Την προηγούμενη εβδομάδα  συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο  με σκοπό την κίνηση του συλλόγου απέναντι στον νέο Νόμο-Πλαίσιο που τίθεται προς ψήφιση. Ένας νόμος που έρχεται να τσακίσει τα πτυχία μας, να καταργήσει την οργανωμένη πάλη στα πανεπιστήμια και την πολιτικοποίηση εντός τους, αλλά και να φέρει τα Συμβούλια Ιδρύματος, έτσι ώστε η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να περνά ακόμα πιο εύκολα. Η απόφαση που υπερψηφίστηκε αποτέλεσε προϊόν συνδιαμόρφωσης μεταξύ των δυνάμεων  της ΠΚΣ και του Bloco, με στήριξη της ΠΑΣΠ,  η οποία καλούσε σε κινητοποίηση ενάντια στον νόμο και σε συντονισμό(συνέλευση!!)  του συλλόγου με την ακαδημαϊκή κοινότητα καθώς και άλλους φορείς της πόλης.

Όσον αφορά το πολιτικό περιεχόμενο της απόφασης, φαίνονται ξεκάθαρα οι λαθεμένες αντιλήψεις των δυνάμεων αυτών σχετικά με το τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια σήμερα. Η άποψη πάνω στην οποία βασίζεται εκτιμά πως το πανεπιστήμιο γίνεται «επιχείρηση» και ότι στόχος της κυβέρνησης και του συστήματος είναι η κερδοφορία των ιδιωτών μέσα από αυτό, ανάλυση που βγάζει από την κουβέντα την πραγματική στόχευση. Σε μια σειρά από νόμους και διατάξεις που έχουν περάσει ανά τα χρόνια στόχος του συστήματος είναι να αναπροσαρμόζεται κάθε φορά η εκπαίδευση, και άρα οι απόφοιτοι, στις ανάγκες του κεφαλαίου και της αγοράς εργασίας. Με την κατεύθυνση των ταξικών φραγμών, με το χτύπημα στο δικαίωμα της δωρεάν παιδείας και το πέταγμα χιλιάδων εκτός τριτοβάθμιας. Οι διατάξεις και του πρόσφατα ψηφισμένου ν.4777 όπως η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής που ήδη εφαρμόζεται, η μείωση των θέσεων στα πανεπιστήμια, οι διαγραφές και τα όρια φοίτησης, το χτύπημα στην δωρεάν σίτιση και στέγαση εξυπηρετούν αυτή την κατεύθυνση. Με το να γίνουν τα πτυχία μας κουρελόχαρτα και να μάθουμε να ζούμε με ψίχουλα και κυρίως με το κεφάλι κάτω.

Αναγκαίο να σχολιαστεί από πλευράς μας είναι και το κομμάτι της «απαραίτητης μόρφωσης» που τίθεται σαν άμεσο επίδικο. Σ’ ένα περιβάλλον πλήρως εντατικοποιημένο, όπου οι φοιτητες περνάνε όλη τους την μέρα στην σχολή, όπου οί πρόοδοι και τα τα προαπαιτούμενα για να «έχεις δικαίωμα» στην εξέταση αυξάνονται συνεχώς , αυτό το αίτημα περισσότερο ρίχνει νερό στο μύλο της επίθεσης παρά ενισχύει τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών. Αλλά αυτή είναι η «δουλειά του φοιτητή» σύμφωνα με την ΠΚΣ, δηλαδή να χάνεται μέσα στην εντατικοποίηση και να μην έχει χρόνο, αλλά ούτε και διάθεση να κάνει κάτι άλλο πέρα από την ενασχόληση με την σχολή.

Πέρα από την ανάλυση αυτή για τον νέο νόμο όμως, στην απόφαση γίνεται αναφορά για την ασφάλεια μέσα στα πανεπιστήμια. Από την μία καταδικάζει την είσοδο της ΟΠΠΙ στις σχολές, από την άλλη όμως κάνει λόγο για την καλύτερη ασφάλεια των οικότροφων φοιτητών  μέσω της παραπάνω φύλαξης. Αναρωτιόμαστε λοιπόν μήπως για τις συγκεκριμένες δυνάμεις πατάει εν τέλει στην πραγματικότητα το αστικό αφήγημα για το τι συμβαίνει στα Πανεπιστήμια. Ανοίγουν κ άλλο τον δρόμο για την καταπάτηση του Ασύλου τέτοια αιτήματα   Είναι ξεκάθαρο όμως για εμάς πως  η συλλογική πάλη για το ζωντάνεμα των εστιών, η αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητών  και η συμμετοχή όλων σε συλλογικές διαδικασίες διασφαλίζουν την προστασία μας μέσα στους χώρους του πανεπιστημίου, αλλά και γενικότερα.

Δεν μας εκπλήσσουν βέβαια όλα αυτά, ιδιαίτερα  το ότι η πρώτη δύναμη πανελλαδικά στηρίζεται και συνδιαφορφώνει με δυνάμεις του Bloco.Τι σημαίνει όμως συνδιαμόρφωση και κοινή συμπόρευση με  δυνάμεις  που  έχουν  αναφορά σε αστικά κόμματα ( ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) στα πανεπιστήμια; Αποτελεί νομιμοποίηση της πολιτικής τους  στο Σύλλογο,  «ξεπλένει»  όλα αυτά που έφερε η αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις επιταγές των Ευρωπαίων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών, παρά το αριστερό προσωπείο που θέλουν να έχουν. Η συμμετοχή των αστικών δυνάμεων στους συλλόγους, όποιο προσωπείο και να φορέσουν, έχουν ως στόχο την διάλυση και την υποταγή τους. Δεν ξεχνάμε πως το Bloco δεν έβλεπε την κατάργηση του Λαικού Ασύλου Αγώνων μιλώντας για «Ακαδημαικό Άσυλο», αλλά και γενικότερα τον νόμο Γαβρόγλου που έστρωσε τον δρόμο στον νόμο Κεραμέως,αλλά δεν ξεχνάμε και ποιος επανέφερε την «ανταποδοτική μέριμνα» για τα πανεπιστήμια και χτύπησε κατά πρόσωπο το δωρεάν πλέγμα που έχει κατακτηθεί με τους αγώνες των φοιτητών.

Όσον αφορά τον συντονισμό με την «ακαδημαϊκή κοινότητα»  και άλλους φορείς,  οι δυνάμεις που αναφέραμε παραπάνω, πήραν αυτή την απόφαση μέσω του ΔΣ. Από την μια κανένας λόγος για Γενική Συνέλευση, καμία προσπάθεια ώστε να συγκροτηθούν οι φοιτητές, να αντισταθούν μαζικά και να καταφέρουν πραγματικές νίκες . Ούτε αυτή η στάση μας εκπλήσσει αφού «δεν μπορούμε να περιμένουμε να βγει γενική συνέλευση» μας λέει η ΠΚΣ. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς το πως βλέπουν τους συλλόγους μας, αλλά και την αντίληψη τους για τις εκλογές, ότι δηλαδή ο κόσμος διάλεξε τους «αντιπροσώπους» του και τώρα αυτοί θα κινούνται εξ ονόματος τους. Από την άλλη, τι σημαίνει ενιαία πανεπιστημιακή κοινότητα; Είναι οι καθηγητές σύμμαχο στρώμα των φοιτητών και μπορούμε να παλέψουμε μαζί ενάντια στον νέο νόμο; Μάλλον η απόφαση της συγκλήτου το διαψεύδει ξεκάθαρα αυτό, αφού όντως δεν θέλουν τα Συμβούλια Ιδρύματος τα οποία δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Για τις υπόλοιπες διατάξεις όμως; Οι υπόλοιπες διατάξεις έρχονται να «εκσυγχρονίσουν» τα πανεπιστήμια μας, και να τα συνδέσουν με την αγορά εργασίας. Επομένως, η συνδιοικητική τους  λογική μάλλον δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν πως ρόλος των καθηγητών στα πανεπιστήμια είναι να επικυρώνουν και να περνάνε το χτύπημα στην εκπαίδευση, εφαρμόζοντας τις κατευθύνσεις του υπουργείου. Ποιος  θα είναι άραγε αυτός που θα στέλνει τους φοιτητές στα πειθαρχικά, που θα τους βάζει ένα κάρο ασκήσεις και εργασίες και θα δυσκολεύει τα θέματα στην εξεταστική, και εν τέλει θα τους διαγράφει μετά τα ν+2 χρόνια;

Ως Αγωνιστικές Κινήσεις, δεν εθελοτυφλούμε μπροστά στον ρόλο των καθηγητών και του πανεπιστημίου γενικότερα. Για εμάς, η λύση δεν θα έρθει μέσα από την συνδιαλλαγή με τους καθηγητές, ούτε με συντονισμούς που αποφασίζονται από τα Διοικητικά Συμβούλια  και μόνο. Η απάντηση μπορεί να έρθει μέσα από την μαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων και των κινητοποιήσεων απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε. Με συντονισμό των φοιτητών, των μαθητών, των δασκάλων και των γονέων, στο πλευρό του λαού συνολικότερα, με χαρακτηριστικά διεκδικητικά και ανατρεπτικά. Η συμπόρευση με τα πληττόμενα στρώματα μπορεί και πρέπει να μαζικοποιηθεί, ώστε να υπάρξει αντίσταση σε όλο αυτό που συμβαίνει.