάχνουν μέσω προτάσεων, νόμων, κυβερνήσεων και κόλπων να εξανθρωπίσουν το υπάρχον σύστημα.