Δύο λόγια για την «υπεραγωνιστική», που καμιά φορά αυτοπροσδιορίζεται και ως αριστερή, ΠΑΣΠ. Από το 1974 συγκροτήθηκε μια κίνηση φοιτητών, ονόματι «Φίλοι Α. Παπανδρέου», που το 1975 μετεξελίχθηκε σε ΠΑΣΠ (Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη). Αρχικά για τον προσδιορισμό της πραγματικότητας: η συγκεκριμένη «αγωνιστική» παράταξη ποτέ δεν είχε σαν βασική αρχή της τους συλλογικούς και οργανωμένους αγώνες και ,όποτε κάνει λόγο σε αυτούς, σπάνια προσδιορίζει τον πραγματικό εχθρό για την νεολαία! «Η αδιαφάνεια, η διαπλοκή, η αναξιοκρατία και η ιδιοτέλεια». Αυτά είναι που πρέπει να χτυπήσουν οι φοιτητές μας λέει!
Για κάποιον «ανεξιχνίαστο» λόγο η «ανεξάρτητη από το ΠΑΣΟΚ» ΠΑΣΠ κρύβει κάτω από αυτές τις λέξεις την επίθεση του κεφαλαίου και της αστικής τάξης στην εκπαίδευση, αποπροσανατολίζει τη σπουδάζουσα νεολαία. Δεν θέλει με τίποτα να συζητιούνται τα πραγματικά προβλήματα μέσα σε συλλογικές διαδικασίες, όπως στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, καθώς είναι χέρι-χέρι με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ οι δυνάμεις εκείνες, οι οποίες μπλοκάρουν και συκοφαντούν σχεδόν πάντα τη διεξαγωγή των συνελεύσεων. Προβάλλουν έτσι την λύση στον ατομικό δρόμο, στην ανάθεση στους εκπροσώπους-νταβατζήδες των φοιτητών (π.χ. «Ως ΠΑΣΠ μιλήσαμε με τον τάδε καθηγητή και το πρόβλημα λύθηκε»), και θεωρούν νίκη για το φοιτητικό κίνημα όταν καταφέρνουν να σπάνε τις καταλήψεις εν μέσω ενός αγώνα του φοιτητικού κινήματος. Και όταν λέμε να «σπάνε», δεν σπανίζουν τα παραδείγματα τραμπούκικων συμπεριφορών των μελών της σε αγωνιστές φοιτητές ή ακόμη η πληρωμή μπράβων και παρακράτους, όπως έκανε η ΠΑΣΠ Γεωπονικού το 2011 με την φασιστική επίθεσή της σε μέλη της ΕΑΑΚ. Ιδού οι πρωτοπόροι υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας!
Αλλά για τη συνέχεια ας αναδείξουμε μερικές από τις θέσεις και απόψεις της ΠΑΣΠ.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: όπως αναφέραμε, τα παιδιά της ΠΑΣΠ ενοχλούνται πολύ από την «αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία και τη διαπλοκή»! Ενοχλούνται πολύ από ορισμένους καθηγητές που «δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους» (συνήθως τυχαίνει προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ να τους διόρισαν τους συγκεκριμένους ή να γκρινιάζουν μόνο για τους νεοδημοκράτες καθηγητές, ενώ για τους πασόκους ούτε λόγος). «Αξιολόγηση στο πανεπιστήμιο, στους καθηγητές, αλλά και συνολικά στο προσωπικό του (διοικητικοί υπάλληλοι), που θα ξεδιαλύνει ποιος αξίζει να είναι εκεί που είναι και ποιος όχι», λένε. Δεν μας λένε, όμως, από ποιους και για ποιους θα γίνεται αυτή η αξιολόγηση. Δεν μπορεί να κρυφτεί και πολύ τι σημαίνει η αξιολόγηση που θέλουν. Την αξιολόγηση που το ίδιο το σύστημα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις περνάει μέσα από τη Μπολόνια, τους νόμους-πλαίσιο, τα πολυνομοσχέδια, μια αξιολόγηση για την εξυπηρέτηση της αντιλαϊκής πολιτικής, κομμάτι των μέτρων καταπάτησης των δικαιωμάτων μας. Γιατί αξιολόγηση των Πανεπιστημίων γίνεται και κλείνουν ιδρύματα με το «σχέδιο Αθηνά» Α’ και τώρα με το «σχέδιο Αθηνά» Β’ -με υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ- που είναι στα σκαριά.
ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ: Και φυσικά, ζήτημα αιχμής και ο κυρίαρχος στόχος πάλης είναι μια-δυο θεσούλες επιπλέον στα όργανα συνδιοίκησης και η καθιέρωσή τους ξανά χωρίς αμφισβήτηση. Στο όνομα του εκδημοκρατισμού των πανεπιστημίων, προσπαθούν να πείσουν τους φοιτητές, κάνοντας τη δουλειά του συστήματος για άλλη μια φορά, για το πόσο καλή είναι η συνδιοίκηση. Τι είναι η συνδιοίκηση; Είναι η συμμετοχή «εκπροσώπων» φοιτητών σε κρατικά όργανα, στις αποφάσεις για τα αντιλαϊκά μέτρα που περνάνε σε κάθε σχολή. Συμμετοχή στο ίδιο τραπέζι με τους μεγαλοκαθηγητάδες, τους πρυτάνεις και τους υπουργούς, με τους παράγοντες των σχολών μας που έρχονται να υλοποιήσουν την πολιτική του συστήματος. Ωραίο και δημοκρατικό μας λένε! Στην πραγματικότητα, όμως, η συνδιοίκηση δόθηκε από το ίδιο το σύστημα σε μια περίοδο που το φοιτητικό κίνημα ήταν συγκροτημένο και ανεξάρτητο και διεκδικούσε δικαιώματα. Το 1982 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ περνάει τη συνδιοίκηση για να αποπροσανατολίσει το φοιτητικό κίνημα, να του περάσει τη λογική της ανάθεσης και της συνδιαχείρισης. Για να το κάνει συνυπεύθυνο με την πολιτική που προωθούσε μέσα στις σχολές. Μέσα σε αυτά τα όργανα όλες αυτές τις δεκαετίες, τόσο η ΠΑΣΠ, όσο και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, οργίασαν στα ρουσφέτια και τα βολέματα με το καθηγητικό κατεστημένο, στάθηκαν στην πρώτη γραμμή ενάντια στα νεολαιίστικα δικαιώματα. Να γιατί, σε αντίθεση με ό, τι κυριαρχεί, για την αριστερά δεν πρέπει να υπάρχει καμία σκέψη συμμετοχής σε αυτά τα όργανα!
ΓΝΩΣΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΗ: Να διεκδικούμε λένε την «αναβάθμιση» των πτυχίων μας κ.ο.κ. Χαίρονται και θεωρούν νίκη τους, αν για παράδειγμα, εξισωθούν τα πτυχία των 5ετών σχολών (όπως πχ. ΓΠΑ, Πολυτεχνεία) με τα master, κατά τη συνθήκη της Μπολόνια και του ΚΕΧΑΕ σε μια κατεύθυνση, που θέλει να διασπάσει τα πτυχία μας. Μάλιστα.. Μα τι αυταπάτες δημιουργεί μια τέτοια άποψη όταν υπονοεί ότι το ζήτημα της ανεργίας-εργασίας, είναι ζήτημα γνώσεων και χαρτιών. Πόσοι νέοι άνθρωποι σήμερα με χαρτιά-πτυχία-υπερ/master φεύγουν μετανάστες μήπως βρουν δουλειά ή δουλεύουν με 500 ευρώ και αν. Όσο λοιπόν και αν θέλει η ΠΑΣΠ να κάνει για άλλη μια φορά την δουλειά του συστήματος και να μας πείσει κρύβοντας την αλήθεια, δεν πρέπει να την αφήσουμε να το καταφέρει! Ξέρουμε πολύ καλά που αποσκοπεί η τακτική της επιφανειακής προσέγγισης όλων των θεμάτων που ανοίγονται σήμερα στη νεολαία.
Σε αντίθεση με την ψευτο-αγωνιστική πορεία της ΠΑΣΠ, ενάντια στη λογική της ανάθεσης, του ατομικού δρόμου, της συνδιαχείρισης και της αποπολιτικοποίησης των φοιτητικών συλλόγων, που θέλουν οι ΠΑΣΠ και ΔΑΠ ως δυνάμεις του συστήματος μέσα στις σχολές, εμείς πρέπει να απαντήσουμε με μαζικούς και οργανωμένους και ανεξάρτητους αγώνες για την ανατροπή της επίθεσης και της αντιλαϊκής πολιτικής, μακριά από λογικές που μας θέλουν στο ίδιο τραπέζι να διαπραγματευόμαστε με τους εχθρούς μας.
